Morgunblaðið - 29.06.1967, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 29. JÚNÍ 1967.
^J>tjornU‘
óLipiÉ
EFTIR
KRISTMANN
GUÐMUNDSSON
andi í augu faans, og þegar hann
brosti við henni iagði hún arm-
ana um háls honum og kyssti
hann á munninn. Kossinn var
mjúkur og hlýr, og hann vafði
hana innilega örmum. >á hvísl-
aði hún i eyra hans: „Þetta eig-
um við að minnsta kosti sameig-
ir.iegt, stóri, bláeygði vinur!“
Á leiðinni heim til sín leit
hann inn hjá ímennu Kha. Hún
tók honum ástúðlega og þau
röbbuðu lengi saman, eins og
góðir vinir, um vandamál lífs og
dauða. >etta fólk :eit raunar ai’t
öðrum augum á dauðann en
hann og flestir aðrir Jarðarbú-
ar. Dauði og fæðing var i aug-
um þess nálega hið sama: aðeins
bústaðaskipti frá einni bylgju-
iengd tilverunnar til annarrar.
Vitringar þess og Verðir Hir.na
Æðstu Fræða þekktu af eigin-
reynd þá heima, er tóku við
þegar mannlífinu lauk, og
hverju skólabarni var kennt það
í bernsku að sérhver skyr.: gædd
vera væri eilíf og gæti aldrei
misst persónuleika sinn né horf
ið úr tilverunni.
„í rauninni hef ég víst ekki
hræðst endalok mín,“ sagði
Ómar Holt. „En samt hefur mér
alloft staðið stuggur af því, að
eiga fyrir mér að eldast og
grotna niður, eins cg kartöflu-
gras á hausti, og verða síðan
holað niður í moldina, þar sem
ógeðslegir maðkar sjá um upp-
lausn líikama míns.'*
ímenna Kha brosti glaðlega.
„Hjá okkur er þetta mik'u ein-
faldara," sagði hún. „Líkamir
okkar eru leystir upp og látnir
gufa út í andrúmsloftið, þar sem
allar frumurnar fá þegar í stað
tækifæri til að sameinast nýjum
samböndum lífs og gróðurs. Við
erum ekkert sérstaklega langlíft
mannkyn, við lifum í fjögur-
fimm hundruð ár, og deyjum þá
venjulega í srvefni. Og okkur er
vel ljóst að dauðinn er enginn
endir á lifinu, heldur flutningur
til betra lands en þess er við bú-
um í — þó að það sé indælt. Og
við getum talað við þá sem við
skiljum eftir með hugsanaflutn-
ingi, svo að burtfiör okkar veld-
ur ekki sorg.“
„Viltu segja mér ei-tt,
ímenna?" Ómar Holt leit á stulk
una eilítið feimnislegur á svip-
inn. .jHvort eigið þið lifandi
börn — eða egg?“
ímenna Kha hló ekki oft, en
nú skellti hún upp úr. „En hvað
ég skil þig! Ég er ekki gömul,
en þó hef ég tvisvar sinnum orð
ið ástfanginn, af mönnum, sem
tilheyrðu eggjafjölskyldunni!
>að ætti ekki að vera hægt að
ástir tækjust milli ólíkra mar.n-
kynja, en samt er því nú svo
varið.“ Hún reis á fætur og gekk
til hans. „>ér er alrveg óhætt að
verða svolítið skotinn í mér,“
sagði hún glettnislega. „Ég er af
sama bergi brotin og þú.“ Hún
strauk vanga hans og kyssti
hann á ennið. „Á hinn bóginn
máttu ekki búast við of miklu
af mér, því að sízt að öllu vildi
ég hryggja þig. Við skulum vera
góðir vinir.“ —
Miro Kama og Danó voru báð-
ir staddir hjá Ómari, er skipið
kom út úr geimþyt að þessu
sinni.
„>að var sem mig grunaði,"
mælti Miro og brosti til íslend-
ingsins. „Hérna sérðu byrjunina!
>ú mannst hvað stendur í Bi'blí-
unni ykkar: Drottinn sagði:
verði ljós, og það varð ljós! Hér
er hann alveg nýlega búinn að
segja það.“
>eir voru staddir 1 drunga-
legu umhverfi; stjörnur sáust
engar, né aðrir hnettir. En
skammt burtu voru ægileg elds-
umbrot, svo langt sem augað
eygði. >egar nánar var að gáð,
Stabbi uret a.s.
Vörukyi ining
á ábæt isráttum
verður í S./.S.
Austursf rœti í dag
sást að þetta var óravíð loga-
kringla, í mynd og líkingu sjálfr
ar vetrarbrautarinnar. Var kjarn
inn hvítglóandi og svo bjartur
að horfa varð á hann gegnum
dökkt gler. En frá röndunum
höfðu víða slitnað miklar glóð-
ir, og voru þær ystu teknar að
roðna, í ískulda himingeimsins.
Ein þeirra hafði meira að segja
dregist saman í kúlulaga hnött,
og fjarlægzt nokkuð upptök sín.
„>etta er sólkerfi í myndun,“
sagði Míro Kama. „Hinar verð-
andi jarðstjörnur eru byrjaðar
að losna frá og þeytast úr í geim
inn, þar sem þær kólna smám
saman og verða hæfar til að taka
við lífinu. >ó mun þess langt að
bíða, kannske milljarðar ára, en
ekki verður það umflúið, því
þetta unga sólkerfi dregur að sér
smám saman og notar sem efni-
við.“
ómar Holt starði fullur lotn-
ingaar á hið ógurlega sköpunar-
starf sem þarna fór fram. Eld-
kringlan mikla snerist á fleyg.-
ferð, mörg þúsund sinnum stærri
og bjartari en sólin, og loga-
síurnar þyrluðust úr frá henni,
í mismunandi stórum slitrum.
>ær minnstu drógust að henni
aftur, en aðrar stærri fjarlægð-
ust. Sjálft eldhafið var svo óskap
legt að það orkaði þrúgandi á
huga hans, og hann varð að loka
augunum um stund. >egar hann
opnaði þau aftur var hin mikil-
fenglega sýn að hverfa. Stjörnu-
skipið faélt á brott.
Við kvöldverðarborðið, þenn-
an sama „dag“, upplýsti Galott
stýrimaður að næst yrði komið
við í deyjandi sólkerfi.
Skipið var skamma hríð í
geimþyt, og er komið var út úr
honum sást stór dökkrauður
hnöttur, nálega hulinn glóandi
grjótskorpu, sem öll var fleyg-
uð sprungum og gjám, fullum
eldmirju. >etta var gömul sól,
er eytt hafði orku sinni og átti
ekki neina hlýju lengur handa
fylgihnöttum sínum. Nú var hún
umvafin rauðu hálfrökkri,
drungaleg og dimm í helmyrkri
geimsins.
„Vitringarnir okkar segja að
hér hafi endur fyrir löngu ver-
ið blómleg menning á mörgum
hnöttum," sagði Miro Kama.
Hann sat við firrðsjána í íbúð
Omars og starði, ásamt honum,
á faina dauðu sól. „Hér var mann
þróun, er náði mikilli fullkomn-
un, og er nú engin af þeim ver-
um lengur í hinu þunga efni
okkar. Áður en langt um líður
láta máttarvöldin þessa sól rek-
ast á aðra slíka, er gengið hefur
skeið sitt til enda. Munu þá bæði
kerfin brenna í einurn heljar-
loga, og yngjast upp atfur í eld-
inum, eins og fuglinn Fönix í
ævintýrinu, sem þú sagðir mér
einu sinni. >að getur líka verið,
ef svo er ákveðið, að sól þessi
springi án árekstrar, brenni
hnetti sína og verði að ljósþoku
er síðast þéttist aftur smám sam
an. Endalok hnatta eru svo marg
vísleg. — En nú mun eiga að
skoða jarðstjörnurnar.“
Skipið fjarlægðist hina dumb-
rauðu sól og kom hinnan stund-
ar að allstórum, helfrosnum
hnetti. >að flaug lágt yfir ísi
þaktar auðnir, þar sem alger
kyrrð rí'kti og ekert var að sjá,
nema öldóttan, hvítan snæ. •
„Hér náði menningin hæst,
einu sinni,“ sagði Miro lágróma.
„En nú eru engar minjar eftir,
ekki einu sinni grunnfletir hinna
miklu, fornu borga, er ljómuðu
máltíð!
í dýrð og glæsileik. Og þannig
fara um síðir núverandi heim-
kynni okkar allra. En ekki skul-
um við harma það, því að þá
verðum við sjálfir komnir langt
áleiðis til fullkomnunar ,og lif-
um í miklu dýrðlegri bústöðum.“
V
>eir komu út úr geimþyt ná-
lægt tveimur björtum og fögr-
um sólum, er snerust hvor um
aðra og voru samtengdar með
marglitri eldsúlu. Var önnur
gúlhvít, líkt og sunna jarðar, en
hin ljósfjólublá.
Pimm, leiðangursstjóri farþeg
anna, lýsti sól'kerfi þessu yfir
borðum sama „dag“. Kvað hann
samband sólnanna tveggja mjög
óvenjulegt, því að í rauninni
hefðu þær átt að rekast á og eyði
leggja hvor aðra. „En þær hafa
fundið óskeikult jafnvægi sín á
milli, og eru í rauninni eitt.
>etta nána samband tveggja
sólna hefur haft mikil áhrif á
trúarbragðaþróun allra mann-
kynja í þessu hnattakerfi Eins
og þið vitið dýrka allflestir kyn-
þættir sól sína sem guðdóm, ein-
hverntíma á þroskaskeiði sínu, og
er það vel til fundið, því að hin
æðstu fræði kenna að stjörnurn
ar séu efnislíkamir guðlegra
vera. Og sökum þess að sólirn-
ar eru hér tvær, í ævarandi ein-
ingu, hefur samheldni og ástúð
ríkt frá ómunatíð meðal allra líf
vera. En því munið þið nú kynn
ast nánar, er við lendum á nökkr
um hnattanna og heimsækjum
fólk það er þá byggir.“
í kerfi þessu voru tíu jarð-
stjörnur. Sú er næst var sólun-
um skein fögur og ljómandi í
fjarlægð, en þegar nær kom
sást að hivorki fannst gróður né
dýralíf á henni. >ar uxu aðeins
krystallar. Hnötturinn var fjöll-
óttur og mikil litadýrð hvar-
vetna í klettabeltum hans, en
hiti mikill og vatn hvergi að
finna. Aftur á móti voru þarna
hávaxnir skógar af krystalla-
trjám, er glitruðu í hinu eilífa
sólskini, ótrúlega glæstir og töfr
andi. Ú-mann Ga-la sagði farþeg
unum að hann hefði oft komið á
þennan hnött í ungdæmi sínu.
því að hann væri sameiginleg
eign allra plánetanna og sæktu
menn þangað þá dásamlegu
kristalla og gimsteina, er frægir
væru um allt sólna'hverfið og
veittu fbúum þessa sólkerfis auð
og alsnægtir. „Við höfum aldrei
fundið neinar lífverur þarna, á
okkar bylgjulengd, nema kryst-
allana. En eins og allir vita eru
þeir miUiliður milli steinaríkis-
ns og jurtaríkisins, því að þeir
vaxa og tímgast á likan hátt og
jurtr. >rátt fyrir gróðurleysið er
hér fagurt um að litast, eins og
þið sjáið, og skyggnir menn okk-
ar á meðal hafa séð miklar byggð
ir álfa og tífa, víðsvegar um
'hnöttinn. Á bylgjulengd þeirra
er gnægð vatns og gróðurs og
mikil náttúrufegurð.“
Næst kristallahnettinum var
jarðstjarnan Ell-im-ba, og var
faiþegunum leyft að lenda þar.
Ómar fór, ásamt Miro, Me-lu og
fmennu K'ha, í diski Lenai
Dorma. Þau byrjuðu á því að
fljúga hringinn í kringum hnött-
inn, sem var dálítið stærri en
Jörðin og hafði heilnæmt súrefn
isandrúmsloft. Þarna var einnig
heitt, og vatn af skornum
skammti; þó voru víða stórar
tjarnir og uppsprettulindir.
Landslagið var mjög fagurt,
klettahæðir og grasigrónir dalir
skiptust á, og runnu víða læk-
ir frá lindum fjallanna, en í dal
botnunum kvísluðust straum-
lygnar ár. Skógar voru litlir og
lágvaxnir, en mikið um alls-
konar kaktusgróður. Sólskinið
var tvílitt — þau flugu yfir
svæði ljómuð hvítgulu ljósi, og
önnur sveipuðust björtum fjólu
bjarma. Ekkert tu-ngl fylgdi
hnettinum, svo að nætur voru
allmyrkar.
Lítil þorp með frumstæðum
húsum voru hvarvetna í dala-
hlíðunum, en borgir engar.
DýraMf var mikið, og víða sáust
manneskjur á ferð, en allir fóru
sér hægt og friðsæld ríkti alls
staðar.
Þau lentu í fjallshlíð einni,
skammt frá lítilli húsaþyrpingu,
og stigu út. Me-lú, sem var
kunnug á þessum slóðum frá
barnæsku, tók forystuna. „Hér
eru flestar skepnur eðlukynjað-
ar, og fólkið líka,“ mælti hún.
„En allir lifa í sfttt og samlyndi.
Dýrin eru jurtaætur, en mann-
eskjurnar lifa á þeim brauð-
kenndu skófum, er risakaktus-
arnir gefa frá sér, og svo hinu
sæta vatni í lindunum. Véltækni
hafa þær enga, og vilja ekki að-
hyllast hana, en eyða sinni löngu
ævi í leik og gleði. Þær hafa
miklar mætur á heimspeki og
skáldskap, og ljóð þeirra eru
fræg um allt sólkerfið, en aðr-
ar listir iðka þeir ekki.“
Ómar Holt stóð frá sér num-
inn og litaðist um: Lillablá heið-
ríkja hvelfdist yfir dalnum, en

ii ait ú ih a ú míl
BAHCO-verksmiðjurnar
búa til skiptilykla, rörtengur,
skrúfjárn, rörtengur, hnífa,
skæri, sporjárn og margt fleira.