Morgunblaðið - 07.03.1967, Síða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 7. MARZ 1967.
Guðjón Alexíus Kristjúnsson
Minningurorð
t
Faðir minn
Hjörtur Guðmundsson
lézt í sjúkrahúsi ísafjarðar
4. marz.
Ingibjörg Hjartardóttir
og aðrir vandamenn.
t
Faðir okkar,
Jón Jóhannsson,
húsasmiður, Efstasundi 31,
andaðist að heimili sinu að-
faranótt 5. þ. m. '
Börn og tengdabörn.
t
Konan mín og móðir okkar,
Pálmey Magnúsdóttir,
Miðengi, Garðahreppi,
lézt á St. Jósepsspítala, Ha£n-
arfirði, að kvöldi 5. marz.
Kristján Eyjólfsson
og börn.
t
Þökkum innilega samúð og
vinarhug við andlát og jarð-
arför konu mininar og móður
okl^ar
Hönnu Sigríðar
Kristvinsdóttur
frá Lækjarkoti.
Kjartan Magnússon
og synir.
t
Þökkum auðsýnda samúð
við andlát og jarðárför
Esther Sigurðardóttur
Gailagher.
Arthur Gallagher,
Anna Helgadóttir,
Haraldur Sigurðsson,
Unnur Sigurðardóttir,
. Georg Sigurðsson,
Jóhann Sigurðsson.
—
t
Þökkum auðsýnda samúð
við andlát og útför,
Eyjólfs S. Jónssonar,
múrara,
Bergstaðastræti 46.
Sólveig Eyjólfsdóttir,
Eysteinn Jónsson,
Valgerður Sigurðardóttir,
Guðlaugur Eyjólfsson,
Hólmfríður Eyjóifsdóttir,
Jón Einarsson,
Sigríður Erlendsdóttir,
Finnur Eyjólfsson.
ÞEGAR mér var sagt frá andláti
Guðjóns A. Kristjánssonar, fyrr-
verandi sjómanns, komu mér
fyrst í huga þessar Ijóðlínur:
„Bak við hafið, bak við hafið,
bíður fagurt draumaland.“
Ég hef litið þannig á frá fyrstu
kynnum af Guðjóni, að fagurt
draumaland biði hans fyrir hand
an hafið og hann stæði ávallt
tilbúinn til ferðar þangað.
Hann var ættaður frá Bolunga
vík, en alinn upp á ísafirðL Hann
þekkti hafið, var alinn upp við
öldur þess og nið. Hann hrædd-
ist aldrei ógnir þess né stunur,
því í bernsku lærði hann hjá
fóstru sinni, að bak við hafið
biði fagurt draumaland. Hennar
kenning um landíð handan við
hafið gerði hann óttalausan, þótt
brim og boðar stefndu á móti
þeim skipum, sem hann sigldi
með. Þes<si bjargfasta kenning
fóstru hai%s gerðu honum einnig
fært að sigla óttalaust yfir ýmis-
konar aðrar öldur á lífsleiðinni.
í bernsku var hann búinn undir
sitt óttalausa lif, búinn undir
það að standa ferðbúinn og flytja
yfir í hið eilífa draumaland,
enda þurfti hann oft á því að
halda að vera viðbúinn hætt-
um, fyrst sem ungiingur við að
sækja björg í bú á opnum róðra-
bátum og síðar sem fullorðinn
maður í skipsströndum og bar-
áttu og ógnum vítisvéla stríðs og
tortímingar.
Guðjón var ávallt viðbúinn,
hvort sem það var til starfs eða
hvíldar. Samvizkusemi hans var
á svo háu stigi að varla verður
lengra komizt. Hjartað var stórt
og falslaust. Hann þurfti ekkert
að dylja. Hann var alla ævina
viðbúinn að ganga inn í hið eilífa
draumaland á bak við hafið, haf-
ið sem hánn þekkti svo vel og
eyddi svo mörgum lífsstundum
í að sigla um. Nú er hann flutt-
ur til guðs er fóstra hans kenndi
honum ungum að þekkja og
treysta. Hann andaðist 26. febrú-
ar á Borgarsjúkrahúsinu.
Guðjón var fæddur í Bolungar
vík 1. júli 1897. Hann var sonur
Kristjáns Jónssonar sem fyrst
var útvegsbóndi á Ósi í Hóls-
hreppi, Norður-ísafjarðarsýslu,
síðan verkstjóri hjá Pétri Odds-
syni í Bolungarvík og síðustu ár-
in kaupmaður í Reykjavík og
hafði verzlun á horni Freyju-
götu og Baldursgötu. Móðir
Guðjóns_ var Friðrikka Lúðvíks-
dóttir, Ásgeirssonar skipstjóra á
ísafirði.
Guðjón átti fimm systkini:
Guðnýju og Lúðvík, sem dóu í
æsku; Línu, sem verið hefur
t
Hjartans þakkir til allra
þeirra sem sýndu okkur sam-
úð og vinarhug við andlát og
jarðarför
Stefáns Tómassonar
Sigríður Björnsdóttir,
böm, tengdabörn og
barnabörn.
t
Innilegar þakkir færum
við öllum fyrir auðsýnda vin-
semd og samúð við andlát og
jarðarför móður minnar,
tengdamóður og ömmu,
Ingibjargar Stellu Briem.
Katrín S. Briem,
Guðmundur Júlíusson
og börn.
skipsþerna á Fossunum; Jón
starfsmann hjá Eimskipafélaginu
og Kristján skipstjóra, sem lát-
inn er fyrir nokkrum árum.
Ung misstu þau systkinin
móður sína og tvístraðist þá hóp
urinn, en einlægt samband ríkti
þó alla tíð á milli þeirra, og
varla eru til þau systkini, sem
tekið hafa meiri þátt í hvers
annars gleði og sorgum en þau.
Þegar móðir Guðjóns dó og
barnahópurinn tvístraðist var
Guðjón tekinn í fóstur til Hólm-
fríðar Jónsdóttur, Brunngötu 12,
ísafirði. Hólmfríður' var dugnað-
arkona, sem vann fyrir sér og
unga dregnum með ýmiskonar
störfum, t.d. með því að bera
vatn og kol fyrir bæjarbúa, með-
an lífsskilyrðin voru frumstæð
og þess þurfti með. Hjá Hólm-
fríði naut Guðjón mikils ástrík-
is og mikillar umönnunar enda
lofaði hann ópsart hennar ástúð
og eftirlæti. Engum kom það því
á óvart, að hann kæmi nafni
Hólmfríðar upp, þegar hann
sjálfur eignaðist dóttur.
í Brunngötu 12 bjó einnig önn
ur Hólrnfríður, frænka Guðjóns,
og maður sem hét Sigurvin var
þar í húsmennsku á síðari ár-
um. Þar ólst einnig upp fóstur-
systir Guðjóns, Sigríður Guð-
mundsdóttir, ættuð frá ísafirði,
nú gift Friðþjófi Jóhannessyni
loftskeytamanni á Gullfossi.
Milli Guðjóns og heimilis-
fólksins að Brunngötu 12 voru
órofa tengsl og kærleikur, sem
hélzt, þótt atvikin höguðu því
þannig til, að Guðjón fór fljótt
að heiman suður á bóginn og
gerðist skipsmaður hjá bróður
sínum, Kristjáni, sem þá var
skipstjóri á togaranum Andra.
Á togaranum Andra voru þeir
bræðurnir allir um tíma. Það
var á þrengingarárunum, þegar
atvinnuleysi og lág laun hrjáðu
þjóðina. •
Kristján bróðir Guðjóns var
mikill skipstjóri og afburða afla-
maður. Skipshöfn hans var úr-
val dugandi og kjarkmikilla sjó-
manna, sem bjuggu og störfuðu
í sátt og einingu eins og stór
fjölskylda.
Haft var á orði, að Kristján
þyrfti færri menn á dekki held-
ur en aðrir skipstjórar, vegna
þess hve skipshöfnin var dug-
andi og samhent. Skipsrúmin á
Andra voru eftirsótt vegna orð-
rómsins um eininguna um borð.
Þar báru menn meira úr býtum
en á flestum öðrum fiskiskipum
og gátu þar af leiðandi veitt fjöl-
skyldum sínum meira heldur en
almennt gerðist.
Til marks um samstöðu skips-
félaga Guðjóns mætti nefna árs-
hátíðir þeirra og sumarferðalög.
Nokkrum sinnum urðu þeL' skips
félagar fyrstir að marki í kapp-
róðri á sjómannadaginn og hlutu
verðskulduð verðlaun.
Guðjón var mikill skorpumað-
ur, svo notað sé hans eigið vest-
firzka orðalag. Ekkert átti verr
við hann en leti og ómennska.
Hann vann af kappi öll verk,
var mjög árvakur og var ekki
ánæg^ur nema að hann væri
kominn nokkuð löngu áður en
vinnustundin hófst.
Guðjón byrjaði um fermingu
að róa með gömlum hörðum sjó-
sóknurum á ísafirði. Af því, sem
hann lærði af þeim, taldi hann
sig hafa búið að allt lífið og einn
ig þvi, hve fóstra hans bjó nota-
lega út bitakassann hans, þegar
öðrum var skammtað lítið. Ekki
væri það ótrúlegt, að hann með
sínu stóra hjarta hefði þá miðl-
að af bita sínum þeim sem
mina fengu.
Guðjón var framúrskarandi
stórtækur maður, sem gat gefið
og staðið eftir með tómar hend-
ur, ef leitað var til hans fyrir
þá, sem bágt áttu.
Sigríði stjúpmóður sína og
hennar yngstu börn, Þuríði og
Bernódus, hafði Guðjón alla tíð
kúnningsskap við.
Kvæntur var Guðjón Kristínu,
dóttur Halldórs Guðmundssonar,
bónda í Magnússkógum í Dala-
sýslu og konu hans Ingibjargar
Sigríðar Jensdóttur frá Hara-
stöðum á Fellsströnd.
Guðjón og Kristín eignuðust
fjögur börn: Ingva verksmiðju-
stjóra í Borgarnesi, sem kvænt-
ur er Þóru Magnúsdóttur Joch-
umssonar fyrrverandi póstmeist-
ara; Hólmfríði Kristínu, sem gift
er Böðvari Valtýssyni rafvirkja,
syni Valtýs Guðmundssonar frá
Miðdalskoti í Laugardal; einnig
tvíbura, Katrínu Maríu og Lovísu
Ósk, sem báðar létust á unga
aldri.
Kristín og Guðjón byrjuðu bú-
skap að Óðinsgötu 14 í Reykja-
vík og bjuggu þá í sambýli við
Elísaebtu systur Kristínar og
mann hennar Sigurð íshólm. Á
Óðinsgötunni bjuggu þau þar til
þau eignuðust sína eigin íbúð að
Flókagötu 27. Milli ofangreindra
heimila voru alla tíð mjög náin
tengsl og börnin frá báðum heim
ilunum eins og stór systkinahóp-
ur. Þótt húsrýmið væri lítið, var
á þessum heimilum einskonar
miðstöð fyrir fjölskyldumar að
vestan og annað venzlafólk.
Hjá Guðjóni og Kristínu var
alltaf nóg á borðum, því þar
voru samhentar tvær persónur.
Húsbóndinn dró vel að sínu
heimili, og húsfreyjan hagsýn og
mikil húsmóðir. Hlýja ogtylur
umvöfðu alla, sem þangað komu.
Ég sem þetta rita þakka allt,
sem ég hef notið á þeirra heim-
ili, en því verður ekki með orð-
um lýst. Ég þakka Guðjóni mági
mínum, alla föðurlega umhyggju
og góðvild, sem ég hef notið á
heimili hans um áratugi og hugsa
með djúpri sorg til þess að mæta
þar ekki lengur hlýju handtaki
húsbóndans, sem ávallt var
heima utan vinnustunda.
Ég minnist nú margra stunda,
er Guðjón kom af hafi úr sigling
um, glaður og reifur, með fang-
ið fullt af varningi og leikföng-
um, og mætti með barnslegu
hjarta, mjúkum litlum höndum,
sem vöfðu sig um háls hans með
þakklæti. Það voru ekki síður
börn Elísabetar mágkonu hans
en hans eigin börn, sem nutu
með gleði heimkomu hans af haf
inu. Fyrir öllum var hugsað. Eng
inn var skilinn eftir.
Guðjón var einstaklega góður
maður og hreinskilinn við hvern
sem í hlut átti. Tengdaforeldr-
um sínum reyndist hann sem
bezti sonur. Hann var vinsæll
meðal vinnufélaga, góður og um
hyggjusamur heimilisfaðir. Hann
gat leikið sér sem lítið barn við
barnabörnin, sem sóttust mjög
eftir félagsskap við hann.
Hið frjálsa sjómannslíf átti vel
við Guðjón. Eftir að hann hætti
sjómennsku og gerðist starfs-
maður á Póststofunni í Reykja-
vík, saknaði hann sjávarloftsins,
og hugur hans leitaði oft til hafs-
ins. Sjómannsblóðið rann áfram
í æðum hans, þótt fast land væri
undir fótum. Hann vann unzhann
helsjúkur var fluttur á sjúkra-
hús og andaðist eftir einnar viku
sjúkdómslegu. Slík endalok voru
táknræn í sambandi við allt hans
líf. Góðir menn eins og Guðjón
Kristjánsson eru tilbúnir til ferð
ar yfir landamæri lífs og dauða
hvenær sem kallið kemur. Fóstra
hans, sem gekk honum 1 æskn
í móður stað, bjó hann svo vel
undir lífið, skammtaði svo vel f
bitakassann hans og kenndi
honum að treysta á hann, sem
ræður ríkjum í hinu eilifa
draumalandi á bak við hafið.
Þangað er hann nú fluttur eftir
allar ferðir á sjó og landi.
Litlu barnabörnin kveðja nú
sinn góða afa og munu lengi
minnast leikjanna við hann.
Eiginkona, sonur, dóttir og
tengdabörn minnast elskulegs
heimilisföður. Minningin um
hann mun lifa sem ljósgeisli I
hugum þeirra og einnig systkina
hans, tengdafólks og annarra, er
þekktu hann bezt.
Með djúpu þakklæti kveð ég
þig, mágur minn, og bið Guð að
blessa minningu þína.
Jensína Halldórsdóttir.
Sprungin æð
í heiln
— var dánaror-
sök Ferries
New Orleans, 28. febr. N'T3
LÆjKNIR sá, er hafði ums.jón
með krufningu á líki Davids
Ferries — manns þess, er tal-
inn var geta gefið upplýsing-
ar varðandi morðið á Kenne-
dy forseta — staðfesti fyrir
rétti í New Orleans í dag,
að hann hefði látizt af eðlileg
um orsökum. Banamein nans
hefði verið sprungin æð í
heila, en ekkert hefði fund:zt
sem benti til þess, að hinn
látni hefði nýlega neytt áfeng
is, arseniks, cyanids eða ann-
arra eiturefna.
Hjartans þakkir tH allra
þeirra sem glöddu mig með
heimsóknum gjöfum og skeyt-
um á 70 ára afmæli mínu 28.
febrúar síðastL
Lifið heiL
Sveindís Hansdóttir
Ingólfsstræti 7a,
Reykjavík.
Kærar þakkir flyt ég öll-
um þeim, sem sýndu mér vin-
semd á áttræðisafmælinu 27.
febrúar síðastliðinn með
heillaskeytum, blómum hlýjum ummælum. og
Lifið heil.
Þorvaidur Sigurðsson
frá ÓlafsfirðL
Alúðarþakkir færi ég 511-
um þeim er heiðruðu mig með
gjöfum, heimsóknum og heilla
skeytum á 80 ára afmæli
mínu 27. febrúar.
Guð blessi ykkur öll.
Guðbjörg Jónsdóttir,
Skeiðarvogi 137,
Ykkur öllum sem minntust
mín þann 10/2 s.l. færi ég
mínar beztu þakkir. Sérstak-
ar þakkir færi ég verka-
kvennafélaginu Öldunni, Sauð
árkróki fyrir hlýjar kveðjur
og fögur blóm.
Ástríður Stefánsdóttir.