Morgunblaðið - 16.10.1968, Blaðsíða 16

16
MORGUNB'LAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 16. OKTÓBER 1966
- AÐ HORFA
Framhald af hls. 15
að sama væri hvernig henni
var snúið. Jóna-s sagði í blaða
grein, að þarna væri loks
grínið fullkomnað, og eins og
þú getur sannfærst um, hef-
ur það áreiðanlega verið, því
að ekki seldist hún, og enn-
þá hangir þá þessi „Framför
mín með 4 hönkum“ hér niðri
í kjallara, sem ég stundum
kalla vinnustofuna mína. Ég
ætla á eftir að leiða þig þang
að niður, og þá geturðu sjálf-
ur séð sannleiksgildi hins
fornkveðna: „að öllu má nú
nkfnið gefa“.
SKÓLI LÍFSINS EKKERT
SMÁLÍTIÐ STRANGUR
Hitt skal ég líka segja "þér
umbúðalaust, að ég hef ekk-
ert lært, á engan skóla geng-
ið í myndlist, en skyldi þetta
barasta ekki hafa verið í blóð
inu allan tímann. Með þessu
er ég ekki að snupra þá
menn, sem á langan skóla
hafa gengið, það er vafalaust
mjög gagnlegt, en svo er þá
til annar skóli, sem allir hafa
sótt, og sá er nú ekkert smá-
lítið strangur. Það er skóli
lífsins".
„Úr því að við erum komn-
ir út 1 svona skemmtilega
sálma, held ég verði að venda
okkar kvæði í kross, og með
hliðsjón af birkikvistamynd
þinni, sem ég sé hérna standa
hallandi upp við stól, mætti <
ég þá spyrja, hvaðan af ís-
landi er svona kynlegur
kvistur upprunninn?"
ÉG OG HANN
ÞÓRÐUR GEIRMUNDSSON
„Það ætti að vera auðgert
að leysa úr því. Ég er fædd-
ur í Hattardal í Álftafirði
vestra. Einu sinni var það
haft fyrir satt, að tveir mis-
heppnuðustu stjórnmálamenn
landsins væru þaðan upp-
runnir, nefnilega Helgi S. og
Þórður Geirmundarson, sem
Gröndal gerði landsfrægan.
Sá Þórður var raunar Magn-
ússon, en þrátt fyrir okkar
sameiginlega Hattardal, erum
við ekkert skyldir, en ég
þekkti börnin hans. Þau voru
orðin fullorðin þá, ég bara
krakki. Faðir minn, hann Jón
gamli Ásgeirsson, var frá
Skjaldfönn á Snæfjallaströnd
og þetta var mikil prestaætt.
Steinunn, amma mín, var syst
ir hans Nielsar Jónssonar,
föður Haraldar prófessors, og
kannast þá sjálfsagt margir
við ættina. Móðir mín var
hinsvegar frá Grænhól í
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 47., 49. og 51. tbl. Lögbirtinigablaðsins
1968 á hluta í Ásvallagötu 1, hér í borg, þimgl. eégn
Indriða Björnssonar o. fl. fer fram eftir kröfu Þorfinns
Egilssonar hdl., á eigntouni sjálfri, laugardagtom 19. októ-
ber n.k. kl. 11.30.
______________Borgarfógetaembættið í Reykjavik.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 47., 49. og 51. tbl. Lögbirtinigablaðsdne
1968 á Ljósheimum 18, þmgl. eign Ljósheima 14—18 s.f.
fer fram eftir kröfu Jóns N. Sigurðssonar hrl., á edigsntomi
sjálfri, laugardaginin 19. október 1968, kl. 11 árdegis.
Borgarfógetaembættið í Reykjavík.
Nauðungaruppboð
Eftir kröfu Útvegsbanka fslands, Landsbanka fslands,
Einars Viðar, hrl. og Vilhjálms Árnasonar, hrl. verður
húseignin Stekkjarflöt 21, Garðahreppi, þinglesin eign
Guðlaugs Eyjólfssonar, seld á nauðungaruppboði, sem
háð verður á eigninni sjálfri föstudaginn 18. okt. 1568,
kl. 4.00 e.h .
Uppboð þetta var auglýst í 34., 36. og 38. tölublaði
Lögbirtingablaðsins 1968.
Sýslumaðurinn í Gullbringu- og Kjósarsýslu.
Nauðungaruppboð
Eftir kröfu Benedikts Sveinssonar, hdl., Birgis ísl.
Gunnarssonar, hrl. og Axels Einarssonar, hrl., verður
eignin Sæból (Víkurbraut 5) Grindavík, þinglesin eign
Jóns Gíslasonar s.f. seld á nauðungaruppboði, sem
háð verður á eigninni sjálfri leugardaginn 19. okt.
1968, kl. 10 f.h.
Uppboð þetta var auglýst í 50., 52. og 53. tölublaði
Lögbirtingablaðsins 1968.
Sýslumaðurinn í Gullbringu- og Kjósarsýslu.
N auðungaruppboð
það sem auglýst var í Lögbirtingablaðintt þann 17.
nóv., 27. nóv. og 5. des. 1967, á neðri hæð húseignar-
innar nr. 4 við Sóleyjargötu, Akranesi, ásamt tilheyr-
andi eignarlóð og mannyirkjum, þinglesin eign Krist-
jáns Sigurgeirssonar, s.st., fer fram á eigninni sjálfri
mánudaginn 21. október n.k. kl. 11 f.h.
Bæjarfógetinn á Akranesi, 10. október 1968.
Jónas Thoroddsen.
Haga á Barðaströnd. Hún hét
Sigríður Sigurgeirsdóttir.
Hún er mesta indæliskona,
sem ég hef fyrirhitt.
Eins og þú máski veizt, er
töluverður skógur í Hattar-
dal. Okkur firinst ef til vill
ekki mikið til hans koma
núna. En þegar ég var að al-
ast þarna upp, fannst mér
þetta hreinasti frumskógur.
Það hefur vafalaust verið af
því, hvað ég var lítill, en birk
ið hátt, miðað við mig þá.
NÚ SKALTU HEYRA UM
HANA ÞÓRDÍSI GÖMLU
í þessum Hattardalsskógi
sat ég yfir fé í æsku. í hjá-
setunni átti ég mína beztu
daga. Hún hét Þórdís, gamla
konan, sem vann hjá foreldr-
um mínum, og kom á stöðul-
inn kvölds og morgna, til að
mjólka ærnar. Ég hafði eign-
að mér eina rolluna, golsótta,
hafði bundið gullband um
horn hennar, svona til að-
greiningar og mér til eignar.
Þórdís gamla mjólkaði allt-
af þessa rollu handa mér ein-
um. Hellti mjólkinni í gráan
leirfant og lét mig drekka,
hvort seip ég vildi eða vildi
ekki. Mér fannst alltaf sauða
mjólkin vond á bragðið, þykk
og spenvolg, en Þórdís
hvolfdi henni í mig með
góðu eða illu, og sagði, að
þetta væri svo gott meðal
gegn berklum og öðru innan-
fári. Það vissi oft lengra en
nef þess náði, þetta gamla
fólk.
DANSKUR TÚKALL
í FERMINGARGJÖF
Og svo kom auðvitað að
fermingu minni. Séra Sigur-
geir, seinna biskup, fermdi
mig í Eyrarkirkju í Seyðis-
firði. Gangandi fórum við yf-
ir Kambsnesið, og ég hafði
danska blankskó í poka. sem
ég svo skipti á út vio tún-
garðinn á Eyri, við sauð-
skinnsskóna ,sem ég gekk á.
Sjáðu þennan pening. Það er
danskur túkall, með mynd af
Kristjáni IX., Danakóngi.
Hann gaf mér hann, hann
hann séra Sigurgeir, ef því,
að ég hafði staðið mig svo
fjarska vel við ferminguna.
ÉG ER SVO BILAÐUR I
LÖPPUNUM.
f Hattardal, hjá foreldrum
mínum, var búið stórbúi, að
þeirra tíma mælikvarða. En
það fór ekki mikið fyrir skóla
göngunni hjá mér. Ég sótti
nám í barnaskóla SÍúðavík-
ur í 2 vetur. Annað var það
nú ekki. En hinsvegar var
pólitíkin, mér skóli, og þessi
hinn, sem ég minntist á áðan,
lífsins skóli. En eitt hrjáði
mig á þessum árum, hvað ég
var skratti slæmur í löppun-
um. Ég þjáðist lengi framan
að af liðagigt. Ég var oft vaf-
inn á fótum þar vestra, en
SAMKOMUR
Kristniboðssambandið
Almenn samkoma í kvöld
kl. 8.30 í kristniboðshúsinu
Betaníu Laufásvegi 13. Sr.
Ingólfur Guðmundsson talar.
Allir velkomnir.
ekkert gekk, og mér byrjaði
eiginlega ekki að batna fyrr
en ég kom hingað suður til
Reykjavíkur. Þá var nú ekki
atvinnan allsstaðar á boðstól-
um, frekar en endranær.
Fyrst breiddi ég fisk á stakk-
stæðunum í Melshúsum, jafri-
framt því, sem ég bar út blöð.
En ég var svo bilaður í löpp-
unum, að mér gekk meira að
segja illa að læra á hjóli. Auð
vitað var þettá sárt, en ég
hélt því niðri í mér að emja“.
KOLABINGSSLAGURINN
„Og svo hef ég það fyrir
satt, Helgi, að þegar til Reykja
víkur kom, hafi byrjað þín
„pólitík?"
„Ætli megi ekki segja það.
Sjálfsagt hefur þetta verið
eitthvað, sem mér. var með-
fætt, en ef satt skal segja,
skipti ég mér ekkert af póli-
tík fyrr en með Kolabings-
slagnum 1932. Kommúnistar
héldu þar fund, en við ungu
mennirnir í Þjóðernissinna-
flokknum, sem sumir kölluðu
nazista, hreinlega hleyptum
fundi þessum upp, og upp-
hófust þá hin mestu slags-
mál. Á eftir héldum við svo
fund í Báruhúsinu, og þar
hélt ég mína fyrstu pólitísku
ræðu. Árið eftir tók ég við
forystu Þjóðernissinnaflokks
íslands, og það gekk svo sann
arlega mikið á í pólitíkinni í
þá daga“.
„Já, meðal annars man ég
eftir þér sem ræðumanni uppi
á tröppunum á húsi einu við
Skólavörðustíg, gegnt fanga-
húsinu, þar sem þú eggjaðir
menn lögeggjan að láta aldrei
undan“.
„Já, það var eftir að við
stálum dagbókinni hans Ey-
steins, og margir okkar voru
fangelsaðir, blaðið okkar:
„ísland" gert upptækt. Það
ætlaði allt vitlaust að verða.
Ég lenti í framboðum, bæði
til bæjarstjórnar í Reykjavík
og til Alþingis, en allt kom
fyrir ekki.
MÉR ER EIÐUR SÆR.
Þótt það hafi verið sagt, að
við öpuðum sitthvað eftir -er-
lendum flokki, finnst mér
ástæða til að taka það fram
hér, að við höfðum raunveru-
lega ekkert samband við
þýzka nazistaflokkinn. Mér
er eiður sær um þetta atr-
iði, og ætti að vita manna
bezt. Tímarnir leiddu svo til
þess, að hreyfing okkar leyst-
ist upp af ýmsum ástæðum,
og fyrst og fremst þeirra, að
við vildum ekki vera að
leika nein fífl — og stofna
okkar mönnum í yfirvofandi
hættu.
Hingað til Keflavíkur kom
ég svo með vini mínum, Ósk-
ari Halldórssyni, til einnar
sumarvinnu, — en þetta hef-
ur orðið lengra stanz. Ég
kynntist hér „mínum betri
helming“, og hér hef ég unað
glaður við mitt alla tíma síð-
an við margskonar störf. Ég
keyrði fyrst út kol og salt,
vann á skrifstofu, var við
verzlun, ssldi veiðarfæri og
byggingarefni, ætli þú verðir
ekki að kalla mig í dag heil-
brigðisfulltrúa Keflavíkur, en
jafnframt er ég slökkviliðs-
stjóri hér, og fyrir allá muni,
Uppboðsauglýsing
Samkv. kröfu Jóns Grímssonar, málfærslumanns f.h.
Guðbjamar Þorvaldssonar, afgreiðslumanns verður
bifreiðin í-594, ásamt tilheyrandi og tómar glerum-
búðir, seldar, ef viðunanlegt boð fæst, þriðjudaginn
22. okt. nk. kl. 13.30 við bifreiðina í Ámagötu og í af-
greiðslu Skipaútgerðar ríkisins.
Greiðsla við hamarshögg.
Bæjarfógetinn á ísafirði, 11. 10. 1968.
Jóh. Gunnar Ólafsson
settur.
gleymdu því ekki, að ég er
fréttaritari Morgunblaðsins
í þessum fallega bæ“.
Á HELJARÞRÖM
Meðan þetta rabb okkar
Helga fór fram, sátum við
inni í bókaherberginu hans í
húsinu, sem þau reistu sér
hjónin og kalla Heljarþröm,
vegna þess, að menn höfðu
eki trú á, að dæmið myndi
ganga upp hjá þeim. Annað
hefur þó orðið upp á teningn
um.
Ekki þarf maður lengi að
ganga þess dulinn, til hvaða
manns maður er kominn, því
að Helgi S. er áreiðanlega
einn af mestu þúsundþjala-
smiðum okkar lands.
Bækur eru uppi um alla
veggi, og við finnum það líka,
að þær eru lesnar.
„Safnarðu bókum, Helgi?“
spyrjum við, og það er eins
og hann hrökki eilítið við við
spurninguna.
„Safnarðu? spyr þú. Jú.
•Ætli ég safni ekki öllum fjand
anum. Líttu svolítið í kring-
um þig“.
Og það er eins og við mann
inn mælt. Hér er aragrúi af
öllu, myntir, merki, frímerki,
forngripir, málverk, og ekki
hvað sízt bækur.
„Þú trúir því máski ekki“,
segir Helgi S., „en ég á Bibl-
íuna á 158 tungumálum og
mállýzkum. Meira að segja,
sá frægi Biblíusafnari, Bjarni
Brekkmann, slær mig ekki
út, en ég er ekki viss um, að
hann viti það“.
ÞEIR VILJA FARA AÐ
LOSNA VI» KARLINN
„Og svo hefurðu verið lengi
skáti, Helgi?“
„Já, rétt er það, ég byrjaði
í gamla daga með honum Ax-
el Sveins í Reykjavík. Held
það hafi verið 1927. En ég
hef verið félagsforingi skát-
■ anna í Keflavík, eiginlega
frá stofnun þeirra félags. Þau
eru liiðn 35 árin síðan. Ég
held samt þeir vilji fara að
losna við karlinn, ungu menn
irnir, og ég lái þeim það ekki.
En hitt er staðreynd, að vilji
maður starfa í skátafélagi af
heilum hug, tekur það venju-
legast bæði dag og nótt, og
það er vel þess vixði“.
„Hvað er nú svo ungur mað
ur gamall, sem lítur þessum
björtu augum á lífið og til-
veruna, eða er máski dóna-
skapur að spyrja?"
FYRIR ALLA MUNI.
SLÁÐU BOTNINN f ÞETTA
SAMTAL
„Nei, alls ekki. Ég held
m.a.s. að við séum fæddir und
ir sama stjörnumerki. Ég er
fæddur 21. ágúst 1910, svo að
nú getur þú reiknað sjálfur.
Af því að ég veit, að þú verð-
ur að fara slá botninn í þetta
samtal okkar, langar mig að-
eins að lokum til að segja
þér, að ég er næstum því
hrærður yfir þessum sóma,
sem Keflvíkingar hafa sýnt
mér með þessari yfirlitssýn-
ingu. Allt þetta tilstand. All-
ar ræðurnar, sem þeir fremstu
menn héldu mér til heiðurs,
bæði við opnun sýningarinn-
ar og á Rotaryfundinum, sem
fylgdi í kjölfarið. Ég á ekki
til orð, þeir verða að taka
þetta þakklæti til sín allir,
sem nálægt þessu hafa komið,
hér í þessum dálkum. Þeir
ættu . áreiðanlega meira skil-
ið. Þetta verður að nægja.
Viltu minha á að lokum, að
málverkið hefur valdið mér
svo mikilli ánægju í lífinu, að
ég vildi ekki hafa farið þeirr-
ar ánægju á mis. Ég vildi
óska, að sem flestir kæmust
þannig í snertingu við þessa
goðumlíku náttúru íslands,
sem áreiðanlega á hvergi
sinn líka, og mættu muna
þessi þrjú atriði, sem ég
minntist á hér áðan, að eitt er
nauðsynlegt, þótt þrennt sé.
Það er að kunna að horfa,
skoða og reyna“. — Fr. S.