Morgunblaðið - 23.09.1970, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 23. SEKT. 1970 „
voru að tala saman úti í horni.
Raeburn gekk að þeim gilda.
— Góðan daginn! Eruð þér
verzlunarstjórinn ?
— Stendur heima.
— Get ég fengið áð tala við
yður? Gildi maðurinn leit á
hann eins og i vafa, en dálítið
forvitinn samt.
— Eruð þér blaðamaður?
— Já. Það skaðaði ekki að
segja það í þetta sinn.
— Hvaða blað? Ákafinn hjá
manninum færðist á hámark.
Raeburn kannaðist við þetta —
það var ákafi manns, sem lifir til
breytingarlausu lífi, að komast
inn í heim þar sem eitthvað var
á seiði — án þess að biða tjón af.
— Ég er frá fréttastofu, sagði
hann. Gildi maðurinn var eins
— Nei, ekkert bréf. En hvern
skrattann varðar yður um þetta?
Hann stanzaði snöggt og leit á
Raeburn tortryggnisaugurn. Þér
eruð enginn rukkari, sagði
hann. — Ekki svona klæddur.
Hver eruð þér? Raeburn brosti
snöggt.
— Haldið þér áfram að spyrja,
sagði hann. — Hver veit nema
þér eignizt þá einhvern tíma fal-
leg föt. Hann sneri sér við og
gekk burt.
Marston reyndist vera járn-
vörusali í Aðalstræti. Raeburn
gekk framhjá og leit inn. Hann
vildi vera viss um, að engin lög
regla væri á staðnum. Síðan
gekk hann inn. Lítill, gildur
maður og annar maður yngri
og í vafa. — Mig langaði að
spyrja yður um ungfrú Under-
wood. Mér skilst hún hafa keypt
einhverja slöngu hérna í gær.
— Já, plastslöngu. Við seljum
ekki þessar venjulegu gúmi-
slöngur lengur. Átján fet af
1/5/8“. Ég get sýnt yður, hvar
það er innfært.
— Það er allt í lagi, sagði
Raeburn. Átján fet hugsaði
hann. En tólf fet mundu verða
kappnóg til að ná frá útblæstr-
inum og inn í bílinn, en svona
ofmat er einmitt einkennandi fyr
ir sjálfsmorðingja. Eins og þá,
sem tóku óþarflega stóran
skammt af eitri eða notuðu óþarf
lega stóra byssu til að skjóta
sig.
Upplýsingar í síma 14081 kl. 10—12 og
1—7 og 83260 kl. 2—7.
Þú hefur betri gróðamöguleika, ef þú leikur ekki sama leikinn
aftur.
Tvíburamir, 21. maí — 20. júní.
Allir eru önnum kafnir að græða þessa dagana. Af hverju ekki þú?
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí.
Flestir, scm í kringum þig eru, hafa tækifæri á að fara víðar en
þú Vilt.
LjóniS, 23. júlí — 22. ágúst.
Ef þér er ekki alveg sama um, hvað aðrir segja, skaltu umfram
allt ekki vera með nefið ofan í öllu. Sumir hafa verið bitnir í það.
Meyjan, 23. ágúst — 22. september.
Þú ert allur á lofti þessa dagana og svífst einskis.
Vogin, 23. september — 22. október.
Ef þú óskar eftir samstarfi, skaltu ekki halda, að aðra hafi
dreymt það. Þú verður að segja eitthvað.
SporSdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
Hversu lengi ætlarðu að láta fólk bíða þín?
BogmaSurinn, 22. nóvember — 21. desember.
Sveltur sitjandi kráka, en fljúgandi fær.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Ef fólk óskar eftir frægð og frama, verður það eittlivað að hafa
fyrir lífinu. Þeir hljóta mannvirðingar, sem þær eiga skildar.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
Ef eitthvað skyldi fara á milli mála með framtiðarmöguleikana
er hezt að fara að hyggja að hagsmununum.
Fiskamir, 19. febrúar — 20. marz.
Þú og þínir mega sannarlega halda á spöðunum, ef vel á að fara.
— Afgreidduð þér hana sjálf-
ur?
— Nei. Gildi maðurinn virtist
eitthvað tregur til að viður-
kenna það. — Það var aðstoðar-
maður minn hérna, hr. Blom-
field.
— Hvenær dagsins var þetta?
— Það var tíu mínútur fyrir
sex, sem hún kom inn í búð-
ina. Blomfield var ungur mað-
ur, sem vildi gjarna sýna, að
hann hafði lesið handbók verzl-
unarmanna með góðum árangri.
Hann var alvarlegur en ánægð-
ur með sjálfan sig.
— Þér tókuð eftir, hvað
klukkan var?
— Já, þér vitið, hvernig þetta
er. Ég er nú annars ekki sí og
æ að líta á klukkuna — það get
ur hr. Marston borið um — en
það var rétt kominn lokunartimi
og ég var farinn að hugsa um
að fara að taka til. Raeburn
kinkaði kolli.
— Hvernig leizt yður á hana?
—- Það var nú einmitt það
skrítna. Hún virtist . . . Hr. Mar-
ston neytti aðstöðu sinnar sem
yfirmaður Bloomfields til þess
að grípa fram í.
— Já, hún var virkilega eitt-
hvað einkennileg. Það var sýni-
legt, að eitthvað var að.
— Þunglyndi, sagði Blomfield. '
— Það orkar svona á fólk. Það
var eins og hún vissi ekki, hvar
hún var stödd. Eins og dregin
inn í sjálfa sig. Ég hef lesið um
slíkt í einhverri bók.
-— En þér létuð ekki sjást, að
þér tækjuð eftir því? Þér hafið
ekki spurt, hvort hún væri las-
in eða þess háttar? Marston
greip aftur fram í, og hristi höf-
uðið.
— Þú verður að fara varlega,
þegar viðskiptavinir eru annars
vegar. Óviðeigandi orð getur
verið móðgandi.
— Það er rétt, tók Blomfield
undir við húsbónda sinn. — Mér
datt það líka í hug, en það er
aldrei að vita. — Jæja, ung-
frú Underwood — ég vissi ekki
þá, hvað hún hét, enda þótt ég
þekkti hana í sjón — hún virt-
ist eitthvað föl og sein á sér og
eins og utan við sig, en þér skilj
ið, hún vissi vel, hvað hana
vantaði. Nákvæmlega. Hr. Blom
field hikaði andartak, og virt-
ist eitthvað ringlaður. — En
sjálfsmorð! Ekki datt mér það í
hug. Raeburn kinkaði kolli.
Þetta gat vel átt við væntan-
legan sjálfsmorðingja af vissu
tagi.
— Þekktuð þér ungfrú Under
wood nokkuð? spurði hann Mar
ston.
— Ég þekkti hana bara sem
viðskiptavin, og vissi, hvað hún
hét. En ekkert þar út yfir.
— Hvaða orð hafði hún á sér?
— Ágætt. Marston svaraði
þessu hiklaust. Hún var kona,
sem stundaði sitt verk. Og hún
var vel þokkuð.
— Átti hún marga kunningja?
— Það veit ég ekki. En frek-
ar var hún hlédræg. Ég þekki
engan sem þekkti hana sér-
lega vel. Hún var viðkunnan-
leg, án þess þó að vera mann-
blendin.
. — Ég skil. Var hún upprunn-
in héðan ?
— Nei, hún kom hingað — ja,
líklega fyrir nokkrum árum, og
setti upp gistihús. Ég hugsa, að
hún hafi komið frá London. Að
minnsta kosti hafði hún ekki
starfað að gistihúshaldi fyrr en
hún kom hingað, enda þótt fólk
segi, að hún hafi fljótt komizt
upp á lagið með það.
— Og græddi hún á því ?
— Já, hún átti þarna gott hús
í góðri götu. Og gestir hennar
voru allir af betra taginu. Hún
greiddi alltaf reikninga sína skil
víslega og klæddi sig vel. Og
hún fékk sér nýjan bíl fyrir
tveimur árum.
— Ég skil, sagði Raeburn, en
það var nú ekki sannleikanum
samkvæmt, öðru nær. Hvað gat
ungfrú Underwood, virðingar
verð gistihúskona í rólegu sjáv-
arþorpi staðið í sambandi við
morðið á Edith Desmond? En
það þýddi nú ekki að vera að
brjóta heilann um slíka merkis-
spurningu. Þetta varð að taka i
smáskömmtum ... — Jæja þakka
ykkur fyrir herrar mínir, sagði
hann.
— í hvaða . . . i hvaða blöð-
um kemur fréttin yðar? spurði
hr. Marston, vonglaður.
— Þér munuð sjá eitthvað um
sjálfsmorðið í Mirror, Express,
Mail, Herald og Chronicle, sagði
Raeburn. Marston var hrifinn.
— Þetta hlýtur að vera
skemmtilegt starf hjá yður,
sagði hann. Hann var nú hálf-
tregur að sleppa hendinni af
þessu sambandi sínu við sviplegt
andlát, sem hann hafði áunnið
sér með þvi að selja átján fet
af plastslöngu. — Þér hljótið að
sjá ýmislegt, sem aðrir fá ekki
að sjá. Raeburn brosti, en þó
þannig, að Marston datt i hug,
að viðmælandi hans hlyti að
vera talsvert hörkutól.
— Ég reyni það, sagði Rae-
burn. — Það er nú þetta, sem
maður lifir á.
XI.
Raeburn staðnæmdist hjá
manni, sem gekk úti á vegar-
brúninni.
— Churtons Ward? sagði
hann. — Vinstra megin. Þér
hljótið að sjá það. Eftir milu-
fjórðung fann hann staðinn. Það
var ekki nema satt, að það gat
ekki farið framhjá honum.
Afgreiðslustúlka
óskast í skóverzlun. — Tilboð er greini aldur, menntun og
fyrri störf sendist afgr. Mbl. fyrir 26. þ m. merkt: „Skóverzlun
— 4428".
Varahlutir í
Rambler Classic
'63-65
Höfum fengið mikið magn af varahlutum í Rambler Classic
(svo sem boddýhluti og vélahluti).
Upplýsingar í síma 81387.
somvyl
dúkurinn
nýkominn. Hentugasta veggklœðningin
sem völ er á
]n\ J. Þorláksson & Norðmann hf.