Morgunblaðið - 24.06.1971, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGÖR 24. JOnI 1971
Vængir taka í
notkun nýja
2jahreyflavél
FLUGFÉLAGIÐ Vœngir tók í
gær í notkun tveggja hreyfla
vél af gerðinni Britten-Nor-
man Isiander og ræður þá
ails yfir sjö véliun sem sam-
tais geta borið 45 manns.
Vængir er fimmtán ára gam-
alt félag en hefur legið í lág-
inni undanfarin ár.
Hreinn Hauksson, stjórnar-
formaður, sagði fréttanaönn-
uim í gær að féllagið ihef ði haf
ið starfsemi að nýju í tilrauna
skyni um áramótin 1969—‘70.
Var það gert að beiðni Vest-
firðinga, og lei,gð tii fluigsins
tveggja hreyfla vél af gerð-
inni Piper Apachee, sem flaug
regiulega til Önundarfjarðar
og Dýrafjarðar.
Það kom fljótlega í Ijós að
góður grundvöllu.r var f.yrir
reglubundnu flugi á þessa
staði og fleiri og um áramót
1970—1971 var búið að kaupa
tvær tveggja hreyfla vélar af
gerðinni Beechcraft 18, og
byrjað að fljúga af kappi.
Sigiuifirði og Blönduósi var
bætt inn í áætlunina, og er nú
fiogið þangað þriisvar í viku.
Hreinn sagði að Islandervél
in nýja (sem tekur 9 farþega)
væri mjög hentug til
svona fiugs, og einnig hefði
hún sénstakiega góða eigin-
leika til sjúikrafiugs. Fuilhlað-
in þarf hún ekki nema um 300
metra braut tii lendingar og
flugtaks, og lendingarhraðinn
er svo iitill að ef t.d. ýrði bíl-
slys gæti hún ient á veginum
við slysstaðinn á iöglegum
ökuhraða.
Fréttamenn fengu að kynn
ast nokkuð þessum eiginieik-
um því þeirn var boðið I flug
ferð og þótti nóg um hversu
Erlingur Jóhannesson, flugmaður, og Hreinn Hauksson, fyrir framan nýju vélina. (Ljósm.
Mbl. Kr. Ben.)
fljótt vélin sieppti jörðinni.
Lending á Sandisikeiði sannaði
einnig að ójafnar brautir eru
engin hindrun. Vængir hyggj
ast ekki breiða meira úr
vængjunium í bili, hvað fiiug-
vélakau.p snertir, en einbeita
sér að því að finna fleiri verk
efni fyrir vélamar og vinna
upp markað með ýmsu móti,
og nýjiungium í leiguiflugi.
Einnig sagði Hreinn að Island
er-vélin væri mjög heppileg
tiil vörufiutniruga, hægt vœri
að taka sætin úr á skömmium
tíma og igæti hún þá borið
rúmt tonn af vörum.
Er Mörður Valgarðsson
endurborinn?
ÞAÐ er sumra manna trúar-
vissa, að mennirnir endurfæð-
ást margoft tdl j arðlífsins. Ef
menn eru illa innrættir og
andlega vanþroska að því
leyti, beita t. d. náungann
brögðum, sér eða öðrum
til framdráttar, þá verði
þeir að fara mörgum sinnum
oftar til jarðarinnar en dyggða-
ríkir menn. Og geti þetta flakk
miilli heimanna tekið árþúsund-
ir, allt eftir því hvað maðurinn
þrjózkast lengi við að bæta ráð
sitt, eða þar tiQ, hamin þykir hæf
ur til að búa á æðri sviðum
lífisins. Þó að ég hafi ekki
aðhyllzt þessa kenningu, þá
er ég vissulega á báðum
áttum síðan ég las grein í
Tímanum síðastliðinn sunnu-
dag, þ. 6. þ.m. Greinin hieitir:
„Áráaum hrundið", eftir kurnn-
an lögfr. S. Ól. Síðaist fræg-
ux fyrir hlutdeild sína í svo-
kölluðu Skjónu-máli, og vann
stórsigur að eigin áliti. Verður
vikið að þvi seinna. Grein S. Ól.
á að vera eins konar gagnsókn
gegn grein, er ég ritaði í blaðið
íslending þ. 13. marz sl. Furðu-
lega langdregtan undirbúning-
ur lögvitrings, að svona máli.
Má vera að þesisu víki þannig
við, að greinin sé framlag
lögfr. til kosningabaráttu þeirra
Tímamanna, og Bjöms á Löngu-
mýri. Hentugur tími. óvíst að
ég sæi þetta furðuverk fyrr en
eftir lengri tíma. Þó munu þessi
klámhögg reynast Birni og öðr-
um Tímamönnum litt að liði
norður þar. Húnvetnimgar
þekkja okkur Bjöm, og miðill-
inn, er Bjöm talar í gegnum,
(S. Ól.) er þjóðkunnur fyrir
ýmissa hlu'ta sakir. En því
treysta þeir félagar, að ég sé
miinna þekktur í hinum héruð-
um kjördæmisins, og því sé
vænlegt að stilla Birni þar upp
sem píslavotti, — hrjáðum af
vondum mönnum.
Þessi grein S. Ól. er hlaðin
fúkyrðum, rógmælgi, rangtúlk-
unium, brenglun málefna og
beinum ása'nmiindum. Glöggt er
að höf. er enginn virnur sann-
leikans, munu þeir því lítið hafa
að sælda saman.
Vaðall þessi breiðiir sig yfir
h.u.b. níu dálka „Tímams“, fer-
jlegur og fúU mjög. Vil ég ráð-
lleggj a þeim, er koma nærri
þessum elg og ekki eru vanir
slíkum fnyki að varðveita vel
vit sin.
Grein S. Ól. hefst á tilvitnun-
um í nokkrar setningar, aMð-
vitað slitnar úr samhengi, sem
hann telur vera eftir sýslum.
Húnv. og Halldór á Leysingja-
stöðum. Þeir eru full færír, að
reka ósómann til föðurhúsanna.
Meginmáli greinarinnar er
stefnt að mér undirrituðum. Þó
lætur greiinarhöf. sér ekki
nægja að hmoða og móta róginn
um mig, heldur siettir hann
jafnframt úr klaiufum síraum
sauri á Sjálfstæðistfl. Þó hefur
flokkurinn hvergi nærri því
máli komið, er greinin ræðir
um. Er maðurinn með réttu
ráði? Fallinn í trams, sagði mað-
urinn, er inn kom í þessari
andrá.
Þó að margniefnd grein sé ekki
svaraverð, verð ég þó að gera
nokkrar athugasemdir við rót-
arlegustu ranigfærslurnar.
Þegar S. Ól. hefur þuisað lengi
um vonda menn, sem ofsæki
sakleysingjann á Löngumýri,
eða Lönguhlíð er hann netfnir
heimili Bjöms stundum, minn-
ist þá líklega Lönguhlíðar-
brennu, hvernig, sem á því
stendur, þá bregður höfundi
svo að hann ruglar saman
mönnum, .og mála'tilbúnaður fer
allur í einn hnút. Er hann
vaknar aftur, nefnir hann loks
þrjú atriði í minnd grein, er
hann telur svo athygliisverð að
ekki verði hjá komizt að varpa
á þau ljósi lögvdzkunmar. í
fyrsta lagi þessi ummæli mín:
„Það er næsta íurðulegt, að
sækjandi málsins, þegar hann
sá að hverju hlaut að fara með
dómsúrskurð, skyldi ekki hug-
leiða þennan þátt máisins, og
gera kröfu um verð fyrir fol-
öldin.“ Þetta telur S. Ól. að sé
slík móðgun við lögfir. að við
slíkt verði ekki unað. Þeir voru
bráðsnjallir segir hann, þ.e. ég
var þeirra mestur. Þetta eru
bein ummæli og undanbragða-
laus. Sækjandann, sem við er
átt, þekki ég sem góðan dreng.
Mun hann ekki minni lögfr. en
S. Ól. öllum getur yfirsézt,
Skal ekki eytt meira púðri á
þessa rangtúlkun lögmannsins.
Næsta atriði og sem þá
sálufélaga sviður mjög undan,
er að ég hélt því fram, að fol-
öidin undan Skjónu, þaiu er hún
eignaðist fyrr en hefðartknlnn
var fuilllnaður, hefðu ótvírætt
verið eign Jóns 1 Öxl, eiganda
hryssuamar. Lítið fer fyrir rök-
um gegn þessari fuldlyrðtaigu
minni. En í miðri iotu talar
Bjöm í gegn og fer að hæla
öMungunium í Öxl. Hrósið er
nauðsyn nú, þvi allir sem þekkja
Jón, hvers flokks sem eru, virða
hann að verðileikum. Björn veit
hvað hentar, svona fyrir kosn-
taigar. 1 sliíkum ieik er hann vel
þjiáMaður. Svo er nú móiið unn-
ið, gamli maðurinn farinn að
heilsu, og þvi ekki til stórræð-
anna úr þessu.
Þessu næst fuiliyrðir llögviitr-
ingurinni, að ég hafi í grein minni
lagt á ráðin um, að Jón reíslti
niýtt miál út af verði fyrir folöM-
in, er Björn hirti. Að ég eggj-
aði til þess eru rakallaus ósann-
andi, og kem ég nánar að þvi
seinna. En vegna ábendingar
minnar eru féiagarnir tauga-
óstyrkir, og er það ekki að undra.
Kappamir sjá ofsjónir, því þó
að sverð réttlætisinis kunni að
hanga yfir hötfðum þedrra, er
eniginn kominn erun, sem Mkleg-
uir er tii að bregða því.
Nú ruglaðisrt hugsun lögvitrings
ins. Fyrst segir hann réttitega,
að ég hafi birt fiorsendur fyrir
dómi Hæstaréttar orðréttar, en
seinna, að ég ramgfæri svo for-
sendurnar, að það nálgist fols-
m Viturfega mælt. Ég treysti
þeim um að dæma oig rétt
áiykta, sem lesa báðar greinarn-
ar, þ.e. grein mína í íslendingi
og S. ÓL Lögmaður tekur sér
iþað vald, að þýða forsendur
dómstas á mál þeirra Skjónu-
Björns. Talar hann mikið um
hugrænar ályktanir. Þær eru
sjáltfsagt ágætar, þegar sannan-
ir bresta, og staðreyndum er snú
ið við, enda er þá slíkt miðl-
um nærtæfct og eðli þeirra sam-
kvæmt.
Það þjónar mállistað mannsins
að slíta orð og setningar úr sam
hemgi, svo sem: „Aliþingi berlega
vanvirt með skaupi þessu“ o. s.
frv. Rétt hlijóðar þetta svo: „Allt
eykur þetta frægð alþmgis-
mannsins og gefur skaupi hans
fýllingiu og Ijóma, en íLestum
Húnvetningum finnist llítið um
þessa skemmtiþætti aOiþingis-
mannsins og telija hvort tveggja,
þá hiomuim til Uitiillar sæmdar og
Aliþingi berliega vanvirt með
siíku skaupi í söium þess.“
Á einum stað í langhundinum
víkur S. Ól. að því, að ég hafi
verið fenginn til að skritfa
niefnda grein, Bjöms þátt og
Skjónu. „Margur heldur mig
sig.“ Ég skrifa aldrei slíkt
eftir pöntun. En þegar ég
heyrði Skjónu-Björn hæla sér af
því i sölum Alþingis að hann
hefði svínbeygt öldunginn í Öxl,
gat ég ekki orða bundizt.
Vegna öfugmæla og hræsni-
orða S. Ól. birti ég hér orðrétt-
an kafla úr greim mtani í fslend
ingi þann 13. marz sl.:
„Vitað er að ekki hefur Björn
viljandi ætlað sér hald á annars
manns eign, heldur kemur til
kunn trassamennska hans, munu
og lík mistök hafa oftar hent.
Báðir fyrrnefndir málsaðilar
eru mér að mörgu góðu kunnir.
öldungurinn í Öxl er vel greind-
ur hæglætismaður og sómi sinn-
ar stéttar, enda hefur hann á
langri ævi eignazt óskoraða vin-
áttu sveitunga sinna. Margt er
og vel um Björn, en mikillæti
hans mætti minna vera, álit á
eigin ágæti, bægslagangur og
þrákelkni, en nokkuð meira af
ábyrgu tali og meiri baráttuvilji
fyrir málefnum umbjóðenda
sinna í héraði.
Skjónumálið er löngu orðið
Birni til vansæmdar, og Jóni hef-
ur það valdið óbætanlegum sárs-
auka, svo og fjárhagstjóni.
Það er ekki á valdi Björns, þóitt
vilji sé fyrir hendi, að draga
sviða úr sárum gamla mannsins
í Öxl, en fjártjónið getur hann
bætt honum, og er siðferðilega
séð skyldugur til þess. Og ekki
er að efa getu þess ríka manns.
Þessi tillaga er nánast vinsamleg
ábending Birni til handa, svo
hann hugleiði í alvöru að leið-
rétta, svo sem verða má, leiðin-
leg mistök og ómannlega
ágengni, eftir það að Skjóna var
dregin réttum eiganda."
Er þetta að eggja til ófriðar
eins og S. Ól. vill vera láta? Eða
bera klæði á vopnin, eins og það
myndi hafa verið orðað forðum
daga? Þetta er a.m.k. sanngjörn
sáttatillaga. Það myndi auka veg
Björns, ef hann tæki hana til
greina.
Sú staðhæfing S. Ól. að Jón i
Öxl hafi átt tryppi skjótt, er
fannst dautt á Sauðadál, fær
ekki staðizt. Tryppið var varg-
étið og mark ekki greinanlegt.
Rangt fer S. Ól. með staðsetningu
þarna. Einkennileg árátta. Hún-
vetningar eiga hrossafjölda og
margt er þar af skjóttu, nema á
Löngumýri, að sögn Björns
sjálfs. Þvi þar Skjónu svo fagn-
að við fæðingu, að jafnvel jafn-
aldra hennar man það vel. Greint
barn að vísu. Annað fæðingar-
vottorð, sem mark er á takandi,
hefur Skjóna þvi miður ekki
fengið.
Ég eltist svo ekki lengur við
rangfærslur lögmannsins. Þær
eru fleiri en Vatnsdalshólar. Yrði
úr langhundur, ef leiðrétta ætti
allar.
Ég óska þess af heilum hug, að
allir, er ráfa á refilstigum mann-
lífsins, bæti svo ráð sitt, að þeg-
ar þeir flytjast yfir sundið, verði
þeim veitt hin bezta fyrir-
greii'ðsla, en ekki snúið við. En
vita mega þeir, að þar eru engin
bellibrögð liðin, og engum laga-
krókum við komið.
Þá minnist ég þess, að það var
ekki S. Ól. er gróf upp gamla
ákvæðið um „hefðina". Þann
heiður á einn þeirra héraðsdóm-
ara, er með Skjónumál fór. Sá
bjarghringur fleytti svo málinu
áfram. Margur skreytir sig með
annarra fjöðrum. Það er sak-
laust, ef fjaðrirnar eru ekki af
öðrum reyttar.
9. júní 1971.
Stgr. Davíðsson.
k Fyrirsögnin er að sjálfisögðu
höfundar.
Ritstj.
— Vinnufridur
Framhald af bls. 1.
Kvaðst ráðherrann vona að með
þessu samkomulagi væri tryggð-
ur þriggja ára vinnufriður í Sví-
þjóð.
Tryggve Holm, formaður sam-
taka vinnuveitenda, sagði, að
ekki hafi ríkt einhugur um að
samþykkja samningana, og taldi
liklegt að sumir atvinnurekendur
yrðu að hætta rekstri vegna auk-
ins kostnaðar. Taldi hann að
skó-, leðurvöru-, vefnaðarvöru-
og glervöruiðnaðurinn yrðu verst
úti vegna nýju samninganna.
Arne Geijer, formaður alþýðu-
samtakanna, sagði, að nokkur
launþegafélög hefðu verið andvig
samningum, en gat þess ekki
hver þau væru. Samninganefnd
launþega var hins vegar einhuga
um samþykkt. Sagði Geijer að
alþýðusamtökin hefðu neyðzt til
að draga mjög úr kröfum sínum,
en það væri ekkert einsdæmi í
samningum.
Leiðtogar stjórnmálaflokkanna
voru yfirleitt sammála um að
fagna nýja samningnum nema
Lars Werner, starfandi formaður
kommúnistaflokksins. Taldi hann
nauðsynlegt að efnt yrði til at-
kvæðagreiðslu um samninginn
hjá alþýðusamtökunum. Segir
Wemer að samningurinn sanni
að alþýðusamtökin hafi enn einu
sinni gefizt upp fyrir kröfum
vinnuveitenda og efnahagsstefnu
stjórnarinnar.