Morgunblaðið - 11.03.1967, Blaðsíða 11

liíBRGfÍjWéLXtíÍÉ); %*7.
<M
11
Bjargaði kjúlfðtunum til þess að geta
fylgt dötturddttur sinni að altarinu
frostíð, kuldinn og rokið.
Kælingin var svo . ör.
Undir orð , Hjalta tekur
Guðxnundur Guðmundsson,
sem ér .meðlimur Siökkviliðs
ins á Reykjavíkurflugvelli
og ilefur verið það undan-
farin 25 ár.
ÞórðUr Jónsson, iyrrum
varðstjóri, sem á að baki 47
ára feril í slakkviliðinu og
hætti störfum fyrir aldurs
sakir um síðustu áramót,
stendur og horfir á brunann,
en hann man vel eftir brun-
anum mikla í AUsturstræti
árið 1915. Þórður segir að
eldurinn hafi hagað sér líkt
og árið 1915.
Það hafði heimsins bezta
hljóm.
Margt manna missti heim-
ili sitt í þessum mikla elds-
voða. Sigurður Kristjánsson,
fyrrum alþingismaður var
við brunarústirnar allt fram
til kl. 10, Þá hélt hann á
brott. Rétt. áður en hann fór
tókum við hann tali:
— Ég vaknaði við það að
slökkviliðið barði utan hús-
ið og sagði að eldur logaði
í l ækjargötu 12A. Ég leit út
um gluggann og sá þá ekki
neítt, því að glugginn sneri
á móti suðri. Ég fór samt út
og sá að eldurinn var all-
magnaður og hljóp síðan til
öryggis inn aftur og vakti
upp — 9 manns, börn og
barnabörn mín.
— Ég hafðist ekki frekar
að því að mér kom ekki til
hugar annað en slökkvilið-
ið réði við þetta — þeir
höfðu nú gert annað eins
hugsaði ég. Annars hefði ég
þegar farið að bjarga — en
fyrir bragðið bjargaði ég
ekki neinu og allt fuðraði
upp á hálfri klukkustund. Og
vátryggingin var 20 ára göm
ul.
— Hefði ég strax hafizt
handa hefði ég getað bjarg-
að mörgum verðmætum mun
um, bókum og öðru, sem
ekki verður metið til fjár.
Píanóið brann t.d. — og það
sem hafði heimsins bezta
hljóm. En það sem mest var
um vert- bjargaðist .— krakk
arnir. Og því skyldi maður
þá vera að ergja sig yfir ein
hverjum hlutum — ég gam-
all maðurinn.
í gærdag fréttum- við að
Sigurður hefði í dag ætlað
að gifta dótturdóttur sína og
slóuin við þvi á þráðinn til
hans:
— Já, það stendur til á
morgun og því verður ekki
breytt. Að vísu átti að
verða hjá mér gleðskapur, en
af þeirri gleði gétur ekki
orðið. Gleðin verður einung-
is við altarið. Áður en ég
fór út. úr brennandi húsinu
greip ég kjölfötin mín til
þess þó að geta gengið með
henni upp að altarinu —
blessaðri stúlkunni.
Sigurður Kristjánsson fyrr-
um alþingismaður.
—- Nei, ég bef ekki farið
að rústunum síðan í morgun
Ég er nú ekki meira karl-
menni en það, að ég á erfitt
með að fara að rjúkandi rúst
þess heimilis, sem ég hef iif
Slökkviliðið reynlr að bjarga Yonarstræti 2.
Lækjargata 12A aielda skömmu eftir að eldurinn kom upp. Eldtungurnar teygja sig upp eftir
húsi Iðnaðarbankans.
að sorg og gleði f heilan
mannsaldur, enda er ég nú
kominn á niræðisaldur. Mér
finnst þetta ætla að verða
mér ofviða, að þurfa að liía
það að sjá heimilið mitt og
minna sem brunarúst. Mér er
sama um hið fjárhagslega
tjón, en þarna var mér svo
margt hjartfólgið.
Björguðust naumlega.
Frú Áslaug Ágústsdóttir,
ekkja séra Bjarna Jónssonar
bjó i hornhúsinu á mótum
Lækjargötu og Vonarstrætis
— Lækjargötu 12B. Frú Ás-
laug bjargaðist naumlega
ásamt dóttur sinni önnu
Bjarnadót.tur og eingöngu
fyrir snarræði tveggja lög-
regluþjóna, Þóris Þorsteins-
sonar og Edwards Olsen
Tókst þeim einnig að bjarga
nokkrum myndum, þ.á.m.
málverki því er Reykvíkinga-
félagið og Ásgeir Bjarnþórs-
son gáfu frú Áslaugu í fyrra.
Málverkið er af séra Bjarna.
Við hittum frá Aslaugu á
heimili sonar hennar Ágústar
Bjarnasonar að Kleifarvegi
9 sktMnmu eftir hádegi í gær.
Frú Áslaugu sagðist svo frá:
— Ég svaf, þegar eldur-
inn kom upp, en losaði svef
inn. Ég heyrði einhver ósköp
og þá eru tveir lögregluþjón
ar komnir inn í herbergið
til min og sögðu þeir að
kviknað væri í húsinu við
hliðina á og yrði ég að flýta
mér út, því að engu mætti
muna.
Ég sagði þá strax: „Ég ætla
að biðja ykkur um að tatka
myndina af manninum mín-
um“ — það er mynd þa» sem
hann er 1 biskupskápunni,
sem ég hafði uppi hjá mér.
Nú svo fór ég niður og gat
ekki tekið neitt. Síðan báru
þeir mig út í lögreglubílinn,
af því að ég var berfætt.
Þegar ég kom út í bílinn,
spurði ég strax um það hvar
dóttir mín værL „Hvar er
Anna", en í þvi sá ég að hún
var úti við bílinn einnig í
angist yfir þvi hvort ég kæm
ist út. Anna hafði yísað þeim
strax upp á loft, þar sem ég
svaf. Þetta var allt svo tæpt.
Það var ekki ráðrúm til
neins. Ég tók ekki neitt með
mér. Það var guðs mildi að
ekki skyldu verða nein slys á
mönnum eins og þetta gerðist
á skömmum tíma.
— Já, það eru margir ynis-
legir hlutir, sem farið hafa
forgörðum sem maðurinn
minn fékk við ýmis tækifæri
frá félögum og félagasamtök-
um, m. a. heiðursborgarabréf-
ið, allar ræðurnar hans í hand
riti, starfsbsekur, sem hann
byrjaði að færa, þegar hann
hóf prestsskap, en hann hafði
skráð öll sín prestsverk frá
fyrsta degi.
— Nei, ræðurnar eru ekki
til annars staðar, nema þær
sem hafa verið prentaðar —
en þær voru í miklum minni-
hluta.
— Ég svaf á kvisti, sem
*neri út að Lækjargötu og
hafði einnig glugga til suðurs,
yndislegt herbergi þar sem
sá yfir Tjörnina annars vegar
og einnig út á Lækjargötu.
Þar uppi voru ræðumar, sem
við vorum búin að flokka og
þær finnst mér mjög sárt að
missa. Á kontómum hans var
einnig mikið af bréfum og
öllu mögulegu — bréfum sem
hann hafði geymt frá við-
skiptum sínum við marga
kirkjunnar menn erlendis.
Einnig fór mjög mikið af bók-
um.
— Jú mikið fór af málverk-
um, og mörg afarmerkileg.
T. d. málverk eftir Jón Helga-
son biskup af Dómkirkjunni
að utan, annað eftir Magnús
Jónsson dr. theol., prófessor
af Dómkirkjunni að innan,
aðrar tvær myndir eftir
Magnús, sérstakar vinargjafir
og sérstaklega gerðar fyrir
manninn minn frá ýmis
konar félögum, samtökum og
einstaklingum. Þrjú Ásgríms-
málverk — stór Þingvalla-
mynd og tvær stórar vatns-
litamyndir. Einnig fóru tvö
stór olíumálverk eftir Kjarval,
brjóstmynd af manninum min
um í eir, en hún er til í gifs-
afsteypu og silfurlíkan af Dóm
kirkjunni gert af Leifi KaldaL
Þá brunnu stór og mikil
myndaalbúm með myndum af
ýmsum taakifærum úr lífi
hans.
Það er eins og gengur, þeg-
ar maður er búinn að búa 1
yfir 50 ár, þá safnast saman
hjá manni margir hlutir, sem
manni þykir vænt um. í stof-
unni okkar var oft búið að
vera hátíðlegt. Líklega hafa
hvergi verið fleiri hjón gefin
saman en einmitt þar. — En
það eru svo sem fleiri en við
dóttir mín, sem eigum um sárt
að binda. Okkar góði og gamli
nágranni, Sigurður Kristjáns-
son, missti einnig sitt heimili.
— Ég kvíði engu — sagði
frú Áslaug að lokum — ég er
örugg og óttast ekki, þvi að
þótt þetta sé horfið er ég og
við í guðs hendi.
Framhald á bls. 14