Morgunblaðið - 16.06.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 16. JÚNÍ 1967.
^tjörnu-
ólzipiÉ
EFTIR
KRISTMANN
GUÐMUNDSSON
gargi. En hvorki gátu þeir íest
á honum kló né gogg, því hann
smaug í gegnum þá, jafnt sem
yfir og undir, og hjuggu þeir og
rifu hver annan í ákafanum.
Ekki leið á löngu áður en ann-
ar eldfugl baettist við og sá
þriðji, og varð nú hamagangur-
inn svo mikill, að undir tók i öll
um kastalanum. Þeirri orustu
hélt áfram þar til Meiáfuglarn-
ir voru orðnir gjörsamlega ör-
magna, og lágu á gólfinu, blóði
drifnir, másandi og blásandi. —
Þá fór Dumikempan til og
fleygði þeim öllum niður um
opið á gólfinu. Heyrðist undrun-
arkliður að neðan og varð að
ópum, er Tamas lét eldgamma
sína geysast á eftir hinum og
hefja æðislegan dans á gólfi
neðri salarins.
„Þefcta mun tefja fyrir þeim
um stund,“ sagði han-n glofctandi.
Síðan tók hann vasablys úr
pússi sínu, og kveikti á því. Gátu
þeir nú skoðað vistarveru þessa
en hún var heilmikið gímald,
autt þó að mestu, aðeins fáein-
ir bekkir meðfram vegg. Dyr
voru í einu horninu, og reynd-
ust þær læstar. En Tamas tók
upp lítið áhald, ekki óáþekkt
skammbyissu, og spjó það hvít-
glóandi eldi, er þrýst var á gikk
inn. Hinn frumstæði lás varð
þegar að ösku, er tóli þessu var
beitt að honum, og opnaðist
hurðin. Voru þar fyrir tveir varð
menn og einn af risafuglunum,
en geimfararnir komu nú við
lömunarbyssum sínum og varð
öll mótstaða að engu fyrir þerm
eftir það. Þeir fóru herbergi úr
herbergi, og fundu loks Me-lú
litlu í sal einum. Var hún hin
brattasta, brosmild og Ijúf, eins
og ekkert hefði í skorizt. Enginn
hafði gert henni mein, og risa-
fuglinn aðeins krækt klónum í
föt hennar án þess að særa hana
á nokkurn hátt.
Ómar Holt varð svo glaður við
að sjá hana heila á húfi, að hann
átti bágt með að stilla sig um
að taka hana í faðm sér. Það
leyndi sér held-ur ekki, að hún
var fegin að sjá hann, því að
stór og næturdökk augu hennar
ljómuðu við honum, og blítt bros
lék um hinar fögru varir. En
hann lét sér nægja að taka í
hendina á henni og leiða hana,
er þau héldu sömu leið til baka.
Tamas lért einn af eldfuglum
sínum fara á undan þeim, en
hvergi urðu þeir varir við Meiá
menn að þessu sinni. Er þau
komu í salinn yfir anddyrinu, og
gægðust niður um opið, sáu þau
að árásarsveitin var komin inn
og hafði tekið öldungana þrjá,
ásamt fleira fólki. Var nú stigi
reistur upp til þeirra, svo að þau
gátu komizt ofan.
Árásarsveitin hafði þá þegar
kastalann á valdi sínu, og safn-
aði öllu fólkinu saman í hinum
mikla anddyrissal. Voru það
þrjátíu Meiá, tíu karlar og tutt-
ugu konur, en auk þess fjórir
tugir Líúmanna. Hafði þeim síð-
astnefndu verið rænt í borgun-
um. Voru þeir látnir vinna öll
störf, er til féUu, í kastalanum,
en annars vel með þá farið. Þeir
voru meðhöndlaðir eins og hús-
dýr; höfðu Meiámenn þann sið
að halda þeim aðeins um nokk-
urt árabil, og sleppa þeim síðan.
En fólk þetta þoldi illa ánauð-
SNYRTIVÖRUR ERU ÞEKKTAR FYRIR
GÆÐI ÁRATUGA VINSÆLDIR ER
SÖNNUN ÞESS.
«1rlr> tonic lotion • foundation cream (fyrir normal og
viökvæma húö) • torben mask • tissue cream • compact
powder • acne cream • acne lotion • shampoo liquid •
calmin lotion • skin care emulsion • anti wrinkle
cream-
ina, og dó ósjaldan úr þung-
lyndi eftir stuttan tíma.
Þegar farið var að yfirheyra
Meiámenn, svöruðu þeir í fyrstu
skætingi einum. Voru þeir srtolt-
ir mjög og horfðu á geimfarana
með hæðnissvip. En árásarsveit-
in kunni ráð við því. Var spraurt
að í æðar þeirra vökva nokfcr-
um, er gerði að þeir urðu að
svara öllu er þeir voru spurðir,
og gátu ekfcert sagt nema sann-
leikann.
Ekki var saga þeirra merki-
leg að neinu leyti, öðru en því,
að þeir sögðu florfeður sína þang
að komna- á eldskýi utan úr
geimnum, og höfðu þeir haft
m.eð sér risafuglana. Þeir voru
fremur fámennir á hnettinum,
og höfðu sér konung, er bjó þar
skammt frá í risastórum kastala.
Ekki virtist hann ráða miklu.
Komu þeir þó allir til hans einu
sinni á ári, á „Hátíð feðranna1,
er þeir nefndu svo. En hún fór
þannig fram, að allur lýðurinn
söng og dansaði, þrjár nætur í
röð, kringum hásæti konungs.
Ekki iðkuðu þeir aðrar listir en
sönginn, og menningu höfðu þeir
nálega enga. Sváfu þeir mest-
megnis um daga, en voru á
kreiki um nætur. Þeir lifðu al-
gjöru letilífi, störfuðu nálega
ekkert annað en ræna fólki til
þrælkunar. Eigi að síður litu
þeir stórt á sig, og töldu sig
hátt hafna yfir Líúmenn, sem
þeir höfðu mestu fyrirlitningu
á. Dálitla eðlisgreind virtust
þeir hafa, en voru bersýnilega
mjög úrkynjaðir, og áhugalaus-
ir um flesta hluti.
Öldungarnir þrír voru færðir
sem gísl til borgarinnar, en
Pimm leiðangursstjóri, ráðgaðist
við yfirmenn stjörnuskipsins um
hvað gera skyldi í máli þessu.
Það var afráðið að árásar-
sveitin skyldi fara og hitta kon-
unginn að máli, krefjast þess
að allir Líúmenn væru látnir
lausir, og að Meiá hefði engin
afskipti af þeim framar. Ef jöfur
vildi fallast á þetta með góðu,
átti árásasveitin að hafa eftinlit
með því að föngunum væri gef-
ið frelsi, hvarvetna á hnettinum.
En síðan myndu logregluskip
Hnattasambandsins sjá þar um
löggæzlu.
Ómar Holt réðst einnig til far
ar þessarar, ásamt Miro Kama,
vini sínum, og Tamas sjónhverf-
ingarmanni frá Belíó. Var aðeins
nokkurra mínútna flug frá borg
inni til aðseturs konungsins, sem
stóð á fjallssléttu einni hrjóstr-
ugri, alllangt frá sjó. Þar voru
alls tíu kastalar, en bústaður
Meiásjóla þó auðkenndur, því að
hann var stærstur þeirra allra,
gríðarmikið grjótbákn. Svifu
geimfararnir niður að aðaldyr-
um hans, en þar voru fyrir
nokkrir risafuglar, og réðust
þeir þegar á diskinn af mikilli
grimmd. En þeir fengu skjótt að
kenna á lömunarbysisunum og
höfðu sig ekki í frammi úr því.
Geimfararnir þeyttu nú lúðra
sína og kröfðust þess að fá að
tala við konunginn, en lengi vel
var þeim alls ekki anzað, og
sást ekkert lífsmark í kastalan-
um. Brenndu þeir þá lásinn og
opniuðu hina miklu hurð, en um
leið þusti úr hópur af risafugl-
um og réðist á þá. Tók nokkra
srtund að ráða niðurlögum
þeirra, og er því var lokið réðst
árásarsveitin til ingöngu. Lét
Tamas sjónhverfingamaður tvo
af eldfuglum sínum fara fyrir
þeim inn í anddyrið. Var það
gríðarstór salur og glitruðu all-
ir veggir hans af eðalsteinum.
En húsgögn voru fá og léleg,
ekki önnur en bekkir og borð.
Þar var samankominn hópur
Meiámanna, og voru þeir allir
skrýddir litfögrum kápum, ofn-
um úr sefi. Á upþhækkuðum
palli sart aldraður þjór og ekki
frýnilegur, en vel mátrti sjá, að
hann var þeirra æðstur að tign.
Ekki var hann viðtalsgóður, en
hvæsti aðeins háðslega, er for-
ingi árásarsveitarinnar ávarpaði
hann. Það var þó auðséð að
hvorki honum né þegnum hans
var um eldfuglana gefið, en þeir
spígsporuðu um salinn, og létu
ófriðlega. En er floringi geimfar-
anna bar fram erindi sitrt, og
krafist þess að Liumenn væru
leystir úr ánauð, hló konungur-
inn aðeins, og var hlátur hans
einna líkastur því er köttur
skirpir. Annað svar vildi hann
ekki láta í té. Lét Tamas þá eld-
rauða slöngu, ógurtega stóra,
hringa sig upp úr gólfinu fyrir
framan hann og vagga ógeðsleg-
um haus sínum nær og nær
jöfri. Fór þá undrunar og illsku
kliður um salinn, en kóngur lét
sig hvergi og sat sem fastast.
Foringi árásarsveitarinnar
mælti þá tii hans svofelldum orð
um: „Ef þú vilt ekki við okkur
tala, munum vér sýna þér vald
okkar og afl. Er þér og félögum
þínum nú hollast að rýma þenn-
an kastala þegar í stað, því að
innan stundar munum við fella
hann í rúst.“
Meiásjóli glotti við þessari
ræðu en svaraði henni ekki einu
orði.
Gengu þá geimfararnir út og
sóttu í disk sinn vél eina, ekki
ósvipaða litlu pípuorgeli. Settu
þeir hana niður svo sem tíu
metra frá framhlið kastalans, og
beindu pípunum að bygging-
unni.
Fyrstu sýnilegu áhrifin voru
þau, að fjöldi risafugla komu
út um gluggaop nokkur, á efri
hæð kastalans, og flýðu sem
mest þeir máttu eitthvað út 1
buskann. Voru þeir allóstöðugir
í loftinu og féllu sumÍT til jarð-
ar eftir stutt flug. Þá tók að
braka í byggingunni, og sást að
hún hristist öll líkt og í jarð-