Morgunblaðið - 11.05.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 11. MAl 1974
var rennblautur og að skikkjan hans var úr mjúku
efni, brydduð skinni. Ókunni maðurinn reyndi að rísa
upp á annan handlegginn. Sigurður rak hönd sína í
ískalda fingur með hringjum og hann þreifaði eftir
belti sem var alsett málmplötum og fann loks pyngj-
una með tinnusteinum og þynnu.
Sigurður sló hvern neistann af öðrum í svolitla
næfurhrúgu og loks kviknaði eldur. Næfurhrúguna
bar hann að þurru kvistunum í eldstónni, um leið
spratt upp rauður logi. í bjarmanum mátti sjá Helga
og ívar á rúmbríkinni. Þeir störðu skelfdum augum á
stóra, dökkhærða manninn, sem með herkjum hafði
tekizt að setjast upp við dyrakarminn.
Sigurður hallaði aftur hurðinni svo hún féll að
stöfum og reyndi síðan að hjálpa manninum á fætur.
Maðurinn var ataður blóði í framan og blóð vætlaði úr
sári á gagnauga hans. Hann var berhöfðaður, en í
þungum stígvélum með sporum. Kyrtillinn hans virt-
ist vera úr dökku flaueli og skikkjan var brydduð
marðarskinni. í beltinu hékk stórt sverð með drifnum
hjöltum og slfðri og tveir hnífar í hvítu slíðri, sem
virtist vera úr fílabeini.
HÖGNI HREKKVÍSI
mannsins rak hann upp sársaukavein. „Viðbeinið hlýt-
ur að vera brotið, og rifbeinið líka. Fylgdarsveinninn
minn og hesturinn hans urðu undir skriðunni og
hesturinn minn sömuleiðis. Þetta var rétt handan við
vaðið á Svartadalsánni. Við riðum undir bökkunum við
Gráhæðir. En farðu nú, drengur minn, og vektu
mennina í hlöðunni. Þeir verða að fara með boð fyrir
mig til byggða. Þeir verða að fara strax í nótt. Á
morgun er það ef til vill um seinan“.
„Herra“, sagði Sgiurður, sem hafði nú jafnað sig af
hræðslunni, þegar birta lék um húsið af eldinum á
stónni og þegar hann vissi, að gesturinn var mennsk
vera, „þér megið ekki reiðast, en það eru engir menn í
hlöðunni. Ég sagði það vegna þess að ég var hræddur.
Við erum hér bara þrír. Neilofið mér að hjálpa yður í
rúmið, svo þér getið lagzt út af. Og svo skal ég færa
yður að borða og drekka.
Ókunni maðurinn stóð á fætur með miklum erfiðis-
munum. Hann skjögraði yfir gólfið að næsta rúmbálki
og studdi sig með þunga við öxl drengsins. Hann var
hár og þrekinn en þó ekki digur. Hann gat ekki staðið
uppréttur undir stráþekjunni við dyrnar. Sigurði
fannst óþægilegt, hvernig dökkur kollurinm slútti
fram yfir höfuðið á honum sjálfum. Blautir blóðugir
lokkar hálfhuldu andlitið og djúpstæð augun blikuðu
af sótthita.
— Það hlaut að vera, þú hérna.
Á meðan Sigurður leysti blautu skikkjuna af ókunna
manninum, sótti ívar heypokana úr hinum rúmunum
og staflaði þeim við bak mannsins, svo að hann gæti
(^Nonni ogcyWanni Jón Sveinsson
Hann tók af sér húfupotluna sína, barði henni við
Iméð á sér nokkrum sinnum, til þess að hrista úr henni
rykið, gerði síðan laut ofan í kollinn á henni með
hendinni og sagði:
„Hérna, Nonni, þú getur mjólkað í þetta“.
Ég fór að skellihlæja að þessu bragði hjá honum.
En þetta var ekki svo vitlaust, það mátti vel mjólka í
húfuna.
Ég lagðist nú aftur á hnén, en Manni hélt húfunni
undir, og nú streymdi snjóhvít nýmjólkin niður í hana.
Þegar húfan var orðin full, teygaði Manni litli
mjólkina með beztu lyst. Honum var nrðin þörf á
hressingunni.
„Er mjólkin góð, Manni?“ spurði ég, þegar húfan
var orðin tóm.
„Já, ágæt. Hún er svo undarlega bragðgóð. Það er
eitthvert jurta- eða blómabragð að henni“.
„Er það satt? Finnst þér vera grasabragð að henni?
Eða er það ímyndun, af því að þú varst svo þyrstur?“
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
„Nei, það er áreiðanlegt, Nonni. Bragðið minnir á
einhver blóm eða fjallagrös. Og svona góða mjólk hef
ég aldrei drukkið. Mig langar í meira, langtum meira“.
„Komdu þá með húfuna. Þú skalt fá eins mikið og
þú vilt“.
Hann var ákaflega þyrstur. Ég varð að fylla potluna
aftur og aftur handa honum.
Loksins kom röðin að mér.
Ég tók aðra á og fyllti húfuna aftur og aftur handa
mér. Þetta var allra mesti kostadrykkur, eins og Manni
sagði. Bragðið var undarlega gott, einhver ljúffengur
jurtakeimur að mjólkinni.
Þegar við höfðum drukkið okkur sadda, slepptum
við ánum lit aftur. Þær löbbuðu út í hægðum sínum
og fóru aftur að bíta.
Við hresstumst ótrúlega vel við þetta.
Og nú settumst við í hellismynnið. Tryggur settist
á milli okkar.
Ég leysti af honum snærið.
ílkÖimor9unk<iffinu
— Aha ... fallegur áll...
— Og að lokum skaltu taka
niður bréf til skrifstofustóla-
verksmiðjunnar Sessu h/f ...
— Nú, þú sagðir sjálfur, að
ég ætti að keyra eftir um-
ferðarmerkjunum ...
— Konan mín hefur fengið
þá fáránlegu hugdettu, að ég
sé ekki nógu góður fyrir hana .