Morgunblaðið - 30.08.1974, Blaðsíða 22

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 30. ÁGÚST 1974
22
Minning:
Þorsteinn Ingólfs-
son íþróttakennari
Fæddur 28. október 1949.
Dáinn ll. ágúst 1974.
Þorsteinn hennar Ingu okkar er
dáinn. Þessi dimma harmafregn
barst okkur, þegar þau og börnin,
sem þeim var trúað fyrir í fjar-
lægu landi, áttu eftir nokkra
daga, áður en þau kæmu heim til
vina og ættingja eftir rúmlega 2ja
mánaða dvöl í sól og sumri. Þessi
góði, hrausti drengur, sem Inga
okkar valdi sér að lífsförunaut,
varð okkur sannur sonur. Við sá-
um og fundum í honum allt hið
bezta, sem prýðir góðan dreng.
Þegar við fréttum lát náins og
kærs vinar, erum við svo ósköp
smá, jafnvel neitum að trúa. Ung-
ur maður er kallaður burt af svið-
inu í byrjun leiks. Því fyrir Þor-
steini og konu hans var sviðið
fullmótað. Hann var íþrótta-
kennari, bæði höfðu þau lokið
kennaraprófi og starf þeirra og
áhugamál voru unnin saman því
að bæði kenndu við Höfðaskólann
í Reykjavík, og þaðan voru börn-
in, sem þau höfðu umsjón með í
sumar, er starfsdegi þessa unga
manns lauk svo skyndilega.
Þeim ungu hjónunum var það
sameiginlegt að helga þessum
börnum krafta sína, að koma
þeim til aukins þroska, voru
aldrei í vafa um, að þau höfðu
valíð rétt. Margs er að minnast,
þótt samfylgdin yrði ekki löng.
„Allt var gott sem gerði hann“
getum við með sanni sagt um Þor-
stein okkar. Það voru margar
ánægjustundirnar, er við fyrir
norðan áttum með ungu hjónun-
um. Þeirra hamingja var okkar.
Það var okkur gleði að fylgjast
með þeim, vonum þeirra og
árangri á þessari skömmu sam-
leið, sjá húsið þeirra rlsa af
grunni, vera með þeim í leik og
starfi. Það voru góðir dagar, sem
því miður urðu of fáir. Við álykt-
um og ráðgerum svo margt, en
einn ræður. Þar duga engin svör
við því, er á hugann leitar við
slíkar kringumstæður, aðeins
vissan um, að „látinn Iifir“.
Við, sem bárum gæfu til að
kynnast Þorsteini, gerum I sann-
leika þessi orð að okkar. Við
kveðjum I djúpri þökk ástkæran
tengdason, sem dóttirin yngri
kom inn í líf okkar, hún gat ekki
betur valið, það var allra álit. Við
þökkum og munum um ókomna
tíð þakka af heilum hug allt of
stutta samfylgd góðs drengs. Við
biðjum Guð að blessa Þorstein
okkar.
Elsku dóttir, Ingibjörg, Ingólf-
ur og bræður við biðjum Guð að
líta til ykkar á þessum sorgar-
stundum, hjálpa og blessa minn-
ingar ástkærs eiginmanns, sonar
og bróður.
Tengdaforeldrar.
Við, handknattleiksmenn úr
Ármanni, vorum að koma heim úr
æfingar- og keppnisferðalagi, er
við heyrðum, að félagi okkar Þor-
steinn Ingólfsson hefði lagt í
annað og stærra ferðalag, sitt
hinzta. Okkur var tjáð, að Steini,
en svo var Þorsteinn nefndur af
félögum slnum, hefði látizt fjarri
átthögum sínum I suðrænu landi.
Við svo óvænta andlátsfregn
verða menn gripnir vanmáttar-
kennd og undrun. Það er svo ótrú-
legt finnst manni, að Steini sé
horfinn hér af jörð.
Þorsteinn Ingólfsson hafði
starfað með okkur I handknatt-
leiksdeild Ármanns I 4—5 ár, en
áður hafði hann stundað sund-
knattleik. Hann komst fljótlega I
röð fremstu leikmanna okkar, og
lék hann með meistaraflokki frá
1970.
Þær eru ófáar ánægjustund-
irnar, sem við félagarnir áttum
saman innan vallar sem utan,
enda er það fátt sem veitir jafn-
margar gleðistundir og íþróttir.
En til þess að njóta þeirra veróur
að leggja af mörkum mikið félags-
starf. Lendir sú vinna oftast á
herðum fárra einstaklinga. Þor-
steinn Ingólfsson var einn þess-
ara fórnfúsu manna, og verður
starf hans víst aldrei fullþakkað.
Hann var I stjórn handknattleiks-
deildarinnar árin 1972—73 og
starfaði sem gjaldkeri, en lét af
störfum síðastliðið vor vegna mik-
illa anna.
t
Faðir okkar,
JÓN G. JÓNSSON,
verður jarðsunginn frá Akureyr-
arkirkju mánudaginn 2. sept. kl.
13 30
Daníel Jónsson,
Ólafur Jónsson,
Valgarð Jónsson,
Gunnar Jónsson.
Þorsteinn starfaði sem leikfimi-
kennari við Höfðaskóla I Reykja-
vík, þar sem hann kenndí sein-
þroska börnum. Starf hans dró
hann til hinna suðrænu Ianda, þar
sem hann lézt.
Mönnum hefur oft verið líkt við
tré. Sum tré eru síung og veik-
byggð og þarfnast stöðugrar um-
önnunar og skjóls. önnur eru stór
og sterk og veita skjól. Þannig var
Steini. Hann var likastur stóru
tré, sem verndaði lággróðurinn
með sterkum greinum sínum.
Helzta einkenni hans var fórn-
fýsi. I starfi sínu og leik var hann
ávallt reiðubúinn að fórna tíma
og erfiði, svo að aðrir mættu gleði
njóta.
Konu Þorsteins, Ingibjörgu
Harðardóttur, og öðrum aðstand-
endum vottum við samúð okkar.
Fátt annað en tíminn getur lægt
öldur sorgarinnar. En megi hlut-
tekning okkar og samúð sln nokk-
urs, veitum við hana af heilum
hug.
Handknattleiksdeild Ármanns.
Okkur langar til að skrifa nokk-
ur kveðjuorð I minningu góðs
vinar og samstarfsmanns, Þor-
steins Ingólfssonar.
Við kynntumst Steina fyrst,
þegar við kenndum saman I fyrra-
vetur I Höfðaskóla. Þá strax fund-
um við, að hann var traustur
maður, sem gott var að starfa
með. Þegar ákveðið var, að Þor-
steinn og Inga, kona hans, færu
með börnunum I sumardvöl til
Mallorca, og það kom I okkar hlut
að starfa með þeim, vissum við, að
við yrðum samhuga hópur. Þá
reyndi fyrst raunverulega á sam-
starf okkar og traust hvers til
annars við erfiðar aðstæður,
fjarri heimalandinu, þar sem við
vorum eins og ein stór fjölskylda
meðal ókunnugra. Og Steini var
alltaf tilbúinn til hjálpar, ef eitt-
hvað bjátaði á og fljótur að gera
gott úr öllu með sínu jafnaðar-
geði. Hann átti mikinn þátt I
starfi okkar og oft mæddi meira á
honum en okkur hinum, þvl að
hann var sá sterki I okkar hópi,
sem aldrei brást.
Síðustu dagana, sem við vorum
saman, glöddumst við öll yfir
ánægjulegu og vel heppnuðu
sumri, en ekki grunaði okkur þá,
að svo sorglegur atburður sem lát
Þorsteins, mundi eiga sér stað,
áður en við héldum heim. En bilið
er oft skammt milli blíðu og éls.
Það er sárt að þurfa að kveðja
hann Steina, en við munum aldrei
gleyma honum. Við erum þakklát-
ar fyrir að hafa fengið tækifæri
til að kynnast honum og þeim
mannkostum, sem hann var
gæddur. í okkar augum verður
hann ætíð tákn hins milda og
sterka.
Við vottum Ingu, foreldrum
hans og öðrum ættingjum okkar
innilegustu samúð.
Auðbjörg og Ásthildur.
Þeir, sem guðirnir elska, deyja
ungir. Hvers vegna og af hverju?
Hversu oft hef ég ekki spurt Guð,
síðan mér barst þessi helfregn að
morgni 11. þ.m., en ég fæ ekkert
svar. Ég vil þakka fyrir þessi fáu
ár, sem við höfum átt samleið með
Þorsteini Ingólfssyni, ótal minn-
ingar líða um huga minn, ferðalög
um jól heim I Skagafjörð og aðrar
hátlðir, helgarferðir um hásumar,
veiðidagur iBlöndu.ogsvo mætti
lengi telja, en fátækleg orð geta
svo lítið sagt. 25 ár er ekki langur
aldur, en samt hafði þessum
mæta dreng orðið svo mikið úr
verki. öllum frístundum sínum
varði hann á sem beztan og heil-
brigðastan hátt. Iþróttir áttu hug
hans frá barnæsku og af alhug
vann hann íþróttafélagi sínu og
varð því ávallt til sóma. Ég minn-
ist þess, er við fylgdum föður mín-
um til grafar I janúar s.l., er Þor-
steinn bar kistu hans; hvern hefði
grunað, að þessi karlmannlegi og
sterki maður yrði næstur. Ég vil
þakka honum alla þá hlýju og
vinsemd, er hann sýndi föður
mínum I veikindum hans, bæði
hér I Reykjavík og á Sauðárkrók.
Þann 4. september 1971 gekk
Þorsteinn að eiga bróðurdóttur
mlna, Ingibjörgu Harðardóttur
kennara frá Sauðárkróki. Ég og
fjölskylda mín erum stolt af þvi
að hafa átt svo góðan dreng á
meðal okkar I þessi fáu ár, og þar
mun hans ávallt verða minnzt sem
fyrirmynd ungra manna.
Og við þig elsku Ingalill, hvað
get ég sagt, ég bið góðan Guð að
vaka yfir þér og styrkja þig I
þinni miklu sorg.
Foreldrum hans og bræðrum
biðjum við einnig Guðs blessunar.
Far þú I friði, friður Guðs þig
blessi, hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Anna Jóna og Sigurður Ólafsson.
Hann Steini er horfinn sjónum
okkar — Þegar við hjónin fengum
þessar fréttir á sunnudags-
morguninn 11. ágúst s.I. kom fyrst
fram I huga mér: „Nei, það getur
ekki verið, það getur ekki hafa
gerzt, Steini, þessi hrausti og
sterklegi maður, sem aldrei hafði
kennt sér neins meins, alltaf
hress og kátur I vinahöpi og reiðu-
búinn að hjálpa, ef svo bar undir.
En hversu lltils megum við gegn
Guði, sem alla kallar til sín að
lokum.
Þegar ég lít yfir þennan tima,
sem við fengum notið með þeim
Steina og Ingu systur minni,
koma svo ótalmargar minningar
fram i huga mér, þótt árin hafi
ekki verið mörg. — Mér er einna
minnistæðast, er við bjuggum öll
saman s.l. vetur hér I Reykjavík,
þar komu hans góðu eiginleikar
bezt fram. Framtíðin virtist blasa
svo björt við þeim hjónum, þau
áttu svo margt sameiginlegt
framar mörgum öðrum, kenndu
við sama skóla, og oft gátu þau
setið timunum saman og rætt um,
hvernig hægt væri að gera meira
fyrir börnin I Höfðaskólanum, og
þeirra takmark var að fullgera
húsið, sem þau höfðu að mestu
leyti unnið að sjálf, leigja það
síðan og fara erlendis til að sér-
mennta sigíkennslu hugfatlaðra
barna, sem 4ttu hug þeirra allan.
Þetta lýsir því meðal annars, hve
samhent þau Inga og Steini voru
bæði I atvinnu sinni og utan henn-
ar. Steini, sem fékk að vera svona
stutt hérna megin, fékk miklu
meira áorkað en margir fá á
langri æfi. Stundirnar með hon-
um gleymast aldrei, sérstaklega
ekki ungum dreng. sem séfellt
spyr um hann. Þetta fáum við
ekki skilið, þótt vissan og trúin
um endurfundi að lokinni göngu
hér styrki okkur og hjálpi I þess-
um mikla missi.
Systir mín sér á bak yndisleg-
um og ástríkum eiginmanni. Við
þig get ég ekki sagt annað en:
Drottin styrki þig og leiði á þess-
um tímamótum æfi þinnar og
hjálpi þér að halda áfram starfi
ykkar.
Foreldrum, bræðrum og mág-
konum vottum við hjónin og son-
ur okkar dýpstu samúð. — Góður
guð blessi minningu ástkærs
mágs og vinar.
Brynja Harðardóttir
og Kristinn F. Guðjónsson.
Kveðja frá samkennurum.
Á sólbjörtum sumardegi eins og
þeir gerast fegurstir á Islandi
barst okkur fegnin um sviplegt
fráfall hans I fjarlægu landi. Og
það syrti I hugum okkar, dimm-
an skugga dró fyrir sól þessa
dags, okkur setti hljóð, við slíkar
harmafregnir verður manni orðs
vant.
Þegar við kvöddum hann I vor,
glaðan og reifan, önnum kafinn
og stórhuga, grunaði okkur slzt,
að það yrði síðasta handtakið. Við
áttum von á, að hann tæki til
starfa með okkur I haust ötull og
samvizkusamur I starfi sínu,
drenglundaður og góður félagi,
sem aflað hafði sér vináttu og
trausts, bæði nemenda og sam-
kennara. Við vissum, að hann
hafði, ásamt eftirlifandi eigin-
konu sinni, lagt nótt við dag til að
koma húsinu, sem þau voru að
byggja, undir þak, áður en þau
færu ferð með nemendum úr
skólanum okkar til sumardvalar á
Mallorca. Við vissum, að þau
horfðu björtum augum til fram-
tíðarinnar, tvær samhentar mann-
eskjur I blóma lífsins, dugmikið
fólk, traust og gott.
Og nú er hann skyndilega allur.
Við drjúpum höfði i innilegri
t
Sonur okkar,
SVAVAR MARTIN SVAVARSSON,
lézt af slysförum 28. ágúst.
Kristin Hafsteinsdóttir,
Svavar M. Carlsen.
t Faðir okkar og tengdafaðir
SIGURÐUR GUÐNASON Eskihlíð 10, lézt i Landspítalanum þann 28. ágúst. Margrét Sigurðardóttir
Engilbert Sigurðsson Kristrún Guðmundsdóttir
Sólveig Sigurðardóttir Ágúst Kjartansson
Helga Sigurðardóttir Valgeir Einarsson
SigurðurE. Sigurðsson Sigrlður Kristinsdóttir
Elín Sigurðardóttir Stefán Karl Linnet Ásta Thorarensen
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi
ÓLAFUR R. BJÖRNSSON
stórkaupmaður,
Fjölnisvegi 3,
andaðist 19 ágúst s I. Jarðarförin hefur farið fram. Þökkum auðsýnda
samúð
Gyða Gunnarsdóttir,
Sigríður Ólafsdóttir Guðmundur Guðmundsson
Gunnar Ólafsson Margrét Leósdóttir
Ólafur Ólafsson Ótöf L. Bridde
og barnabörn.
Útför móður okkar
SÓLRÚNARINGVARSDÓTTUR
frá Bakkastig 11,
Vestmannaeyjum,
Kleppsvegi 32.
verðurgerð frá Landakirkju laugardaginn 31. ágústkl. 2.
Ágústa Sveinsdóttir,
Berent Sveinsson,
Garðar Sveinsson,
Tryggvi Sveinsson.
t
Móðir okkar
ELÍN AÐALBJÖRG ÞORSTEINSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju, laugardaginn 31. ágúst kl
1 0 30 árdegis.
Guðný Kristmundsdóttir,
Gunnþóra Kristmundsdóttir.
t
Hjartans þakkir færum við öllum okkar vinum og kunningjum, sem
sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og jarðarför móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
JÓHÖNNUJÓNSDÓTTUR
frð Aldarminni, Stokkseyri.
Lilja Bjarnadóttir, Ólafur Guðjónsson,
Óskar Bjarnason, Sigurjóna Marteinsdóttir,
Jóhannes Bjamason, Dagbjört Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.