Morgunblaðið - 10.11.1973, Blaðsíða 28

28 MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 10. NÓVEMBER 1973

Þýtur í skóginum
Eftir Kenneth
Graheme
3. kafli Stóriskógur
„Engin hætta, vina,“sagði oturinn. ,,Ég verð sam-
ferða ykkur, og ég rata blindandi um allan Stóra-
skóg. Og ef þörf verður á að segja einhverjum til
syndanna, þá látið mig um það.“
„Þú þarft ekki að hafa neinar áhyggjur, rottu-
rófa,“ sagði greifinginn. „Göngin mín ná lengra en
Hvar eiga börnin heima?
Börnin fimm á myndinni hafa verið úti að leika
sér. Þau eiga heima í húsunum efst á m.vndinni. Og
nú er kallað á þau í matinn. En þau fara ekki
heinustu leið heim, eins og harna er oft vani. En
hér á mvndinni er strik á milli hvers barns og
hússins sem pao a neima i. I\ú átt þú að finna hvar
hvert barnanna á heima.
þig grunar, og ég hef fleiri en einar leynidyr í
skógarjaðrinum, þótt ég kæri mig ekki um að það
vitnist. Þegar að því kemur, að þið þurfið að fara, þá
getið þið farið um einar þeirra. En látið þið nú fara
vel um ykkur og setjizt niður.“
En rottan vildi ólm komast heim til að sinna
störfum sínum á árbakkanum, svo greifinginn tók
sér aftur ljóskerið í hönd og leiddi þau eftir mjóum,
rökum og loftlausum gangi, sem aldrei virtist ætla að
taka enda. Loks sást Ijós af degi f gegnum gróðurinn,
sem lokaði fyrir göngin. Greifinginn kvaddi þau
stuttlega, um leið og hann stjakaði þeim út fyrir.
Síðan hagræddi hann öllu eins eðlilega og hann gat
fyrir munnanum, laufblöðum, vafningsjurtum og
kjarri, og hvarf sjálfur inn fyrir.
Og þarna stóðu þau í útjaðri Stóraskógar. Að baki
þeirra voru klettar, brómberjarunnar og trjárætur.
En framundan víðir akrar, umkringdir lágu kjarri,
sem sýndist svart við hvítan snjóinn. Enn lengra í
burtu sá á ána, og rauð vetrarsólin varpaði geislum
sínum yfir allt umhverfið. Oturinn tók að sér leið-
sögnina, þar sem hann þekkti allar götur og slóðir.
Þau gengu í halarófu upp á dálítinn hól. Þar námu
þau staðar og horfðu yfir Stóraskóg, dimman, þéttan
og uggvænlegan í hvítu landslaginu. Síðan sneru þau
heimleiðis sem hraðast, þar sem eldurinn logaði á
arninum og birtan af honum lék um húsgögn og
muni, sem þeim voru kærir, heim, þar sem rödd
árinnar hvíslaði við gluggann og þar sem áin beið
þeirra, áin, sem þau þekktu og treystu, þrátt fyrir
skapbrigði hennar.
Þá fann moldvarpan betur en nokkru sinni áður,
þar sem hún tölti þarna á eftir rottunni, að eiginlega
átti hún heima á plægðum lendum. Hún var bundin
sterkum böndum við plógförin og kjarrið og holtið
og melana. Aðrir gátu verið harðir í horn að taka,
einbeittir og vígfimir í bardögum, sem náttúran
hafði upp á að bjóða. En hún, moldvarpan, varð að
nafa vaðiðfyrir neðan sig, vera varfærin og slungin,
halda sig á öruggari stöðum, sem höfðu þó að geyma
ævintýri, sem nægðu fyrir lífstíð.
GUnnLAUGiiAGA o^iiuíuncu
Os cr þeir riðu heim um
kvöldið, þá spyr Austmaður,
hvað Þorstein hefði dre.vmt.
Þorsteinn segir: „Ef égsegi þér
drauminn, þá skaltu ráða
hann, sem hann er til.“
Auslmaður kveðst á það
hætla mundu. Þorsteinn
mæili pa: „Þaö dreyiiiui mig,
að ég þóttist heima vera að
Borg og úti fyrir karldyrum, og
sá ég upp á húsin og á mænin-
um álft eina væna og fagra,
og þóttist ég eiga, og þótti mér
allgóð. Þá sá ég fljúga annan
fugl af suðurátt; sá flaug hing-
að til Borgar og settist á húsin
hjá álftinni og klakaði við hana
blíðlega, og hún þótti mér það
vel þekkjast. Þá sé ég, að
örninn var svarteygur og
járnklær voru á honum;
vasklegur sýndist mér hann.
Því næst sá ég fljúga
annan fugl af suðurátt;
sá flaug hingað til Borgar og
settist á húsin hjá áfltinni og
vildi þýðast hana; það var og
örn mikill. Brátt þötti mér sá
örninn, er fyrir var, ýfast mjög,
er hinn kom til, og þeir börðust
snarplega og lengi, og það sá
ég, að hvorum tveggja blæddi;
og svo lauk þeirra leik, að
sinn veg hné hver þeirra af
húsmæninum, og voru þá
báðir dauðir, en áfltin sat eftir
hnúpin mjög og dapurleg. Og
þá sá eg fljúga „ fugl
úr vestri; það var valur;
hann settist hjá álftinni og lét
blítt við hana, og síðan flugu
þau á brott bæði samt í sömu
átt, og þá vaknaði ég. Og er
draumur þessi ömerkilegur,"
segir hann, „og mun vera fyrir
veðrum. að þau mætast í lofti
úr þeim áttum, er mér þóttu
fuglarnir fljúga." Austmaður
segir: „Ekki er það mín ætlun,“
segir hann „að svo sé.“ Þor-
steinn mælti: „Ger af draumin-
um, slíkt er þér sýnist líklegast,
og lát mig heyra." Austmaður
mælti: „Fuglar þeirmunu vera
manna fylgjui en húsfrevja þln
er eigi heil, og mun hún fæða
meybarn frítt og fagurt, og
munt þú unna þvf mikið. En
göfugir menn munu biðja dótt-
ur þinnar úr þeim áttum, sem
þér þóttu ernirnir fljúga að, og
leggja á hana ofurást og berjast
um hana og Iátast báðir af þvf
efni; og því næst mun hinn
þriðji maður biðja hennar úr
þeirri átt, er valurinn flaug að,
og þeim mun hún gift verða.
Nú hef ég þýtt draum þinn og
hygg eftir muni ganga.“ Þor-
steinn svarar: „Illa er draumur
ráðinn og óvingjarnlega," sagði
hann, „og munt þú ekki
drauma ráða kunna." Austmað-
ur segir: „Þú munt að raun um
komast, hversu eftir gengur."
Þorsteinn lagði fæð á Aust-
manninn, og fór hann á brott
um sumarið og er hanr úr
sögunni.
III. kapítuli.
Um sumarið hjóst Þorsteinn
tP þings og mælti til Jófríðar
húsfrevju, áður hann fór heim
an: „Svo er háttað," segir hann,
„að þú ert með harni, og skal
það barn út bera, ef þú fa-ðir
meybarn, en upp fæða, ef
sveinn er.“ Og það var þá sið-
vandi nokkur, er land var allt
alheiðið, að þeir menn, er fé-
litlir voru, en stóð ómegð mjög
til handa, létu út bera börn sín,
og þótti þó illa gjört ávallt. Og
er Þorsteinn hafði þetta mælt,
þá svarar Jófrfður: „Þetta er
óþingslega mælt,“ segir hún,
„slíkur maður sem þú ert, og
mun þér eigi sýnast þetta að
láta gera, svo auðugur maður
sem þú ert.“ Þorsteinn svarar:
„Veizt þú skaplvndi mitt,“
segir hann, „að eigi mun hlýði-
samt verða, ef af er brugðið."
Sfðan reið hann til þings, en
Jófrfður fæddi meðan mcybarn
ákafa fagurt. Konur vildu það
beraað henni en hún kvað þess
litla þörf og lét þangað kalla
smalamann sinn, er Þorvarður
hét, og mælti hún: „Hest minn
skaltu taka og leggjasöðul á og
færa barn þetta vestur í
Hjarðarholt Þorgerði Egilsdótt-
ur, og bið hana upp fæða með
leynd, svo að Þorsteinn verði
eigi var við, og þeim ástaraug-
um renni ég til barns þessa, að
víst eigi nenni ég, að það sé út
borið. En hér eru þrjár merkur
silfurs, er þú skalt hafa að
verkkaupi; en Þorgerður skal
fá þér fari vestur þar og vist
um haf.“ Þorvarður gerði, sem
hún mælti; síðan reið hann
vestur f Iljarðarholt með barn-
ið og fékk Þorgerði í hendur,
en hún lét upp fæða landseta
sína er bjuggu inn áLeysingja-
stöðum í Hvammsfirði. En hún
tók Þorvarði fari norður í
Steingrímsfirði í Skeljavík og
vist yfir haf, og fór hann þar
utan, og er hann nú úr sögunni.
Og er Þorsteinn kom heim af
þingi, þá sagði Jófríður honum,
að barnið er út borið, sem hann
hafði fyrir mælt, en smalamað-
ur var f brott hlaupinn, og stol-
ið í brott hesti hennar. Þor-
steinn kvað hana hafa vel gert
og fékk sér smalamann annan.
Nú liðu svo sex vetur, að þetta
varð ekki vfst. Og þá reið Þor-
steinn til heimboðs vestur í
Hjarðarholt, til Olafs pá, mágs
síns, Höskuldssonar, er þá þótti
vera með mestri virðingu allra
höfðingja vestur þar. Þorsteini
var þar vel fagnað, sem líklegt
var, og á einhvern dag að veizl-
unni er það sagt, að Þorgerður
sat á tali við Þorstein, bróður
sinn, í öndvegi, en Olafur átti
tal við aðra menn. En yfir
gegnt þeim á bekknum sátu
meyjar þrjár. Þá mælti Þor-
mcórnorgunkaf finu
-----Ég mun nú fara nokkr-
um orðum um skaðleg áhrif
sjónvarpsins á sambúð fólks...

POUUX
-----Pabbi, þú gleymdir vesk-
inu þfhu
— Viltu fá undirleik?
-----Og þar á eftir komum við
að skýrslu gjaldkeranna.
/ 1
'1

Ki;
' ’l i \ i
-----Ég þekki engan sem er
jafn klaufalegur með hnífa og
þú ert.