Morgunblaðið - 23.12.1973, Page 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 23. DESEMBER 1973
Þýtur í skóginum as-
5. kafli
ÆVENTÝRI FROSKS
„Ég ... veit... um. .. neðanjarðargöng," sagði
greifinginn, „sem liggja frá árbakkanum og inn
undir miðja Glæsihöll.“
„Hvaða vitleysa, greifingi," sagði froskur. „Þú
hefur lagt eyrun við lygasögum, sem ganga á krán-
um hérna í grenndinni. Ég þekki Glæsihöll bezt
allra, bæði utan og innan, og þar eru engin neðan-
jarðargöng. Því máttu trúa.“
„Ungi vinur,“ sagði greifinginn. „Faðir þinn var
sérlegur vinur minn og hafði meira til brunns að
bera en . . . en sumir, sem ég þekki. Hann sagði mér
Jóla-
órói
Þennan jólaóróa er ekki erf-
itt að búa til. Hringur, hæfi-
lega stór, er teiknaður á sterkt
kartonblað.
Inni í hringnum eru teiknað-
ir tveir minni hringir og á
hvorum þeirra gerð 4 nálargöt
með jöfnu millibili.
Englarnir eru klipptir út úr
glanspappír. Við þá er festur
þunnur tvinni og endi hans
þræddur í gegnum nálargötin
á kartoninu og festir þar með
hnút.
Sjálfur óróinn er hengdur
upp í þræði sem festur er f
miðpunkt kartonsins.
ýmislegt, sem honum hefði aldrei dottið í hug að
segja þér. Hann fann þessi göng . . . gróf þau ekki
sjálfur. Þau voru grafin mörg hundruð árum áður en
hann settis þar að. Hins vegar gerði hann við þau og
endurbætti, því honum datt í hug, að þau gætu
komið sér vel, ef hættu bæri að höndum. Og hann
sýndi mér þau. „Segðu syni mínum ekki frá þeim,“
sagði hann. „Hann er bezta skinn, dálítið lausmáll og
getur satt að segja ekki þagað yfir leyndarmáli. Ef
hann lendir einhvern tíma í miklum vanda skaltu þó
segja honum frá göngunum en ekki fyrr.““
Hin dýrin horfðu á frosk til að vita hvernig hann
brygðist við. Fyrst ætlaði hann að móðgast, en svo
glaðnaði yfir honum.
QpJonni ogcTVIanni Jóri Sveinsson þýdd^85011
„Það gerir ekkert til, Manni. Hér er nógur fiskur.
Gefðu færið út aftur. Það verður ekki langt að bíða
þess, að annar bíti á“.
Ongullinn var ekki kominn til botns, þegar Manni
kallaði:
„Það er annar kominn á“.
„Nú er það víst ekki koli“, sagði ég. „Öngullinn
var ekki kominn nógu djúpt. Nú er það víst þorskur.
Er hann stór?“
„Nei, hann hlýtur að vera lítill. Hann tekur ekki
mikið í“.
„Það var leitt. En flýttu þér nú að draga“.
Manni hamaðist við. Og brátt dró hann lítinn, sprikl-
andi þyrskling upp að borðinu og innbyrti hann.
„Sjáðu, hvað hann er skrítinn,“ sagði hann. Hann
liafði biksvartan blett á trýninu.
Ég afgoggaði hann gætilega. Það var krækt í kjaft-
vikið.
„Heyrðu, Manni. Eigum við ekki að gefa hönum líf,
þessum vesaling? Hann er svo lítill. Og þú ætlaðir að
veiða kola, en ekki þyrskling“.
„Jú“, sagði hann. „Það er heillamerki“.
Ég fleygði fiskinum út. Og hann skauzt eins og ör
niður í djúpið.
Nú renndi Manni færinu aftur og alla leið til botns.
Eftir tæpar tvær mínútur kallaði hann:
„Það er aftur komið á“.
Hann dró færið.
Og nú var það koli með fallegum, rauðum blettum
á annarri hliðinni.
„Handa Mömmu“, kallaði Manni og afgoggaði fisk-
inn og fleygði honum í bátinn.
IDeÍlROf9unkQffiAu
— Ég veit ekki af hverju, en
mér finnst að þér minnið mig
á einhvern ...
— Hoppaðu inn...