Morgunblaðið - 09.02.1966, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 9. febrúar 1966
^enni^er —^meó:
Kringum
hálfan
hnöttinn
Mamma þín kom mér alltaf til
að finnast ég vera misheppnað-
ur og svo varð ég víst misheppn
aður — að minnsta kosti frá
hennar bæjardyrum séð. En með
Yoshiko finn ég mig öruggan,
sterkan og færan um að fram-
kvæma hvað sem mér dettur í
hug.
Það varð aftur þögn, en þá
bætti hann við, í auðmýktartón:
— Þú mátt ekki dæma mig hart
og eftir þínum mælikvarða,
Clothilde.
Hún sneri sér að honum og
* sagði blíðlega: — Nei, það skal
ég ekki gera, pabbi. Ég skal
reyna að skílja þig. Ég er svo
fegin, að þú skulir vera ham-
ingjusamur. Ég vildi bara óska,
að Heather væri svolítið ham-
ingjusamari með sína trúlofun.
— Þar er ég á sama máli,
sagði hann mæðulega. — Ég
skal játa, að mér hnykkti við,
þegar hún sagði mér það fyrst.
En hún var alveg hörð á því að
giftast Minouru, og þar gat ég
engu um þokað. Og sérstak-
lega varð ég hissa vegna þess,
að ég hélt að hún væri ástfang-
in af allt öðrum manni.
— Áttu við hann Clive Ric-
hards?
— Nei, nei, ekki hann Clive.
Það er nú búið að vera fyrir
ævalöngu og áður en hún fór til
Japan. Og ég held nú, að hún
hafi aldrei verið neitt skotin í
honum. Hann var ekki til ann-
ars en að ganga með. Nei, það
var annar náungi, sem hún hitti
strax eftir að við komum til
Japan, Rodney Fenwick, sem er
fulltrúi í brezka sendiráðinu og
þar hélt ég, að henni væri al-
vara.
Clothilde varð enn ringlaðri
en nokkru sinni fyrr. — En
hvemig stendur á því? Bf hún
hefur verið ástfangin af þessum
Fenwick, hversvegna fer hún þá
að trúlofast honum Minouru?
Hann ypti öxlum vandræða-
lega. — Ég veit svei mér ekki.
Og síðan hún trúlofaðist Min-
ouru, hefur hún varla verið mál-
um mælandi. En þið voruð nú
svo samrýmdar, þegar þið vor-
uð litlar, svo að þú gætir reynt
það, en ég efast um, að það
mundi bera neinn árangur.
Hún stóð upp. — Ég ætla nú
samt að reyna. Góða nótt, elsku
pabbi. Ég held ég verði að fara
að hátta.
11. kafli.
Kudo & Jasui höfðu skrifstof-
ur í stóru verzlunarhúsi. Hr.
Kudo sagði þeim, að hr. Jasui,
meðeigandi sinn. ætti heima
norður í landi og kæmi mjög
sjaldan til Tokyo.
Skrifstofa Kudos var stór og
glæsileg. Faðir Heather hafði
litla skrifstofu við hiiðina á
henni. Og svo voru fleiri skrif-
stofur, þar sem aðalbókhaldar-
inn, Arao Hosoya, vann og svo
skrifarar og hraðritarar. Þetta
var , að undantekinni skrifstofu
föður hennar, algjörlega japanskt
umhverfi.
Hr. Kudo spurði þá, hvort þá
langaði til að sjá sýningarsalinn.
Þeta var stór salur, þar sem
frammi lágu sýnishom leikfanga
af óllu hugsanlegu tagi. Þarna
voru óteljandi brúður, sem
hreyfðust þegar togað var í
band snotrar japanskar brúður
í kimono, vestrænar brúður, sem
lokuðu og opnuðu þau og sögðu
„mamma," apar í rólum, sem
dönsuðu og klöppuðu saman
lófunum, fílar, sem lyftu ran-
anum og gengu — og ótal önn-
ur skemmtileg leikfönig. Þetta
var hreinasta barna-paradís, en
engu síður skemmtileg fyrir
fullorðna.
Athygli Clothilde beindist
strax að einum apanum, sem
hafði rauðröndótta húfu á hausn
um. Þetta var alveg samskonar
api og hún hafði séð á skrif-
borðinu hjá Gary í London.
Hún rétti út höndina og tók
hann upp og var að athuga hann
gaumgæfilega, þegar hönd Kud-
os greip um úlnlið hennar, snögg
lega. —• Þetta er ékkert skemmti
legt leikfang, sagði hann og tók
hann af henni. Ég skal gefa yð-
ur eina af þessum japönsku
brúðum, til að hafa ná snyrti-
borðinu yðar. Hún verður meira
eftir yðar srnekk.
En Ken hafði líka komið auga
á apann. Hann tók hann upp
aftur. — Hvert fer næsta send-
ingin yðar, hr. Kudo? spurði
hann.
Clothilde fannst þessi spum-
ing korna eitthvað illa við Kudo.
Hann svaraði strax, að hann
skyldi gá að því í bókunum
sínum, en í bili hafði hann ekki
tíma til þess. Hann leit tortrygg-
in á Ken, eins og hann hafði
gert kvöldinu áður, og virtist
hafa mestan áhuga á að koma
þeim burt úr húsinu. En það
var eins og Ken tæki alls ekki
eftir því, hve hinn svaraði hon-
um stuttaralega, við öllum
spurningum hans. Hann spurði
um nöfnin á ýmsum verksmiðj-
um, sem Kudo átti viðskipti við,
og enda þótt Kudo reyndi að
fara undan í flæmingi, lauk því
þannig, að Ken hafði náð í álit-
legan nafnalista, með þrákelkni
sinni.
Brúðumar voru framleiddar í
Osaka og líktust mjög þeim,
sem voru notaðar í Burunku-
brúðuleikhúsinu. En meirihluti
leikfanganna var framleiddur
í Tokyo eða Yokohama.
— En apamir? spurði Ken.
Kudo hikaði við. — Ég skipti
við ýmsar verksmiðjur, sem
íramleiða apana, sagði hann. —
Þeir em mjög eftirspurðir. Þessi
sérstaka sending, sem ég er að
sýna yður sýnishorn af, er fram-
leidd hjá Kitano & Kishi. Þeir
hafa verksmiðjur í útborg frá
Tokyo.
Ken þakkaði honum upplýsing
arnar og brátt fóru þau Cloth-
ilde úr skrifstofu útflytjandans.
Það var næstum kominn hádegis
verðartími, og Ken stakk upp
á, að þau borðuðu í sui-yaki
matsöluhúsi, handan við ána.
Clothilde var forvitinn að vita
hvort hann hefði orðið einhvers
vísari á rneðan þau stóðu við
hjá Kudo & Jasui.
Hann brosti glettnislega og
og sagði, að einhvernveginn væri
hr. Kudo lítt gefið uim ofmikla
forvitni um vörur sínar.
Er eitthvað athugavert við
>essa leikfangaapa? spurði
Clothilde.
— Ekki alla, sagði hann. —
Hvað þennan snertir, sem við
sáum og gerðum upptækan í
Englandi, þá hreyfðist ekki haus
inn á honum um leið og hann
smellti saman handskellunum.
Og við fundum deyfilyf fyrir
fimmtán þúsund sterlingspund
falin í hausnum á honum.
Hún spurði nú, æsispennt: —
Og hafið þið þá Kudo grunað-
an um að vera með í þessu?
— Það get ég ekkert fullyrt
um» en hinsvegar var það hunda
heppni, þegar þú sagðir Gary,
að pabbi þinn ynni hjá þessu
fyrirtæki. Ég ætla nú að gera
verksmiðju Kitano & Kishi
heimsókn. Ég vil fá að vita,
hvort allir aparnir þeirra eru
þannig útbúnir, að hausinn á
þeim hreifist um leið og þeir
klappa saman handskellunum og
hreifa fætuma. Ég ætla að fara
pangað á morgun. En nú skul-
um við koma í matinn.
Þessi réttur, suki-yaki var úr
þunnum sneiðum af úrvals
nautakjöti, með allskonar græn-
meti með og var borinn fram
af brosandi frammistöðustúlku,
sem kraup á kné um leið og
hún bauð matinn. Þetta var
nýstárlegur matur fyrir Cloth-
ilde, en féll henni ágætlega.
Þau dokuðu nú ekki iengi
yfir matnum, af því að þau vildu
koma stundvíslega á fatasýning
una. Þau létu taka sætin frá og
gátu því gengið gegn um búð-
irnar áður en sýningin hófst.
Seki-vöruhúsið virtist verzla
með allt milli himins og jarðar
— skartgripi, úrvals perlur, sem
settar voru í hálsfestar, nælur,
klemmur og dingla. Þarna var
líka mikil sýning af leðurvör-
um, þrykkimyndum, skófatnaði,
leirvörum, allavega skreyttum,
sem Japan er frægt fyrir. Þarna
voru líka raðirnar af skraut
lega litum kimonoum, svo og
evrópskum fatnaði og höttum.
Einnig voru þama eldhúsáhöld
og fleira, sem þau höfðu ekki
tíma til að skoða.
Þau vom komin í sætin rétt
áður en sýningin hófst. Cloth-
ilde tók eftir því, að sætið við
hliðina á henni var þegar setið
og þar sat ungur, sterkbyggður
maður. Hann virtist órólegur og
utan við sig innan um allt þetta
kvenfólk. En til hvers hafði hann
komið? Gat það verið af ein-
tómri forvitni, eins og hjá Ken?
Meðan fyrstu sýningarstúlfcurn-
ar gengu fram hjá í skrautleg-
um klæðnaði, virtist hann alveg
áhugalaus. En þegar Heather
kom, íklædd stórkostlegum kjól,
eftir fyrirmynd fró Dior, heyrði
Clothilde, að ungi maðurinn
greip andann á lofti, og augun
fylgdu hverri hreifingu Heath-
er. Það var eins og hann væri
dáleiddur.
Og þetta sama endurtók sig
í hvert sinn sem Heather kom
fram. Þá varð hann allur að
augum og hafði þau aldrei af
henni.
Þegar hér var komið, afsakaði
Ken sig. — Ég ætla að ganga
svolítið og skoða mig um, sagði
hann við Clothilde. — Ég kem
svo og tek þig með mér, þegar
sýningunni er lokið.
Þegar Ken var farinn, fékk
ungi maðurinn málið. — Afsak-
ið, sagði hann, — en ég get ekki
annað en tekið eftir því, hvað
mér finnst þér lík ungfrú Heat-
her Everett. Ég hef heyrt hana
tala um hana Clothilde systur
sína, enda þótt ég hefði enga
hugmynd um, að hún væri hér
í Japan.
Hún brosti til hans. — Ég er
Clothilde Everett, og ég er alveg
nýkomin til Japan.
Hann kinkaði kolli. — Já, þið
eruð mjög líkar, enda þótt yfir-
liturinn sé ólíkur. Heather sagði
mér, að þér hefðuð dökkt, rauð-
jarpt hár. Hún er falleg í dag,
finnst yður það ekki?
— Jú, það er hún. Ég sá hana
nú sýna föt í London, en nú
finnst mér hún vera orðin þokka
fyllri og öruggari.
— Ég hef ekki séð Heather í
næstum tvo mánuði, hélt hann
áfram, — en svo las ég í blaði
að hún ætti að vera á þessari
sýningu í dag, og þá gat ég ekki
stillt mig um að koma. Mér
fannst það gæti verið betra en
ekki neitt, bara að sjá hana.
Hann þagnaði, og hún só roða
stíga upp í kinnar hans.
Hún sagði ekkert en leit á
hann með samúð. Hún gizkaði
á, að þetta mundi vera Ridney
Fenwick, sem faðir hennar hafði
verið að tala um.
Hún spurði hann því, hvort
hann væri Rodney Fenwick og
hann kvað svo vera. — Ég var
mikill kunningi hennar Heath-
er, sagði hann. — Ég er full-
trúi í sendiróðinu, og við skemmt
um okkur oft vel saman. Ég
bauð henni gjarna á ailar opin-
berar samkomur. Sannast að
segja ... . og hér bom roðinn
aftur upp í kinnar hans ... —
þá var ég talsvert ástfanginn af
henni. Og í allri hógværð sagt,
þá hélt ég, að Heather þætti
vænt um mig. Ég gat ekki trú-
að mínum eigin eyrum, þegar
ég heyrði, að hún væri trúlofuð
þessum Japana-skratta. Ég skil
það bara ekki. Ég hef skrifað
henni oftar en einu sinni og
beðið um skýringu, en hún svar-
ar mér ekki einusinni. Hefur
hún kannski minnzt á mig við
yður?
— Nei, en pabbi nefndi nafn
yðar við mig.
— Við töluðum um að gifta
okkur, sagði Rodney, og Heath-
er virtist alveg eins fús til þess
og ég var. Hvað getur hafa gerzt
til að breyta henni svona snögg-
Iega? Mér finnst hún sé mér
skyldug um skýringu á þessu.
Ef hún segir mér, að hún elski
þennan Japana, dreg ég mig
auðvitað í hlé fyrir fullt og allt.
Væri það ofmikið til ætlast, ef
ég beiddi yður fyrir skilaboð til
Heather og þér skiluðuð þeim til
hennar eftir sýninguna.
Hann var svo áhyggjufullur
og miður sín, að Clothilde gat
ekki annað en lofað þessu. Henni
fannst þetta geðugur maður, ein-
mitt maður eins og hún hefði
óskað Heather að eignast. Og
svo var Heather óhamingju-
söm. Sjálf var hún ekki búin
að vera í Japan nema örskamman
tíma, en hún vissi þegar, að
kvíði hennar vegna Heather var
á rökum reistur.
Hann hallaði sér nær henni og
sagði: — Viljið þér biðja hana
að hitta mig á Koya-veitinga-
stofunni, eftir sýninguna? Við
fórum þangað oft, hér áður fyrr.
Það er í hliðargötu bak við Imp-
erial Hotel. Ég ætla að bíða þar
fram að kvöldmatartíma í þeirri
von, að hún komi þangað. Segið
henni, að þetta sé mjög áríðandi.
Ég verð beinlínis að hitta hana.
Röddin bilaði ofurlítið, er hann
fbætti við: — Ef ég hitti hana
ekki, verð ég blátt áfram brjál-
aður.
Clothilde efaðist ekki um ein-
lægni hans.
— Ég skal reyna að koma boð
unum til hennar, sagði hún. Ég
gæti kannski komizt inn í bún-
ingsherbergið áður en sýning-
unni er lokið. Seinna getur ver-
ið, að ég nái ekki í hana. Við
eigum að drekka te með hr.
Minouru í skrifstofunni hans á
eftir.
- Það er náunginn, sem hún
ætlar að giftast, er ekki svo?
Faðir hans á verzlunina. Hann
veður sennilega í peningum, en
út yfir launin mín á ég ekki
grænan eyri. En ég er viss um
að það skiptir Heather engu
máli. Hún hefur aldrei sótzt
eftir peningum.
— Nei, samþykkti Clothilde.
- — Heather hefur aldrei sótzt
eftir peningum, aðeins eftir ham
ingju.
Hún bað síðan Ridney að segja
Ken, að hún kæmi strax aftur,
ef hann skyldi koma meðan hún
skryppi frá.
Brosandi þjónustustúlka, sem
talaði sæmilega ensku fylgdi
henni til búningsherbergisins,
þegar hún heyrði, að hún væri
systir ungfrú Everett.
Heather var einmitt að klæða
sig í síðasta sinn og nú í brúðar-
kjól frá Hartnell, alhvít og sett-
an perlum, með stóru hvítu slöri.
Hún var undurfögur. Clothilde
gat vel skilið, að karlmað-ur
gæti gert hvað sem væri til að
eignast hana.
—• Halló, systir- Heather sneri
sér við og brosti til hennar. —.
Ég á að fara inn eftir andartak.
Þykir þér gaman að sýningunni?
— Jó, voða gaman! Clothilde
gekk fast að systur sinni og
tautaði lágt; — Ég er með skila-
boð til þín. Ungur maður, sem
heitir Rodney Fenwick, situr við
hliðina á mér.
— Heather hálfstirðnaði upp.
— Ég er búin að sjá hann. Það
var rétt svo, að orðin heyrðust.
— Hann vill, að þú hittir sig
í Koya-veitingahúsinu, bak við
Imperial Hotel, undir eins og
þú getur, eftir sýninguna. Hann
ætlar að bíða þín þar.
— Ég get ekki komizt, systir
góð. Hvernig ætti ég að geta
sloppið?
— Það veit ég ekki. Það er
þitt mál, Heather. En hann var
eitthvað svo niðurdreginn, að ég
lofaði að skila þessu til þín.
Allt í einu hafði Heather lagt
báða arma um Clothilde og dreg
ið hana að sér. — Hvað get ég
gert? Röddin var hálfkæfð og
hún ætlaði að fara að gráta. En
svo sleppti hún Clothilde snöggt.
Hún sneri sér að speglinum og
tók að þerra augun í mesta á-
kafa.
— Ég veit ekki, hvað ég er
hugsa, ég sem á að fara inn á
þessari stundu! En ef þú sérð
Rodney, þá segðu honum . . . Æ,
ég veit ekki, hvað þú getur
sagt honum! En ég verð að
minnsta kosti að fara núna.
Clothilde var mátulega komin
sæti sitt til þess að sjá Heather
koma gangandi eftir miðgangin-
um í hinum glæsilega brúðar-
kjól. Um leið og hún settist, fann
hún, að Rodney greip um úlnlið
henni. — Jæja, sagði hann, lágit
og skjálfandi, — hvað sagði
húji?
— Ég færði henni skilaboðin,
en hún gaf ekkert ákveðið svar.
— Jæja, ég fer í veitingahús-
ið og bíð þar, hvað sem tautar.
Ken kom nú til þeirra. Hún
kynnti Rodney sem kunningja
Heather og svo fór Rodney.
Íl leigu óskast
einbýlishús, raðhús eða 5—6 herbergja íbúð sem
fyrst, í Reykjavík eða nágrenni. Fyrirfram-
greiðsla ef óskað er. Reglusemi og góðri um-
gengni heitið. Tilboð merkt: „Húsnæði — 8553“
sendist til Mbl. fyrir þann 13. þ.m.