Morgunblaðið - 17.04.1966, Blaðsíða 28

MORGUNBLADIÐ
28
SunnudagUr 17. april 1966
5 UZANNE EBEL:
ELTINGALEIKUR
— Ég kem aftur eins fljótt og
ég get, sagði hann og dokaði ofur
lítið við. Vindurinn var iskaldur.
Mér fannst eins og andlitið á
mér væri skinnlaust.
— Ég vildi helzt hafa byssu
hjá mér, sagði ég allt í einu.
Rod seildist til og fékk mér
síðan svörtu skammbyssuna með
langa hlaupinu, opnaði hana til
þess að sjá, hvort hún væri hlað-
in. Ég leit upp og sá, að hann
setti upp ólundarlegt bros.
— Hérna eru meiri skotfæri.
Og þú ert þarna upp við klett,
sagði hann. — Ég held nú ekki,
að þeir komi aftur, en ef svo
verður geturðu hrætt þá. -
— Haha!
— Það er satt. Karlmenn
verða dauðhræddir ef þeir sjá
vopn í höndunum á kvenmanni.
Hann lagði nú af stað eftir
veginum, sem lá eins og langt
brúnt og hvítt strik út í fjarsk-
ann. Öðru hverju sneri hann sér
við og veifaðí. Eftir nokkra
stund vildi ég ekki lengur horfa
á hann hverfa, svo að ég hnipr-
aði mig inn í kápuna mína til
þess að bíða. Tíminn dragnaðist
áfram.
Firth var sofnaður aftur. Ég
var viss um, að hann hafði verið
fylltur af eiturlyfjum, því að
meðan hann hafði verið að tala
við okkur, hafði ég tekið eftir
sjáöldrunum í augunum á hon
um, sem voru svo lítil, að augun
voru daufgrá á litinn. Svona sof
andi var hann gamall, vesældar
legur og lítilfjörlegur. Hann var
þegar dauður. Ég leit kring um
mig. Þetta snævi þakta landslag
þar sem við vorum, með öll fall
legu fjallanöfnin, sorglega sögu
og dauðakyrrð; var ógnandi. Ég
var hrædd. Ég minntist orða
Firths. Við vorum að berjast við
djöfulinn sjálfan. í bernsku
hafði mér verið kennt — og ég
trúði því enn — að eina vopnið
□----------------------□
27
□----------------------□
gegn sliku væri sakleysið. Og
þegar ég prófaði sjálfa mig gat
ég ekki fundið eina einustu
ástæðu til þess, að mér tækist
þetta verkefni, sem ég hafði sett
mér, og það aðeins af forvitni og
út úr leiðindum. Kannski var
Rod góður. En hver var góður?
Áreiðanlega ekki ég sjálf. Og
þar sem ég gat ek'ki vænzt neinn
ar hjálpar af himnum ofan, varð
ég að treysta á sjálfa mig. Á
almenna greind mína. Læra að
haga mér rétt, þó að ég væri að
drepast úr hræðslu. Ásetja mér
að gefast aldrei upp. En sú sjálfs
blekking! Setjum svo, að við lent
um í höndunum á þeim. Yrðum
pyntuð, eins og þessi hálfdauði
maður, sem lá þarna rétt hjá
mér, sveipaður í gamla ábreiðu.
Ég hafði enga karlmennsku til
að bera og ég var hrædd við
allar kvalir.
Hugsanir mínar voru svipaðast
ar hvíta og brúna landslaginu,
sem sýndist óendanlegt, fjöllun
um, sem voru hulin skýjum og
þessari hræðilegu einveru.
Firth var enn sofandi og enda
þótt ég væri hrædd, var eitthvað
sem rak mig að keldunni, þar
sem Jaguarinn lá á hliðinnL
Ofurlítill snjór hafði fallið, og
stóri, hvíti bíllinn, sem hafði
verið aðsetur okkar Rods, í heila
eilífð, að mér fannst, var nú
eins og orðinn að steini. Ég leit
inn í hann, dauðhrædd, og sá þar
þessa samanhnipruðu manns-
mynd, sem einu sinni hafði verið
Olade. Hann lá þama eins og
hrunin fuglahræða á akri. Og
svo kyrr. En hversu vondur og
grimmur og brjálaður hafði ekki
þessi maður verið, sem lá nú
frosinn og dauður alveg eins og
bíllinn _og landslagið þarna í
kring. Ég kraup niður og las
bæn fyrir sálu hans, og þá leið
mér ofurlítið betur, svo að ég
gekk til baka, reikul í spori, til
Firths, til þess að taka aftur upp
varðstöðu mína.
En það að sjá Glade hafði rif j-
að upp fyrir mér, eins og í einu
kasti, endurminninguna um það,
sem við vorum að berjast við.
Rod hafði sagt, að þeir mundu
ekki koma aftur. Hvernig gat ég
verið viss um það? Ég tók byss-
una upp úr vasanum, athugaði
hana og kreisti hana fast, rétt
eins og til að vega móti óttanum,
sem ég var altekin af.
Og það var líka einskonar berg
mál af þessum ótta, að ég heyrði
allt í einu í bíi, sem kom yfir
heiðina.
Ég gægðist upp yfir steininn.
Bíllinn nálgaðist, en ekki gat
ég séð, hver var við stýrið. Ég
vissi bara, að hann ók hratt og
nálgaðist mig í sífellu.
8. kafli.
Mér létti ósegjanlega, er ég
sá Rod halla sér út úr bílnum
og veifa til mín. Ég hljóp til
hans. Ég hefði getað farið að
gráta.
Rod var einn í bílnum, sem
var laslegur Morris, og hann
sagði stuttaralega: — Hefurðu
orðið nokkurs vör?
— Ekki nokkur lifandi sála
nema gammarnir.
— Já, ég sá líka hóp af þeim.
Hann gekk svo að Firth og
vakti hann og Firth hrökk upp
í skjálftakasti. Ég hafði miklar
áhyggjur af honum. Hann virt-
ist lasnari, og nú glitruðu aug-
un í honum eins og demantar.
Rod bar Firth og setti hann
inn í bílinn. — Ég sagði það
engum manni, Virginia, sagði
hann. — Lögreglan gæti sem
bezt tekið okkur föst. Og við
gætum orðið að dúsa þar í eina
tvo daga, ef ekki lengur. Og um
það leyti, sem við værum búin
að sanna mál okkar, gætu
Rochel og Philippe verið komnir
á hinn enda heims. Við verðum
að vera hraðvirk. Og það fyrsta
er að koma Firth til London.
Verzlunin Fífa auglýsir
Nýkomið mikið úrval af peysum á börn
og fullorðna.
Einnig regnföt ungbarna.
Verzlimin FÍFA, Laugavegi 99.
(Inng. frá Snorrabraut).
Tilkynning
Höfum flutt skrifstofur okkar í hús heild-
verzlimarinnar Heklu h.f. að Laugavegi
170 —172.
Hf. Ölgerðin Egill Skallagrímsson
Sími 11390.
íbúðir
Höfum til sölu nokkrar 4ra herb. íbúðir í fjölbýl-
ishúsi við Hraunbæ. íbúðirnar seljast tilbúnar und-
ir tréverk og málningu með fullfrágenginni sameign.
Lán húsnæðismálastjórnar tekin, sem greiðsla. —
Allar teikningar til sýnis á skrifstofunni.

au
MQ3SS GDCG OD^DBWOaD
HARALDUR MAGNUSSON
Viöskiptafræöingur
Tjarnargötu 16, sími 2 09 25 og 2 00 25 T
2—3]a herb. íbúð
óskast á leigu fyrir eldri hjón, helzt í gamla bæjar-
hlutanum. Fyrirframgreiðsla. Uppl. í síma 37422.
óskast
Ungur verkfræðingur óskar eftir að taka á leigu 2ja
til þriggja herbergja íbúð. — Þrennt í heimili. —
Vinsamlega hringið í síma 12111.
óskast
Oss vantar stúlkur í verksmiðju vora. — Upplýsing
ar að Laugavegi 178, milli kl. 5—7 e.h.
Katla hf.
Hestamenn
Vegna sérstakra fyrirspurna, óskum við að kaupa
nokkra framúrskarandi góða reiðhesta til útflutn-
ings. — Upplýsingar í síma 17880 milli kl. 15 og 17.
(3—5 e.h.)
hvaí
er
—AMOD
9