Morgunblaðið - 29.03.1972, Page 22

r
22
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKÚDAGUR 29. MARZ 1972
In memoriam:
Sigurveig Guðrún
Sveinsdóttir
ÞANN 21. marz sl. andaðist að
Hrafnistu Sigurveig Guðrún
Sveinsdóttir, 85 ára að aldri.
Hún var fœdd i Reykjavík 10.
janúar árið 1887, dóttir hjón-
anna Sveins Jónssonar, snikk-
ara og Guðrúnar Runólfsdóttur.
Skömmu síðar fluttust foreldrar
hennar til Vestmannaeyja og
ólst hún þar upp, unz hún sigldi
til Kaupmannahafnar og nam
þar matargerðarlist á Hótel
Kongen af Danmark, sem þá
þótti með betri hótelum þar í
borg. Að námi loknu fór hún aft-
ur heim til fslands og starfaði
þá á Hótel l.slandi.
Árið 1910 eignaðist Sigurveig
son með Sigfúsi Johnsen, síðar
bæjarfógeta, Baldur Johnsen,
lækni. Hún giftist siðan
Hans Isebam, þýzkum manni,
sem hún kynntist á Hótel Is-
landi og bjuggu þau lengst af
erlendis, þar til þau slitu sam-
vistum. Þau eignuðust þrjú
böm, sem öll eru á lifi: Klöru,
Ingólf og Júlíönu.
Síðar flyzt Sigurveig aftur til
Islands og sezt að í húsi föður
síns að Kirkjustræti 8B og hafði
þar matsölu, sem varð mjög vin-
sæl. En árið 1923 gengur hún
að eiga Björn Brimar Sæmunds-
son frá Skálum á Langanesi og
flyzt hún með honum þangað.
Þau eignuðust fimm böm:
Bryndísi, Svein, Sæmund, Elínu
og Guðjón Knút.
Faðir okkar, tengdafaðir og
afi,
Guðmundur Jónsson,
Baldursgötu 20,
andaðist að heimili sinu þann
28. marz.
Fyrir hönd bama, tengda-
barna og bamabama,
Guðni Guðmundsson.
Sigurveig og Bjöm skildu ár-
ið 1932 og fluttist hún um vorið
1933 með bamahópinn til Vest-
mannaeyja og settist að á
Strembu, en þar er útsýni mik-
ið og fagurt, þvi húsið stendur
við rætur Helgafells. Komst hún
brátt í allgóð húsakynni og undi
hag sínum vel, hafði nokkrax
skepnur og heyjaði handa þeim.
Árið 1950 flyzt hún til Hafn-
arfjarðar og býr þar með Sæ-
mundi, syni sínum, þar til hún
flyzt til Reykjavíkur árið 1951.
Bjó hún siðan ein lengst af, þar
til heilsan bilaði og hún fluttist
að Hrafnistu, þar sem hún dvald-
ist síðustu æviárin.
Eins og sjá má af framan-
skráðu, hefur líf Sigurveigar
verið nokkuð erfitt, með stór-
an bamahóp á tiðum flutning-
um. Faðir hennar, Sveinn Jóns-
son, ól þó að nokkru leyti upp
böm hennar og Hans Isebarn,
en þau dvöldust að Kirkjustræti
8B hjá honum, er Sigurveig
fluttist austur að Skálum með
Bimi.
1 öllu sinu erfiði hélt Sigur-
veig þó oftast glaðlyndi sínu.
Hún var gædd mikilli kímni-
gáfu, hláturinn var innilegur og
smitandi, það var dauður mað-
ur, sem ekki gat hrifizt með
henni, þegar henni tókst bezt
upp. Mér er ljúft að minnast
ágætra kynna minna við hana
og fjölskyldu minnar, kynna
við hina bamgóðu og trúuðu
konu, sem Siigurveig var. Með-
an henni entist heilsa og líkams-
þrek, taldi hún sjálfsagt að
sækja kirkju hvem helgidag,
sem hún gat komið því við. Og
þegar Sigurveig er nú til mold-
ar borin, þá minnast vinir henn-
ar þess, sem fegurst var í fari
hennar. Það er svo margs að
minnast í lifi hvers manns, sem
orðin ein fá ekki tjáð, en þær
minningar varðveitir þögnin,
sem hljóður hugur ástvina og
skyldmenna hinnar látnu geym-
ir. Fjölmargir afkomendur Sig-
urveigar, bæði ungir og aldnir,
þakka henni ævidaginn, sem að
kveldi er hni'ginn. Sigurveig var
glæsileg kona, þegar hún var
upp á sitt bezta. Hún var í
kvennasveit þeirri, er fylgdi á
eftir konungi og fylgdarliði hans
árið 1907 og sá um matreiðslu
og framreiðslu þar, oft við hin-
ar frumstæðustu aðstæður. Þar
var einnig Júlíana, systir henn-
ar, og vorum við kallaðar: „Det
flyvende korps", sögðu systum-
ar, er þær minntust sumarsins
1907.
Sigurveig var elzt systkina
sinna og lifði þeirra lengst. Áð-
ur em dáin: Júliana listmálari,
Sveinn Magnús forstjóri, Ársæll
útgerðarmaður og Sigurður
kaupmaður.
Sigurveig var trúkona mikil
og kirkjurækin, eins og fyrr
segir. Henni var sérstaklega hug-
leikinn Hallgrimssöfnuður i
Reykjavík og bygging Hall-
grímskirkju, þvi að frændi henn-
ar, Guðjón Samúelsson, hafði
teiknað hana, og henni varð að
koma sem fyrst upp að skiln-
ingi Sigurveigar.
Þegar Sigurveig dó, var leið-
in orðin löng, og hún vafalaust
fegin vistaskiptunum, enda lifði
hún í þeirri bjargföstu trú, að
hennar biðu vinir í varpa.
Blessuð sé minning hennar.
Bragi Benediktsson.
Sigurjón Steinsson
ráðunautur — Minning
Fæddur 2. janúar 1927.
Dáinn 23. marz 1972.
Við fðlagar og vinir Siigurjóns
heitins Steinssonar, sem vimmuim
ýmiist að leiðbeininguim, rann-
sóknum og kennslu í landbún-
aði eða erum tengdir þessari at
vinnugrein á ýmsan annan hátt
sátium í síðustu viku ráðstefnu
í Bændahölilinni, er að mestu
var heiiguð naiutgriparæikt.
Ég hafði beðið Sigurjón að
fflytja tvo fyrinlescra um það
efni fyrir okkiur. Hann var fyrst
ur fyrirlesaranna til að senda
handrit að þeiim tiil fjölritunar
fyrir fundinn, og lýsir það einni
hlið þessa félaiga ök'kar og sam-
starfsmanns. Nokkrum dögum
fyrir ráðstefnuna átti ég siimtal
við hann. Hann hafði þá kennt
þess meins, er reyxtdist hinn
miiklii örlagavaldiur, ag beið eft-
ir niðurstöðum rannsóiknar um
það, h/vort hann skyldi 'leggjast
á sjiúkrahús til aðgerðar. Hon-
um voru það vafa'aiust mikil
vonbriigði að igeta e'klki sótt
þennan fund, þar sem við félag
ar hans komuim saman til að
bera saman bækur oikkar. Hann
lét að visiu ffitt á því bera. Um
þess konar hluti var hann fáorð
ur, þótt hann væri einarður og
hreinskilinn i hverju máli.
Hanin hugsaði hvert mál til hlít-
ar, lagði vinnu í að afla fáan-
legra gagna og dró síðan af þá
lærdóma, er hann taldi réttasta.
Hann var heilis-teyptur maður.
Sigurjón fékk S'amstarfsmann
sinn til að flytja fyriirtestrana,
og það fór vel úr garði. Áhiuigi
höfundarins á eflnimu leyndi
sér ekki, og orð hans ílylltu
fundarsal’jnn. Síðara erindi han.s
fjalflaði um naiutgriparæikt ey-
fárzkra bænda, sem hann starf-
aði fyrir, en þar hafa framfar-
ir orðið æði stórstíigar síðustu
10—15 árin. Hann er bjartsýnn
í erindi sinu, um leið og hann
bendir á margvislegt, sem nauð
syn beri ti'l, að unnið sé að af
enn meiri hraða en áður. Loka-
orðin sýna enstan biiLbug, er
hann skrifar: „1 ljósi þessara
staðreynda skal nú taka á verk
t Konan min, Hólmfríður Guðmundsdóttir, Hraunbæ 90, andaðist 27. marz. Bogi Eggertsson, börn, tengdabörn og barnabörn. t Irmilogar þakkir fyrir auð- sýnda samúð við andlát og jarðarför okkar hjartkæru móður, ömmu og langömmu, Ólafar Jónsdóttur, frá Emmubergi. Dætur, barnabörn og barnabarnabörn. t Þakka hjartanlega starfsstúlkum, hjúkrunarkonum og lækn- um á Elliheimilinu Grund sem reyndu að létta sjúkrabyrði móðursystur minnar GUÐRÚNAR HANNIBALSDÓTTUR Einnig öllum þeim er sýndu henni órofa vináttu og tryggð, nú síðast við andlát hennar og útför. F. h. systkinabarna og annarra vandamanna Sigriður Valdemarsdóttir.

1 r t Þökkum auðsýnda samúð og vináttu við andlát, kveðjuathöfn
Maðurinn minn, faðir okkar og tengdafaðir og jarðarför
ÞÓRARINN GUÐJÓNSSON, STEFANÍU EINARSDÓTTUR,
mjólkurbílstióri frá Ásgarði, Grettisgötu 82.
Einnig þökkum við læknum og hjúkrunariiði Landakots-
sem andaðist 25. þ.m. verður jarðsunginn fra Selfosskirkju spítala fyrir góða hjúkrun í veikindum hennar.
laugardaginn 1. april kl. 3. Anna Jónsdóttir, Þorsteinn Sigurðsson,
Þómý Sveinbjamardóttir, Eygló Jónsdóttir, Guðni K. Gunnarsson,
Þóra Björg Þórarinsdóttir, Sigfús Þórðarson, Magnús Jónsson, Katrín Héðinsdóttir,
Guðjón Steinar Þórarinsson, Ólafía Guðmundsdóttir, Guðrún Sigurðardóttir og barnabörn.

1 Innilegt þakkiæti sendum (• við öllum þeim sem sýnt hafa t Þökkum hjartanlega auðsýnda samúð og vinarhug við
okkur samúð og vináttu við andlát og jarðarför móður okkar andlát og jarðarför
SIGRÚNAR FINNSDÓTTUR, SIGRiÐAR BJARNADÓTTUR
frá Vestmannaeyjum. Sérstakar þakkir færum við starfsmönnum Slökkvistöðvar-
Ingibjörg og Óskar Petersen, innar í Reykjavík.
Gréta og Gústaf Draget, Sigurgeir Benediktsson,
Perla og Fridtjof Draget, Ingibjörg Sigurgeirsdóttir, Sigriður Sigurgeirsdóttir,
Elísabet Kristjánsdóttir, Sigurður Stanleysson, Elín Sigurgeirsdóttir, Guðbjörn Magnússon,
Ýda Stanleysdóttir, Smári Guðmundsson, Einar Sigurgeirsson, Bára Angantýsdóttir,
Ólöf og Gunnar Svendsen. Friðrikka Bjarnadóttir, Þóra Timmermann.
efnunum, og er það gott vega-
nesti.“
Daginn eftir, að þessi orð voru,
fllutt, fór aðgerðin fram. Menn-
imir, sem svo mörgu mannslifi
bjanga, fengu ekki að gert í
þetta sinn. Næsta daig um há-
degisbil var ölliu Qokið. Ýrnsir
okkar vina SLgurjóns höfðum
þá þegar flregnað, að baráttan
væri háð milli ldtfs og dauða.
Samt sem áður kom fregnin eins
og reiðarslag ytfir þennan 80
manna hóp, sem einmitt þá hafði
nýlokið eims konar úttekt á ís-
lenzkri nautgriparæikt eftir um-
ræður, sem staðið höÆðu á
fjórða daig. Það var sorgiegur
endir á ga.gnlegu og að öðnu
leyti ánægjulegu starfi þessa
daga.
Kynni okkar Sigurjóns Steins
sonar hótfust vefcurinn 1948—
1949 á Hivanneyri, en þá um vor
ið voru tfyrstu búifræðiikandidat
amir brautskráðir frá skólianum
og var hann einn I þeirra hópi.
Ágætur námsámnigur við
Bændaslkólann á Hólum og
bjargföst trú á Lslenzkán land-
búnað munu hafa ráðið mikliu
um, að Siigurjón áikvað að atfla
sér meiri menntunar á þessu
sviði. Að loknu námi gerðist
hann ráðunaiutur í Skagafirði,
þar sem hann hafði numið són
fyrsfcu búnaðarfræði. En dvöl
hans þar var sfcutt 1 þetta skipt-
ið. Hann hatfði alizf upp í faig-
urri, en að mörgu leyti harð-
býlli sveit, umlukinni háum fjöll-
um á þrjá vegu, en hafinu í
norður á hinn tfjórða. Við þann-
iig aðstæður verður ili'flsbanáttan
hörð. Þar gerir lííið stranigar
kröfur til þeirra, sem Viðisýni
eiiga og brjótast vilja áfram til
frama. En þær aðstæður fcoma
mönnum til þroska, aiuka viilja
styrk, efla jafnivægi hugans og
gera menn vandaða til orðs og
æðis eða svo var því alia vega
farið með Sigurjón Steinsson.
Hann kléif brattann í leit að
meiri þekkingu, en heimabyggð
hans, Ólafsfjörðurinn, átti
sterka taug í þessum syni sin-
um, og dró hann nú tiil sin atfltur.
Næst bar fundum okkar Sig-
urjóns sarnan, þegar hann er
orðinn bóndi á stórbýlinu Þór-
oddsstöðum í Ótafsflirði. Þá
kynntist ég fyrst koniu hans,
Siigniði Þórðardóttur. Þar var
myndarbragur á ÖIJiu utan húss
og innan. Að því stóðu þau
bæði jafnt, að því er ég hytgg.
I minningunni verður heimili
og búskapur á Þóroddsstöðum
ekki greint að, hvort fveggja
kom mér fyrir sjónir sem heild,
stór í sniðum, og eðllisl'æg snyrti
mennska þeirra hjóna leyndi sér
ekki. Svo var ætíð á heimili
þeirra, þótt þau skipfcu um bú-
setu. Um það er mér vel bunn-
uigt, því að bæði þá og allt til
þessa naut ég á tferðalögum min
um ígesbrisni þeirra, sfcundum
dögum saman. Það var lán Sitg-
•urjóns að eignast mikilhæfa
konu, duglega og haga, ehis og
hún á kyn til. Eimniig hún er
sprottin úr þeim jarðivegi, sem
igerir stofninn sterkan.
Sígurjón hatfði yndi af bútfé,
sérstakle'ga nauitigripum ag sauð