Morgunblaðið - 23.11.1967, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 23. NÓV. 1967
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
Það' fer ekki milli mála að telpan hefur verið numin á brott. —
En i staðinn höfum við fengið traustan góðan stiga.
I»ú veizt nú alveg, hvernig mað-
ur hann var, Pat. Gekk með
hanzka og öklahlífar. Ég hafði
séð hann hvað eftir annað síðan
ég var krakki. En þarna var
hann eins og kominn beint úr
bælinu.
En þegar líkskoðunarmaðiur-
inn kom á vettvang, fann hann
nokkuð, sem Jim hafði sézt yfir.
Don hafði verið laminn í hnakk-
ann. Meiðslið var þarna, undir
þykka hárinu — ekki kannski
banvænt en nægilegt til að láta
hann missa meðvitund. Hann
fann líka einhver ör hér og þar
á líkinu, en þau voru gömusl og
ekki vissi hann, hvernig á þeim
etóð.
En hann þóttist viss um, að
þetta væri morð, enda þótt hann
vildi ekki láta það uppí fyrr en
eftir krufninguna. Á meðan
þessu fór fram, stóð Bill Sterling
og horfði á, og þegar líkskoðun-
armaðurinn kom með athuga-
semdir sínar, leit Jim á hann.
Seinna sagði hann, að þá fyrst
hefði dottið sér í hug, hvílík
frelsun dauði Dons hefði verið
fyrir ýmsa. Og einn þeirra væri
Bill Sterling sjálfur.
—'Ef út í það var farið, þá
hataði hann Don af öllu hjarta,
sagði hann, án þess að draga
neitt úr orðunum. — Hann gerði
sér ekki einusinni upp neina
hryggð. Hann var órólegur, en
það var líka a®t og sumt.
En hvað sem um það var, þá
tók Jim að minnast á staðreynd-
irnar jafnskjótt sem líkið hafði
verið flutt burt.
— Ég býst ekki við, að Lydia
sakni hans sérlega mikið, sagði
"þann. — Að vísu gerði hún mann
^ærleiksverk, en þar fyrir hefur
hfenn verið henmi einskis virði.
Hann fann að Bill stirðnaði
upp, við hliðina á honum. —
Láttu Lydiu eiga sig í þessu sam
bandi, sagði Bill stuttaralega. —
Þetta er henni algjörlega óvið-
komandi.
Jim sleppti Bill við sjúkrahús
staðarins, þar sem lík Dons lá
þegar í líkhúsinu, tilbúið til
krufningar. Eftir það átti hann
annríkt. Fyrst af öllu lét hann
leita að bíl Lydiu, og setti
Cracker Brown við talstöðina, ef
hann skyldi hafa verið kominn
langt í burt. En það lagðist ákveð
ið í hann, að bíllinn væri ein-
hversstaðar á næstu grösum.
— Þetta virðist vera framið af
einhverjum á staðnum, sagði
hann. Einhverjum, sem mundi
skilja líkið eftir skammt frá
borginni, eða Hólnum. Að
minnsta kosti hef ég gengið út
frá því.
Sjálfur var hann þeirrar skoð-
unar, að Don hefði farið í ána.
Hann sendi lögreglubílinn um
hæðirnar, en leitaði sjálfur á
dalnum, og rannsakaði hvern
stíg, sem lá niður að ánm. En
bíll Lydiu fannst samt ekki, og
um hádegið gafst hann upp á að
leita við ána og fór heim í mat.
Lögreglubíllinn hafði ekki
haft meiri heppni með sér. Það
var sunnudagur og allir stígar
voru fullir af bílum. Klukkan
var orðin þrjú og líkskoðunar-
maðurinn hafði kveðið upp þann
úrs'kurð að Don hefði drukknað.
en þá hringdi Julian Stoddard í
lögreglustöðina.
— Einn af mönnum mínum
hefur fundið yfirgefinn bíl í gili,
rétt fyrir neðan hú&ið hjá mér,
hr. Conway. Mér skilst þér séuð
að leita að siíkum bíl.
— Ég skal koma strax, sagði
Jim. — Væri ég fiðraður, skyldi
ég fljúga.
25
Julian fannst þetta ekkert
fyndið. Hann var fálátur maður
og tók eigin virðuleik hátíðlega.
— Ef þér viljið koma heim tii
mín, skal ég sýna yður hann,
sagði hann kuldalega og lagði
símann.
Þetta var bíll Lydiu. Honum
hafði verið ekið eftir m-jóum stíg
niður í djúpt gil, handan við hús
Stoddards, og vandlega falinn.
Garðyrkjumaðurinn, sem hafði
fundið hann, var enn á verði þeg
ar Jim og Stoddard komu þang-
að. Hann var með lítinn riffil
með sér og . fullyrti, að ekkert
hefði verið hreyft.
- Ég var að leita að þessum
djöflum, áem hafa verið að eyði-
leggja blettinn fyrir mér, sagði
hann. Ég kom niður brekkuna, af
því að ég hef komið auga á einn
eða tvo þeirra hérna niðurfrá.
Þá sá ég bílinn. Eg held, að það
sé einhverskonar frakki í hon-
um.
Bí’llinn var ekki læstur og Jim
opnaði hann og hafði vasaklút
um höndina. Þarna var yfirfrakki
Dons, með enáku klæðaskera-
nafni á. Hann var enn votur og
eing var teppið á gólfinu aftur
í bílnum. En hvorki inniskórinn
né talan fundust þarna.
Julian Stoddard stóð hjá, al-
varlegur á svipinn eins og hans
var vandi. Og hann virtis.t líka
vera í vondu skapi.
— Ég vona, að þetta komist
ekki í blöðin, sagði hann. — Ég
kæri mig ekki um, að blaðasnáp
ar og ljósmyndarar fari að þyrp-
ast hingað.
— Ég er hræddur um, að ekki
verði komizt hjá því, hr. Stodd-
ard, sagði Jim. Ég heyri sagt,
að þeir hafi fengið sér aukalest
úr borginni, vegna þess arna. En
við skulum flytja bílinn burt,
eftir að við höfum leitað að
fingraförum á honum. Meira
getum við ekki gert.
Það var á leiðinni upp Hólinn,
að Jim datt nokkuð í hug. — Þér
hafið sundlaug hérna, er ekki
svo?
— Jú, það hef ég. Hversvegna
spyrjið þér?
— Mér þætti.gaman að mega
líta á hana.
— Guð minn góður, þér hald-
ið þó væntanlega ekki, að Don
Morgan hafi verið í sundlauginni
minni?
— Jæja, sjáið þér nú til, sagði
Jim í förtölutón. — Þér þekkið
söguna, enda er hún komin út
um allt. Morgan hafði legið í
vatni einhversstaðar. Og svo er
bíllinn hans — eða öllu heldur
konunnar hans — hérna. Eitt-
hvað vott hefur verið í honum
og það er ekki langt til bílsins,
hérna niður eftir brekkunni.
— Það er beinlínis hlægilegt.
Hversvegna í minni sundlaug?
Það er fullt af þeim hér um all-
an Hólinn, að ónafngreindri sund
lauginni í klúbbnum.
Hann var stórmóðgaður. Hann
var einn helzti maðurinn þarna
í sveitarfélaginu, og hér var
þessi viðvaningUT af lögreglu-
manni að reyna að setja hann í
samband við morð. Engu að síð-
■ur fýlgdi hann Jim að sundlaug-
inni og sjóð hjá meðan hann at-
hugaði hana. Hún var nógu tær
í grunna endann, en í þeim djúpa
sá ekki i botn.
— Ég verð að biðja yður að
tæma hana, svo hægt sé að rann-
saka hana, sagði Jim og brá fyr-
ir sig bezta valdsmannsrómnum,
sem hann átti til. — Og ég
mundi heldur ekki r.ota hana, hr.
Stoddard.
— Litlu stúlkurnar mínar eiga
nú von á einhverjum kunningj-
um sínum seinna í dag, til að
synda.
— Því miður, sagði Jiim. — Þær
verða að fara i skollaleik eða
eitthvað annað í staðinn. Þegar
hann sá framan í Julián, bætti
hann við: — Ég vil ekki láta
hreyfa við laugin-ni fyrr en ég
hef látið rannsaka huna, og ég
kann að þurfa að tæma hana.
Þér ættuð að hafa eimhvern við
höndina til að gera það.
Hann fór siðan leiðar sinnar,
en hálftíma seinna hafði Julian
þá vafasömu ánægju að sjá gaml
an Ford koma akandi, leggjast á
snyrtilegu brautina, en maðux,
sem var blátt áfram klæddur, en
ekki sem snyrtilegast, settist á
bekk við sundlaugina og kveikti
sér í pípu.
Um klukkan fjögur þennan
dag, hafði hver sundlaug i næsta
nágrenni fengið eitthvað svip-
aðan vörð, þar með talin okkar
laug í leikhúsinu. Því að um það
leyti var frétt um árangurinn af
krufningunni. Donald Morgan
hafði drukknað. Það var vatn í
lungunum og þar eð hann hafði
fundizt eins og raun var á, var
ekki vafi á því, að um morð væri
að ræða.
Það var Tony, sexn færði okk-
ur þessar síðustu fréttir. Bassie
hafði ekki látið sjá sig, en sendi
boð þess efnis, að hún væri að
hvíla sig, og við Maud þreyðum
alla þessa löngu klukkutíma í
herberginu mínu. Tony hafði
hringt til okkar þegar líkið
fannst en svo gekk hann í lið
mieð sjáifiboða-leitarmiönnu’num,
sem voru að hj’álpa lögreglunni
að leita að bíl Lydiu. Ekki veit
ég, hvar hann var þegar hann
hringdi til okkar um það, að Don
hefði verið myrtur.
— Líklega hefur hann fyrst
verið sleginn niður og síðan hef
ur honum verið fleygt í einr
hverja sundlaugina, til að
Verzlun til sölu
Sérverzlun með byggingarvörur er til sölu. Verzl-
unin er í fullum gangi og á góðum stað í borginni.
Góð viðskipasambönd.
Theodór S. Georgsson hdl.
Sólheimum 43. Sími 38841 — eftir kl. 17.00.
Keimurinn leynir sér ekki DIPLOMAT
af gæða vindli
hinum nýja
DTPTOMAT
1/11
11 MTjpy 'jfíÉÍ. UMV OUBtO
SCANDINAVIAN TOBACCO COMPANY
BY APPOINTMENT TO THE ROYAL DANISH COURT
380
FXhúsgagnaarkitekt SVEINTNT KJAKVA.L
Er sjónvarp í stofunni
Venjulegt sófasett getur verið ágætt en í mörgum tilfellum er ákaf-
lega erfitt að láta það fara vel ef sjónvarp er í stofunni.
Þennan vanda er auðvelt að leysa með
S.K. RAÐHIJSGÖGINItlM
HÚSGAGNAVERZLUW ÁRNA JONSSONAR
laugavcgi 70 simi 164 68