Morgunblaðið - 09.01.1975, Qupperneq 24

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. JANUAR 1975
24________________
Halldór Kristbjörn
Ingólfsson — Minning
Fæddur 24. október 1926.
Látinn 29. des. 1974.
Vió eina af guðsþjónustunum á
Borgarspítalanum í nóvember sl.
var viðstaddur einn af æskuvin-
um mínum, Halldór Ingólfsson.
Við tókum tal saman og það var
margs að minnast úr Vesturbæn-
um í Reykjavík fyrir tæpúm 40
árum. En nú var Halldór sjúkur,
hann hafði gengist undir mikinn
uppskurð og batinn vildi ekki
koma.
Næst þegar ég messaði á spítal-
anum var hann of veikur til að
koma niður og ég fór þá upp til
hans og nú vildi hann heyra sög-
una af þeim, sem hafði gjörbreytt
mínu lífi, Jesú Kristi. Halldór var
þá bæði þjáður og þreyttur og
hann óttaðist það sem framundan
var, hið ókunna. Hvað tekur nú
við? Það var spurningin stóra,
sem sótti á hann, spurningin, sem
allir mæta fyrr eða síðar. Hvað
tekur nú við?
Eg las fyrir hann úr Biblíu, sem
var á náttborði við rúm hans og
við áttum saman langa bæna-
stund og mér er minnisstætt hve
mjög hann róaðist. Það var sem
hann öðlaðist innri frið og væri
sáttur við örlög sín og við tókum
aftur að rifja upp æskuminning-
ar. Við hittumst aftur eftir aftan-
sönginn á aðfangadag jóla, en svo
var öllu lokið 29. desember sl.
Halldór Kristbjörn Ingólfsson
hét hann fullu nafni og var fædd-
ur 24. október 1926. Foreldrar
hans voru hjónin Guðlaug Ölafs-
dóttir og Ingóifur Helgason. Þau
eignuðust átta börn, þrjú dóu í
æsku, en fimm komust upp og var
Halldór þeirra yngstur. Eftir lifa
nú Ölöf, Ölafur, Sigurður og Guð-
ríður.
Vinur minn Brynjúlfur Árna-
son fyrrv. deildarstjóri í félags-
málaráðuneytinu andaðist sl.
gamlárskvöld. Andlát hans kom
ekki á óvart, því síðustu 2 árin
hafði hann verið mjög veikur og
gengist undir margar skurðað-
gerðir og langar spítalalegur.
Hver venjulegur maður hefði fyr-
ir löngu gefist upp fyrir þessum
veikindum, en lifsþorsti Bryn-
júlfs og viljastyrkur var með ein-
dæmum og sárþjáður var hann
stoð og stytta ágætrar eiginkonu
sinnar og einkasonar og héjt uppi
hugrekki þeirra.
Við Brynjúlfur kynntumst fyrst
árið 1915, en eftir að hann hafði
lokið lagaprófi og var kominn aft-
ur frá ísafirði, þar sem hann
stundaði um skeið lögfræðistörf,
urðu kynni okkar náin og var
hann húsvinur hjá okkur hjónum.
Hann var og fulltrúi minn á mál-
flutningsskrifstofu minni um ára-
bil og fórst það starf ágætlega úr
hendi.
Hann var ágætur lögfræðingur.
Lét sér ekki nægja að fletta upp í
lagasafninu eftir þeim lagagrein-
um, sem við áttu í hvert sinn,
heldur seildist dýpra eftir þeim
rökum, sem lagagreinarnar voru
reistar á, og var því bæði
skemmtilegt og fróðlegt að ræða
við hann um þau efni.
En ennþá meira virði var trú-
mennska hans og óbrigðul vin-
átta, sem aldrei féll minnsti
skuggi á.
Brynjúlfur er síðastur 5 mikil-
hæfra systkina, sem hverfur úr
þessari jarðvist.
Við Stefanía biðjum honum
guðs blessunar um leið og við
vottum hans ágætu konu, Ingunni
Einarsdóttur, einkasyni þeirra,
Árna Hauk, og öðrum aðstand-
endum einlæga samúð okkar.
Lárus Jóhannesson.
Árið 1952 kvæntist Halldór eft-
irlifandi konu sinni Elly
Waschkau og eignuðust þau fjög-
ur börn: Jóhann, sem er giftur
Soffíu Kwazenko, Björn Öttó,
Erlu Dóris og Guðlaug Margréti,
sem öll eru enn I föðurhúsum.
Halldór eignaðist tvö barnabörn,
sem hændust mjög að afa sínum,
enda var hann Ijúfur maður og
barngóður og vildi öllum gott
gera.
Halldór var handlaginn maður
og hóf snemma smíðar. Var hann
húsasmíðameistari að atvinnu og
eftirsóttur sökum dugnaðar og
ósérhlífni. Hann starfaði lengi
hjá Byggingarfélaginu Brú, við
byggingu Borgarspítalans og nú
seinast þegar heilsan hafði bilað
og leyfði ekki erfiðisvinnu, var
hann gæslumaður við þá stofnun.
Ein ljúfasta æskuminning mín
er tengd við sumarið 1936 og átti
Halldór mikinn þátt i henni. Það
var mikill spenningur á meðal
drengjanna á Framnesveginum í
„Lautinni". Verið var að undir-
búa för í sumarbúðir KFUM í
Vatnaskógi. Halldór ætlaði að
fara, en ég var einu ári of ungur
og tók ég það mjög nærri mér, þvi
að löngunín var óskapleg. Þá var
það Halldór, sem kom mér til
bjargar. Hann bauðst til þess að
lofa mér að vera I tjaldi með sér
og líta eftir mér. Var þetta sam-
þykkt bæði af foreldrum mínum
og ráðamönnum sumarbúðanna.
Þessi dvöl okkar i Vatnaskógi
var okkur báðum ógleymanleg og
þar komu strax I Ijós mannkostir
Halldórs, hve hann var nærgæt-
inn, úrræðagóður, hjálpsamur og
allt vildi hann fyrir mig gera.
Þetta var á þeim árum, þegar sr.
í dag verður gerð frá Fossvogs-
kirkju útför míns gamla og elsku-
lega vinar, Brynjúlfs Árnasonar,
fyrrverandi deildarstjóra i félags-
málaráðuneytinu, en hann lézt í
Borgarspítalanum 31. desember
sl. eftir langa og erfiða baráttu
við illkynjaða meinsemd í hálsi.
Brynjúlfur fæddist á Isafirði
30. júlí 1895 og var þvi kominn
hátt að áttræðu er hann lézt. For-
eldrar hans voru hin ágætu og
merku hjón Arni Sveinsson,
kaupmaður og útgerðarmaður
þar, og Guðrún Brynjúlfsdóttir
frá Mýrum í Dýrafirði. Um föður
Brynjúlfs segir dr. Páll Eggert
Ólason í íslenzkum æviskrám að
hann hafði komið „nálega við öll
málefni bæjarfélagsins“. Eru það
vissulega sannmæli, því að Árni
lét flest menningarmál til sín taka
meðan hann dvaldist á Isafirði,
enda var hann maður gáfáður og
fjölhæfur. Guðrún, móðir Bryn-
júlfs, var kvenskörungur eins og
hún átti ætt til, en jafnframt hlý
og glaðlynd og skemmtileg kona.
Er þess getið hér vegna þess að
Brynjúlfur vinur minn hafði tek-
ið að erfðum í rikum mæli þessa
kosti foreldra sinna. Var þvi jafn-
an ánægjulegt að koma á heimili
þeirra hjóna og njóta þar mikillar
gestrisni þeirra og glaðværðar í
hópi barna þeirra fimm. En nú er
allt þetta góða fólk látið. Árið
1915 fluttist fjölskyldan frá Isa-
firði til Reykjavikur, nema Ragn-
ar sonurþeirra er fórtil Kanada,
en hann var elsta barna þeirra
hjóna. Á heimili þeirra hér ríkti
sami menningarbragur og á heim-
ili þeirra fyrir vestan.
Þegar hingað kom hóf Brynjúlf-
ur nám i Menntaskólanum og
lauk þaðan stúdentsprófi vorið
1918. Um haustið sama ár innrit-
aðist hann i lagadeild Háskólans
og lauk þar 'prófi í lögum vorið
Friðrik Friðriksson var í Vatna-
skógi og seint gleymast kvöldvök-
urnar og bænastundirnar með
honum. Og ég man enn i dag,
hvernig hann klappaði á kollinn á
mér og blessaði mig. Allt þetta
hefði ég farið á mis við, ef Halldór
hefði ekki boðist til að taka mig
með.
Það var gaman að alast upp í
Vesturbænum á þessum árum,
Leikvöllurinn var stór, öll fjaran
allt frá örfirisey og útá Seltjarn-
arnes. Þar var Selsvörin með grá-
sleppukarlana og þar var Ufsa-
klettur, besti veiðistaðurinn fyrir
unga drengi, en nokkuð viðsjár-
verður þegar flæddi að. Og þar
var Bráðræðisholtið með alla fisk-
reitina og kartöflugarðana og i
Prestmóunum var alltaf nóg að
gera.
En svo liðu árin og leiðir okkar
skildust, en báðir áttu margar
sameiginlegar æskuminningar,
sem urðu okkur kærari eftir því
sem árin liðu. Og nú er komið að
leiðrlokum hjá vini minum Hail-
dóri. Missirinn er mikill þegar
ástvinur fellur frá og sorgin er
þungbær. Ég bið almáttugan Guð
að senda líkn og miskunn.
Að lokum vil ég votta eiginkonu
hans, börnum, tengdadóttur og
barnabörnum, svo og öllum ætt-
ingjum, mina dýpstu samúð.
Halldór S. Gröndal.
1 dag er til moldar borinn vinur
minn og vinnufélagi Halldór
Kristbjörn Ingólfsson. Iðn sína
nam hann hjá Guðmundi heitnum
Halldórssyni húsasmíðameistara,
sveinsprófi lauk hann árið 1955
og vann æ síðan við þá iðn. Árið
1952 kvæntist Halldór eftirlifandi
konu sinni Ellý Ingólfsson og
eignuðust þau fjögur börn, tvo
drengi, sem báðir fetuðu í spor
föðurins og lærðu húsasmíði, en
dæturnar eru enn i foreldrahús-
um, sú yngri enn við nám. Fáum
hefi ég kynnst sem lagt hafa sig
1923 — skömmu síðar hélt hann
til Isafjarðar og gegndi þar mál-
færslustörfum til ársins 1926 og
jafnframt setudómarastörfum við
og við. Þegar hér var komið flutt-
ist Brynjúlfur aftur til Reykja-
víkur og stundaði hér lögfræði-
störf til árs 1942. Hann var for-
stjóri Upplýsingaskrifstofu at-'
vinnurekenda frá 1931—33 er
skrifstofan var lögð niður og gaf
út Kaupsýslutíðindi á árunum
1931—38. Hann var ráðinn ritari í
heilbrigðismálaráðuneytinu 1.
febrúar 1942 og skipaður fulltrúi
þar 3. nóv. 1942 frá 1. sama
mánaðar að telja, en þegar sjúkra-
máladeild og örkumla í heilbrigð-
ismálaráðuneytinu var sameinað
félagsmálaráðuneytinu í nóv.
1949 fluttist hann í það ráðuneyti
og var skipaður deildarstjóri þar í
aprilmánuði 1955. Gegndi hann
þvf starfi þar til hann lét af störf-
um fyrir aldurs sakir.
Brynjúlfur var góður og traust-
ur lögfræðingur, athugull og
glöggskyggn á kjarna hvers máls,
sem honum var falið til úrlausn-
ar. Hann var því farsæll í starfi
sínu, sem oft gat verið ærið marg-
þætt og vandasamt. Hann naut
mikilla vinsælda meðal starfs-
bræðra sinna og annarra er
þekktu hann náið.
Brynjúlfur var tvikvæntur.
Fyrri konu sinni, Guðrúnu
fram um að leysa verk sitt jafn
samvizkusamlega af hendi og
Halldór. Það var ekki alltaf
hugsað um að Ieggja verkfærin
frá sér þó að klukkan segði að
vinnudeginum væri lokið.
Halldór heitinn var einn þeirra
manna sem hugsaði ekki síður um
hag þess sem hann vann fyrir en
sinn eigin. Þó er sá vandfundinn
sem hugsaði betur um heimili sitt
en hann, hann var sí vinnandi og
sést það bezt á því að þrisvar
sinnúm byggði hann sér hús, þó
að ævin væri ekki löng. Hann var
fæddur 24. 10 1926 og lézt 29. 12
1974 á Borgarspítalanum, sem
hann hafði unnið við í mörg ár,
ásamt mörgum öðrum stór-
byggingum hér í borg.
Löngun til starfa entist honum
til hinstu stundar, en enginn fær
umflúið hinsta kallið, hvorki
öldungurinn né sá sem er á bezta
aldri.
Ég votta aðstandendum
Halldórs innilegustu samúð mína
og bið guð að styrkja þá í sorg
þeirra því skarð það, sem verður
við fráfall heimilisföðurins, er
vandfyllt.
Karl Jakobsson.
Jónatansdóttur frá Hóli í
önundarfirði, kvæntist hann árið
1931. Hún var elskuleg kona, glað-
lynd og hjartaprúð, en dó um ald-
ur árið 1937 tæplega fertug að
aldri. Þau voru barnlaus.
Hinn 10. júlí 1948 kvæntist
Brynjúlfur seinni konu sinni, Ing-
unni Einarsdóttur frá Stokkseyri,
gáfaðri konu og mikilhæfri, sem
bjó manni sinum og einkasyni
þeirra, syninum Arna Hauki, fag-
urt og hlýlegt heimili, er ber það
með sér hvar sem litið er að þar
hefur húsmóðirin farið um mjúk-
um höndum af alúð og smekkvísi.
Frú Ingunn var manni sínum alla
tið traustur lifsförunautur og
annaðist hann jafnan af mikilli
umhyggju og af þeirri frábæru
nærgætni og elsku, sem ekki verð-
ur með orðum lýst — eftir að
hann tók banamein sitt. Sýndi
hún þá hversu miklu sálarþreki
hún býr yfir. Vafalaust hefur það
einnig veitt henni ómetanlegan
styrk hversu óbifanleg er trú
hennar á annað lif.
Þeir, sem ná háum aldri, verða
að sætta sig við að sjá marga góða
vini sina hverfa yfir móðuna
miklu. Þannig er og mér farið. Ég
hef orðið að sjá á bak fjölda góðra
vina minna, en enginn þeirra hef-
ur verið mér eins kær og Bryn-
júlfur Árnason, enda átti vinátta
okkar djúpar rætur. Hún hófst
þegar á bernskuárum okkar á ísa-
firði og hélst alla tið síðan svo að
aldrei bar skugga á, eða i rúmlega
sjö tugi ára. Við Brynjúlfur áttum
líka samleið mest allan þennan
tíma, fyrst í barnaskólanum á Isa-
firði, síðan í Menntaskólanum og
loks í Háskólanum og eftir það
hittumst við oft á heimili hvors
annars. Við hjónin söknum sárt
þessa góða vinar okkar og þökk-
um honum af alhug þær mörgu
ánægjustundir sem við höfum átt
með honum. Við vottum hinni
góðu konu hans og syni þeirra
okkar dýpstu samúð.
Blessuð veri minning hans.
Sigurður Grímsson.
Brynjúlfur Árnason, fyrrver-
andi deildarstjóri í félagsmála-
Minning:
------
Brgnjúlfur Arnason
deildastjóri
1 dag verður jarðsettur frá
Fossvogskirkju vinur minn Hall-
dór Kristbjörn Ingólfsson, Loga-
landi 7 hér í borg, sem fæddur var
í Reykjavík 24. október 1926. For-
eldrar hans voru hjónin Guðlaug
Ölafsdóttir og Ingólfur Helgason
sjómaður. Bæði voru þau ættuð
frá Akranesi.
Halldór var yngstur 8 systkina,
en af þeim dóu 3 í æsku. Halldór
ólst upp á heimili foreldra sinna
vestur á Framnesvegi í hópi glað-
værra og tápmikilla systkina.
Snemma fór hann að vinna og fór
snemma að bera á ósérhlífni hans
og áhuga. Hann vann við ýmis
störf, uns hann lærði húsasmiði
sem varó hans ævistarf. Árið 1952
kvæntist hann þýskri unnustu
sinni, Elly, sem fædd var
Waschkau og er mikil dugnaðar-
og mannkostakona. Þeim varð
fjögurra barna auðið en þau eru:
Jóhann Ingólfur, Björn Otto, en
báðir eru þeir sem faðir þeirra
húsasmiðir, dæturnar eru Erla
Doris og Guðlaug Margrét, sem
báðar eru hjá móður sinni og
stunda nú nám í skólum.
Sem fyrr segir var Halldór alla
tíð harðduglegur maður og ósér-
hlífinn. Hann var dulur og
fáskiptinn um annarra hagi, en
hlýr við nánari kynni og manna
hjálpsamastur, munu þeir ófáir,
sem til hans leituðu. Kynni okkar
Halldórs voru löng og góð og mat
ég hann mikils alla tíð og mann-
kosti hans. Hann var heimilisfað-
ir góður og lagói sig allan fram
um að búa sem best í haginn fyrir
konu sína og börn.
Ég votta konu hans og börnum
innilega hluttekningu svo og öðr-
um ættingjum hans. Minning um
drengskaparmann sem Halldór
var fyrnist eigi og endurminning-
arnar um hann verða vinum hans
ógleymanlegar.
Fjölskyldu hans bið ég guðs
blessunar í þeirri miklu sorg er
nú steðjar að henni.
Vinur.
ráðuneytinu, andaðist í Borgar-
spítalanum 31. desember sl. 79
ára að aldri, eftir löng og ströng
veikindi, sem hann bar með hinni
mestu karlmennsku.
Hann var fæddur á Isafirði 30.
júlí 1895, sonur hjónanna Guð-
rúnar Brynjúlfsdóttur og Árna
Sveinssonar kaupmanns þar.
Hann varð stúdent frá Mennta-
skólanum í Reykjavík 1918 og
lauk lögfræðiprófi frá Háskóla Is-
lands 1923 og vann næstu árin við
málflutningsstörf, fyrst á Isafirði
og síðan í Reykjavík. Hann var
forstjóri fyrir Upplýsingaskrif-
stofu atvinnurekenda í Reykjavik
frá 1931 til 1933 og útgefandi
Kaupsýslutíðinda 1931—1938.
I ársbyrjun 1942 má segja, að
nýtt tímabil hefjist í starfsævi
Brynjúlfs því þá hóf hann störf
hjá Stjórnarráði Islands, sem
hann gegndi þar til hann lét þar
af störfum fyrir átta árum fyrir
aldurs sakir.
Svonefnd sjúkramáladeild og
örkumla tók til starfa í ársbyrjun
1937 skv. lögum nr. 78/1936 um
ríkisframfærslu sjúkra manna og
örkumla. Jón Gunnlaugsson veitti
deildinni forstöðu frá 1936—1950
en Brynjúlfur réðst til deildarinn-
ar sem ritari I heilbrigðismála-
ráðuneytinu 1. febrúar 1942.
Félagsmálaráðuneytið tók til
starfa sem sjálfstæð stjórnardeild
á árinu 1946. Nokkrum árum
síðar eða i nóvember 1949 var
ákveðið að málefni sjúkramála-
deildar og örkumla skyldi samein-
uð félagsmálaráðuneytinu og
taldist skrifstofan siðan deild I
ráðuneytinu allt til þess að hún
var flutt og sameinuð Sjúkra-
tryggingadeild Tryggingastofnun-
ar rikisins I árslok 1967.
Starfslið félagsmálaráðuneytis-
ins var á þeim árum, sem Bryn-
júlfur starfaði þar ekki nema
þetta 8—10 manns. Fámennið
varð til þess að samstarfið innan
ráðuneytisins var nánara en ella.
Ég var samstarfsmaður Brynjúlfs
i 18 ár svo ekki gat hjá því farið
að kynni okkar á starfsvettvangi
yrðu náin og þau voru öll á einn
veg — hin ágætustu. Brynjúlfur
kunni sina lögfræði vel enda mat
Framhald á bls. 27.
1
m