Morgunblaðið - 16.07.1971, Blaðsíða 22

22
MORGUNÐLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 16. JÚLl 1971
Minning:
Jóhanna Þórðardótt-
ir frá Laugabóli
1 dag verður til moldar borin
að óðali feðra sinna, Laugabóld
í Isafirði, einstæð og merk kona,
Jóhanna Þórðardóttir bónda
þar fyrr Jónssonar og konu
hans HaHfríðar Eyjólfsdóttur.
Voru foreldrar hennar hið mesta
merkisfólk af traustum og hæfi-
leikamiklum stofnum komið. Fað
ir hennar, Þórður, hinn mesti
búhöldur og verklaginn með af-
brigðum, en móðirin Halilfríður
skáldkona og gáfumanneskja,
kunn undir sbáldnafndnu Halla.
Jóhanna heitin fæddist 9. ágúst
1893 á Kirkjubóli í Laugabóli,
en kvaddi þennan heim þ. 9.
júlí síðastliðinn, og vantaði þvi
aðeins mánuð á 78. aldursárið
fuMt. Hún óist upp á óðali feðr-
anna i stórum hópi systkina og
annarra unglinga, er þar voru
löngum hjá fbreldrum hennar.
Var enda Laugaból ofarlega í
huga hennar ala tíð síðan og
var henni afar kært eins og
fljótlega kom fram í ræðu henn-
ar ef tal barst þar að.
Að Arngerðareyri fluttist Jó-
hanna upp úr 1930, en við það
býli var hún af mörgum kennd
í daglegu tali. Var þar þá verzl-
un, er Sigurður bróðir hennar
veitti forstöðu lengi vel, en síð
ustu árin annar bróðir hennar
Gunnar. Var hún fyrir húsi hjá
Gunnari heitnum og hans stoð
og stytta, en hann var fatlaður
maður og þurfti því ekki síður
á að halda skilningsrikum og
traustum félaga. Er það mál
manna að varla hafi honum gef-
izt kostur á betri hjálp en þeirri,
er systir hans lét honum í té.
Komið mun það hafa fyrir að
hún bar bróður sinn á bakinu
úr verzlunarhúsunum í íbúðar-
t
Eiginkona mín og móðir,
Guðríður Hansdóttir,
andaðist í Landakotsspítala að
morgni þann 15. júlí.
Júlíus Jónsson
og börn.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og
afi,
Kristvin Ó. E. Þórðarson,
járnsmiður,
er andaðist 11. þ.m., verður
jarðsunginn frá Fríkirkjunni
17. þ.m. kl. 10.30 árdegis.
Ketill Kristvinsson,
Jóna Hjörleifsdóttir,
Kristveig Kristvinsdóttir,
Björn Guðmundsson,
Magnea Kristvinsdóttir,
Valgarður Magnússon,
og barnabörn.
húsið og sýnir það eitt með
öðru feikniegan viljastyrk og
einbeitni Jóhönnu heiitinnar.
Verzlunin á Amgerðareyri
lagðist niður og bróðir hennar
safnaðist í friði til feðra sinna
i hinn vigða reit á Laugabóli,
en Jóhanna varð eftir, nú sem
einsetukona í húsi Kaupfélags
Isfirðinga þar. Bjó hún þar síð-
an unz hún fluttist suður 1964.
Á þessu tímabili í ævi henn-
ar kynntust henni margir, því
jafnan var gestkvæmt hjá henni,
bæði af ferðamönnum er fóru
um á Arngerðareyri svo og af
bændum úr innri hluta Naut-
eyrarhrepps er komu með atfurð
ir sinar að bryggju þar tvisvar
í viku hverri. Nutu þeir ávalit
hins bezta beina hjá henni,
húsaskjólis og hvers konar fyr-
irgreiðslu, einkum varð þessi
gestamóttaka að fastri venju í
Hffl hennar eftir að Halldór Jóns
son og kona hans frú Steinunn
fluttust frá Arngerðareyri, en
þá varð Jóhanna ein eftir fljót-
lega upp úr því. Veit ég, að
ibændur, er bryggju sækja þang
að hafa saknað vinar í stað, er
hún fluttist og Arngerðareyri
þar með endanlega komin í eyði,
en þeir mátu jafnan mikils, svo
sem vel mátti, þá aðhlynningu,
þann yl, er þeir nutu í rannl
hennar oft í misjöfnum veðrum
og slæmri og þreytaindi færð.
Ég hygg að Jóhanna hafi orð-
ið flestum þeim minnisstæð er
henni kynmtusf nokkuð að ráði.
Bar ýmislegt til þess. Hrein og
bein í lund, fas aliit hið tígu-
legasta og hreint allt við hana
og umhverfis. Tal hennar var
ákveðið og skýrt. Vísa hennar
ekki háifkveðin. Henni var
kurteisi meðfædd og bar mikla
virðingu fyrir verðmætum öll-
um, veraldlegum sem andlegum.
Gestrisni var henni sjálfsögð.
Undirritaður kom oft við hjá
t
Bróðir okkar,
Friðrik Sigtryggsson,
trésmíðameistari
andaðist 15. júlí.
Margrét Sigtryggsdóttir,
Sigmundur Sigtryggsson.
t
Innilegar þakkir til allra sem auðsýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför eiginmanns míns, föður, sonar
og bróður
ÓLAFS H. ÞÓRARINSSONAR
Þóra Antonsdóttir og böm,
Þórarinn Bjömsson,
Guðbjörg Guðjónsdóttir
og systkini.
Sigurrós Þorsteins
dóttir — Minning
Jóhönnu hieitinni, er hann var á
ferð út á Lan gadalsströnd og fyr
ir kom að ég bauð henni með,
en það þótti henni væmt um. Var
hún hin skýrasta í öllu tah og
kunmi frá mörgu að segja úr
gömlum tíma, bæði af mömmum,
búskaparháttum og ýmsum at-
burðum er urðu í æsku hennar.
Eitt var það að hún vildi jafnan
að aiiir þeir er á ferðum voru
væru vel útbúnir og kom þar
fram uppeldi í föðurtiúsum og
gerð henmar sjálírar. Hefur
snemma mótazt í vitund hemnar
ákveðið viðhorf til þessara
atriða, er jafnan þurfti að útbúa
menn frá hinu stóra heimiM á
Laugabóli til langira ferðalaga
yfir fjöll og heiðar einkum þó á
haustum.
Má í þessu samfoandi geta
þess að fóstbróðir hennar Leo-
pold Jóhannesson, nú veitinga-
maður á Hreðavatni, minnist
þess með þakklæti, að er hann
á ungtlingisárum vildi fara með
f jáirrekstur á Steingrímsfjarðar-
heiði, en hafði ekki hirt um að
nesta sig meir en sæmilega, að
Jóhönnu þótti malur harns létt-
ur og lét hann ekki á fjáll fara
fyrr en henni þótti hann örugg-
lega útbúinn að þessu leyti sem
öðru. Kom það oig á daginn að
hér var allur varinn góður því
Leopold llemti í hrið með frosti,
eins og vdð má búast á f jöHum
er liðið er á október. Bair hann
af leið, en náði byggð á þriðja
dægri. Þakkar hann það hiklaust
forsjálni Jóhönnu heitinnar, en
ekki sinmi.
Við kveðjum þig öil er kyrnnt-
urnst þéir með kærri þökk fyrir
alla hugulsemi og aiúð. Við
hjónin kveðjum þig með miklu
þakklæti fyrir afar góða við-
kynningu og sikemmtilegar sam-
verustundir á Arngerðareyri
hHýhug í okkar garð og tryggð
við okkur, enda þótt vík yrði
milli vina eftir að þú fflluttist
suður.
Dirottimn vor allra veiti þér
eilifam frið.
Sr. Baldur Vilhelmsson,
Vatnsfirði.
Fædd 16. júlí 1896.
Dáin 11. júlí 1971.
MEÐAN varir, er lífið hlutlæg
ur, persónulegur veruleiki. Mann
veran lífi og anda gædd er
skynjanleg og aðgengileg að
nýju, spimnandi nýja lifsþræði,
myndandi nýjar lífsafstöður óg
persónutengsl. En eftir á að
hyggj a var lífið kvikmynd á
tjaldi tímans. Hula er dregin
fyrir andlega, persónulega ver
und. Eftir stendur endalaus
myndræma minninganraa, ljúfra
og lærdómsríkra. Og í brjósttou
situr sviði yfir, að klippt skuh
á spóluna. Færi gefst ekki fram
ar að taka upp framhaldið eða
vinna betur úr fyrri þáttunum.
Á lífsleiðinni er stöðugt ver
ið að brúa djúpið miHi kyn-
slóðanna. Viðhorf hinna ungu
breytist úr viðhorfi þiggjenda
allra þurfta tii kynna og vto-
áttú á jafnræðisgrundveUi. Sú
vinátta vex og verður æ nánari
með aldrinum og þvi orðin dýr
mætust við skilnaðimn að ævi-
slitum. í sárum trega eru perl-
ur minningamna meitlaðar og
fágaðar, unz þær „bUka sem
stjömur í bládjúpi nætur.“ —
Þessi reynsla mannlegra sara-
skipta er í hverju tilviki sérper
sónuleg og þar með einkamáL
En um leið er það flestum sam
eiginlegt að öðlaist slíka reynslu.
Að því leyti er hún sam-mann
leg verðmæti, sem vert er að
minnast sameiginlega og hafa í
heiðri.
Hugsanir þessar eru sprottnar
af minningu þeirrar konu, sem
minnzt er með línum þessum.
Sigurrós Þorsteinsdóttir, eða
Rósa eins og hún var jafnan og
verður kölluð í þessum línum,
er í dag lögð til hinztu hvílu
réttum 75 árum frá því hún var
í heiminn borin, 16. júH, 1896.
Um hálfrar aldar skeið hefur
hún átt heimili sitt að Lindar-
götu 23 hér í borg. Hefur á
þeim tíma orðið þar merk saga
myndarheimilis og stofn stórrar
manndómsfjölskyldu vaxið úr
grasi undir ástríkri og öruggri
handleiðslu hennar.
Rósa var fædd að Homi í
Nesjasveit í Hornafirði. Þar óx
hún upp í faðmi fagurrar sveitar
með svipmikil fjöUin á eina
hlið, eitHfa hjambreiðu Vatna-
jökuls á aðra og úthafið sjálft,
rastað endaílausum brimsköfl-
um á hina þriðju. Um unað
sveitarinnar segir Þórbergur í
Eddu sinni:
í Nesjunum grænar grundir
gróa við lygnan straum,
og ljósálfar bjartir leiðast
um iandið í sólardraum.
Hið næsta var Rósa af bænda
ættum, sem dreifðust víða um
Austur-Skaftafellssýslu, en
Guðrún Andrésdóttir
Alafossi — Minning
Fsedd 30. ágúst 1895.
Dáin 8. júlí 1971.
í dag verður gerð frá Háteigs
kirkju útför Guðrúnar Andrés-
dóttur frá Álafossá, en hún and-
aðist í Borgarspítalanum 8. þ.m.
eftir erfiða og langa legu.
Guðrún Andrésdóttir var
fædd að Kolbetosá í Hrútafirði
30. ágúst 1895 og voru foreldr-
ar hennar þau hjónin Guðrún
Guðffmmdsdóttir og Andrés
Magniússon. Ung fluttist Guð-
rún með foreldrum sínum að
Þrúðardal við Kollafjörð í
Strandasýslu ásamt systkinuim
stoum fimrn, en þau voru Guð-
mundur, bóndi, sem nú er iát-
ton, EUsabet, gift Helga Helga-
syni bónda í Tungu, Skagafirði,
Guðbjörg gift Jónasi Jóhanns-
syni, bónda Vaiþúfu, Dalasýslu,
Sólveig, búsett að Birkivöllum
12, Selfossi og Sigurlau.g ekkja
Ágústs Guðmundssonar frá Kálf
árdal í Skagafirði nú til heimil-
is að Vallargötu 33, Sandgerði.
Mikton hlýhug bar Guðrún
til systkina sinna og hag syst-
kinabarnanna bar hún mjög fyr
ir brjósti. Til Reykjaivílkur flyzt
Guðrún svo árið 1919 og stund-
aði þar ýmis störf í 4 ár. Vorið
1923 ræðst Guðrún að Álafossi
og starfaði hér óslitið í nær 48
ár eða til 1. feb. s.L er hún
veiktist aivarlega.
Guðrún Andrésdóttir var frá
bær starfsstúika. Hún var starfs
glöð með aíbrigðum, vand-
virk og samvizkusöm. Vann hún
lengst af að viðgerðum á dúk-
um og náði i því starfi mikilli
leilknL
Við staðinn tó(k hún miklu ást
fóstri. Hér eignaðist hún góða
vini og var hvers manns hug-
IjúfL Hún hafði glaða og létta
lund og var hvarvetna aufúsu-
gestur.
Oft minntist Guðrún á fyrstu
starfsár sín hér á Áiafossi.
Starfsskilyrði voru á margan
hátt erfið og ailir bjuggu þröngt.
En ávailt var mikið um að vera
á þessu stóra heimiM og hver
tók þátt í annars kjörum.
Um svipað leyti, eða tveimur
t
Útför eiginkonu minnar
GUÐRÚNAR E. JÓNSDÓTTUR
Borgamesi,
fer fram, laugardaginn 17, júli kl. 2 frá Borgarneskirkju.
Marinó Sigurðsson.
árum áður en Guðrún hóf störf
að Álafossi, fluttist hingað ung
stúlka Jakobtoa Jóhannesdóttir,
einnig til starfa við verksmiðj-
una.
Milli þeirra tókst einlæg og
ég vil segja óvenjuleg vinátta-
Þær fylgdust að í starfi og sam-
býli og báru hverrar annarrar
byrðar. Á litla heimiiinu þeirra,
þar sem allt var fágað og prýtt
rikti gestrisni og friður og ÖU-
um var þar vel fagnað.
Guðrún Andrésdóttir var ein
læg trúkona og lagði trúar- og
Hknarmálum mikið lið. Eru ótai-
in spor hennar hér á Álafossi
öðrum til heilla og hjálpar ef
með þurfti og hefur þar margur
góðs að minnast. Fyrir alit sem
Guðrún var mér og mlnu fóliki
vil ég þakka henni að leiðar-
lokum. Mér var hún einkar kær
frá bamæsku og æ síðan. Erfið
veiktodi sin s.L vetur og vor bar
hún af æðruleysi og trúar-
trausti, og heyrðist aldrei
kvarta.
Héðan frá Álafossi fylgja
henni þakkir og blessunar
óskir.
Ásbjörn Sigtirjónsson.