Morgunblaðið - 22.04.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGAKUAUUK 22. APRIL 1967.
UNDIR
VERND
eítir Maysie
Greig:
— Ó, Paula, sagði hann, og
eitthvað í röddinni olli því, að
hún fékk fyrir hjartað. — f>ú
heldur væntaniega ekki, að ég
hefði ekk. boðið þér út, ef ég
hefði getað. Ef þú bara vissir,
hve mikið ég hugsaði til þin yf-
ír helgina? Mig langaði mest til
að taka bílinn út og þjóta til
borgarinnar, í þeirri veiku von
að þú kynnir að vera laus. Mér
sárleiddist þetta bridgespil á
laugardagskvöldið.
Hún svaraði því engu. í>orði
ekki einu sinni að líta á hann.
— En það er alltaf erfitt fyrir
mig að komast út, hélt hann
áfram með breyttri rödd. — í»ú
skilur, að Mavis........ja, hún
hefur á vissan hátt komið : stað
inn fyrir Louise. — Ég á við,
baetti hann við og roðnaði, —
að hún hefur tekið við öllum hús
móðurstörfunum sendir út heim
boð, svarar þeim. og allt þess
báttar, og hún virðist aetlast til,
að ég sé alltaf heima um helg-
ar, til þass að gegna samkvæm-
isskyldum húsbóndans. Hún er
svo góð við krakkana og fórnar
sér algjörjega fyrir þau, svo að
ég mundi skammast mín ef ég
brygðist .lenni.
— En mér finnst það nú
ekkert að bregðast þó að þú far-
ir út með kunningjum þínum
einstöku smnum um helgar.
Hann brosti. dálítið kindar-
lega. — Þú veizt nú, íivernig
kvenfólkið er. Hún mund; auð-
vitað ekki nefna það, en ég
mundi samt vita að henni þætti
það miður Ég mundi sjá þessa
bauga knng um augun í henni
sem gæfu það til kynna. Hvenær
sem ég tek af henni ráðm, fer
nún að gráta. Hún er svo við-
kvæm í sér. veslingurinn, og
hún sýnir heimilinu svo mikla
ræktarsemi.
— Ég skil, sagði Paula aftur.
— Og mér þykir mjög vænt
um hana. hélt h3nn áfram og get
ekki þolað. að hún sé óhamingju
söm. Ef úi í það er farið, þá er
það ekki mikil fórn af minni
hálfu, þó að ég ræki húsbónda-
skylduna um helgar.
Eitthvað í huga Paulu reis upp
á afturfótunum. — Já, en Davíð
ekki geturðu lifað því lífi, sem
hún segir fyrir. Þú verður að
geta lifað eins og þú sjálfur vilt.
Stundum talarðu eins og gamal-
menni. Þú ert þó ungur. Rétt að
byrja lífið.
Hún 'hafði látið tilfinningarn-
ar hlaupa með sig í gönur. Hún
snarþagnaði og rak upp ofurlít-
inn taugaóstyrkan hlát.ur. — Af-
sakaðu þessi ræðuhöld mín.
— Þú hefur ekki nema á réttu
að standa Paula sagði hann al-
varlega. — Ég veit að ég ætti að
búa sjálíum mér nýtt líf. Ég
hef oft fundið til þess ,að ég
væri að lifa sama lífinu, sem við
Louise lifðum — en nú er hún
bara ekki lengu- Mér hefur oft
fundizt, að ég ætti að rífa mig
upp úr þessari vanafestu, og ég
er þó ungur, ekki satt? Þú tel-
ur mig ekki gamlan. Segðu mér
það. Paula.
Hann taíaði í greinilegum bæn
artón, sem henni fannst bæði ein
kennilegur og hlægilegur.
— VitarJega ertu ungur,
Davíð, en þú tekur bara þessar
skyldur þínar of alvarlega. Hún
agði höndina á únlið hans og
hristi harn dálítið. Þú verður
að skemmta þér og gleyma því,
að þú eigir hús í Weýbridge og
áríðandi starf að gegna.
— Þú ert indæl, Paula, sagði
hann. — og mér líður ailtaf svo
vel með þér.
Leiksýningin var góð; en hvort
heldur hún hefði verið góð eða
slæm, hefði Paula hlegið. Hún
var í þannig skapi. Á eftir fóru
þau i næturklúbb, og það var
líka yndisiegt. Davíð hafði náð i
báðar hendur hennar undir borð
inu. Hann sagði skjálfraddaður:
— Þú ert svo yndisleg, Paula,
Þú færð mig til að halda,
ég eigi mikið eftir ólifað fyrir.
— Davíð. Hún var líka skjálf
radda. — Þú hefur allt að lifa
fyrir.
Hann leit upp. — Áttu við, að
.. .? Röddin var hikandi og
feimin.
Allt í einu voru bláu augun
orðin full af tárum. — Ó, Davíð,
ég á við hvað sem þú vilt, að ég
eigi við með því.
— Elskan mín. Hann lokaði
augunum laut fram og þrýsti
hendur hennar enn fastar. Hana
svimaði Henni fannst eins og
hún stæð' uppi á einhverjum há
um fjallstindi.
Hljómsveitin tók að leika
,,Ekkjuvalsinn“. Hann sleppti
höndum hennar. — Komdu að
dansa. Paula. Þetta hefur alltaf
verið uppáhaldsvalsinn minn.
Hljómlistin þagnaði. Hitt dans-
fólkið stóð kyrrt og tolappaði
eftir endurtekningu, en armur
Daviðs hvíldi enn um mitti henn
ar.
— Ég elska þig, Paula.
— Ó, Davíð .... Hún gat
engu orði upp komið. Það var
eins og tekið hefði verið fyrir
kverkar henni. Hún -kreisti aft-
ur augun til þess að halda aftur
af tárunum. Hljómlistin hófst aft
ur. Henni fannst sem hún væri
að dansa við hann beint inn í
himnaríki. Loksins, þegar hætt
var að klappa á endurtekning-
ar, gengu þau aftur að borð-
inu sínu. Þar sátu þau og horfðu
hvort á annað. Hvorugt þeirra
þorði að verða fyrra til að tala.
Loks sagði hann mjög lágt:
— Mér er alvara, Paula, ég
elska þig, en það veiztu sjálf-
sagt.
— Ég vissi það ekki, Davíð.
Röddin var ekki nema hvísl. -
En ég var að vona . . .
— Elskan mín, sagði hann
og seildist eftir hendi hennar,
og hélt henni fstri. — Elskan
mín, endurtók hann. — Ef þú
bara visssir, hvað ég er ham-
ingjusamur.
Hún hló ofurlítið. — Ég er
líka hamingjusöm, Davíð.
Svo virtist sem dansinum
væri lokið. Hljómsveitin var
farin og þjónarnir voru teknir
að slökkva ljósin. Þau höfðu
ekki einu sinni tekið eftir því, að
farið var að fækka þarna inni.
Davíð hló feimnislega. — Við
ættum að fara, annarss verðum
við lokuð inni með húskettin-
um.
Hún brosti. — Ég hélt, að kött
urinn væri látinn út fyrir.
Hann var á sínum eigin bíl,
og það tók þau ekki nema nokkr
ar mínútur að komast heim til
hennar. Þau stóðu andartak
saman á gangstéttinni, sem var
böðuð tunglskini.
— Ég vildi gjarna bjóða þér
upp, sagði hún, en nú er hún
Marjorie víst bara háttuð í setu
stofunni, svo að það gæti kom-
ið hálfilla út.
Þau hlógu bæði, rétt eins og
þeim þætti þetta hlægilegra en
það var í raun og veru. En ef til
vill voru þau bæði eitthvað
15
taugaóstyrk á þessari skilnaðar-
stund. Hann tók hana í faðm
sér.
— Elskan mín, elskan mín, ég
elska þig. Henni fannst eins og
hún hefð’ verið búin að. bíða
alla ævi eftir þessum fyrsta
kossi þeirra. Síðan sleppti hann
henni og sagði: — Eigum við
að hittast á fimmtudaginn? Þá
getum við talað betur um þetta
allt. Ég er hræddur um, að ég
geti ekki að staðið annað kvöld.
Aríðandi kvöldverður, þar sem
ég þarf að halda ræðu. En á
fimmtudag. Á ég að koma hing-
að eftir þér? Segjum klukkan
sjö.
— A fimmtudaginn, sagði hún.
Hann tók báðar hendur henn-
ar kyssti þær, hvora eftir aðra.
Hún stóð í dyrunum og horfði
á hann ganga yfir stéttina. Hún
kyssti á fingur á eftir bílnum,
sem ók burt, en þá sló hún báð-
um höndum upp yfir höfuð og
sagði: — Ó, ég er svo ham-
ingjusöm!
12. kafli.
Miðvikudagurinn var eymdar-
legur, en það hafði Papla reynd
ar vitaðfyrir fram. Henni fannst
honum beinlínis ofaukið í al-
manakinu. Ekkert gat verið raun
verulegt fyrr en annað kvöld,
þegar hún fengi að hitta, Davíð
Garðrósir
NÝKOMNAR GARÐRÓSIR, 20 TEGUNDIR.
STÓRBLÓMSTRANDI f MÖRGUM FALLEGUM
LITUM. — TAKMARKAÐAR BIRGÐIR.
Blómaskáli Michelsen
HVERAGERÐI.
aftur. Hefði hann bara beðið
hennar almennilega i gærkvöldi,
hefði ekki verið þessi hræðilega
óvissa. En vitanlega hafði þetta
nú verið sama sem bónorð. Það
gæti orðið ánægjulegt að eiga
Davíð fyrir mann og tvö indæl
stjúpbörn eins og Faith og
Michael. Paula hafði verið
fremur einmana í upp-
vextinum. en hana hafði
alltaf langað til að eiga heima
á stóru heimili, þar sem voru
börn og barnaherbergi og ráða-
gerðir um naésta frí — og
kannski eignaðist hún líka sjálf
börn, sem gætu alizt upp með
hinum, og orðið fyrir barðinu
á þeim, af því að þau voru svo
miklu yngri. En þetta yrði nú
samt sem áður dásamlegt, og
svo yrði hún þarna sjálf, til að
sjá um, að hennar börn yrðu
ekki fyrir of miklu hnjaski.
Hún hugsaði sér ekki Mavis
á þessu heimili, og reyndi að
hugsa alls ekki um hana, af því
að í hvert skipti sem hún gerði
það, fannst henni eins og hún
væri að reka höfuðið í múrvegg.
En hvað gat Mavis svo sem
gert? Það var ekkert rúm fyrir
tvær konur, á svo til sama aldri,
á einu og sama heimilinu.
Tvisvar um daginn hafði Mar-
jorie ástæðu til að hnippa harka
lega í hana. — Ég sagði þér að
pakka inn björninn en ekki
dúkkuna, sagði hún einu sinni.
Og í annað skipti: — Það er
nóg að gera að taka upp vörur
í bakherberginu. Þú situr hér
og glápir út í loftið eins og
bjáni.
— Afsakaðu, svaraði Paula í
bæði skiptin.
Marjorie snuggaði: — Þú ert
alveg eins og þú sért orðin illi-
lega bálskotin. En enda þótt hún
andmælti þessu, roðnaði hún
samt upp í hársrætur og Marjor-
ie hló.
Paula hafði ekki viljað fara
út með neinum þetta kvöld. Hún
hafði viljað fara heim og vera
ein með hugsunum sínum. En
um klukkan hálfsex kom Don
Wainwright inn í búðina.
— Hvað er þetta, Don? Þú
ert orðinn hreinasti stórborgar-
herra!
— Mér datt í hug að skjót-
ast í borgina, ef ég gæti feng-
ið þig til að borða með mér
í kvöld, Paula, Svo bætti hann
við, lægra rómi: — Ég þarf að
tala við þig.
Hún svaraði: — Það vill nú
svo vel til, að ég er laus í
kvöld.
Hún tók eftir því, að Don var
eitthvað gugginn og eldri út-
lits en hún hafði áður séð hann.
Þau komu sér saman um að
vera ekkert að búa sig uppá.
Þau skyldu borða á einhverjum
rólegum stað, þar sem þau gætu
talað saman í næði. En þau
höfðu lokið máltíðinni og tekin
til við kaffið, án þess að Paula
hefði nokkra hugmynd um er-
indi Dons. En allt í einu sagði
hann, upp úr þurru:
— Ég held, að ég hafi farið
að eins og bölvaður asni, Paula.
Ég veit nú ekki, til hvers ég
er að segja þér þetta, en mér
finnst ég verða að tala um það
við einhvern og þú ert líklega
eina manneskjan sem skilur það.
Nú varð þögn.
— Hvað er að, Don?
— Ja, við Marion skiljum víst
ekki hvort annað rétt vel. Hún
virðist vera eitthvað erfið upp
á síðkastið, bætti hann við hik-
andi, — og ég er viss um, að
það er mér að kenna. Svo bætti
hann enn við, snögglega og með
ákafa. — Trúlofaðu þig aldrei
neinum, Paula, nema þú gjör-
þekkir hann. Þú þarft að þekkja
allar veiku hliðarnar hans, allar
sérvizkurnar hans, ekki síður en
það sem vel er um hann. Astin
er ekki fyrir mestu . . . að
minnsta kosti ekki það, sem við
köllum ást þegar við erum ást-
fangin upp yfir haus. Það eina,
sem máli skiptir er skilningur-
inn. Hann snarþagnaði og strauk
hendinni yfir hæruskotið hárið.
— Afsakaðu, en ég er víst far-
inn að verða full-dramatískur.
— En við mamma þín hins
vegar, hélt hann áfram, — við
skiljum hvort annað. O, guð
minn góður, hvernig gat ég ver-
ið svona heimskur! ....
— Ég held nú ekki, að það
hafi verið allt þér að kenna,
sagði Paula blátt áfram. — Ég
er farin að halda, að það hafi
verið eins mikið mömmu að
kenna. Ég áttaði mig ekki á því
þá, skal ég játa, en seinna hef
ég verið að hugsa um það . . .
Hún var svo stolt. Hún sýndi
þér aldrei tilfinningar sínar.
Mér finnst kona eiga að brjóta
odd af oflæti sínu og mæta mann
inum á miðri leið.
Hann leit hvasst á hana. —
Hvað þú ert allt í einu orðin
skynsöm, Paula. Vitanlega er
þetta mér að kenna, en ég við-
urkenni nú samt, að þú hefur
á réttu að standa. Hefði hún
mamma þín bara gefið mér svo-
litla vísbendingu . . .
Þetta var vissulega ekkert
fjörugt kvöld. Don þrýsti hönd
hennar þegar þau skildu. —
Þakka þér fyrir að nenna að
hlusta á mig, Paula. Þér finnst
ekki ég vera gamall leiðinda-
skrjóður, er það?
— Vitanlega ekki, svaraði hún
brosandi. — Mér er ánægja að
hitta þig, hvenær sem þú kem-
ur til borgarinnar.
Hann þrýsti aftur hönd henn-
ar. — Ég ætla þá að taka þig
á orðinu.
Næsti dagur var bæði langur
og leiðinlegur, en hún reyndi
að halda sér að verki sínu. Hún
hlaut meira að segja einhvérn-
tíma að hafa borðað hádegis-
verð. En hún mundi ekkert af
deginum, allt þangað til hún stóð
uppábúin heima hjá sér að bíða
eftir Davíð. Marjorie hafði rennt
grun I, að eitthvað væri um að
vera, og fjarlægt sig. Klukkan
sjö hafði Davíð sagt, en nú
var hún orðin sjö. Paula stóð
þarna í fallega græna kjólnum
sínum nýja og horfði á klukk-
una. Hver mínúta eftir sjö var
eins og heil eilífð. Hvað mundi
hann gera þegar hann kæmi
fyrst inn? Mundi hann taka hana
í faðm sér- Mundi hann kyssa
hana, eins og f fyrrakvöld?
Mundi hann segja: — Elskan
mín, hvenær eigum við að gifta
okkur?
Hann kom fimmtán mínútum
of seint og það var eins og
fimmtán ár, en jafnskjótt *em