Morgunblaðið - 29.10.1972, Blaðsíða 15

MOR-GUiN'BLAÐlÐ, SUNNUDAGUR 29. OKTÓBESR Í972
15
frægt og mesta hringleikahús
Bandarikjarma og hið bezta.
Fyrir þá var mjög gott að
vinna og hjá þeim mætti ég
mikilli lipurð. Skömmu eftir að
ég kom til þeirra lenti ég i f jár
hagserfiðleiikum, átti meðal
annars í erfiðleikum með að fá
yfirfærslu á peningum að heim
an. Þetta var á þeim árum þeg
ar stríðsmilljónir fslendinga
voru að ganga til þurrðar og
skömmtun var að hefjast hér.
Ég varð þvi að fá lánað hjá
hringleika'húsinu og eins og ég
sagði sýndu þeir mér mikla lip
urð. Eitt sinn skuldaði ég þeim
t.d. 600 dollara. Ég hafði þá
umboðsmann, sem heltist úr
lestinni. Að þeir skyldu lána
mér svo mikla peninga, sýnir
lipurð þeirra, en kannski hafa
þeir ekki óttazt að mér tækist
að hlaupast á brott — þeir
hefðu þá a.m.k. alltaf átt hæg-
an leik með að finna mig. Á
þessum árum ferðaðist ég um
öll Bandaríkin, við skemmtum
í Madison Square Garden,
Boston og viðar og víðar.
• ATVINNUBEKANDI í
BANDAKlKJUNUM
— Hvað ertu svo lengi hjá
þessu hringleikahúsi?
— Um tvö ár. í>á réðst ég
ta fyrirtækis, sem sér um sýn-
ingar viðs vegar í Bandaríkj-
unum. Síðan hef ég alltaf ver-
ið viðloðandi slíkar sýningar.
Hjá þessu fyrsta fyrirtaeki í
sýningabransanum msetti ég
nú ýmsu misjöfnu. Þeir lofuðu
og gátu ekki staðið við sitt. Ég
ákvað þvi að reyna að standa
á eigin fótum og síðustu 10 ár-
in hef ég verið með sjálfstæð-
an atvinnurekstur í þessum
bransa. Ég er sem sé atvinnu-
rekandi í Bandaríkjunum —
segir Jóhann og hlær við.
— Og hvernig hefur þér
gesngið á því sviði ?
— Nú svona sæmilega. Mér
hefur tekizt að lifa af því.
„9howið“ — eða sýningin er
þannig byggð upp, að ég geri
auðvitað sam mest úr stærð
minni. Ég hef kallað hana
víkingarisann og þótt mér
hafi tekizt að hafa ofan
í mitg og á, þá er það
nú alls ekki til þess að
hrópa húrra út af. Ég hef ráð-
ið mig hjá öðrum stærri fyrir-
íækjum í sambandi við sýning-
ar, en mestu erfiðleikarnir nú
eru að fá aðstoðarfólk. Slikt
fólk er ekki lengur á hverju
strái í Bandarikjunum og allir
í þessari atvinnugrein hafa
sömu sögu að segja í þeim efn-
um. Það er eins og fólk þurfi
ekki að leggja eins hart að sér
nú og áður og því hef ég þurft
að leggja harðar að mér sjálí-
ur. Ég er nú farinn að slitna
dáSítið, er að verða sextugur
og er það ekki óeðlilegt að mað
ur áf minni stærð slitni fyrr
en aðrir. Blli kerling er sem
sagt að verða ástfangin af mér.
Ég efast nú um að ég haldi
þessu öllu lengur áfram.
— En þú fórst til Hollywood
og lékst i kvikmynd?
— Kvikmynd já — það er
nú tæpast orð á því gerandi.
Mynd þessi hét Forsöguiega
konan (The prehistoric wom-
an) og var nauðaómerkileg
fantasía, þar sem ég var dubb
aður upp sem fornaldarmaður
og allir gengu í skinnklæðum.
Þessi mynd hefur raunar verið
sýnd á ísiandi, þvi að ég minn-
ist þess að einhver kunningi
minn hér heima sendi mér
blaðaúrkiippur, þegar hún
gekk hér.
© JAFNSTÓR
JAFNÖUDBUNUM I
BEBNSKU
— Hvenær fór áð bera á
því Jóhann, að þú yrðir svo
stór?
— Ég er fæddur af meðal-
stórum foreldrum og ég var
ekki óvenjulega stór sem barn
— rétt af sömu stærð og jafn-
aldrar mínir. Ég var 18 merkur,
þegar ég fæddist. En þegar ég
var um fermingu, tók ég sprett
unz ég stóð á tvítugu, þá óx
ég hægar, en ég hætti
ekki að stækka, fyrr en ég var
25 ára. Ég hafði svo sem ekki
mikil óþægimdi af þessu,
að öðru leyti en því, að erfitt
var að fá nægilega stóra skó
og fatnað. Þó gat ég aUtaf feng
ið utan á mig föt, en það var
verra þetta með skófatnað-
inn. Ég hef alltaf orðið að láta
sérsauma á mig föt og skó, því
að mín skóstærð fæst hvergi í
verzlunum. Ég nota í amerísku
númeri skóstærðina 24. (Þess
má geta að ameríska núimerið
12 af skóm samsvarar evr-
ópskri skóstærð 46).
— Þegar ég var í Þýzkalandi
og bjó á hótelum, átti ég oft
og einatt í erfiðleikum með að
fá yfir mig nógu stórar sæng-
ur og eitt sinn, er ég heimsótfi
þýzka borg á þeim tíma var
fceiknuð mynd af mér og hótel-
inu í blað. Stóðu þá fæturnir
út um glugga hótelsins —
tveir stórir og miklir fætur.
Það væri kannski verkeíní fyr
ir hann Sigmund ykkar á
Morgunblaðinu að nota þessa
hugtmynd aftur, og Jóhann
brosir við.
• HELZT VILDI HANN
ELTAST Vlð ÞANN
GULA
— Nú hefur þú átt bíla, Jó-
hann. Hvemig hefur þér geng-
ið með að komast inn í þá?
— Jú, við vitum jú, að það
eru fleiri en ég, sem kvarta
yfir þvi, að bilar séu of þrönj*
ir, segir Jóhann og kímir. Ég
hef í mörg ár ekið bíl í Banda-
ríkjunum og vandamál mitt er
að bílarnir verða stöðugt lægri
og minni. Ég hafði um tima hug
á því að láta sérsmiða fyrir
mig bíl, en verðið var svo
óheyriiega hátt, að ég gat það
ekki. Ég ek því alla jafna
sendiferðabíl eða stationbil og
nú síðustu 2 ár hef ég verið
með 2ja tonna bíl, seim ég iét
breyta sætinu og stælk'ka hús-
ið aftur um svo sem eitt fet.
Er hann núna eina farartækið,
sem ég hef seim stendur.
— Hve lengi ætlar þú að
vera hér að þess-u sinnii?
-—- Það er al'lt óákveðið. Fé-
lagið sem ég vann með í sum-
ar átti raunar 3 sýningar eftir,
en ég fékk fri, var hreiniega
orðinn þreyttur — svo að ég
tók mér hvíldarfrí. Ég æfcla
nú norður til Akureyrar, þar
sem ég á systkin og þar ætla
ég að athuga minn gang. Ég
ték nú að reskjast. Helzt vildi
ég fara á togara og eltast við
þann gula, en sjálfsagt hef ég
nú ekki heilsu til þess lengur.
Hins vegar verð ég að segja að
sjómennskan er 10 sinnum
skemmtilegri en sýningarstarf-
ið. En maður verður að gera
fleira en gott þykir í þessu lífi
og maður verður að sætta sig
við ýmislegt. Það er fyrir öllu
að sjá hinar ljósu hl'iðar lifsins
— annars yrði það óbærilegt,
sagði Jóhann Pétursson um
ieið og við kvöddpm hann.
— mf.