Morgunblaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLADIB
Miðvikudagur 1. des. 1965
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
— Já, en ég er alveg að fara
út.
— Ég hitti þig þá á skristof-
unni Hef margt að segja þér.
Við komum til að þurfa að fá
mikla hjálp.
Lindy stóð að baki mér, þeg-
ar ég lagði frá mér símann, með
Snooky í fanginu.
Geturðu horft á leikinn á
miðvikudaginn? sagði hún.
— Leikinn? Hvaða leik?
— Maobeth. t skólanum,
Ég starði á hana sem snöggv-
ast og líklega hefur vonzkan
skinið út úr augunum í mér,
þegar ég sagði: — Hvernig í
fjandanum ætti ég að hafa hug-
mynd um það?
Hún hélt sig frá mér það
sem eftir var tímans, sem ég
var heima en þegar ég var að
taka bílinn út úr skúmum, sá
ég, áð hún var að horfa á mig
út um syéfnherbergisgluggann.
Ég skéllti hurðinni bálvondur.
— Fjándínn hirði þennan, Dav-
id Dane! Ég brölti upp í bílinn
og það ískraði í gírunum, og ég
rykktist áf stað. Fjandinn hirði
hann, fjandinn hirði hann!
Lögreglustjórinn var líka
þarna viðstaddur, hávaxinn,
magur maður með gleraugu, en
ljósbláu augun störðu niður á
ábreiðuna fyrir fótum hans. Yf-
irmaðúr minn gekk órólegur um
'gólf, kvéikti í hverjum vindl-
ingnúm á| fætur öðrum og hitti
markvisst með stubbunum gegn
um giuggann, sem þó var ekki
opinn 'nema um hálfa spönn efst.
Ég sat við skrifborðið og skýrði
þeiih'jfrá iíllum málavöxtum, en
sagð|£þeinfi/ hinsvegar ekki skoð-
un miha 'á þeim.
Þéjgár ég hafði Jokið máli
minu, voru þeir báðir harðir á
sviptnn. t rrokkrar mínútur sagði
engíjétn neítt, en þá sló Big Ben
cllefu og það var eins og allir
vöknilðu við það. Lögreglustjór
innleit upp og við störðum
hvor á annan sem snöggvast, og
hann dró ftníf upp úr vasanum,
kræ&ti síðan að sér pappírskörf-
una mína með fætinum og tók
að skafa úr pípunni sinni.
—y Jæja, sagði hann loksins.
■— Þetta kemur til að taka til
okkar allra. Þetta er ljótt mál.
Og skratti pnúið, því að þama
má ékki stíga eitt öfugt spor,
þá er'allt farið fjandans til. Mig
skyldi ekki furða þó að þeir
væru þegar búnir að forða sér.
En mér mundi sýnast ráðlegast
að hafa haégt um okkur í bili,
til l>ess að þeir yrðu grunlausir
»g hlypu þá kannski á sig. Hvað
finnst þér, Tom?
Yfirmaður minn kinkaði kolli.
Augsýnilega. Fulltrúinn héma
heldur bara áfram að rannsaka
þessi tvö morð og svo sjáuri við
til hvers hann verður áskynja
um leið. En á meðan verðum
við auðvitað að ná sambandi við
Interpol og biðja þá að vera við-
búna sín megin.
Ég tók fram í: — Einmitt. Það
er ekkert gagn í að fara að
leggja neinar gildrur fyrir þá
fyrr en við vitum, hvernig þeir
koma vörunni inn í landið. Ekki
svo að skilja, að við höfum
þegar sett upp neinar gildrur. í
fyrstu hélt ég, að það væri bezt
að gera rannsóknarherferð á
Hásetaklúbbinn, en ef það reyn
ist skakkt, þá . . . .
— Þá mundu þeir lokast eins
og ostruskel, sagði fulltrúinn. —
Nei, þá er betra, að þú haldir
áfram eins og hingað til. En
þú verður sýnilega að fara í
aðra heimsókn í klúbbinn. Dane
var þar félagL svo að það er
ekki nema sjálfsagt, en í bili
geturðu ekki annað gert en hafa
augun og eyrun vel hjá þér.
— Ég vildi óska, sagði full-
trúinn, — að þessi Lavalle-kven
maður hefði ekki stungið af.
Það leit út fyrir, að við gætum
haft eitthvað upp úr henni.
Ég kinkaði kollL — Já, alveg
vafalaust. En svo er eftir að vita
hitt, hvort hún hefur sjálf stung
ið af eða hvort henni hefur ver-
ið hjálpað burt.
— Ég mundj. nú helzt halda,
að henni hafi verið hjálpað,
sagði lögreglustjórinn, önnum
kafinn að troða í pípuna sína.
— Þessir kallar þola ekki að
hafa neinn hlekkinn veikan —
þeir eiga of mikið á hættu.
'— Þar er ég á sama máli sagði
ég.
Og svona héldum við áfram,
allt þangað til klukkan sló tólf
á hádegi. Mér var meinilla við
svona málfundi. Þar gerðist
aldrei neitt að gagni, heldur
var plægt fram og aftur yfir
sama blettinn, og ég gerði ekki
annað en teikna ketti og mýs á
blokkina hjá mér, og þó að það
ef til vill gefi nokkra sjálfslýs-
ingu, er ekkert gagn í því til að
upplýsa málið, sem til meðferð-
ar er.
Nú var barið hóglega að dyT-
um og lögreglustjórinn stóð upp
og rétti úr sér, en Saunders
stakk stóra höfðinu inn um gætt
ina.
— Góðan daginn! sagði ég.
— Gott kvöld! svaraði hann
og var fúll.
— Megum við tefja yður and-
artak?
Það var hægt að sjá ýmsar
afsakanir á ferli í huga hans, en
hann fann bara ekkj neina, sem
gæti verið góð og gild, og bauð
okkur því um borð. Honum var
sýnilega skemmt að horfa á
okkur, þegar við klifruðum
klaufalega út í bátinn.
— Afsakið, að ég er að tefja
yður, hr. Barker sagði ég, er
ég kom til hans.
— Allt í lagi. Komið þið inn
í káetuna, úr þessari andskotans
rigningu.
Við fórum á eftir honum inn
í rúmgóða káetu. Saimders
beygði sig niður eins og hann
værf hræddur um, að hatturinn
hans yrði eftir í loftinu, eða
hvað þeir nú kalla það. Barker
þurrkaði af höndunum á sér á
olíutusku.
— Ég er að yfirfara vélina.
Afsakið, að ég skuli ekki vera
betur til fara en svona.........
en þetta er sóðaleg vinna og
hefur dregizt of lengi.
— Laglegur lítill bátur, sagði
ég. Þér hljótið að vera hreykinn
af honum. Hvað var hann áður?
Hafnsögubátur?
Hann kinkaði kollL — Já.
Ég náði í hann rétt eftir stríð
Hafið þér þekkingu á bátum?
— Mér þykir gaman að þeim,
en ég hef samt ekkert vit á
þeim. Mér fannst ég samt kann-
ast við lagið á honum, því að ég
átti kunningja, sem átti svona
bát, fyxir nokkrum árum, og
hann notaði hann í strandsigl-
ingar — leiguferðir, skiljið þér.
Notið þér hann kannski þannig?
Hann horfði fast á okkur og
var sjálfsagt að búast við ein-
hverri gildru, en ég var alls
ekki að leggja neina slika.
-□
39
Hann kinkaði kolli. — Það er
léleg atvinna. Var miklu betri
hér áður fyrr. Flugferðirnar
hafa tekið svo mikið frá manni,
og það er kannski ekki tiltöku-
mál .... þetta er svo miklu
flótara, en svo er það líka miklu
dýrara.
Hann náði í viskíflösku í skáp
og síðan tvö glös og einn bolla.
— Ég hef þetta víst því mið-
ur ekki nema óblandað. Ég hef
lítið um mig héma um borð.
Hann var mjög viðkunnanleg-
ur. Ég kunni vel við brosið á
honum sem var breitt og
drengjalegt. Við Saunders sát-
um hlið við hlið á kojunni, en
hann hafði setzt á borðið, senr
var á miðju gólfi.
— Skál! sagði hann og lyfti
bollanum.
— Skál! sagði ég. Það var gott
að fá einhverja hressingu í þessu
leiðinlega veðri. Regnið lamdi
rúðuna og slettist niður stigann.
Mér leið vel.
Nú sagð hann: — Ég ætti víst
að biðja afsökunar á hegðun
minni hérna um morguninn. Ég
var í dálitlum æsingi.
— Það hefði ég líka verið,
Hvert ætlarðu?
undir sömu kringumstæðum.
Hann leit til mín. — Þér vitið
þá um okkur Úrsúlu?
— Já, það gerf ég og ég vor-
kenni yður. Þér megið trúa þvL
Lögreglumönnum hættir til að
vera ónærgætnum við fólk.
Þetta er ekki vinsælt starf, en
það verður að leysa af hendi,
það veit ég að þér skiljið.
Hann stóð upp og fór að koma
sér úr samfestingnum. Undir
honum var hann í gallabuxum
og köflóttri skyrtu. Hann fór í
leðurjakka og tók aftur upp
bollann sinn.
— Þið hafði væntanlega ekki
komizt að neinu enn?
— Eigið þér við hver hafi.
gert það? Ég hristi höfuðið.
Hann tók samanbrotið dag-
blað úr jakkavasanum og
fleygði því á borðið. Á því var
mynd af David Dane.
— Hvað um hann? spurði
hann snögglega.
Ég yppti öxlum. — Gæti ver-
ið, en ef svo hefur verið, fáum
við aldrei að vita það. Þér vor-
uð ekkert hrifinn af honum,
var það?
— Ég hefði með ánægju getað
sparkað hverja tönn úr hans
haus!
— En þér stunguð hann ekki
með hnífi í staðinn, var það?
Hann horfði fast á mig. —
Ja, hvað haldið þér?
— Nei, ég held ekki, að þér
hafið gert það. En þér hefðuð
vel getað skotið á hann úr
byssu. Það hæfir yður betur.
Hann laut fram og fyllti glas
ið mitt aftur. Hann var glettn-
islegur á svipinn er hann sagði:
— Og þér hafið víst haft nóg
að gera við þetta? Og ég hefði
ekki hún Úrsúla verið, hefði ég
sennilegar skotið hann beint
milli augnanna, og þá hefðuð
þér ekki þurft að leita lengur.
En svo gerði ég það nú ekkL
og mér þykir vænt um, að ein-
hver skuli hafa gert það fyrir
mig.
— Þér ættuð ekki að hafa hátt
um það. Okkur er lítið um, að
byssum sé miðað á fólk.
Hann brosti. — O. ég hef nú
litlu að tapa. En ég get eins
vel sagt frá því öllu eins og það
var. í rauninni ætlaði ég alls
ekki að drepa hann — það hefði
ekki *verið tilvinnandi. Úrsúla
hljóp á okkur og þá hljóp skot-
ið úr byssuskrattanum. Ég varð
skíthræddur. Ég var í öllu stríð-
inu án þess að drepa nokkurn
tíma mann. og ég ætla mér ekki
að fara að byrja á því héðan
aí.
Life IMature Library
THE SEA — THE DOLES — THE DESERT —
THE EARTH — THE FISHES — THE MOUN-
TAINS — THE UNIVERSE — THE INSECTS —
THE FISHES — THE BIRDS — THE MAMMALS
— THE PLANTS — THE RIPTILES — EVOLU-
TION — EURASIA — ECOLOGY.
VERÐ KR. 268.75.
BOKAVERZLUN SIGFOSAR EYMUNDSSONAR
Austurstrœtí 18 - Sími 13135

LP-1022
HÁTÍÐ í BÆ
20 JÓLA- OG
BARNASÖNGVAR
HAUKUR
MORTHENS
ADFANGADACSKVULD
( BETLENEM Et BARN BSS FIETT
CÖNGUM «10 I KDINCUM EINF-
BERJARUNN - JOLASVEINAR
EINN 00 ATTA - ÞAD ER LEIKDI
AÐ LCRA - mí OJALU KLUKMI
HVITJOl- NfiN ÞYRNIROS VAI
IESTA IARN- MAMMA MIN
JðLAXLUKKUI - HATÍD I 1«
JOLAIJOS SKCRT - EF A0 NJA
PABBA EINN FIMMEYRING ÉS
FENGl - ÞAfi A Al GEFA ifiRNUM
IRAUfi - AOAM ATTI SYNI Sjtf
HANN TUMI FER A FCTUI - DANSI
DANSI DUKKAN MIN - HVAR SEM
FLTTUR MITT FLEY - NEIM Tll
MH - IEIMS HM Ifil
ÖTSETNINGl ÖLAFUR GALKUM
jölavpla.ta.n
X B
tilvalin.
jólagjöf
til vina og
kunningja
heima
heiman
TJtgrefa.ndi
Hljódfæraverzlun
Sigrídar Helgadóttur
}