Morgunblaðið - 01.11.1974, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 1. NÖVEMBER 1974
37
J
\
Evelyn
Anthony:
LAUNMORÐINGINN
Jöhanna
Kristjönsdöttir
þýddi ^
37
— Tekur þú ekki eftir því lika,
Huntley? Hvaö er það nú. Já hár-
greiðslan, — það er hárgreiðslan,
sem er örðuvísi.
Hann hló við og Elizabeth tók
undir og slakaði á. Þaó var ekkert
athugavert við það þótt hann
hefði horft á hana, hann var bara
eins og hver annar karlmaður að
horfa á stúlku, sem hafði breytt
um hárgreiðslu. Fyrstu mínúturn-
ar hafði henni verið innanbrjósts,
eins og nafnið Leary væri letrað
stórum störfum á enni sér.
— Það fer þér reglulega vel,
elskan, sagði Dallas. Hún vildi
vera þægileg og elskuleg eins og
jafnan áður.
— Við skulum fara inn í blóma-
stofuna, sagði Huntley. — Eg hef
ýmislegt að sýna ykkur. Huntley
gekk á undan og þau komu öll í
halarófu á eftir. Hún heyrði Dall-
as ávarpa frænda og hann svaraði
henni skætingi eða engu. Eliza-
beth hugsaði með sér, að sjálfsagt
væru það taugarnar, sem lékju
hana grátt, því að hanni fannst
ófyrirgefanlegt hvernig frændi
hennar kom fram við Dallas.
Hvernig hann marði persónuleika
hennar undir fótum sér. Enginn
maður gat leyft sér að koma fram
á þennan hátt. Og hann ætlaði
aldrei að ganga að eiga veslings
stúlkuna. Allir vissu það, nema ef
til vill Dallas sjálf. Allar konur
Huntleys höfðu verið af ríkum og
virtum ættum. Því var ekki að
heilsa með Dallas og það eitt
dugði, þvi að Huntley var ófor-
betranleg höfðingjasleikja.
Þau settust niður og Elizabeth
gat ekki annað en hrifist, þetta
var eins og að koma í aldingarð-
inn Eden hugsaði hún með sér.
Ótrúlegustu tegundir fegurstu
skrautjurta í öllum regnbogans
litum hvar sem litið var og ilmur-
inn höfugur. Jafnskjótt og þau
höfðu fengið sér sæti birtist
þjónn með kampavín handa Dall-
as og Eliazbeth, viskí handa King
og sérstaka blöndu handa Hunt-
ley.
— Mér þykir vænt um að sjá þig
góða, sagði Huntley við hana.
Hann hugsaði með sér að hún
væri fallegri en áður. Það var rétt
athugað hjá King, það fór henni
betur að greiða hárið svona. Hún
varð yngri við það. Og einhvern
veginn virtirtist hún grennri og
stafa af henni ljóma, sem hann
gat ekki fullkomlega greint í huga
sér. Þó fann hann að henni var
órótt innanbrjósts, en hann vissi
ekki af hverju. Hann leit sem
snöggvast á Eddi King og sá reiði-
giampa í augum hans. Hann vissi
að Eddi King var hrifinn af
frænku hans og vegna þess að
hún var honum skyld, gat
Huntiey ekki áfellst hann fyrir
það. En þótt hann gæti leyft sér
að horfa á hana, þá fengi hann
aldrei að ganga lengra. Hann var
að vísu vinur hans, en hann skyldi
aldrei fá þá grillu, að hann mætti
gera hosur sínar grænar fyrir
Elizabethu. Huntley vonaði að
vísu, að Elizabeth færi senn að
gifta sig, en Eddi King yrði ekki
sá maður.
— Eg var einmitt að hugsa um,
hvenær þú hefðir þig upp í að
hringja eða koma hingað, sagði
hann. — Ég saknaði þín. Dallas
var lika í burtu, að verða sér úti
um brúnku i Florida, svo að ég
var hálfeinmana.
— Fyrirgefðu, frændi, sagði
Elizabeth. — Ég ætlaði mér að
hringja, en einhvern veginn varð
aldrei neitt úrneinu.
— Æ, krúttió mitt, sagði Dallas,
stóð upp og vafði hann örmum. —
Aleinn hér og enginn að hugsa
um þig. En nú erum við öll hér,
elskan mín og ég fer aldrei frá
þér.
— Ljúktu við drykkinn þinn,
sagði Huntley hranalega og hún
sleppti honum og gekk aftur að
st’ólnum sínum, hnípin og döpur.
Elizabeth sneri sér frá frænda
sinum og horfði á Dallas.
— I næsta skipti þegar þú ferð
til Florida, sagði hún, — láttu mig
þá vita, Dallas og ég slæst i för
með þér. Ég hef enga trú á það
drepi frænda þótt hann sé skilinn
eftir einn um tíma.
— Við sulum koma og skoða
orkideurnar, sagði King i flýti.
Hann sá að rifrildi gat verið í
uppsiglingu hjá Huntley og
frænku hans. Hann hafði aldrei
séð Elizabethu svona áður, það
var eins og hún væri hengd upp á
þráð, eða eins og hún gæti fuðrað
upp í bræði hvenær sem væri.
Hún stóð upp og þau gengu
meðfram blómábeðunum. Þegar
þau voru komin spottakorn, nam
Elizabeth staðar. Hitinn, þungur
blómailmurinn og hugaræsingur-
inn gerði það að verkum að það
setti að henni velgju.
— Við skulum koma Eddi. Ég
þoli ekki við í þessum hita.
— Dokaðu við, sagði King. Þau
stóðu nálægt hvort öðru og hann
fann til ákafrar löngunar að koma
við hana. Kannski var það hitinn
og anganin. Kannski var það þessi
breyting sem honum fannst orðin
á Elizabethu og honum var efst i
huga að þrifa hana i fangið og
taka hana á gólfinu milli blóma-
beðanna. En með því að beita sig
afli hélt hann aftur af sér. Hann
sagði hljóðlega:
— Segðu mér frá þessum
manni. Ég gat ekkert sagt I sím-
anum þarna um daginn. Var
áreiðanlega allt í lagi? Hann hef-
ur ekki komið ruddalega fram?
— Ég get varla sagt ég hafi séð
hann, sagði Elizabeth. — Hann
svaf mest allan daginnn eða
horfði á sjónvarpið. Ég get ekki
sagt ég hafi orðið vör við hann,
svo að orð sé á gerandi.
— Ég hafði þungar áhyggjur af
þessu, sagði King. — Ég hefði
verið logandi hræddur ef ég hefði
vitað af þessu fyrr. Svei mér ég
hefði getað skorið mig á háls, þeg-
ar ég vissi hvað hafði komið fyrir.
Ég vona þú sért mér ekki reið.
— Auðvitað ekki. Hún reyndi
að vera létt í máli. — Þú gazt ekki
að þessu gert, Og eins og ég hef
sagt þér, var þetta allt i lagi. Hann
lét ekkert á sér kræla og það var
engin fyrirhöfn af honum.
King hafði reynt að telja sér trú
um þetta allar stundir síðan hann
hafði komist að því að Keller
hafði búið í ibúð hennar. Hann
hafði ekkert sagt henni. Hann var
atvinnumaður og þekkti reglurn-
ar. Hann brosti feginsamlega til
hennar og vék siðan að öðru at-
riði, sem honum fannst ekki síður
mikilvægt.
— Elizabeth mig langar til að
biðja þig að lofa mér dálitlu. Það
er ákaflega þýðingarmikið, sagði
hann.
— Hvað er það? Hún rétti út
höndina og fitlaði við blóm á suð-
uramerískri orkideu. Huntley
hefði bannað henni að stíga fæti
sfnum í húsið, ef hann hefði séð
hana snerta blómið. En hún gat
ekki stillt sig. Hún. varð að gera
eitthvað við höndina á sér. Hún
varð að beita sig hörku til að ekki
sæist á henni óttinn, sem hún var
haldin, innra með sér. Óttinn við
að vera í návist þessa manns — og
skynja ósjálfrátt að hann girntist
hana.
— Hverju á ég að lofa þér,
Eddi?
Karlmaður hafi ógnað yður. — Ég minni á, að rangur
framburður getur kostað yður fangelsi.
VELVAKANDI
Velvakandi svarar i slma 10-1C
kl. 1 0.30 — 11.30, frá mánuder.
til föstudags
0 Hvað er að heyra,
Hafnfirðingur?
Jóhann Jónasson, forstjóri
Grænmetisverzlunar landbún-
aðarins, skrifar:
„Einhver reiður „Hafn-
firðingur" hefur sent Velvakanda
pistil, útaf rauðu kartöflurusli,
sem hann og væntanlega aðrir
Hafnfirðingar, séu neyddir til að
kaupa. Sjálfur vill hann eingöngu
„gular kartöflur“ og virðist álykta
að allir Hafnfirðingar séu sama
sinnis.
Ég verð nú að hryggja þennan
ágæta umboðsmann Hafnfirðinga
með því að mikill meiri hluti neyt-
enda á íslandi vill fyrst og fremst
rauðar kartöflur og eru Hafnfirð-
ingar áreiðanlega engin undan-
tekning í þvi efni.
Nú vill svo til, þrátt fyrir hina
hræðilegu einokun Grænmetis-
verzlunar landbúnaðarins, að 65
fyrirtæki á landinu taka á móti
kartöflum frá framleiðendum og
selja þær án þess að Grænmetis-
verzlunin komi þar nokkuð nærri.
Eitt þessara fyrirtækja er
Kaupfélag Hafnfirðinga, sem
tekur kartöflur úr Hafnarfirði og
nágrenni og selur þær án þess að
við í Grænmetisverzluninni
komum þar nokkuð við sögu.
Hinsvegar eru hafnfirzkir kaup-
menn að sjálfsögðu, sjálfráðir um
hvort þeir skipta við kaupfélagið
eða Grænmetisverzlunina i
Reykjavik.
Ég hef að gefnu þessu tilefni
rætt við þá, sem sjá um söluna hjá
Kaupfélagi Hafnfirðinga og
kemur þá I ljós að mikill meiri
hluti af þeim kartöflum, sem þar
hafa verið til sölu eru Gullauga og
Bintje, en það eru væntanlega
þær gulu kartöflur, sem umboðs-
maðurinn vill neyta. Honum ætti
því að vera í lófa lagið, að fá
einmitt það sem hann óskar.
Hinsvegar skal það fúslega
viðurkennt að við teljum mjög
æskilegt að hægt væri að hafa
meira úrval afbrigða á markaðn-
um en nú er, en við getum þvi
miður ekki selt annað en það sem
framleitt er I landinu, meðan inn-
flutningur er ekki leyfður.
Skipting framleiðslunnar hér
sunnanlands eftir afbrigðum er
nokkurn veginn, sem hér segir,
85% eru rauðar islenzkar en um
15% önnur afbrigði.
Ég hirði ekki að fara útí að
eltast við að leiðrétta frekar rang-
færslur og hrakyrði höfundar um
neytendasamtök, kaupmenn og
Grænmetisverzlunina, þar sem ég
vona að umboðsmanninum sé nú
runnin reiðin og iðrist þvi haéfi-
lega eftir þetta frumhlaup sitt.
Reykjavík, 29. október 1974
Jóhann Jónasson."
0 Snjóholtsmelar
— ekki Snjóholts-
sandar
Sigurður Magnússon, Hrafn-
hólum 2, Reykjavík, skrifar:
„Velvakandi góður.
Ekki var það meining min
þegar ég ritaði greinarkornið,
sem birtist I dálkum þinum
sunnudaginn 27. október að búa
til ný örnefni austur á Héraði,
heldur vildi ég minna á að
Austurland væri haft útundan.
Þegar ég ræddi um stað fyrir
nýja flugvöllinn þar eystra stóð í
handritinu, að hann yrði byggður
á Snjóholtsmelum en ekki Snjó-
holtssöndum, eins og prentað var
í blaðinu.
Þetta skiptir að visu ekki miklu
máli — og þó. Breytingin gefur til
kynna, að það sé ókunnur maður i
Eiðaþinghá sem ritar greinina. Ég
er þar allvel kunnugur, og Snjó-
holtssanda hefi ég aldrei heyrt
nefnda. Vænti ég þess, að þú birt-
ir þessa leiðréttingu.
En fyrst ég er að biðja um þessa
leiðréttingu langar mig til þess að
bæta einu atriði við umtalið um
landsfjórðungaáætlanirnar, og
það er um menntaskólana.
Vestfirðingafjórðungur hefur
sinn menntaskóla á Isafirði. Norð-
lendingafjórðungur á Akureyri.
Sunnlendingafjórðungur hefur
þá marga, að Reykjavik meðtal-
inni. — En Austfirðingafjórð-
ungur hefur engan. Fjórða sætið
er autt — sæti Austfirðinga.
Þarna þarf réttlát byggðastefna
að láta að sér kveða og úr að bæta,
svo fljótt sem efni og ástæður
leyfa.
Sigurður Magnússon.“
Leitt var að örnefnið Snjóholts-
melar skyldi brenglast I meðför-
um. Reyndar er ekki hægt að
kenna prentvillupúkanum um
þennan grikk, þar sem honum
hefur verið úthýst hér fyrir fullt
og allt. Þegar farið var að nota
offsettæknina hér, vörpuðu marg-
ir öndinni léttar, og héldu að nú
tækist að svelta púkann í hel, og
þar með væru prentvillur úr sög-
unni. Púkinn títtnefndi mun lika
hafa gefizt upp á rófunum, en í
staðinn er bara kominn annar ári,
sem enginn hefur augum litið enn
sem komið er, enda eins vist að
hann sé með öllu ósýnilegur.
Þetta fyrirbrigði á það til að gera
okkur lifið leitt, og stendur fyrir-
rennaranum fyllilega á sporði.
% Nýr þáttur
fyrir ungt fölk
Utvarpshlustandi hringdi, og
sagðist hafa hlýtt á lok þáttar s.l.
þriðjudagskvöld. Þarna hafi verið
um að ræða nýjan þátt, ætlaðan
ungu fólki. Hefði stjórnandi
þáttarins komið með glósur um
varnarmál I lok þáttarins, og þær
harla ósmekklegar. Að vísu hefði
verið svo að skilja, að þetta inn-
legg hefði átt að vera fyndið, sem
reyndar hefði mistekizt gjörsam-
lega. I framhaldi af lexiu þessari
vildi útvarpshlustandi þessi koma
þvi á framfæri við útvarpsstarfs-
menn, að þeir uppfræddu nýja
umsjónarmenn þátta um óhlut-
drægnisákvæði í útvarpslögun-
um, og sæju til þess að þeim væri
fyigt.
Heiðraður
SVEINN Sigfússon forstjóri frá
Lundar i Manitoba var I sumar
útnefndur meðlimur reglunnar
„Order of Canada“ fyrir frábæra
þjónustu við kanadiska ríkið og
mikið og ágætt starf á sviði mann-
úðarmála. Sveini var stefnt til
Ottawa til þess að taka á móti
tignarmerki reglunnar. Hann er
fæddur í Kanada þann 15. júni
1912, en foreldrar voru Skúli Sig-
urðsson löggjafarþingmaður og
Guðrún Guðmundsdóttir. Hann er
að bezt er vitað eini Kanadamað-
urinn af íslenzku ætterni, sem
hlotnazt hefur sá heiður, sem fyrr
er getið.
Vestur-
íslenzkur
barnakór
stofnaður
ELMA Gislason hefur afráðið að
reyna að koma á fót íslenzkum
barnakór í Winnipeg og hafa
hann fullþjálfaðan til að koma
fram á skemmtunum þegar haldið
verður hátíðlegt 100 ára afmæli
íslenzka landnámsins i Kanada
1975. Er miðað að þvi að kórinn
komi fyrst fram á Frónsmótinu í
Winnipeg seint í janúar, en
þjóðræknisdeildin Frón styrkir
kórinn f járhagslega.
Tildrög þess að kórinn er stofn-
aður eru þau, að þvi er segir í
Lögbergi-Heimskringu, að Álf-
heiður, kona Garðars Garðarsson-
ar í St. Vital, kom til Elmu, þegar
hún var að velta þessu fyrir sér og
spurði hana, hvort ekki væri til
íslenzkur barnakór i Winnipeg,
sem Díana litla dóttir þeirra
hjóna gæti fengið inngöngu í,
sagði að sig langaði til að barnið
glataði ekki áhuganum á íslenzk-
um ljóðum og lögum. Afréð Elma
þá að stofna kórinn.
Taugaveiki-
bróðir í V-
Þýzkalandi -
3 hafa látizt
Stuttgart V-Þýzkalandi
30. okt. Reuter.
ÞRÍR hafa nú látizt úr
taugaveikibróður í Suð-
vestur-Þýzkalandi og nýtt
tilfelli kom upp í dag í
grennd við landamæri V-
Þýzkalands og Danmerkur.
Nú hafa 159 manns tekið
veikina. Rúmlega sjötug
kona lézt úr veikinni í dag,
áður höfðu dáið úr henni
64 ára gömul kona og
I rúmlega þrítugur maður.