Morgunblaðið - 28.08.1974, Síða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 28. ÁGUST 1974
I útreiðartúr
Höf. Armann
Kr. Einarsson
Ég hef aldrei fyrr komið upp að fossi. Ég horfi í
þögulli hrifningu á silfurglitrandi vatnsflauminn,
sem steypist fram af svörtu strandberginu. Undir
fótum mér titrar jörðin. Og í úðanum yfir fossinum
hvelfist regnboginn, gulur, rauður, grænn og blár.
Aldrei hefði ég trúað því, að fossinn væri svona
fallegur.
I hvamminum við ána er mikið af berjalyngi. Ég
finn þar bæði bláber og krækiber. En þau eru ekki
fullþroskuð enn þá, þau eru súr á bragðið. Kannski
verð ég það lengi á Fossi, að berin verði þroskuð. Þá
ætla ég að tína ber til að gefa pabba, mömmu og
systrum mínum, þegar ég kem heim.
Eftir litla stund stígum við að nýju á bak hestun-
um. Nú er ég svo dugleg, að ég kemst hjálparlaust í
hnakkinn. Jón réttir mér tauminn. Á heimleiðinni á
ég sjálf að stjórna Rauð.
Rauður gamli er stilltur. Ég held um tauminn með
annarri hendi, en til vonar og vara rígheld ég mér f
hnakknefið með hinni.
Skjóni og Rauður tölta eftir mjúkum moldargöt-
unum. Mófuglarnir syngja, og sólin skín. Ég er líka
eitt sólskinsbros í framan, að óreyndu hefði ég ekki
getað ímyndað mér, að það væri svona gaman að rfða
út. Nú er ég ekki lengur hrædd, þó ég hossist í
hnakknum.
Kannski er ég of örugg, ég hirði ekki lengur um að
halda mér. Allt gengur samt vel, þangað til við
komum heim undir túnhliðið. Þá skeði óhappið. Fugl
flýgur fyrir fætur Rauðs, og hann tekur snöggt
viðbragð. Ég er óviðbúin og skell af baki.
Hamingjan hjálpi mér! hrópar Jón bóndi, liggur
ekki telpan í götunni. Hann stekkur af baki og
hraðar sér til mín.
En ég er fyrri til að standa upp. Sem betur fer, hef
ég ekkert meitt mig.
Ég er hálf skömmustuleg og dusta moldina af
fötum mínum.
Uss, vertu ekki leið yfir þessu, segir Jón, þegar
hann sér svipinn á mér, það kemur einhvern tíma
fyrir alla hestamenn að detta af baki.
Ég hefði átt að gæta mín betur, svara ég.
Jón bóndi hjálpar mér á bak og vill nú teyma undir
mér að nýju.
Ég aftek það með öllu. Ég vil ekki láta ásannast, að
það dragi úr mér allan kjark, þótt ég fái eina byltu í
mjúka moldargötu.
Jæja, hafðu það eins og þú vilt, telpa mín, segir
Jón brosandi. Þér er sannarlega ekki fisjað saman.
Mér þykir vænt um að valda Jóni ekki vonbrigðum
og tek aftur gleði mína.
Það sem eftir er leiðarinnar, gætir Jón þess að ríða
ekki hart. Hann hefur vist ekki kært sig um, að ég
dytti aftur af baki.
Þegar heim kemur, hef ég frá mörgu að segja, og
núna eftir á get ég hlegið að því, að ég skyldi velta af
baki.
Almáttugur! hrópar Sigga frænka, ertu ekki stór-
slösuð?
Það er alveg sama, þó ég harðneiti því, Sigga
hleypur til mín og þuklar mig alla að utan. Hún vill
víst ganga úr skugga um, að ég sé óbrotin.
Æ, hættu þessu, þú kitlar mig. Þér er óhætt að
trúa því, að ég er ekki orðin að kjötkássu, segi ég
ískrandi af hlátri og sný mér frá Siggu frænku.
Seinna kom ég oft á hestbak á Fossi og datt aldrei
af baki.
DRATTHAGI BLYANTURINN
eftir
ANNA FRA STORUBORG — SAGA FRÁ SEXTÁNDU ÖLD Jón
Trausta
Ég ætla ekki að ofþyngja samvizku þína með því, að þú
takir við Hjalta. Þann Iieiður ætla ég sjálfri mér, að verja
hann fyrir eftirsókn bróður míns. Bón mín er einungis sú,
að þú hafir gát á ferðum bróður míns héðan að heiinan og
sendir mér orð, ef þér sýnist ástæða til.“
„Þetta skal ég gera,“ mælti Eyjólfur. „Héðan sést beint
yfir að Hlíðarenda, og ég sé til allra mannaferða austur yfir
aurana. Auk þess fæ ég daglega fréttir handan úr Fljótshlíð,
en auðvelt er héðan að skjótast þvert yfir heiðar, framan við
jökulinn, að Stóruborg. Lögmaður skal ekki koma þér á óvart
með flokk manna. Því máttu treysta.“
„Það er gott. Þá er erindi mínu lokið. Heilsaðu Helgu
konu þinni. Hún er dóttir Jóns biskups Arasonar og veit,
hvað þungir harmar eru. Hún skilur skap mitt betur en
þú. Vertu sæll!“
Arina sneri hestinúm og reið heim á leið og Sigvaldi með
henni. Eyjólfur stóð eftir á götubakkanum og horfði undr-
andi á eftir þeim.
Sól var gengin lágt, þegar þau riðu heimleiðis, og foss-
arnir vestan í Seljalandsmúla stóðu í regnbogaskrúða.
FlMMTl ÞÁTTUR
1. STIGAMANNSLÍF
Vestan frá Drífanda og austur fyrir Hvamm er samfelld
hamragirðing. IIvöss á brúnina starir hún ótal skuggalegum
augum suður á sandana og hafið.
Köld og stirð og stcindauð er sú ásýnd. Þess vegna óttast
hana enginn, þrátt fyrir hrikasvip hennar. Köld og stirð
og steindauð hamrabelti, hvert upp af öðru, ófrýn og ægileg,
með ótnl kolsvörtum skútum, sem enginn maður veit, hvað
hafa nð geyma. Sólskinið líður í svip yfir þessa tröllslegu
ásýnd og gerir hana vinalegri; en þá verða jafnframt skugg-
arnir í skútunum svartari, — augun hvassari. Svo dregur
flóka fyrir sólina, og myndin verður öll jafngrett og úfin.
Loks sezt flókinn í sjálfa hamrana og byrgir þá eins og grár
höttur. Þá er belgur dreginn á höfuð tröllinu. Bleytan sígur
niður blakt andlitið eins og þessi grimma vavttur gráti.
Ur einum af þessum biksvörtu bergaugum störðu numanns-
augu suður á sandana og hafið. Hjalti var setztur að í hell-
inum.
Ekki var þar stigamannslegt umhorfs. Sauðgrátt vaðmál
— Bíðið . . . við erum
ekki alveg tilbúnir enn-
þá...
— Reyndu aftur, og
mundu nú að hreyfa
vængina...
— Voruð það þér, sem
pöntuðuð sérstaklega
létt vín???
— Hvernig get ég full-
vissað þig um, að mér
þykir fyrir þessu???