Morgunblaðið - 17.12.1970, Blaðsíða 12

Morgunblaðið - 17.12.1970, Blaðsíða 12
12 MORG-UNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. DESEMBER 1970 FYRIR sfcuttiu var undirriitað- ur á ferð um- Gautaborg og hiitti þá af tálviljun Benóný Siguirjónsson, skiipstjóra, sem frægur er orðinn fyrir að hafa lerjt í árekisrtri við risa- hval umdan Kanamíeyjum. Þar sem einihverjiuim leikur eflaust forvitni á að Vita nánar uim þetta ævintýri, fékk ég hann Islenzkur Ahab Rabbað við Benóný Sigurjónsson, skipstjóra á „Vestanvindinum“, sem risahvalurinn sökkti til að rabba örlítið við mig. — Það var Lars Persson bóndi, sem fékk þá hugmynd að flytjasit tSl Gambiu og hefja hrisgrjóna- og ávaxta- rækt þar. Hann hafðli hirtrt inn- amrikisráð'herra iandsins, þeg- ar hann var hér á ferðalagi. Persson hefur ræktað tómata hér í Svíþjóð. Hann fékk síðan í lið með sér gamian kunmingja, Tékk- ann Yiri Godor, sem hefur rekið bifreiðaverkstæði hér. Þeir seidu nfflar eiguir sínar Benóný og skipshundurinn Jackie. nema það, sem áttd að nota í Gambíu og festu kaup á „Vestanvindinium". Ég rakst síðan á auiglýsiinigu frá þeim í blöðumir.. og ákvað að slást í hópinn. — Lagðirðu einhverja pen- inga I fyrirtækið? — Já, ég borgaði tuttugu þúsiund sesnskar af skipsverð- inu. Ég ætlaði síðan að kaupa smám saman af þeim skipið, þegar við kæmmrn t51 Gambíu, en ég var búinn að fá loforð u/m næga fl'utndnga á Gambíu- fljótS. — Ilvernig skip var Vest- anivindurinn ? — Þetta var 60 ára skip, 200 tonn og upphaíliega byggt sem íshafsskú'ta. — Var skipið og farmurinn tryggt? — Nei, við íengum ekki viðurkenniingu á sMpimu hjá Sænsiku skipaskoðuniinni, svo að a/llt var ótryggt og við missturr. aleiguna. — Þetta hefur þá veri'ð al- ger manndrápsboM ? — Ned, ned, þetta var ágætt skip, en orðið mjög gamalit. — Hvenær hófst svo ferð- in? — Þetta var hreint ævin- týri frá byrjun. Fyrsta óhapp- ið varð rétt eftiir að við lögð- um frá landi þann 15. septem- ber, en þá bilaði lenspumpan. Kom þá svo miikilll sjór í bát- inn, að aiftastd strokkurinn tók sjó inn í lofitinntaikdð og sitöðv- aðiist. Við snerum þá aftur till Gautaborgar til að iáta gera við biiliunina. Þann 18. septem- ber var viðgerð iokið og lagt aiftur af stað. Kl. 4 um nótí- ina liæddumsit við út vegna skipaiskoðunarinnar sænsku- Við sl'uppum óséðir út fyrir landheligd. Var þá tekin stefna fyrir Skagen og gekk íerðin vel tid að byrja með. Þegar komið var.fyrir Skagen, byrj- aðd skipið aftur að léka svo miikið, að lenspumpurnar höfðu ekki undan. Breytrtum viið þá stiefnu og siigldum til Hanstholm í Danmörku. Þar var skdpið tekið i slipp og kom í l'jós, að fjögur hnoð höfðu farið og bolrtamir í stýr inu gefið sig, svo að neðri endi þess var lauis. Viðgerðin tók tvo daga. I Harstholm bætitist nýr skipsfélagi í hóþinn, sem tók einnig með sér aledguna. Áhöfndn var því orðin 4 menn. Þá llögðum við enn af stað og stefna tékin á Ermar- sund. En eftir um það bil sól- arhring slokknuðu öll ljós á skipinu og sigldum við því tdil Tyboröen í Danmörku. Þar var rafmagninu kippt í lag og við héldum áfram í átt að Ermarsumidi. Gekk nú ferðin vel. Veðrið var sæmilegt, en þegar kom- ið var inn I Ermarsund, skalll á dimm þoka. Enginn fjarsjá eða dýptarmældr var i skip- iniu. Notuðum við því miðun- arstöðina tdll að fara í gegn- um sundið og gekk allt vel. En þegar komið var í gegn- um sundlið, bi'laði lenspumpan aftur og hafði ekki undan. Urðum vdð þá að stoppa vél- ina og tó’.jsit okkur að gera við pumpuna. Þá hafði skdpið rekið nálægt landi. Straumur var miilkilll og urðurn við að keyra í marga tdma á móti straumi og vitndi til að forða okkur frá ströndinnd. Síðan var siglt suður Bisquad-fló- ann. Veður var frekar slæmt og losnuðu offiutunimur, sem við höfðum á dekki og fóru nokkrar þeirra út'byrðis. Meðan á þessu stóð, var skipinu snúið upp í vindinn og gengið frá því, sem losn- að hafði á dekki. Siðam gekk alilit siiysallítið, þar tiil við kom- um á mótis vdð Lissabon I Poritúgal. Þá stífl'uðust tvö ol:í urör og hitnuðu legurnar svo miikið, að við urðum að hægja á véffinnd og sigla fyrir seglum inn tií Liissabon. Þar létum við gera Við offiuikerfið og einndg lenspumpuna, sem hafði biilað einu Sinni enn. Þaðan var fariö eftir þrjá daga og settum við stefnuna mffllii Kamaríeyja og Saihara. Gekk mú allt að óskum. Á þessu svæði var mdkið af tog- urum við veiiðar og átti það eftir að koma ofckiuir að góðu halidi síðar. Þann 14. október vorum við út af Cabo-Blank og áttum eftdr um þrdggja til fjögurra sólarhringa sigldngu tdil Gambíu. Var nú haldið tdl Dakar og alldr léttir í lund, því ferðin virtist senn á enda. Þann 15. október ki.,8 um morguniinn opnuðum við lesta lúguimar till þess að taika upp ollíutunnur, sem við ætluðum að hellla á offiurtankana. Ég var sá ednd, sem kunnd til sjó- menmsiku um borð og hafði því sofið ffitíð síðustu sólar- hriniga. Gaf ég því fyrirmælí uir.i, hvaða stefnu sikyldd taka, og lagði mig síðan tid svefns. — Hafðir þú þá orðið var vdð hvaldnn? — Já, ég hafði veirtt því at- hygli, að gífurlega stór blá- hvaliur var á sveimi þama. Sá iangstærstá, sem ég hef séð, én ég hef verið á hvailveiðum í Suður-ís'hafinu. Þetta virtisrt hins vegar sérstakur risablá- hval'ur. En yfirleitt eru þessar skepnur sauðmein'lausar, svo að ég hugsaði ekki frekar út í þertta og fór að sofa. Ég hafði ekfci sofið nema í 2 tdl 3 fclist., þegar ég vaknaði við snöggan hnikk. Komiu hin- ir þrír hlaupandi og hrópuðu, að skipið væri að sökkva, því hvaluiúnm hefði siglt á okkur. Ég skdpaði að henda út líf- bátnum. En þá reynddst að- eims pliáss fyrdr þrjá menn í honiurn. Ég hiljóp síðan ndður í vélamúm, en þá var komdnn svo miikill sjór í það, að vél- in tók sjó inn um loftdmntakið og stanzaði. Sjórinn á vélar- rúms'gólífinu var þá upp fyrir hné. Ég lokaði vaitnsþótita sfciil- rúmiinu mdffi vélar og lestar og hl'jóp síðan upp úr vélar- rúmdnu. Þá var afturendi skdpsdns nærri kominn í kaf. Höfðu hindr þá komizt í ffif- bátinn. Ég náði síðan í vatn og visitir og hentd því í lífbát- inn. Ég reyndd um tíma að hallda skipinu i stefnunnd, en sá fljótilega að skipið hilytd að sökkva. Ég dró þvi bátinn fram með skipinu og settd fasrt þar. Þar sem báturinn bar ekkd nema 3 menn, greip ég til þess ráðs að útbúa fdeka úr tómum tunnium, sem lágu á dekkdnu. Þá hafði „Vesrtan- vindur" sokkið svo, að flaut yfir bátadekkið. — Varstu eitt'hvað var við hvalimm meðan á þessu stóð? — Já, hann vair stöðugt á sveiimd í krdnigum okkur, en virtist ekki búa sdg undíir aðra áráis. — Heldurðu að þetta hafi verið frændi Moby Diek? — Þótt hann væri ekki hvít ur, get ég naumasrt ímyndað mér stærri hval. — Jæja, áfram með sög- una. — Ég kraflaði mig fram dekkið og náði í hundinn Jackie, sem var bundinn framimi í ste.fni. — Tid hvers höfðuð þið hundinn með? — Við ætliuðum að nota hann tdl að verjast höggorm- Kortið sýnir þá leið, er þeir félagar sigldti á „Vestanvind- inum“ og hvar slysið varð. um í Gambíu, en Garnbía er mesta höggormabælii, sem til er. — Fórstu síðan á flekann? — Nei, ég hiljóp fyrst fram í brú og náði i kompáslinin og sjókortið, en þá var slkipið svo fulflit af sjó, að ég náði enigu af fötum mínurn eða pappír- um. Eftdr þetta tengdi ég sam an flekann og björgiunarbát- inn og stökk sjátttfuir á flek- ann. Við reyndium sdðan að byrja að róa tiil lamds, en það virtdst voniaust og hetfði tek- Ið 6 tiil 7 sólarhrin'ga. Veðrið hafði versnað og öldumar orðnar yfir 3 metrar á hæð. Björgunarbáturinin hafði gisn- að svo í sólarhitanum á dekk- inu, að þetta var eins og róa á 'tesíu. Við jusum og jusum. — Hvemig var að halda sér á fdekanum? -— Ég Iternti einu sdnni góða stund í sjóinn og það var ekki þægíileg tillfinnimg að vera þama á sundii itnnan um há- karlaþvögu, sem hatföi safnazt í kringum okkur. Þeir eru þó tdttttöluttega meinlausif svo Tengi, sem ekki kemst blóð í hafið. — Var ekki erfirtit að vera þama í salti og steikjandi sól? — Jú, en það, sem bjargaði okkur, var, að mér hafði tek- izt að ná í maitaralttufcassa, sem var um borð í „Vestan- vinddnum", áður en vdð yfir- gáfum hann. Ég gerði mér stnax grein fyrir því, að hefð- um við ekkd ein'hverja oliu myndum við sikorpna upp og brenna. — Varstu attdrei hrfeddur á meðan á þess-u stóð? — Ég hetld að ég hafi hrein- lega ekki haft tíima tdtt þess á meðan á ölttu þessu gekk, en eftdr að við voruim byrjaðir að hrekjasit um á bátnum og flekanum, held ég að óhug haifi sett að okkur öllum. I sannttieika sagt hðlt ég, að þetta væri miitit sdðasrta. — Hvernig björguðust þið? — Um nóttina sáum við nokkur ijós í fjarska, en eng- inn veitti okkur athygli. Um morguninn sáum við okkur til miikittllar gleði fiski- bát úti við sjóndeiildairhrinig, sem virtist á síigldngu í át'tina titt okkar. Hann breytti þó uim stefnu og hvarf. Skömimu sið- ar sáum við annan og hann náligaðisrt stöðuigt, þar til ein- hver veitti okkur eftirtekt. Okkur var bjargað. — Og núna, Benóný, hver verður framrtíðin? — Ég ætiia ekkii að gefast upp. Ég og bóndlinn höfum stofnað httuitaféttag tii að kaupa nýtt og betra sifcip. Við mliðum að því að safna 500 þúsund sænskum krónum, en nú þegar eru seld hlutabréf fyrir 300 þúsund krónur. -— Ertu ævintýramaður, Benóný? — Hvers virð'i er ffif án æv- inrtýra? — H.G.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.