Morgunblaðið - 09.02.1966, Blaðsíða 12

12
MORGU NBLAÐIÐ
Miðvikudagur 9. febrúar 1966
Flugmennirnir kvaddir
VIÐ ERUM þakklát fyrir sam-
vistir og ánægju með góðu fólki
og þau áhrif sem það hefur haft
á okkur. Við minnumst bros-
hýrra unaðsstunda við bólstað
okkar hér á jörð, þeirra daga er
sólin hlær glaðlegast, gróðurinn
, teygir sig til hins víða og tæra
himins, lambið leikur í haga,
hesturinn veltir sér við ilmandi
rr.osaþembur, þeirra daga er
ferskur blær lífsgleðinnar syng-
ur óð til alls sem lifir. I>egar við
finrum tryggð, traust og gleði
í gegn um hjúp sálarinnar, þá
hefur aukizt við okkar líf og
við höfum eignazt vini, sem við
getum leitað til í huganum. Þeg-
ar válegir atburðir gerast inn-
an okkar ramma vill örvænting-
in gripa okkur heljartökum og
við verðum að leyta til trúar-
Iraustsins lil þes að bugast ekki.
Sverrir Jönsson, flugstjóri og
Höskuldur Þorsteinsson, flug-
kennari voru manngerðir, er
maður vildi eiga mikið af í sjálf-
um sér, rólegir, glaðir og traust-
ir og til þeirra var gott að leita
með sérhvert vandamál er þurfti
að leysa af hendi með þekkingu
kunnáttumannsins og þess
manns er umfram allt metur
manngildið. Fólk er jarðbundið
og oft svolítið hikandi og hrætt
við himingeiminn og er það ekki
nema eðlilegt því að við vitum
svo lítið um ómælisgeiminn,
mannvitið er kannski bara í
fyrsta þrepinu.
Þegar að við eigum okkar kom
ið undir öðrum höfum við mis-
munandi mikið traust á viðkom-
andi.
Ég hygg að það sé leit að þeim
tveim mönnum, sem hægt er að
eiga von á að hitta um leið á
lífsleiðinni, sem væru eins
traustvekjandi og þeir tveir
menn er fylgdust að hinztu ferð
um þann lofthjúp er augu okkar
líta daglega.
Hjá góðum stjórnanda minnk-
ar möguleikinn á hættum þeim
er kunna að verða á veginum og
hjá góðum stjórnanda finnum
við eins og áræðið er sterkara
volæðinu þá er lífið sterkara
dauðanum.
í mannkostum og göfug-
mennsku þessara tveggja vina
minna hef ég eignazt trú á þann
dag sem er umvafinn birtu lífs-
ins og útilokar dauðann. Þær
minningar og þau áhrif sem ég
á frá þessum tveim vinum mín-
um og hetjum mannseðlisins,
hljóta að líða áfram með hverri
fagurri hugsun.
Megi styrkur Guðs fylgja eig-
inkonum, börnum og öllu tengda
fólki þessara tveggja manna og
megi niðjar þeirra lifa í þeirri
trú og göfugmennsku, sem sam-
vistin með þeim á þessum áfanga
hefur gefið.
Árni Johnsen.
t
Á ÞRIÐJUDAGSKVÖLD, 18.
janúar, kom beiðni um að sækja
sjúkling austur til Norðfjarðar.
Til flugferðarinnar réðist Sverr-
ir Jónsson, flugstjóri og Hösk-
uldur Þorsteinsson, flugkennari.
Tíminn leið og öll leit varð ár-
angurlaus.
Sverrir Jónsson var fæddur
16. ágúst 1924. Foreldrar hans
eru Kristín Vigfúsdóttir og Jón
Eyþórsson, veðurfræðingur. —
Sverrir fór til Bandaríkjanna
síðla árs 1945 og lauk þar flug-
námi. Er hann kom heim næsta
ár, setti hann á stofn flugskóla
í Reykjavík, en 1. janúar 1948
réðist hann til Flugfélags ís-
lands og var þar flugmaður um
langt árabil. Fyrir tveimur ár-
um gerðist hann hluthafi í flug-
félagin Flugsýn.
Sverrir lét félagsmál mjög til
sín taka, bæði í félagi atvinnu-
flugmanna og víðar, hann var
atorkumaður. að hverju sem
hann gekk og málafylgjumaður
ótrauður.
Hinn 16. desember 1950 kvænt
ist hann eftirlifandi konu sinni
Sólveigu Þorsteinsdóttur og
áttu þau fjórar dætur. Ennfrem
ur átti Sverrir son, sem er elzt-
ur barna hans.
Höskuldur Andrés Þorsteins-
son, var fæddur 8. september
1925. Foreldrar hans eru Re-
bekka Bjarnadóttir og Þorsteinn
Ásgeirsson. Höskuldur fór til
Kanada og lauk þar flugnámi
1947. Er hann kom heim gerðist
hann ekki flugmaður að si'nni,
en vann sem múrari um árabil,
e'n á síðasta ári hvarf hann aftur
i raðir flugmanna og réðist sem
flugkennari hjá Flugsýn.
Hinn 4. júní 1949 kvæntist
hann eftirlifandi konu sinni
Kristfríði Kristmarsdóttur og
áttu þau fimm börn.
Samstarf þeirra Sverris og
Höskuldar var mjög náið og sam
Sverrir Jónsson
vinna þeirra góð, samstarfsmenn
þeirra hjá Flugsýn, sem eftir
iifa, senda þeim hlýjar þakkir
yfir móðuna miklu, en ástvinum
þeirra innilegar samúðarkveðj-
ur.
Það húmar er sorgin kveður
dyra að heimili hins burtvikna
vinar, byrðin er ofurþung, sem
hún leggur þeim á herðar, er
eftir lifa. En sorgin er sjaldan
ein á ferð — ástin — kærleik-
urinn er jafnan á næsta leiti —
gegnum húmið brjótast ljósgeisl
ar liðinna sólskinsstunda — en
bænirnar stíga til alföður, bæn-
ir og þökk.
Magnús Stefánsson.
t
Meðan landsýn höfin hylja,
hamrar fjötra vatnsins æð,
meðan orð ei andann dylja
eru himna djúpin væð.
Hvar sem afrek vits og vilja
verndar hending minnisstæð,
svo skal andvörp sálar skilja
sólar vald í guða hæð.
E. B.
ÞAÐ VAR að kvöldi, þriðjudag-
inn 18. janúar, að ég kvaddi vin
minn og félaga Sverri Jónsson.
Hve oft áður hafði ég ekki kvatt
hann og ávallt getað fagnað aft-
urkomu þessa trausta og hug-
ijúfa manns.
Þetta kvöld, sem svo oft áður
var ferð vinar míns heitið til
líknar og hjálpar. Hér var lagt
af stað í eina af mörgum slíkum
ferðum til hjálpar þeim er okk-
ar víðfeðma land, heldur utan
þeirrar tækni og aðstöðu til
læknis- og hjúkrunarstarfa, er
þéttbýlið hefir upp á að bjóða.
Ferðin sem vinur minn átti
framundan var lenzta flugleið
innanlands yfir hæstu fjöll á
dimmri nóttu.
En markmiðið var að hjálpa
þeim er lífið hafði slegið voða
hendi sinni. Markmiðið var að
bjarga, ef þá björgun mætti
veita.
Ferðin var hafin og ferðinni
lauk.
Hversu vanmáttug verðum
við ekki mannanna börn, er við
stöndum andspænis torráðnum
lífsins gátum.
Hversu lítilmegnug verðum
við ekki í trú okkar á tilgangi
tilveru okkar, þá er spjótum for-
sjónar er að okkur beint. Við
spyrjum sjálf okkur um svar við
sanngirni lífsins. Við spyrjum
um óræða þræði hinnar marg-
slungnu tilveru og finnum þá
enn betur en nokkru sinni fyrr
hve lítils megnug og sma við
erum.
Svör við þessum spurningum
verða okkur óræð í tíma og
rúmi.
En til uppfyllingar því er
var og er óráðið um framtíðina
eigum við minninguna um for-
tíðina.
Það er vissulega mikil gæfa
Höskuldur Þorsteinsson
hverjum gengnum rríanni að
hafa með lífsstarfi sínu og sam-
skiptum við samfélagið skilið
eftir svo hugljúfar minningar að
þær nái að tendra sem lýsandi
viti yfir dimmum nóttum, sakn-
aðar og trega.
Fyrir mér fer því svo að vin-
ur minn Sverrir Jónsson hverf-
ur aldrei frá því rúmi er hann
hefir skipað í hugarfylgsni mínu.
Mannkostir hans og göfug-
mennska verða hvatning hverj-
um þeim er honum fengu að
kynnast. Mannkosta viti hans
mun lýsa langt út fyrir skil milli
lífs og dauða.
Vinur minn. Ferð þinni, sem
slíkri er ekki lokið og henni
mun ekki ljúka.
í tindrandi augum barna
þinna mun um langa framtíð
speglast göfgi þinn og mann-
kostir.
Þegar ég nú að loknum þess-
um fátæklegu orðum mínum
kveð þig vinur minn, þá bið ég
Guð að gefa konu þinni og börn-
um styrk til að mæta þeim hin-
um óræðu forlögum þessa lífs.
Megi minning þín og andi
verða þeim tendrandi viti til
bjartrar framtíðar.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Sigfús J. Johnsen.
t
ER MÉR barzt til eyrna að
morgni 19. janúar að flugvélin
Beackraft frá Flugsýn h.f. væri
saknað frá kvöldinu áður í
sjúkraflugi til Norðfjarðar trúði
ég varla að svo gæti verið.
I henni voru Sverrir Jónsson,
flugstjóri og Höskuldur Þor-
steinsson, flugkennari, er voru
að sinna kalli sínu til hjálpar
þeim sjúku, svo sem oft áður.
Ég kynntist Höskuldi fyrir
mörgum árum, er ég var hand-
langari hjá honum við múrverk.
Höskuldur var dagfarsprúður
maður og gekk að vinnu sinni
með dugnaði. Hann var mikill
mannkostamaður og vinur vina
sinna.
Ég kveð þig nú vinur hinztu
kveðju og votta eftirlifandi eig-
inkonu og börnum mína dýpstu
samúð við fráfall svo góðs
drengs, sem þú varst. Megi Guðs
líknandi hönd vaka yfir eigin-
konu og börnum á þessari harma
stund.
Sverri Jónssyni kynntist ég
er hann flaug til Eyja á vegum
Eyjaflugs er það félag hóf starf-
semi sína. Það var mikill fengur
fyrir það fél'ag að fá hann sem
flugstjóra í fyrstu ferðum sem
félagið fór á milli lands og
eyja. Sverrir var alltaf kátur og
frá honum streymdi lífsorka.
Allir sem með félaginu ferð-
uðust er hann var. flugstjóri
rómuðu framkomu hans og ör-
ugga stjórn. Mér datt það sízt
í hug þegar hann kom til Eyja
sunnudaginn 16. janúar, að það
yrði hans síðasta ferð þangað.
Jafn kátur og hress sem hann
var þó og alltaf.
Skammt er bil milli lífs og
hins liðna. Ég votta eftirlifandi
eiginkonu og börnum mína
dýpstu samúð og megi hönd
Guðs leiða þau 1 gegnum þessa
harma stund og styrkja þau.
Megi minningin lifa um svo
góðan dreng, sem þú varst,
Sverrir minn.
B. Ó.
t
f DAG er kvaddur hinztu kveðju
Sverrir Jónsson, flugstjóri. —
Sverrir var um langt prabil í
fremstu röð stéttarbræðra sinna
í baráttu fyrir bættum hag og
vinnuskilyrðum atvinnuflug-
manna.
Gegndi hann margvíslegum
trúnaðarstörfum fyrir Félag ísl.
atvinnuflugmanna og reyndist
ætíð traustur félagi og sannur
f élagshyggj umaður.
Ég vil því á kveðjustund fyrir
hönd F. í. A. þakka Sverri störf
hans öll fyrir stéttarfélag at-
vinnuflugmanna.
Konu Sverris, börnum og nón-
um ættingjum vottum við ein-
læga samúð.
Fyrir hönd Félags íslenzkra
atvinnuflugmanna.
Einar Ó. Gíslason.
t
SÍMINN hringir og beðið er um
sjúkraflugvél til Norðfjarðar.
Veðurupplýsingar eru athugað-
ar, á meðan er flugvélin undir-
búin til ferðarinnar.
Veðrið lítur ekki sem bezt út,
éljagangur en þó talið bjart á
milli, skömmu seinna er flugvél-
in komin í loftið. Stjórnandi er
þaulreyndur flugmaður, sem
hefur marga hildi háð við nátt-
úruöflin, hann hefur um árabil
stýrt flugvél sinni á þessari leið
heilli í höfn, enda með afbrigð-
um kunnugur, aðstoðarmaður
hans er reyndur og vel metinn í
starfi sínu.
Til öryggis er lent á Egilsstöð-
um í þeirri von um betri veður-
lýsingu á leiðinni framundan,
við nánari veðurupplýsingar er
lagt af stað — þær vonir, sem
lifðu í brjóstum manna um
möguleika á happasælum ferða-
lokum flugvélarinnar' eru nú að
engu orðnar.
Flest flugslys koma öllum á
óvart, látlaust er unnið að um-
bótum til að tryggja öryggi
þeirra, sem um loftin fljúga,
þrátt fyrir það geta slys ávallt
borið að höndum og það jafnvel
eftir að telja má að höfn sé
náð.
Hinir ungu menn, sem gerzt
hafa brautryðjendur í flugmál-
um landsins, verða seint metnir
að verðleilium. Flug getur oft
verið háskalegt, ekki sízt hér á
landi, þar sem allra veðra er
von að manni finnst á einum og
sama klukkutímanum.
Við Sverrir á Veðramótum
vorum nágrannar í Laugarásn-
um þar sem við ólumst upp.
Þegar út í lífið er komið, skilja
oft leiðir, skyldan kallar.
Það var í byrjun 1964 að Sverr
ir réðist til Flugsýnar, sem með-
eigandi. Er mér minnisstætt frá
byrjun af hve mikilli elju og
dugnaði hann framkvæmdi sín
störf.
Sverrir var búinn mörgum
beztu kostum tii viðkynningar
við nemendur og farþega, hann
var ákveðinn og öruggur í sínu
starfi, -og átti til að bera ríka
ábyrgðartilfinningu. í vinahóp
var Sverrir oft hrókur alls fagn-
aðar.
Kunnáttumaður var Sverrir
um allt er laut að flugi, enda
hafði hann um árabil rekið
flugskóla í félagi við annan,
lét hann sér annt um allt ör-
yggi og stóð þar tryggan vörð.
Sverrir, ég þakka þér alla
þína vinsemd, hjálpsemi og góð-
vild. Konu þinni og börnum,
föður og tengdaforeldrum sendi
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og bið Guð um að varð-
veita um ókomna framtíð.
Megi það vera huggun í hin-
um mikla harmi að eftir stend-
ur minning um góðan dreng.
Jón Magnússon.
t
FÁTT er það, sem snertir mann
eins sárt og þegar fjölskyldufeð-
ur farast í blóma lífs síns með
sviplagum hætti. Það á jafnt við,
hvort sem þetta skeður í þeirra
eigin lífsbaráttu eða í þjónustu
hinnar háleitu köllunar að hjálpa
öðrum. Þetta verður því átakan-
legra sem maður þekkir viðkom-
andi betur og því kærari sem
hann er manni. Þannig var það
hinn 18. janúar sl., er tveir af-
bragðs flugmenn, fórnfúsir og
miklir fullhugar, létu lífið í
áhættusömu sjúkraflugi, er þeir
gerðu tilraun til að bjarga barni,
sem hafði orðið fyrir slysi og
talið var, að mikið lægi við að
koma því til Reykjavíkur.
Þegar ég minnist mágs' míns,
Höskuldar Þorsteinssonar, sera
lét lífið við þessa tilraun ásamt
Sverri Jónssyni, flugstjóra og
forstjóra Flugsýnar, koma marg-
ar endurminnimgar um þennan
góða dreng og ber þar hvergi
skugga á. Höskuld þekkti ég frá
því hann var ungur drengur og
hef ég getað fylgzt með þroska
hans og áhugamálum, er voru
bæði mörg og manndómleg. Ung-
ur gerðist hann sjálfboðaliði "i
björgunarsveitum Slysavarnafé-
lags íslands og var alltaf boðinn
og búinn til hjálpar þegar til
hans var leitað eins og aðrir
bræður hans, sem allir hafa ein-
hvern tíma starfað í bjöngunar-
sveitum félagsins við góðan
orðstír. Sama daginn og þetta
hörmulega slys átti sér s.tað,
stjórnaði elzti bróðir hans björg-
un 18 manna af brezka togaran-
um Wyre Conqueror og hefur
áður unnið að björgun margra
skipshafna. Síðasta flug mitt með
Höskuldi var einmitt á strand-
stað, er pólskur togari strandaði
á Landeyjafjöru.
Árið 1944, meðan síðasti heims-
ófriðurinn var enn í algleymingi,
réðist Höskuldur, þá 19 ára að
aldri, mjög févana og að heita
má hjálparlaust, í þ'að að fara
til Ameríku til flugnáms. Lauk
hann þar prófi vorið 1945 við
sama flugskólann og stofnendur
Loftleiða höfðu lokið við prófi
árið áður og í bréfi til mín um
það leyti segir hann: „Ég er vel
ánægður með flugnámið. Ég held
ég geti vel orðið sæmilegur flug-
maður“. Mér var líka sagt, að
hann hefði stundað nám sitt vel,
að hann hafi tekið bezta prófið
af þeim, sem með honum lærðu.
Að prófi loknu flaug hann um
tíma sem aðstoðarflugmaður á
kanadískum flutningaflugvélum
norður um óbyggðir Kanada og
taldi hann sig mikið hafa lært
af þeirri reynslu, er hann öðlað-
ist þar. Hann vildi þó ekki
ílengjast vestra heldur langaði
heim til íslands, þar sem hann
hafði brennandi áhuga á að taka
þátt í uppbyggingu flugmálanna.
En margt fer öðru vísi en ætlað
er. Það átti ekki fyrir Höskuldi
Framhald á bls. 19.