Morgunblaðið - 28.05.1972, Blaðsíða 1

Sunnudagur 28. maí 1972
„Vilduð
þér
kannski
eiga
viðtal
við sjúkl-
inginn“
sagði formaður byltingar-
nefndarinnar er efsti
hluti höfuðkúpunnar
hafði verið f jarlægður
BREZKI þingmaðurinn og blaðamaðurinn, Winston S.
Churchill, sem er sonarsonur Churchills, fyrrum for-
sætisráðherra Breta, var nýlega á ferð um Kína ásamt
eiginkonu sinni á vegum hins virta hrezka vikublaðs
The Observer. Morgunhlaðið hefur fengið einkarétt á
birtingu greina Churchills frá Kína og fer hin fyrsta
þeirra hér á eftir.
Winston S. Churchill
— Á ferð» um Kínaveldi nútímans I
Með Rauða kverið
Vilji menn öðlast skilning á
Kínaveldi nútimans, kínversku
þjóðlífi og því, sem þar er að
gerast, er nauðsynlegt að
þekkja að nokkru það, sem áð-
ur gerðisf. Þegar ég kom til
Peking vair ég svo heppinn, að
hitta þar fyrir Josn Keswiek,
þrautreyndan Kínafara, sem
nýlega var aðlaður fyrir störf
sín að brezkri útflutningsverzl
un í Austurlönd’um fjær. Hon-
um fórust svo orð:
Á fjórða áratugnum var Kína
iand flóða, hungursneyðar,
sjúkdóma, spillingar, kúgunar
og innrása erlendra þjóða. Ég
minnist þess er ég fór eitt sinn
flugleiði's frá Pekirtg til Shang-
hai. Svo til alla leiðina var
ekkert að sjá annað en gífur-
legt vatnsflæmi, sem þakti þess
ar 750 mílur milli borganna
tveggja. Flóðin voru ægileg,
farþegar í lestum sáu ekkert
nema vatn og einstök tré, auk
upphækkaðra járnbrautartein-
anna. f trjánum gat að líta
heilar fjöls'kyldur, sem biðu
björgunar. En hjálpin barst
aldrei og á því ári urðu flóð-
in og hungursneyðin, sem
fylgdi í kjölfar þeirra tíu
milljónum manna að bana. Við
sögðum oft við okkur sjálfa,
bara að hægt væri að byggja
stíflur og varnargarða, bara að
fólkið hefði nóg að borða,
læknishjálp og óspillta stjórn.
Já bara að . . . óskalistinn var
óendanlegur.
Nú hafa allar þessar óskir
fengizt uppfylltar. Hungurs-
neyð ríkir ekki framar á meðal
hinna 800 milljóna Kínverja.
fbúar borganna og nágrennis
þeirra fá á degi hverjum kjöt,
ferskt grænmeti, brauð og hrís
grjón. Þetta sáum við hjónin
með eigin augum í heimsóknum
okkar á heimili iðn- og land-
búnaðarverkamanna í Peking,
Hangchow, Shanghai og ná-
grenni. Þess skal þá getið, að
sumar þessara heimsókna voru
fyiriorlfram ráðgerðair en aðrar
voru siktyindihei'msóiknir, þar
sem enginh hafði huigmynd um
yæint'antega koimiu okkar.
Hivar sem wið koim'uim var
fóttkið vel útliítandi og vel
klætt. Allt benti til vaxandi
'vel'sæidar oig emginn leið skoir’t.
Einikabifreiðar eru óþe'kfct fyr-
irbæri í Kíina, en þúisundir reið
hjöia fylla stræti Shamglhai og
Peki.nig, og alls staðar úði og
grúði af fierða ú tvörpum, sem
framleidid eru í landinu: sjálfd.
Ljósmynidiuin er tnjög vinsiæl
tóimstundaiðij'a meðal yngri kyn
slóðarinnair og hvar sem fólk
fór sér til skemmtunar, iðn
verkamenn, bændiur, hermenn
úr frelsisher adþýðunnar, voru
myndavélair með ií f'örimni. Eink
um var þetta þó áberandi á
suninudögum er fólk hópast,
sér til hvildar og hiressingar,
að ýmsuim merkisstöðum, t.d.
grafreitum Ming keisaranna,
mútrnum mikla eða sumarhöl'l-
inni fyrir uitan Pekimg. Mynda-
vélamar eru kínveTskar að
gerð og með nok'kru stolti
tj'áðu Kínverjaæ okkuir, að þeir
hefðiu þegar hafið útflutmimg á
miyndaivélum, — til Þýzka-
landis.
Frarnh. á bls. 2