Morgunblaðið - 22.01.1966, Side 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Laugarcfagur 22. Janúar 1966
^enni^er ^4meá:
Kringum
hálfan
hnöttinn
1. kafli.
CIvOTHIL.DE sá bréfið með jap-
anska frímerkinu, sem lá á borð-
inu hennar, þegar hún kom í
skrifstafu húsbónda hennar,
Gary O’Brien í toll- og innflutn-
ingsdeildinni. Hugh sendillinn,
hafði þegar lesið sundur bréfin.
Hún kannaðisit við óreglulegu
og kvenlegu ritlhöndina hennar
systur sinnar. En til hvers var
Heather að skrifa henni hingað
í skrifstotfuna en ekki heim? Það
var eitthvað skrítið. Venjulega
sendi hún brétfin heim til hennar
í Suður-Kensington, þar sem
Clothilde bjó með hálf-lamaðri
móður sinni, og upp á síðkastið
auk þess með frænku sinni, sem
var ekkja og hét Eileen Grier-
son.
Hún var enn að brjóta heilan
um bréfið án þess þó að opna
það, þegar hún skauz't inn í fata-
geymsluna, fór úr kápunni og
tók otfan litla græna flókahatt-
inn, stanzaði fyrir framan speg-
ilinn, til þess að greiða hárið,
sem var með haustlit, gullið og
dötok-rauðjarpt, einkennilega
samanblandað. Spegillinn sýndi
henni laglega stúiiku, rúmlega
tvítuga. Andlitið var sporöskju-
lagað, drættirnir fíngerðir og vel
lagaðir. Grænleitu augun voru
hlý og greindarleg.
Hún flýtti sér inn í skrifstaf-
una, með þessu einbeitta — sum-
ír sögðu drembilega — göngu-
lagi, til þess að geta lesið brétfið
áður en Gary O’Brien kæmi inn,
til þess að hetfja dagsverkið. Hún
settist við borðið sitt, skar upp
umslagið og tók úr því þéttskrif-
aða pappírsörk. Hún las:
ElSku systir: —
Ég skrifa utan á þetta bréf *1
þín í skrifstotfuna, af því að eg
vil ekki að mamma sjái það, áð-
ur en þú hetfur rutt brautina,
etf ég mætti svo að orði komasit.
Henni verður víst býsna illt við,
veslingnum, — og ég verð að
segja, að ég get varla láð henni
það. Ég er trúlofuð — Japana —
sem heitir Minouru Seki, og er
sonur mannsins, sem á verzl-
unina þar sem ég sýni fatnað.
Ég þekki alveg fordiómana henn-
ar möimmu gagnvart Japönum,
hvað henni var illa við þegar
pabbi fór með þig þangað, þeg-
ar hann þáði atvinnuna hjá
Kudo & Jasui, fyrir háltfu öðru
óri. Og hvílílk eilífð mér finnst
siðan. Ég býst nú ekki við, að
mér verði auðvelt að venjast því
að vera japönsk eiginkona. Þess-
ir veslingar eru algjörlega undir
stjórn eiginmannsins — kari-
mennirnir eru viðurkenndir
herrar í húsinu og þar býst ég
ekki við, að Minouru verði nein
undantekning. En etf það sfcyldi
geta verið einhver huggun fyrir
mömmu, þá segðu henni, að Min-
ouru sé ríkur. Hann er þegar
orðinn forstjóri í fyrirtæki föður
síns og verður eigandi þess, síðar
meir. Ég fæ indælt heimili í út-
borgum Tokíó og þj óna á hverj-
um fingri, og er þá mikið sagt,
á þessurn raunsæistímum okkar,
finnst þér ekki? Það er meira en
ég ihetfði fengið, ef ég hefði gifzt
honum Clive! Það hjónaband
hetfði orðið uppþvottur, skrúbb
og barnfóstrun.
Vel á minnzt .... viltu líka
segja honum Clive þetta? Ég hef
ekki skrifað honum í hálanga
táð, og það er engin ástæða til að
fara til þess nú. Þegar ég er hér,
finnst mér hann vera í allt öðr-
um heimi!
Pabbi hetfur ekkert við þetta
að athuga og hvernig gæti hann
það líka, eins og allt er í pott-
inn búið? Þetta er nú líklega
öðruvísi ástarævintýri en þau,
sem við töluðum um, þegar við
vorum að hátta forðum, systir
góð, en þetta hjónaband er nokfc-
uð, sem ég kemst efcki hjá. Þú
gerir þitt bezta fyrir mig.
Þín elskandi systir
Heather“.
Clothilde las brófið tvisvar.
Hún varð ekki eins hi.eyksluð og
faún varð óróleg. Hún hafði ekki
fordómana hénnar mömmu sinn-
ar gagnvart Japönum, en henni
fannst Heather bara ekki vera
neitt hamingjusöm í þessu bréfi,
sem var alls ekkert Mkt því, sem
ung, nýtrúlotfuð stúlka mundi
skrifa.
Heather var taugaóstyrk og til-
Unglingstelpa
óskast til sendiferða.
Vinnutími frá kl. 9—12 f.h.

finninganæm og mundi bvenna
síðust fara að gifta sig til fjár,
að þvi er Clothilde bezt vissd.
Hún var falleg og elskuleg og að
því leyti lífc föður sínum, að hún
hugsaði aldrei um auð eða völd.
Clive Williams hafði verið æsku-
félagi hennar árum saman, en
faún hafði nú aídrei taJið, að
Heather væri neitt verulega ást-
fangin atf honum. Og Heather
faafði ekki viljað trúlofast hon-
'um, áður en þau feðgin fóru til
Japan. Heather fylgdi föður sín-
urn, en hún sjálf móður sdnni.
Þannig hafði vertð ákveðið, þeg-
ar foreldrar hennar skildu, fyr-
ir fimrn árum. Hjónaband þeirra
Jacks og Hildu Everett hafði
aldrei verið sérlega vel heppnað.
Jack Everett var glaðlyndur
og fjögur — rakinn kæruleys-
ingi. Móðir Olothilde var hagsýn
og eigingjörn. Það, að Jaok var
fcærulaus um efnahags sinn og
alltaf að skipta um starf, hafði
farið óskaplega í taugar hennar,
og það svo, að hún var sinöldr-
andi. Þau höfðu rifizt otft og
lengi. Jafnvel beztu vinir þeirra
höfðu lagt að þeim að skilja
heldur en halda svona áfram.
Faðir hennar hafði gefið henni
nægilega ástæðu til að heimta
skikiað. En fyrir einkasamkomu-
lag höfðu systurnar skiMð, þann-
ig að Clothi'lde fyllgdi móður
sinni en Heather föðurnum.
Þannig vildi Heather hafa það,
en hún var eitthvað ári eldri. 1
lundarfari Mfctist hún miklu
rneira föður sínum, enda tilbað
faún hann.
Blaðburðarfólk vantar í eftirtalin hverfi:
Laugarnesveg frd 34-85 Tjarnargata Aðalstræti
Vesturgata, 44-68 Túngata
Laufdsvegur, 58-79 Þingholtsstr.
Snorrabraut Baldursgata
Kerrur undir hlöðin fylgja hverfunum
SÍMI 22 -4-80
Clothilde elskaði líka föður
sinn og skilnaðurinn og það að
missa systur sína frá sér, hafði
orðið henni mikið áfall. En með-
an faðir hennar var kyrr í Eng-
landi, hötfðu þær systurnar hitzt
oft. Þá voru þær oft hvor heirna
'hjá annarri yfir helgar.
Báðar fóru þær snemma að
vinna. Heather fór í tízkuskóla,
og var þegar orðinn talsvert
eftirsótt til að sýna fatnað, er
faðir hennar fékfc atvinnu sem
augiýsingastjóri hjá útflutnings
fyrirtækii.a Kudo & Jasui, og
þau Heather flugu til Japan.
Þessi skilnaður var mikið áfall
fyrir Clothilde, og frú Everett
tók það sem persónulega móðg-
un, að maðurinn hennar skyldi
fara með dóttur þeirra til út-
landa — og það alla leið til Jap
an! Hún hafði andstyggð á því
landi og eimdi þar eftir af hryll-
ingnum frá styrjaldarárunum.
Nú var hún orðin háð Clotfailde
og varð því erfiðari í umgengni
sem lengra leið. Þessvegna var
dotfailde mifcil'l léttir, þegar Ei-
leen frænka hennar sem var
ekkja, settist að hjá þeim mæðg-
um í Suður-Kensington.
Olothilde kunni ágætlega við
vinnu sína. . Hún hafði byrjað
sem vélritari og viðvaningur, en
var nú orðin einfcaritari deildar-
stjórans, Gary O’Brien. Það var
hún búin að vera í ei'tt ár, þeg-
ar hér var komið sögu. Hún
skammaðist sín fyrir að viður-
kenna það — jafnvel fyrir sjálfri
sér — að hún var ástfangin af
honum. Henni fannst það eitit-
hvað svo hversdagslegt, að einka
ritarinn væri skotin í húsbónda
sínum — og ekki sízt eins og hér
stóð á, því að Gary umgekkst
hana svo ópersónulega sem frek-
ast var hugsanlegt. En hún vissi
sj'álf, að hún fékk kipring í
kverkarnar og ákafan hjartslátt,
þegar hann kom inn á morgn-
ana. Jafnvel þetta ópersónulega:
„Góðan daginn ungfrú Everett.
Það er góða veðrið“, eða: „Þetta
er ljóta bölvað óveðrið", lét eins
og englasöngur í eyrum hennar.
En núna var hún of áhyggju
fuH við hugsunina um þetta bréf
til þess að skeyta því neinu, þeg-
ar hann kom inn, eins og hann
var vanur og sagði henni hvernig
veðrið væri!
Hú leit upp úr bréfinu, sem
— Til hundsins ykkar með kærri kveðju frá innbrotsþjófi
sem brauzt inn í nótt.
faún hélt enn á í hendinni: — Já,
góðan daginn, hr. O’Brien! Já,
þetta er fyrirtaks veður, finnst
yður ekki?
Gary O’Brien var annars mað-
ur, sem hefði getið fengið stúlk-
urnar til að Mta upp. Hann var
röskar þrjár álnir á hæð og
kraftalega vaxinn. Andlitsdrætt-
irnir fríðir og báru vott um til-
finninganæmi. Hárið dökkleitt
og ofurlítið liðað og augun mjög
dökkblá. Hún vissi ekki hversu
gamall hann var, en gizkaði á,
að hann væri rúmlega þrítugur.
Hitt vissi hún, að hann var ein-
faleypur og hafði íbúð í Jermyn-
stræti. Hann hafði einhverntíma
sagt henni, að hann hefði gengið
í Westminsterskólann og síðar
tekið B.A.-prótf í Oxford, áður
en hann fór að vinna í deildinni.
En um einfcaMtf faans, utan skrif-
stofunnar vissi hún minna en
ekki neitt, enda þótt hún væri
einkaritari faans. Á þessu ári sem
hún faafði unnið með honum,
faafði hann aldrei boðið henni út
í mat, eins og sambærilegir hús-
bændur gera annars oft. — Að
iþví er til hans kemur, hugsaði
hún oft, — er ég ekki annað en
gagnlegt s'krifstoifuáhald. Og hún
faugsaði þetta með nokkurri
gremju.
— Ég hetf faérna áríðandi bréf,
ungtfrú Everett. Viljið þér koma
inn í skrifstofuna mína?
— Já, hr. O’Brien ....
Hún lagði bréf systur sinnar
itil hliðar og tók upp hraðritunar
heftið og elti hann inn í skrif-
stotfuna hans, sem var miklu
stærri. Þetta var skemmtilegt
faerbergi, með útsýni ytfir Græna
garðinn. Húsbúnaður var ný-
tízkulegur og þægilegur, stórt
rauðaviðarborð, en á einu horni
þess sá hún, sér til talsverðrar
undrunar, standa leikfang, sem
var api, með röndótta húfu og
handskellur í höndunum. Hann
stóð uppréttur þarna á borðs-
horninu.
Þegar hann sá hana faorfa á ap-
ann, brosti hann, en þó með
nokkrum gremjusvip. —
Skemmtilegt leikfang, sagði
faann, þegar apinn hætti að skella
saman lófunum og sletta tdl fót-
unum. — Sögðuð þér mér ekki
■ einfaverntíma, að faðir yðar ynni
hjá tfyrirtæki í Japan?
Hún kinkaði kolli. — Jú. Hjá
Kudo & Jasui í Tokyó.
Hún sá, að hann kipptist við
og svo leit hann einkennilega á
hana. — Það hittist einikennilega
á. Þessi api var í sendingu frá
Kudo & Jasui til Leikfangainn-
flutnings h.f. í Brentwood i
Middlesex. Hvað vitið þér um
þetta fyrirtæki, Kudo & Jasui?
— Ekkert annað en það, að
pabfoi vinnur hjá því. Hann er
þar í auglýsingadeildinni .
Hann þagði, en benti henni að
fá sér sæti.
— Ég tók eftir því, að þér vor-
uð með umslag með japönsku
fnímerki á. Var það frá föður
yðar?
— Nei, frá systur minni.
Hann hlaut að hafa tekið eftir
því, að málrómur hennar var
eitthvað einkennilegur. Hún
hafði alltaf vitað, að Gary- vsir
afsfcaipilega tiitfinninganæmur.
— Vonandi ekki neinar slæm-
ar fréttir?
— Ég voit varla, hvað ég á að
segja um það. Hún pándi sig til
að brosa. — Ég hef að minnsta
kosti áhyggjur af þeim.
— Gæti þá ekki verið gott að
tala um þær við einhvern? Það
er stundum, að maður, sem
stendur utan fjölskyldunnar get-
ur getfið góð ráð. Hvað erurn við
búin að vinna lengi saman, ung-
frú Evarett?
— Það er orðið meira en ár.
— Þá er kominn tími tU, að við
borðum kvöldverð saman, sagði
h;-..n. — Hafið þér nokkuð sér-
stafct fýrir stafni í kvöld?
Þetta var boðið, sem hún hafði
verið að bíða eftir — að hann
léti það einJhverntíma í ljós, að
hún væri ekfci einasta góður
einfcaritari, faeldur litfandi stúlka.
Hún tfékk ákafan hjartslátt og
andardrátturinn varð hraður.
Henni datt í hug brétf systur sinn-
ar og eins hitt að hún yrði að
segja móður sinni fréttirnar. En
gat það ekki beðið? Það mundi
engu breyta, þótt hún drægi það
til morguns.
Hún heyrði sjálfa sig segja:
— Nei ég hef ekkert annað fyrir
statfni, hr. O’Brien. Þarf ég að
fara heirn að hafa fataskipti?
Vélritunarstulka
Stúlka vón vélritun óskast til starfa
á skrifstofu vorri.
Sjóvátryggingarfélag
*
Islands hf
Ingólfsstræti 5.