Morgunblaðið - 14.02.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. FEBRÚAR 1973
Hringl eflii miðncelli
M.G.EBERHART
örðið uppvíst. En tíu mínútum
siðar var hún samt lögð á flótta.
Hún hafði farið inn í svefnher
bergið til að ná í eitthvað, sem
hún gat ekki munað hvað var,
og sá þá á snyrtiborðinu enn eitt
gias, merkt „frú Vleedam, tvær
undir svefninn". En nú var glas
ið bara fullt af gulum töflum.
Frú Brown. Aðeins frú Brown
hafði farið inn í svefnherberg-
ið. Hún hafði komið þaðan út,
þegar hún heyrði Jenny koma
með tebollann inn í stofuna.
Dodson hafði setið ein.s og klessa
á stói skammt frá dyrunum, og
hafði svo flýtt sér burt, rétt eins
og það væri hann, sem var
hræddur, en ekki Jenny.
Allar hugmyndir hennar um
frú Brown komust á ringulreið,
siógu úr og í, og tóku á sig nýj
ar myndir. Frú Browr. hafði —
að þvi er hún sjálf sagði — ver
ið stödd í New York fyrir hreina
tilviljun, daginn sem Fiora var
myrt. Hvort l'ögreglan hafði
rannsakað ferðir hennar og dval
arstaði, hafði Jenny enga hug-
mynd um. Frú Brown hafði hald
ið því fram, að Fiora hefði gert
erfðaskrá henni í hag. Frú
Brown hafði með frekju heimt
að „Loðkápurnar þrjár“, hennar
Fioru, svo og skargripina henn
ar og aðrar persónulegar eigur.
Hugsanlega hefði frú Brown
getað komizt inn 1 hús Péturs,
án þess að Blanche eða Pétur
— eða Fiora — vissu aí því. Það
var nú reyndar erfitt að hugsa
sér, rétt eins og hitt, hvemig
nokkur maður hefði getað kom-
izt inn í húsi'ð og skotið Fioru,
en samt hafði það nú verið gert.
Sem snöggvast velti Jenny
þeirri tilgátu fyrir sér, þótt ólik
leg væri, að Fiora hefði boðið
frú Brown heim og komið henni
fyrir í húsinu á l>aun, og beðið
eftir hentugri stund til að til-
kynna Pétri, að frænka hennar
væri komin. En þetta var svo
ótrúleg hugdetta, að hún gaf
hana alveg frá sér.
Jenny gat heldur ekki skilið
i því, hvemig frú Brown hefði
getað komizt óséð til New York,
notað stolna lykilinn og reynt
að komast inn í íbúðitna hennar,
undir þvi yfirskini, að hún hefði
skilaboð til hennar. Og heldur
ekki gat hún skilið, hvemig frú
Brown gæti hafa elt hana allan
morguninn, óséð.
En frú Brown og enginn ann-
ar hefði getað skilið eftir þetta
töfiuglas á snyrtiborðinu. En
hvers vegna? Hún gat ekki haft
neir,n sjáanlegan tilgang með
því. Það hafði reyndar heldur
ekki neinn annar, sem Jenny
þekkti, en þetta var engu að síð
ur staðreynd.
Hún hélt á glasinu og var að
skoða það, þegar siminn hringdi.
Þetta gæti verið Cal eða þá Pét
ur og hún var alveg að missa
þolinmæðina, en þráði það að-
eins að annar hvor þéirra kæmi,
til þess að fara með hana burt
og gæta hennar. — Halló . . .
Halió! sagði hún í símann.
Einhver rödd hvislaði: —
Taktu bara pillumar, það er
auðveldast.
Jenny varð bókstaflega orð-
laus. Og hver sem var þarna hin
um megin á línunni, virtist líka
gera sér það l'jóst. — Þú ert
kannski hrædd? Það á eftir að
verða verra. Taktu pillurnar.
Þær eru þama alveg við hönd-
ina, er það ekki? Jú, mér datt
það í hug. Taktu þær.
Það verður auðveldara fyrir þig
en að . . . Heyrirðu til min ?
Henni datt sem snöggvast í
hug að segja nei, það hefur IdðdÖ
yfir mig. En hún kom ekki upp
neinu orði.
Það er auðveldara, sagði rödd
in. — Þú hefur enga von. Þú get-
ur eins vel gefizt upp. Pillurn-
ar eru auðveldari — fljótlegri.
Svo var skel'lt á.
Loksins fékk Jenny málið aft-
ur. Hún æpti: — Hver eruð þér?
Hver eruð þér? En hún heyrði
ekkert annað en hrópin í sjálfri
sér, og hún hugsaði: þetta getur
aldrei gengið. Hún yrði að
forða sér, bjarga sér.
Hún lagði tólið frá sér. Hún
gat alveg séð frú Brown fyrir
sér, þar sem hún stæði í ein-
hverjum loft'lausum simaklefa.
Svona rámt hvisl er alveg kyn-
laust, endá þótt það væri full-
greinilegt. Það hefði eins vel get
að verið karlmaður og kvenmað
ur, það er ekki hægt að greina
það, þegar hvislað er.
Frú Brown eða einhver ann-
ar? Hún fékk einkennilega hug
dettu. Hún gat ekki munað nafn
ið á lásasmiðnum, sem hafði sett
skrána á hurðina hjá henni.
Hún gat fundið búðina hans aft
ur, yfir í Þriðjutröð. Hún leit á
úrið sitt. Ef hún flýtti sér, gæti
hún kannski náð í hann enn.
En fyrst yrði hún ein-
hvern veginn að breyta útliti
sínu. Hún greip regnkápu, batt
ki>út um höfuðið og setti upp sól
gleraugU. Hún skoðaði sig
í speglinum og sá, að þetta dugði
ekki, því að hún beinlínis gaf tll
kynna, að hún væri dularbúin.
En þetta yrði að duga. Hún tók
veskið sitt og opnaði dymar.
Það var öllu óhætt úti í gang-
inum, því að nú va-r fólk
að koma heim úr vinnunni. Fól!k,
sem hún kannaðist ól'jóst við,
hlaðið innkaupapokum. Það kink
aði koili til hennar, vingjara-
lega, en þó forvitnislega —
kannski vegna regnkápunnar og
sólgleraugnanna. Enginn var í
lyftunni, en al'knargt fólik beið
hennar þegar hún kom niður. En
enginn gerði svo mikið sem lita
á hana.
Liklega væri betra að taka
ekki leigubíl. Göturnar voru
alltaf ful'iar af fóiiki mil'li kiukk
an fimm og sex. Bn kannski lika
of fullar og þá yrði hægara að
komast að henni. Leigubílil ðk
upp að dyrunum, kona steiig út
og greiddi farið og Jenny hó-
aði í hann. — Þriðjutröð.
Beygja til vinstri. Akið hægt
þegar þér eruð kominn fyirr
homið. Ég er að reyna að finna
. . . lásasmið sem þama er.
Búðin var í miðri húsasam-
stæðu. Gyllltur lykill hékk yfiir
dyrunum. Hún rétti peninga að
bílstjóramum og sagði: — Getið
þér beðið eftir mér?
— Ég skal reyna, sagði hann
kæruíeysislega. Hafið þér
týnt lykllnum yðar, eða hvað?
— Ég skal ekki verða minútu.
Það var enn opið þama, og
svami maðurinn var þarna enn og
kannaðist við hana. — Ég er al
veg að loka. Hann hleypti hrún
um. — Fenguð þér lykilinn yð-
ar?
Jenny hallaði sér upp að búð
arborðinu. — Hvaða lykil?
— Nú, þér fenguð tvo hjá mér
í gærkvöldi, en ég átti einn til
vara og svo afhenti ég hann
sendlinum, sem þér senduð.
— Hvaða sendli?
— Nú, þessum sem þér senduð.
Þér hringduð og sögðust hafa
lokað yður úti og spurðuð, hvort
ég hefði aukalykil og sögðust
ætla að senda dreng eftir hon-
um, og það gerðuð þér lika og
ég afhenti honum lykilinn. Var
ið þér yður frú . . . þér liti'ð
eitthvað svo einkennilega út . . .
Vi'ljið þér ekki setjast?
18. kafli.
Vi’tanlega var þettr. rétti stað
urinn ti.1 að spyrjast fyrir. Bara
líta i símaskrána og finna þar
lásasmið þama í nágrenninu.
Það hefði hver maður getað gert,
með svoMtilli þolinmæði.
Hún sagði: — Hvenær kom
þessi sendi'1'1 hingað ?
Lásasmiðurinn virtist hissa. —
Snemma í morgun.
Þá hafði einhver koimið í leigu
húsið nóttina áðui', þegar al'lt
virtist svo rólegt, komið að dyr
unum hjá henni og séð, að þar
var komim ný skrá.
Hún sagði: — Þakka yður fyr
ir. Það biður bill efti'r mér.
Maðurinn varð vandræðaleg-
ur á svipinm. — Frú! kal'laði hann
á eftir henni. — Var þetta ekki
alUlt í lagi? Var þetta ekki rétt-
ur lykill ?
Hún hafði sjálf enga hugmynd
um hverju hún svaraði, ef
nokkuð var. Billiimn beið þaima
enn, og bíl'stjórimn opnaði fyrir
henini. — Það var gott að þér
komuð. Löggan var farin að gefa
mér auga. Fenguð þér lykiliniri?
— Nei, . . . það er að segja já.
Bíðið þér andartak.
— Má efcki bíða. Á ég að fara
til sama staðar aftur?
— Nei.
— Jæja, verið þér fljót að
ákveða yður. Ég má ekki drolla
lengur.
Hvert? Hún nefndi heimilis-
fang Cals.
Hún hefði átt að spyrja lása-
smiðinn nánar um röddina í sím
anum, en hann hafði sagt,
að hún hefði sjálf hrinigt. Þá
hl'yti þetta að hafa verið kven-
í þýöingu
Páls Skulasonar.
rödd. En karlmaður gæti nú
samt hafa hermt eftir kven-
manni. Það var erfiðara fyr
ir kon.u að herma eftir kairl-
manmi. En þó hefði frú
Brown vel getað það, því
að rödd hennar var svo hás og
diigur.
Rílstjórinn kom sér út úr
mestu umferðinni, en leit þá um
öxl og sagði: — Þér eruð hepp-
in að geta farið til vinafól'ks.
Þér getið ekki trúað því, hvað
fól'k lokar sig oft úti. Jæja, hér
erum við komin.
Hún vildi helzt ekki fara út
úr bilmum. Em hún gat
heldur ekki ekið í leigubil um
borgima, alla nóttima.
Hún steig út oig fálmaði í vesk
inu S'ínu, en bílstjórimn sagði:
þér voruð búin að borga mér.
En þakka yður fyrir samt.
Það voru engin ljós i húsinu
hjá Cal. Hún hringdi, en engimm
svaraði. Hún hrimgdi aftur og aft
ur og þóttist heyra bjöll'uglym-
inm inni í húsiinu. En enginn kom
til dyra. Nú var hún alveg i
vandræðum. Átti hún að fara
heim til Blanche? Liklega væri
húm nú komin heim. Fara í g-isti-
hús? Hún hrinigdi enn einu
sinni.
Leigubíll staðnasmdist við
stéttima móts við hana. Húm snar
sneri sér við, en þama var
hvergi hægt að fara í feliur, og
þarna var heldur ekkert fólk,
sem hægt væri að æpa á. Cal
kom út úr bilnum. I-Iún hallaði
sér upp að hurðinni.
— Jenny! sagði Cal. — Jenny!
Hann lagði armimm utam um
hana og það va.r gott, fanmst
henni, því að húm hefði aldrei
getað gengið hjáliparlausit. Hann
opnaði dyrnar og kveikti. Færði
hama úr regmkápunmi. Setti hana
á stól í borðstofunni. Svo gekk
hanm að borði og kom aftur með
glas í hendinni. — Ég get ekki
beðið eftir að ná í is. Drekktu
þetta!
Hann beið andartak. Svo hall
aði hanm sér yfir hama og tók
varl'ega af hemmi -glerauguin. —
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Nýjar tillögur um
nafngift
Ýmscir tillögur hafa bor-
Izt um nafn á fjallið nýja á
Heimaey. Jóhann Daníelsson,
kemmari á Akureyri, hringdi.
Hann vili kaJJa fjallið Heima-
fell og sjálfan gíginsn Surtlu.
Steinunn Sæmundsdóttir,
Kópavogi, leggur til að fjallið
verðd kallað Flóttafell.
0 Áróður gegn
kristinni trú
Guðni Markússon, Akur-
eyri, skrifar:
„Nýtt ár er upp ruranið. Þá
hlýtur sú spuming að vera of-
arlega í hugum okkar, hvað
það beri í skaufi sinu? Mairgar
blikur eru á lofti og aLtata veðra
von. Þess vegna þurfum við öll,
sem unnum lýðræðí og aithafna
frelsi að siaimeinast og vera
vakandi yfir því að glata þvi
ekki. Maður getur ekki varizt
þeiiri hugsun eftlr það, sem
komið hefur fram í útvarpd að
umdanfömu, sérstaklega um
sjálfa jólahátíðdma og hefur
sem betur fer veiið fordæmt a.f
mörgum, að hafdmm sé áróður
og lítiJsvirðiing gegn kristinni
trú, og um leið þvi lýðræði,
sem við búum við í dag. Mætir
menn eru níði bormir ásamt
bandarisku þjóðinmd, sem mest
aJlra þjóða hefur hjálpað okk-
ur; óskiað er eftif afnámi guð-
ræknissitumda, sem útvarpað
hefir verið, áreiðamlega mörg-
um ti'l uppbyggingar og bless-
unar, og sem vissulega mættu
vera fleiii. Vefemgt er, að beztu
menn þjóðanma hafi komdð frá
trúuðum heimilum, em ramn-
sóknár, sem fram baifa farið,
hafa nú sammað þetta og einmig
hitt að mestu vandræða- og
glæpamemm hafa komið frá
guðfemsum óregJuheimilum.
Þetta er ekkert umdarlegt. I
gegnum trúna á Guð og hamd-
ledðslu hams, fær maðurinn
styrk, sem hamm hefir ekki i
sjálfum sér, kraft tii að sdgr-
ast á freistingum, sem allir
eiga í höggi við.
0 Vandamál æskunnar
En hvað um vamdamál
æsikunmar? Hvað um það, að
nokkur hluti þeirrar æsku sem
kostuð er til náms aif þjóðinnd
alStri og hefir það betra en nokk
ur önnur æska hefir haft það
i okkar landi. Allttof stór hluti
henmar hefir látið æsa sig upp
til megmrar amdstöðu við her-
vemdarsammingimm, sem nauð-
synJegur er í dag. Þessi áður-
nefndá hópur hefir í mörgum
ttnviikum sýmrt þessari vmaþjöð
okkar megna ókurteisi, sem því
miður hefir alltof Mtið verið
mótmælit af opimiberum aðiiium.
Markmiðið með öllu þessu er
að koma okkar iStiu þjóð undir
yfirráð kommúni.sta. Þegar bú-
ið væri að koma Biamdarikja-
mömmum héðam kæmi að því
sem eimm úr þessum samtökum
sagði i útvarpi sl. hausit, en það
var að jafnvei þyrfti blóðuga
byltingu. Til hvers? Jú, til að
hmekkja yfirráðum þeirra, sem
borið hafa hita og þunga þeirr-
ar velmegunar er við búum við
í dag og er ávöxtur þess, að
einstaklimgurinm hafði fullt og
óskert athafnafrelsi. Fólik, sem
tekið hefir þessa neikvæðu af-
stöðu, ætrtá að lesa nýútkomna
bók, „Neðamjarðarkirkjuna",
sem er eftir rúmensikam prest,
Rikard Wurmibramd að nafni.
Hamm var 14 ár í famgeílsi vegma
þess eimis, að hamm hélt fasit við
trú sína á Jesúm Krist. Harnrn
var iátimm sæta svo mikium
pymjtimgum, að Lækmar töldu
kraftaverk að hamm skyldi lifa,
eftir að hafa skoðað hamm að
Lokimni fanigelsisivisitíinmi. Mörg
humdiruð þúsumd mamins sit ja i
fangelsum í Rússiamdd, vegna
þess að þeir játa trú sína og
korna samam til trúariðkama,
segir í áðumefndri bók. Fólk-
ið hungrar og þyrstír efltir orði
Guðs, og hvergá í heimimum er
meiri vataiiimig meðaJ allra
stétta en eánmitt í þessu Lamdi.
Og eftír að liafa lesið þessa
bók, sem ég vildi að væri kom-
im inn á hvert heimili í lamdi
okkar, sér maður hve dýrmætt
það frelsi er, sem Jesús Krist-
ur ávamm okkur. En maricmið
kommúniista er að útrýma
hemni og himdra eftór getu, að
fóitað nái sér i Biibliuma. En
þedrn tekst það ekki — í þús-
umdia tali er húm send þamigað
eftir ótai leiðum, þrátrt fyrdr ná-
kvæmit eftirliit. Bn aJlar þess-
ar ofsóknir og bömn vlrka öf-
ugit við tiilgamigimn; verður eins
og í frumkrLstn'inind tii þess, að
vakning sem enigar ofsókmir
geta lamað, brýzt fram —
voidug og siterk.
0 Vanvizka — ekki
illvilji
Því segi ég við ykkur,
kæra æskufólk og aðra, sem
aðhyillasit þessa stefnu: Spyrj-
ið hver sé hamingjuleiðin og
farið hama. Þá munuð þið flinina
sálumi ykkar hviid. Þessd leið
er mörkuð í Biiblíumini, sem
hefir á öllum tLmum, eininig á
okkar timum, gefið þreyttum
og hamdmigjusinauðu'm mamn-
sál'um frið og hvíld, sem hvergi
fæst anrnars staðar. Stjóm-
máiiaJegt athafnafreiisd fyrir
hvem eimsrtakMnig er of dýr-
mætt og of dýru verði keypt,
tiJ þess að umgmenni, sem efcki
hatfa reynt það að búa við þá
ámaiuð og sfcoðanafcúguin, sem
rikir fyrir austan svokallað
jámrtjald, grafli uindan því lýð-
ræði, sem náðisit eftir iiamga
barátrtu. Forystuimönmum þeiir-
ar baráttu eiguim við, næst
Guði, að þaikka þá velgengni,
sem við búum við í dag. Þess
vegna verða allir, sem unna
sönnu lýðræði og athafnafrelsi
að sameánast gegn þeim öflum,
sem vilja í vanwizku (ekki 111-
vdlja) koma á ausitrænu gervi-
lýðræði, sem sýnir sdg bezit í
því, að fóiík svo hundruðum
þúsunda staiptir, hefiir lagt lif
sáifit í hæfitu til að komast það-
am. Sameámiumsit því ÖM sem
trúum að Guð heyri bæmdr, að
bdðja hann að vairðvedrta okkur
í því frelsi, sem hamn heflir gef-
ið okkur, bæði í andiegum og
timiamJegum efnium. Guð blessi
ísiemzku þjóðima.
Giiðni Markússon,
Akureyri.“