Morgunblaðið - 04.02.1967, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. FEBRÚAR 1967.
Sögulegt
sumarfrí
eftir Stephen
Ransome
um 'hópnnTn, fanrst m°r — a*$
sjálfum mér ef til vill undan-
teknum.
Ég hlýt að hafa ha®að mér pin
kennilega — það sá ég nú. Ég
stalst til bess að gá að blóðblett-
um. starði á fólk, hvarf svo, án
sýni'sgs tilefnis, lét mér svo
skjóta upp aftur — án þess nokk
urn tíma að láta þess getið, að
ég hefði bara skroppið upp ti.
að fullvissa mig um, að allt væri
i lagi með Kerry. Það er vist
óhætt að líta á mig sem grun-
samlegan aðila, eða að minnsta
kosti verkefni fyrir sálfræðing.
Arásarmaður Kerry er víst al-
veg jafn dularfullur nú og hann
var þegar hann slæmdi vopni
sínu að henni í myrkrinu. Ef
hann er ekki utanaðkomandi, og
eí ég 'hef nokkurn tíma séð hann
»g talað við hann meðan á sam-
kvæminu stóð, þá er ég einskis
vísari um, hver hann er.
Já, svona eru nú hæfileikarn-
ir hjá rejrfarahöfundi.
Þetta hefur verið erfiður dag-
ur.
Eitt glas til og svo í bælið.
3. kafli.
Undir dögun, kl. 4.20 f.h.
Ég get ekki sofið.
Mig grunar, að Kerry vi*ti eitt-
hvað meira en hún vill segja
mér. Einnig efast ég um, að ég
hafi heyrt raunverulegu ástæð-
una til þess að hún fór allt í
einu að koma heim. Vitanlega
þarf hún að fá sér svolítið frí„
en .......
í þrjú ár er þetta ekki nema
1 annað sinn, sem Kerry hefur
komið heim. Síðast átti hún er-
indi, sem sé í brúðkaupið þeirra
Glendu og Brads.
Þá var nú stemningin öðru-
vfsi hérna. Þetta var verulega
ánægjulegt samkvæmi — þar
sem ekkert varð til þess að spilla
gleðinni. Ég minnist þess, hvern
ig Brad ljómaði og Glenda lék
við hvern sinn fingur, og allir
vissu, að þau mundu verða ham-
ingjusöm saman til efsta dags.
En eitthvað er þegar orðið
breytt — eittíhvað hefur farið úr
lagi. Ekki milli þeirra hjónarna
— þau eru enn jafnskotin h vort
í öðru. Nei, það er eittihvað utan
aðkomandi, eitthvað, sem hefur
ruðzt inn, og á einhvgrn hátt
hefur það leitt af sér þessa íll-
yrmislegu árás, sem Kerry varð
fyrir í kvöld.
Mér er nú orðið ljóst, að hvað,
sem þetta kann að vera, þá var
það byrjað áður en við Kerry
komum á staðinn. Það voru
þarna ýmsir fyrirboðar, sem
rétt er að geta um hér. Það var
nú til dæmis ókunni maðurinn
með páfagaukinn í Lindar-
kránni, sem ....
Nei, við skulum fara enn
lengra aftur í tímann og byrja í
gærmorgun í Waslhington. en
þar má segja, að við höfum hafið
ferð okkar inn í þetta dular-
fulla ....
Við vildum komast sæmilega
snemma af stað, svo að ég kom
heim til Kerry klukkan átta.
Ég hef alltaf ánægju af að
koma til Kerry, hvar og hvenær
sem er. Ég sækist eftir Kercy
Race. Þetta ef orðið að vana njá
mér — skemmtilegum vana, þó
að hann höggvi skarð í vinnu-
tímann minn. Rétt eins og g< tt
konjak, hefur hún lit, ljóma,
örvandi áhrif — og njóti ég
hennar í óhófi, fæ ég timbur-
menn. Ég er hófsemdarmaður.
en Kerry er nokkuð fyrir smá-
Rafmótorar
Laugavegi 15.
RIÐSTRAUMSMÓTORAR
— fyrirliggjandi —
22« Volt
JAFNSTRAUMS-
MÓTORAR
110 V. og 220 Volt
Sjó og land-mótorar
THRIGE tryggir gæðin.
Ve.ílunin sími 1-33-33
Skrifstofan sími 1-16-20.
ófhóf. Hún vinnur alltof mikið og
gerir sér ofmiklar áhyggjur af
velferð þjóðarinnar. Hún reyk.V
ofmikið, drekkur ofmikið kaffi
og stundum ofmikið viskí. Hún
er ofmikið á ferðinni og vakir
ofmikið fram eftir. Líklega hefur
hún ekki sofið nema eins og
fjóra tíma í nótt »em leið. Þegar
ég kom, var hún að taka til morg
unverð hana tveimur.
En núna, í byrjun fyrsta al-
mennilega frísins í þrjú ár, virt-
ist hún eittihvað spænntari ;n
venjulega. Kæti hennar og til-
hlökkun að hitta Glendu og
Brad, virtist eitthvað uppgerðar
leg. Hún 'hefur sjálfsagt haft
áhyggjur af því að verða burt
frá vinnu sinni svona lengi,
fannst mér — heilan mánuð.
Hún er með allan hugann við
þetta déskotans verk sitt, sem
gengur fyrir öllu, svo að mér
datt þarna ekki í hug, að hún
gæti verið með áhyggjur út af
neinu öðru — einhverju, sem
lægi hérnamegin við þessa feið
okkar.
En einmitt þarna — það sé ég
núna — var fyrsta hættumerkið
— Kerry sjálf!
Undir eins og við hötfðum
skellf í okkur seinni kaffrbollan-
um, dröslaði ég töskunum henn-
ar niður í bílinn og við lögðum
atf stað.
4
Þebta var yndislegur haust-
morgun og litirnir eins og þeir
sjást í litikvikmyndum. Það var
otfurlítill kuldi í loftinu, en sólin
var heit. Kerry taiaði og sagði
mér síðustu pólitísku kjaftasög-
urnar, bæði erlendar og innlend-
ar — var óþarflega óðamála og
hló óeðlilega mikið. Þetta eru
bara taugarnar, hugsaði ég þá.
En eftir á að hyggja nú, held ég
beinlínis, að hún hafi verið
hrædd. En við hvað? Það nefndi
hún ekki á nafn.
Við ókum áfram og ég sagði:
— Ég hef nú fyrr komið með
þessa spurningu, kannskí fjöru-
tíu eða fimmtíu sínnum, en mig
vantar ennþá svarið við henni:
Til hvers ertu að þessu?
— Hversvegna ég sé að gera
mig vitlausa á þrældómi? Áttu
við það? Það er bara af því að
ég kann vel við starfið mitt, það
er nú öll ástæðan.
Auðvitað hafði ég heyrt þetta
svar áður, í ýmiskonar mynd,
en það var ekkert svar við
spurningunni.
— Ég fæ ekki séð, að það geti
verið neitt eftirsóknarvert,
Kerry. Fyrst og fremst er verka-
skiptingin ósanngjörn. Þú hsfur
bókstaflega alla fyrirhöfnina
meðan þessi ábyrgðarlausi yfir-
maður þinn keppist við að
drekka sig í hel. Hann tekur
allt þakklætið fyrir þetta ágæta
verk, sem þú vinnur fyrir hann,
ALLTAF FJÖLGAR VOLKSWAGEN
VOLKSWAGEN 1600 „Fastback'
KOMID
SKOÐIÐ
og KYNNIST
þessum
glœsilega bíl
Verð kr. 211.700
mm
og þú ert ekiki nefnd á nafn.
.Kerry er aðstoðarmaður Colin
Quirke, slúðurdálkahötfundar,
sem skrifar sex greinar á viku
kallaðar „Quirke segir“, og þær
koma í einum hundrað blöðum
um öll ríkin. Og hún slítur sér
út fyrir þessa fyllibybtu. Hún er
búin að því oflengi og gegn of-
litlu gjaldi, að snapa upp fréttir,
bjarga honum frá heimskulegum
mistökum og reyna að halda hon
um upp úr skítnum. Hún stjórn-
ar starfsliðinu hans, svarar í
símann fyrir hann á öllum tím-
um sólarhringsins. Ef mikið ligg
ur við leitar hún að honum í
drykkjukránum, þrælar í hann
morgunmat, kreistir út úr hon-
um grein dagsins eða skrifar
hana sjálf, þegar hann er óvinnu
fær. Hann er sextugur og á ekki
til þakklátsemi og gerir sér
ekki ljóst, að það er Kerry, sem
heldur honum uppi.
— Það er ekki nema satt, Steve,
að lesendurnir heyra mig aldrei
nefnda á nafn, en fólkið, sem
þarna vinnur, veit ósköp vel,
hver það er, sem heldur dálkun-
um gangandi.
— Já, og hversvegna hann fer
síbatnandi. Nýlega dró hann að
sér sérstaka atihygli vegna þess,
hve slynglega Kerry afgreiddi
viðkvæmt mál í sambandi við
glæparannsóknarnefnd öldunga-
deildarinnar. Án hennar hefði
Quirke eyðilagt málið um leið
og hann eyðilagði sjálfan sig.
Þegar Kerry byrjaði að vinna
fyrir hann, fann hún, að hann
var alltaf að baktala snuðrarana
sína, en án þeirra getur blaða-
maður í Washington ekki lifað.
Hún bjargaði þeim fyrir hann,
og margur fréttasnuðrarinn hef-
ur haldið áfram þarna, eingöngu
vegna þess að Kerry var þeim
1 ’-klát fyrir hjálpina og kunni
svo vel að meta hana. Og svo,
auk alls annars, er hún lang-
samlega fallegasti pólitíski frétta
ritarinn í allri borginni.
Einhver áhugaminni stúlka
hefði nú trénazt upp á þessu
fyrir löngu. Og Kerry viður-
kennir líka, að hún njóti 'þess
ekki beinlínis, en samt héldur
hún áfram við það, af einhverj-
um ástæðum, sem mér eru enn
ókunnar, en er að reyna að upp-
götva.
— Það næsta, sem ég hef kom-
izt því að skilja þig, var þegar
ég komst að þeirri niðurstöðu,
að þú værir nýtízkuleg og valda-
sjúk kventegund. Og hvers vegna
reynirðu ekki að koma þér upp
fjölskyldu til að vera móðir fyr-
ir heldur en að reyna að vera
eiríhrver veraldarmamma?
— Ég er nú stundum að hugsa
um þetta sjálf, svaraði hún og
brosti vingjarnlega, — og það
getur meira að segja að því kom
ið. Samt er það nú svo, að væri
ég karlmaður, vildi ég ekki vera
giftur mér. Það mundi gera mig
vitlausan.
Síðan þagði hún í nokkrar min
útur, en svo var eins og hún
stirðnaði upp aftur og yrði tauga
óstyrk.
Við stönzuðum við Lindar-
krána í Crossgate og fengum
okkur kvöldverð. Við vorum
seint á ferðinni, því að það hafði
verið eittihvert ólag á kveikjunni
í bílnum og það hafði tafið okk-
ur. Kerry hringdi úr kránni og
frétti hjá Katy, að hanaatið væri
þegar hafið i hlöðunni, og að
henni — Katy — hefði verið skip
að í rúmið með „gigtina" sína,
og með meðaumbunarorðum frá
„elsku frú Race“.
í fcránni vorum við boðin
hjartanlega velkomin af George,
gestgjafanum, og svo sex eða
átta bæjarbúum. Undir öllum
þessum vingjarnlegu orðum,
fann ég, að óróinn hjá Kerry fór
vaxandi. Hún flýtti sér með rifja
steikina, afþakkaði ábæti og
kaffi og þaut út, áður en frammi
stöðustúlkan fékk svigrúm til að
gefa mér til baka.
Þegar ég kom atftur að bílnum,
var þar engin Kerry. En nokkr-
um sekúndum seinna kom hún
hlaupandi út úr bakdyrunum á
kránni. Hún gaf mér ekki aðra
skýringu, en eitthvert. óljóst
bros. sem ekkert varð af ráðið.
Þegar við nú lögðum upp á
síðasta áfangann, heim til
Racehjónanna sat Kerry lágt í
sætinu og hjúfraði sig upp að
síðunni á mér. Það kemur sjald-
an fyrir að Kerry sýnist ósjálf-
bjarga, en þarna gat ég merkt
feginleik konunr.ar yfir því að
hafa karlmann sér við hlið.
Ég sagði: — Ef það er ekki of
nærgöngult að spyrja: Hver
fjandinn sjálfur gengur að þér?
— Heyrðu, Steve. Tókstu eftir
manninum við skekniborðið ....
þessum með litla fuglinn?
Jú, ég hafði tekið eftir mann-
inum með litla fuglinn. Þetta
var kranklegur náungi, einmana
á svipinn, aðkomumaður. Hann
var með hnarreistan, grænan
páfagauk í búri, sem stóð á borð
inu við hliðina á honum, meðan
hann var að ljúka úr glasinu
sínu, og naut sýnilega alls ekki
drykkjarins. Ég hafði aldrei áð-
ur séð mann á ferð úti með fugl
með sér, en nánar atihugað sá ég.
að fugl gæti nú verið viðkunnan
legri félagi en hundur. Páfagauk
ar tala að minnsta kosti eða gefa
frá sér einhver bops, sem líkj-
ast tali. Það er skárra en ekki
að hafa einn slíkan til að tala
við, býst ég við. Auk þess er
mér ekki kunnugt um nein lög
eða reglugerðir, sem banna fugl
um aðganga að opinberum stöð-
um, og að minnsta kosti fara
þeir ekki í hundaáflog.
— Hann sat þarna bara þegar
við komum inn, og saup á glas-
inu sinu í rólegheitum og hlust-
aði á þvaðrið í fuglinum, sagði
Kerry, — allt þangað til hann
heyrði George kalla mig ungfrú
Race, þá flýtti hann sér að
byrgja búrið, til að þagga niður
í fuglinum, og fór að hlusta á
okkur í staðinn.
— Því ekki það Samtalið okk
ar var ekki það lítið uppbyggi-
legt.
— Mér er alvara, Steve, ég
fékk hroll af því, hvernig þessi
maður hlustaði á hvert orð, sem
við sögðum, og hélt áfram að
hortfa á mig í speglinum .
— Það er nú ekki tiltökumál
þó hann hafi hoitft á þig ....