Morgunblaðið - 30.09.1972, Page 17

17
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 30. SEPTEMBER 1972
Penang, 4. sept.
HÉR í Penaing í Malasíu, sem er á 5.
breiddarbaug, er nú daglega sagt í
blöðum írá útfærslu íslenzlcu fisk-
veiðilandheliginnar, auk hinna hefð-
bundnu skákfrétta. En í þessu landi
var önnur merkileg lögigjöf að taka
gildi 1. september. Hún gengur ekki
út á að gera erlenda fiskimenn út-
læga úr landhelgi heldur hippa út-
læga úr landinu. Engum hippa verð-
ur hleypt inn í landið og allir þeir
siðhærðu hippar, sem þegar voru hér,
urðu að vera famir úr landi fyrir
þann dag. f>arna er Malasía að fara
að dæmi Singapore-borgar, þar sem
slíkt bann hefur um skeið verið í
gildi. Þessi lönd ætla svo sannarlega
ekki að fá inn i löndin flóð af að-
gerðalausu fólki frá öðrum löndum,
sem í þessu sólarlandi geta legið
allan ársins hring á ströndum, tínt
sér ávexti og l'ifað á litlu með með-
fyligjandi sóðaskap þess, sem ekki
hefur aðstæður til að þrífa sig og um
hverfi sitt. En í Malasiu eru al'lir
einstakiega hreinir og þrifalegir. Þar
kemur lika annað til, sem drégur
að hippa heimsins. Alls konar eitur-
lyf eiga uppruna sinn hér norður á
skaganum, í Burma og Thailandi, og
eiga því greiða leið suður til Malasiu
og auðvelt er að fá þau fyrir lítið
verð, ef áhugi er fyrir hendi. Og
það freistar hippa í fjarlægum lönd-
um.
En hvernig á að þekkja hippa?
Bæði rikin láta útlendingaeftirlitinu
eftir að sjá um að enginn hippi komi
inn i landið og útlendingaeftirlits-
menn ákvarða hver er hippi. En þeir
fá þó leiðbeiningar í þessu erfiða
máli. Þeim er sagt að hafa einkum
auga með þrennu: í fyrsta lagi með
karlmönnuim með sitt hár, og hleypa
enguim silikum inn. Einnig þeim,
sem eru óhreinir og ósnyrtiltega
klæddir og í þriðja lagi, þeim sem
lykta illa. Þetta þrennt ákvarðar
hver er hippi og þvi óæskilegur í
þessum löndum. Þá vitum við það,
að hippi er óhreinn, illa þefjandi, síð-
hærðuir strákur.
Um þetta er mikið skrifað í blöð
í Singapore og Malasíu og haft eftir
forystumönnum þar að í löndum þar
sem yfir 40% af íbúum er undir 25
ára aldri, sé ekki æskilegt að fá inn
í landið þetta subbulega, framtaks-
lausa útienda hippafólk til að hafa
áhrif á innlenda æsku. Hér er líka
áberandi hve allir eru hreinir og
snyrtitegir. Börn og fullorðnir í tand-
urhreinum fötum og vel til fara, þó
auðvitað séu þeir ekki mikið klæddir
hér í hitanum.
Og ungum mönnum í Singapore
og Malasíu er ekki síður en útlend-
um gestum gert að ganiga með stutt-
klippt hár. Vinnuveitendur og skólar
taka ekki við síðhærðum strákum.
Og sjái lögreglan í Singapore lubba-
legan karimann, getur hann valið
um að fara tál síns eigin rakara eða
hann fer til lögreglurakarans í klipp-
ingu. Sama á að gilda hér í Malasíu
frá 1. sept. Satt að segja hef ég ekki
séð neinn slikan á götu.
Eftir að hafa nýlent í hippa-
farganinu í Hollandi, er ég satt að
segja fjarska fegin. Holtendingar
hafa verið ákaflega frjálslegir í öll-
um sínuim regium um uimigengni og
eiturlyf og á þessum árstíma fyllist
þar al'lt af hippum frá Ameríku og
öðrum löndum. Þegar ég kom t.d. ný-
lega um kvöld með járnbrautartest
til Amsterdam, varð ekki áfram kom-
izt á stöðinni fyrir illa klæddu skít-
ugu og lyktandi fólk, sem spigspor-
aði berfætt á óhreinum gólfunum
og skipti um föt með dótið í kring-
um sig á pöliunum. Maður klofaði
með töskur sínar yfir unga fólkið,
þar sem það var að taka upp dótið
sitt og ganga frá þvi áður en þvi
var komið fyrir í geymsluhólfi, svo
þau gætu sjálí legið úti eða í svefn-
loftum fyrir Mtinn pening. En á
svefnloftin má ekki fara með veru-
legan farangur. Og erfitt er að halda
uppi nokkru hreinlæti við slíkar að-
stæður. Ég beið í nær klukkutima
í biðröð til að koma töskunni minni
i geymsliu á meðan ég fékk mér hótel
herbergi og svo aftur til að ná henni.
Ég býst við að lítið þýði að reyna
að byggja upp túrisma og ætla að
græða á ferðamönnum við slíkar að-
stæðuir. Allir aðrir ferðamenn hljóta
að forðast slíka staði. Og af þessu
verður aðeins kostnaður.
Það eru líka rök Malasiumanna.
Hér i Pepang eru yndislegar bað-
strendur, sem draga að íerðafólk og
heimafóik og er verið að byggja
hótel og ferðamannaaðstöðu. Sá
draumur yrði skammvinnur, ef
óhreinir útlendir eiturlyf janeytend-
ur settust að i sandinuim með öllum
þeim óþrifnaði sem þeim fyligir. I
hitanum dregur sóðaskapur fljótt að
pöddur og maura. Hér í Penang var
kominn visir að hippanýlendum, en
fyrir 1. september voru erlendu hipp-
arnir farnir að halda úr landimu.
Þetta gósenland í hlýjunni er að lok-
ast fyrir þeim.
Singapore hefur um nokkurt ára-
bil rekið hreinlætisherferð með þeim
afleiðingum, að þessi gamla hafmar-
borg er orðin að hreinustu borg í
Asiu. Þeir, sem þekktu borgina frá
gamalli tíð, segjast ekki þekkja hana
aftur. Og ég hefi hvergi séð hreinni
stórborg með snyrtilegra fólk. Og á
þá ekki aðeins vig Asíu heldur allan
heiminn. Áður fýrr var öilu ruisli
hent í ár, sjó eða á göturnar. Nú er
öliu pakkað samam og sett í tunnur,
sem losaðar eru á hverri nóttu. Göt-
ur, torg og garðar eru hrein og þveg-
in, enda mikið hreinsað af stjórn-
völdum. Hægt er að aka marga kiló-
metra án þess að sjá pappírssnifsi
eða drasl.
Þeir, sem þekkja eitthvað til Aust-
urlandaborga, furða sig á því hvern-
ig þetta hafur getað gerzt. í stuttu
máli á tvennan hátt, með þungum
sektuim og ströngum réglum, auk
mikiils og stöðugs áróðurs. Og það
er greinilegt að fólk leggur stolt sitt
í að halda borginmi hreinni. Allir
Singaporebúar, sem ég hefi hitt,
Malajar jafnt sem Kínverjar, taía
stoltir um hreinu borgina sína. Þeir
setja metnað sinn í þetta.
Árið 1969 var fyrsta hreinlætis- og
amtimengunar-herferðin hafin af
stjórn Singaporeborgar. Á eftir
fylgdi önnur slík herferð 1970. Auk
þess sem herferðin beimist gegn ölLu
drasli og óhreinindum á götum og
lóðum, er ráðizt gegn allri mengun,
útungunarstöðvum moskitófluigunn-
ar, spýtingum á götur, hávaða frá
bílium og reykimgum í kvikmyndahús-
um. Fyrsta mánuð ársins fá þeir,
sem spýta á götuna, kasta frá sér rusli
eða valda öðrum sóðaskap, aðvörun.
En eftir það er beitt sektum. Börn fá
þó ekki sektir, en áminningu og fyr-
irlestra frá kennurum. Það er ekkert
grin að sjást kasta rusli á götuna
eða i árnar. Fyrsta brot kostar 10 til
20 Malasíudali eða 300 til 600 íslenzk-
ar krónur, em hækkar fljótt við end-
Framliald á bls. 21.
Ingólfur Jónsson:
Breytingar á framleiðsluráðs-
lögunum átti ekki að gera
— nema þær væru tvímælalaust til bóta
Islendingar búa í velfeirð-
arríki við lífskjör eims og
þau gerast bezt meðal þeirra
þjóða, sem lenigst eru komnar
í tækni og vísinidum. Þetita
kemur tl'l af því, að þjóðin er
dugteg og vinnusöm. Hún
hefur tileimkað sér tækninýj
ungar og hagnýta reynsiu í
samræmi við íslenzika stað-
hætti. APkoma þjóðarbúsins
byggðist fyrr á árurn aðeins
á sjávarútvegi og landbún-
aði. 1 seinni tíð hafa fleiri at
vinnuigireiinar komið til, sem
veita nú þegar fjölda miamns
ativinn'u, en eiga eigi að síð
ur eftir að þróast og verða
enn þýðin'garmeiri i þjóðar-
búskapmim. Landbúnaður-
imn hefuir alla tið gegn/t
veigamiklu hlwtverki i Ls-
lenziku þjóðlífi. Þamniig mium
það einnig verða um alla fram
tíð. Ef þjóðin hefði ekki hafit
frá fyrstu tið ul.l, kjöit og
mjól'k í landinu, hefði saiga
íslandsbyggðar ekki orðið
löng. Ekki þarf að færa röik
fyrir þessari staðhæfinig'u,
svo skýrt sem öll IsLandissiag-
an viitnar um það.
ATVINNUBYLTING
I LANDBÚNAÐI
Laindbúnaðarmál eru ofit
tii umræðu. Þau eru rædd í
söluim Alþingis, blöðum og
meðal almenninigs bæði í þétt
býli og strjál’býli. Að sjálf-
sögðu eru menn ekki alltaf á
eimu máli um stefnuna í land
búnaðarmálum. Ýmsir telja,
að framlöig ríkisirus til lamd-
búnaðarmála séu of há mið-
að við glldi og þýðim'gu lamd
búnaðarins í þjóðfélaginu. Á
það hefiur verið bent af þeim,
sem hafa tilhmeiginig'U til þess
að vammieta landbúnaðimn, að
flytja mætti inn erlendar bú-
vörur fyrir muin lægra verð
en íslenzkar búvörur eru
seldar fyrir. Ekki þarf að
reikna með því, að margir
ræði um það í ailvöiru, að hætt
verði að framleiða búvörur í
landimu með það fyrir augum
að fullnægja innamliandsþörf
inni. 1 iandbúmaðiin'uim hefur
orðið atvinnubyltinig. Bænd
ur hafia ræktað og byggt
upp íbúðarhús og öll pen-
ingshús á jörðumuim á tiltöLu
lega fiá'um árum. Þeir hafa
kastað handverkfærumium og
tiekið upp véla- og tæknibú-
skap. Þótt fótki, sem vininur
við landbúnaðarstörf, hafi
fækkað mi'kið, vex búvöru-
firamlleiðslan eiigi að síð-
uir. Framleiðni i landbúnað-
inum hefur aukizt i samræmi
við það sem bezt gerist í öðr-
um atvinniugreimuim. Ræfctum
Ingólfur Jónsson.
túna byrjaði með skipulegum
hætti, eftir að fyrstu jarð-
ræktarlögin frá 1923
tóku gildi. Stærð túna var í
árslok 1971 um 120 þús. hekt
arar. Vamtair lltið á, að rækt-
að hafi verið síðustu 11—12
árin jafnmikið og gert var
frá því, að jarðræktarlögin
voru sietit 1923 til ársins 1960.
Það kom sér vel að hafa stór
tún á kuldaáruruum, þegar
heyfiemgur af hverj'um hekt-
ara var aðeiinis helmimigur af
því, sem reikna hefði mátt
með í meðalárfierði.
STEFNA FRAMFARA,
RÆKTUNAR OG
FRAMUEIÐSLU
Vegna þess að vel var búið
í haginin með ræktun, meðam
vel áraði, dróst búvörufram-
leiðsian ótrúlega lítið samam
á kulda- og kalárunum,
seiinni hluta gíðasta áratugar.
Bændum hefur farið fækk-
andi frá því að atvinnuveg-
irnir urðu fjölbreyttari og
tóku til sin aukið vimm'uafil.
Hefur þróumin verið í aðai-
atriöuim þannig, að minnistu
jarðirnar hafa farið í eyði, en
land þeirra síðan nytjað firá
næsta býli. Þetta hefur orðið
til þess að meðalbúið hefur
stækkað og afkoma bænd-
anna á margan hátt batnað.
Enn eru þó margir bændur
með það smá bú, að þau geta
ekki gefið af sér sambærileg
ar tekjur og mienn hafia í öðr
um atvinnustéttum. Almenm-
ar frarmfairir hafia orðið
í landbúnaðimuim auk rækt-
unar, bygginga og vélvæð-
ingar. Má meðal annars
niefna meðferð búfjár og
mikla afurðaauknimig'u af
hverjuim grip.
íslendingair eru heppnir
að hafa þróttmikinn iandbún
að, sem hefur mikla mögu-
leika til stóraukinnar fra.m-
leiðslu. Framlög til ræktiunar
koma ekki aðeins tU góða
bændunum, siem framkvæmd
irnar gera, heldur eiinnig og
jafnvel fremur þeim, sem á
eftir koma. Sú stefna, siem
fylgt hefur verið í landbún-
aðinum, er stefna framfiara,
ræktunar og framteiðslu.
FRAMFARA OG
RÆKTUNARSTEFNU BER
AÐ HAI.n.V ÁFRAM
Það hefur gefizt vel og
þannig ber að hald'a áfram.
Eigi að síður getur verið eðli
legit að gera nokkrar breyt-
inigar til samræmis við
breytta tírna. Þess vegna
skipaði iandbúnaðarráðherra
7 manna nefnd haustið 1969,
til þess að taka til athugun-
ar ýmsa þætti í landbúnað-
inum sem ef tii vill væri
heppilegt að gera breytingar
á.
1 nefndinni áttu sæti
3 menn frá bændasamtökun-
um, meðal arunars formaður
Stéttarsamba nds bænda, og 3
menn, sem ætla mátiti, að
hefðu fremur allmenn sjónar
mið. En formiaður nefndar-
innar var forstöðumað-
ur Efnahagsstofinunarinnar.
Nefndin safnaði gögnum og
starfaði mikið. Verk hennar
átti að vanda, og var henni
því ekki settur ákveð-
inin sitarfstimi.
ANDSTAD V VIÐ
FRAMLEIÐSLU-
RÁÐSI'Rl JMVARPIÐ
Lög uni franileiðsliirúð
landbúnaðarins, sem marka
að verulegu leyti kuidbiui-
aðarstei'nuna, voru endur-
skoðuð og bætt 1966. Var þvi
eðlilegt að ætla nægilegan
tima til fraimhaldsathugunar
á lögunum. Taiið var nauS
synlegt að leita að því bezta,
sem gæti orðið bauidum og
þjóðarheildinni að gagni.
Framb. á bls. 26