Morgunblaðið - 09.01.1975, Síða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. JANUAR 1975
María Ragnars
—Minningarorð
Fædd 16. ágúst 1911
Dáin 1. janúar 1975.
A kveðjustundum koma minn-
ingarnar upp í hugann. Hver af
annarri líða þær hjá og mynda
hugljúfa mynd, sem aldrei gleym-
ist, en geymist í helgireit. Þegar
við nú kveðjum Maríu Matthías-
dóttur Ragnars, geymum við
minninguna um hana, hver í sín-
um helgireit. Allar samveru-
stundirnar urðu að gleðistundum
í návist hennar. Hún heillaði alla
sem henni kynntust með gáfum
sínum, góðleik og persónutöfrum.
Efst í huganum er þó þakklæti
fyrir að hafa átt hana að vini.
Þakklæti fyrir lff hennar, sem oft
lék á svo veíkum þræði sakir
erfiðs og langvarandi sjúkdóms,
sem hún bar með þeim hetjuskap,
að einsdæmi er. Aldrei kvartaði
hún, og ef við spurðum hana um
liðan hennar var alltaf sama
svarið: „Ég hefi það ágætt“. Hún
æðraðist aldrei. Ef frá eru tekin
veikindi hennar var hún mikil
lánsmanneskja. Hún átti því láni
að fagna að eiga ástrika og mikil-
hæfa foreldra. Hún eignaðist frá-
bærlega góðan og umhyggjusam-
an eiginmann og tvær yndislegar
dætur. Síðan komu góðir tengda-
synir og elskuleg barnabörn. Fyr-
ir allt þetta var hún þakklát. Öll-
um sem kynntust henni þótti
vænt um hana. Það er mikið lífs-
lán. Nú drúpum við höfði í sökn-
uði, en minningin um góða konu
geymist. Sverri, Ellen og Rögnu
og fjölskyldur þeirra biðjum við
guð að blessa og henni óskum við
guðsblessunar í æðri tilveru.
Ágústa Ragnars.
Það var nokkru áður en ég var
fermd, að ég kynntist Maju Ragn-
ars persónulega, en þá kom ég inn
á heimili hennar fyrsta sinni. Ég
hafði þá nokkuð lengi, sem barn,
litið á hús hennar sem eins konar
höll. Og vissulega var það höll,
sem stóð ein sér fyrir ofan bæinn,
í stóru túni með blómum og trjám
um kring.
Inni í höllinni var svipað og ég
hafði gert mér í hugarlund. Feg-
urð, smekkvísi, en fyrst og fremst
hlýja. En þar var lika kátína og
glaðværð i hverju horni. Og
músík. Líka bananakremterta og
hnetukaka. En allt féll þetta i
skuggann, þegar Maja gekk inn í
hallarstofuna með fallega brosinu
sinu. Þá stóð af henni ljómi, sem
alla tíð fylgdi henni. Hún var eins
og ævintýradrottning, sem allir
elskuðu og dáðu. Hún bar með sér
ilm fegurðarinnar og óm heims-
menningarinnar.
Margt hefir drifið á dagana
siðan þennan fyrsta dag okkar
saman. Oft höfum við blandað
geði og hlegið að hinu skoplega,
sem hún hafði svo næmt auga
fyrir, án þess þó nokkru sinni að
gera nokkrum mein i tali. Hún
var svo yndislega hláturmild.
Ég vissi lengi vel ekki, hve þjáð
hún var af þeim ólæknandi sjúk-
dómi, sem að lokum varð sigur-
vegari. Hún var slik hetja að bera
þjáningar sínar ekki á torg. Mér
hefir orðið ljóst með árunum, að
hún stóð, þar sem aðrir hefðu
hnigið.
Ég varð svo lánsöm að fá að sjá
og kyssa hana á vangann viku
áður en hún hvarf okkur, án þess
að hugsa út i, hve örskammt er
milli lífsins og dauðans. Við árn-
uðum hvor annarri árs og friðar.
Megi hún njóta friðar nú.
Sverri, Ellen, Rögnu og þeirra
fjölskyldur bið ég almættið að
blessa. Með þessum fáu orðum
kveð ég Maju Ragnars í bili, með
söknuði og tárum.
Bryndís Jakobsdóttir.
Að nýjársdagskvöldi andaðist á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Akur-
eyri frú María Matthíasdóttir
Ragnars. Hún hafði um margra
ára skeið átt við mikla vanheilsu
að striða, sem ágerðist með árun-
um, og þó að okkur vinum hennar
hafi fundist andlát hennar bera
skjótt að, má kannski segja, að
Ijóst hafi verið fyrir nokkru að
hverju stefndi.
María Ragnars, eða Maja eins
og hún var oftast nefnd í vina-
hópi, var fædd í Reykjavík 16.
ágúst 1911. Hún var dóttir hjón-
anna Ellenar Johannessen og
Matthíasar Einarssonar hins þjóð-
kunna læknis. María ólst upp á
fögru og skemmtilegu menningar-
heimili við mikið ástríki foreldra
og systkina.
Hinn 13. apríl 1932 giftist hún
eftirlifandi manni sínum Sverri
Ragnars, ræðismanni og spari-
sjóðsstjóra á Akureyri. Eignuðust
þau hjón tvær myndarlegar dæt-
ur sem báðar eru búsettar í
Reykjavík, Ellen, sem gift er Arn-
grimi Sigurðssyni, gagnfræða-
skólakennara og Rögnu, sem gift
er Ölafi Egilssyni lögfr., deildar-
stjóra í Utanrikisráðuneytinu.
Ég, sem þessar línur rita,
kynntist ekki Maríu fyrr en eftir
að hún flutti hingað norður til
Akureyrar. En mér er minnis-
stætt þegar þessi unga og glæsi-
lega stúlka kom hingað til bæjar-
ins, þá var eins og að henni fylgdi,
ljúfur, bjartur oghressandi blær,
og hún setti fljótt sérstakan svip á
umhverfi sitt. Frá þessari fallegu,
kátu og lífsglöðu ungu konu,
streymdu einhver lifandi áhrif,
yndisþokki hennar hreif alla við-
stadda, allt fas hennar og um-
gengni var mótað á þann veg, að í
nærveru hennar fannst manni að
maður væri einhvern veginn
aðnjótandi meiri menningar og
háttvísi, heldur en maður átti að
venjast í daglegu lífi, sem í þá
daga var nú kannski að mörgu
leyti fábreytilegt.
Maria var ákaflega traustur og
góður vinur, og því meira sem
maður umgekkst hana, því betur
lærðist að meta kosti hennar. Hún
var höfðingi í lund, sérstaklega
greind að eðlisfari, vel mennt-
uð og tamdi sér mikla
háttvisi í ailri framkomu. Það
duldist engum, að þar sem hún
fór, var hefðarkona á ferð.
María var ákveðin í skoðun-
um sinum um menn og málefni,
djarfmælt og hreinskilin. En hún
var einnig mjög skilningsrík og
umburðarlynd ef þvi var að
skipta og ákaflega trygglynd.
María var lífsglöð kona, hún unni
lifinu heilshugar og naut þess.
Hún var, meðan allt lék i lyndi.
hrókur alls fagnaðar og mikill
gleðigjafi, og var henni mjög um-
hugað um að miðla öðrum af þeim
nægtabrunni, sem hún hafði yfir
að ráða af lífsgleði, menningu og
fegurðarskyni. Fáir kunnu betur
en hún að gleðjast með glöðum.
Hjónaband þeirra Sverris var
einstaklega ástúðlegt alla tið og
yfir sambúð þeirra og heimili
ríkti einstök heiðríkja og yndi.
Þau bjuggu frá upphafi við mikla
rausn og voru samhent um að
skapa vistlegt og notalegt heimili,
og öll hússtjórnarstörf Maríu
voru til fyrirmyndar. Endurminn-
ingarnar um allar þær ánægju-
legu stundir, sem við vinir þeirra
hjóna urðum aðnjótandi f svo rík-
um mæli á heimili þeirra, munu
ávallt skipa ljúfan og bjartan sess
í huga okkar.
Þegar allt virtist leika í lyndi og
framtíðin blasa við björt og fögur,
skall yfir mikil ógæfa, er María,
ung að árum veiktist af sjúkdómi,
sem reyndist ólæknandi. Megnið
af æfiskeiði sfnu átti hún í stöð-
ugu stríði við þennan mikla böl-
vald. En allt þetta mikla mótlæti
bar Maria með einstakri rósemi
og æðruleysi. Kjarkur hennar,
skaplyndi og baráttuhugur var
með eindæmum og kannski hefur
reisn hennar aldrei verið meiri
heldur en í þeirri þrotlausu bar-
áttu sem hún háði við hinn erfiða
sjúkleik sinn. Er alveg með ólfk-
indum hvernig henni tókst að
halda gleði sinni, lifa og starfa og
sinna umfangsmiklu heimili,
miðla öðrum ástrfki, hlýju og vin-
áttu á sama tíma og hún barðist
vonlausri baráttu við hinn erfiða
sjúkdóm. Æðruleysi hennar,
djörfung og óbilandi kjarkur
vakti óblandna aðdáun allra sem
til hennar þekktu. Efst í huga
Marfu var ávallt að vera veitandi,
hún vildi vera hinn sterki meiður
fjölskyldu sinnar, hugsunin um
að geta verið eiginmanni sínum,
dætrum og ástvinum og þá ekki
síst barnabörnunum, sem voru
henni svo einstaklega kær, stoð og
styrkur, virtist á stundum yfir-
stíga alla þá þjáningu og erfið-
leika, sem hinn ólæknándi sjúk-
dómur olli henni.
Nú er þessi ljúfa og elskulega
kona frá okkur horfin. Eftirlif-
andi vinir hennar sakna hennar
með miklum trega og angurværð.
Minningin um hana mun ávallt
verða okkur öllum sem öðluðumst
þá gæfu að eignast hana að vini,
dýrmæt og kær. Hún var ein
skærasta stjarnan í því mannlífi
sem ég hefi kynnst um dagana.
Við hjónin, vottum eftirlifandi
t ÓLAVÍA GÍSLADÓTTIR, t Útför
Seljalandsveg 46, BJARNA JONSSONAR,
ísafirði, fyrrverandi skipstjóra, Seljavegi 5,
lézt að Fjórðungssjúkrahúsi ísafjarðar 8 janúar. fer fram frá Dómkirkjunni föstudaginn 1 0. janúar kl 2 e.h
Fyrir mína hönd. barna, tengdabarna og barnabarna. Halldóra Sveinsdóttir,
Jón Páll Pétursson. börn, tengdabörn og barnabörn.

t Móðir mín og tengdamóðir. t Þökkum auðsýnda samúð við andlát og útför dóttur minnar, móður
SVEINBJÖRG SVEINSDÓTTIR, okkar, tengdamóður og ömmu,
Heiðargerði 60, ÞÓREYJAR ÞORSTEINSDÓTTUR,
verður jarðsungin frá Fössvogskirkju, föstudaginn 10. janúar kl Kleppsveg 66.
1 3 30 Blóm eru vínsamlega afbeðin, en þeim sem vildu minnast
hennar er bent á Barnaspítala Hringsins eða aðrar líknarstofnanir. Svava Gisladóttir, Bára Helgadóttir,
Svava Eyland, Elías Elíasson,
Helgi E. Loftsson, Jenný Eyland, Reynir Þorleifsson,
Margrét Sigurðardóttir, Gísli Eyland, Þorsteinn Eyland,
Hrefna Þórðardóttir. Þorleifur Reynisson.

t
Minningarathöfn um eiginmenn okkar og feður
SÆVAR JÓNSSON
frá Patreksfirði
og
EINAR BIRGIR HJELM
frá Keflavík,
sem fórust með m b Hafrúnu BA 10 þann 1 1 desember sl fer fram
frá Keflavíkurkirkju laúgardaginn 1 1. janúar kl. 3 e.h.
Fyrir okkar hönd barna og annarra vandamanna
Birna Helga Bjarnadóttir,
Erla Jensdóttir.
Sérstök minningarathöfn á Patreksfirði um Sævar Jónsson auglýst
siðar.
t
Innilegt þakklæti færum við öllum, sem sýndu vinsemd og hluttekn-
ingu við fráfall og útför.
ELLENAR SVEINSSON,
Suðurgötu 13,
Hörður Þórðarson,
Úlfar Þórðarson,
Sveinn Þórðarson,
Nína Þórðardóttir,
Agnar Þórðarson,
Gunnlaugur Þórðarson,
Sverrir Þórðarson,
og fjölskyldur.
Ingibjörg Oddsdóttir,
Unnur Jónsdóttir,
Þórunn Hafstein,
Trausti Einarsson,
Hildigunnur Hjálmarsdóttir,
Herdís Þorvaldsdóttir,
Petra Ásgeirsdóttir,
eiginmanni, dætrum og öðrum
ástvinum Maríu einlæga samúð
okkar, um leið og við biðjum þeim
huggunar og blessunar Guðs um
alla framtíð.
Jón G. Sólnes.
Hún var fædd og upp alin í
Reykjavík, dóttir hjónanna Ellen-
ar, f. Johannessen og Matthíasar
ELnarssonar yfirlæknis, sem tal-
inn var í röð færustu skurðlækna
hér á öndverðri þessari öld.
Tvitug giftist Marla bróður
mínum, Sverri Ragnars, kaupm. á
Akureyri, og átti þar heimili unz
yfir lauk.
Skömmu eftir að hún giftist
varð þess vart, að hún væri haldin
hættulegum sjúkdómi, sykursýki,
sem hún átti í höggi við æ siðan,
eða því sem næst fjóra áratugi. —
Var það að sönnu undravert og
með ólikindum, hversu ótrauð
hún bar sjúkdóm sinn, en þar
reyndi á fast mótaða skaphöfn
hennar og hartnær ósveigjanleg-
an kjark, sem henni var hvort
tveggja rlflegar gefið en almennt
gerist.
María var prýðilega greind
kona, sjálfmenntuð og kunni skil
á margvíslegum fróðleik, viðmóts-
þýð og skemmtileg I viðræðu,
enda samkvæmiskona I bezta
skilningi þess orðs. Hún var glað-
sinna og kát að eðlisfari, gat jafn-
vel verið hrókur alls fagnaðar I
góðum hópi, þrátt fyrir sjúkdóm-
inn harða, sem allir vissu um, en
enginn varð þó var við, nema hún
sjálf, því að hún kvartaði aldrei.
Dálítið glettin gat hún verið á
stundum, en allt var það græsku-
laust gaman, enda var skopskyn
hennar frábært.
Þeim hjónum varð tveggja
dætra auðið, sem báðar eru giftar
I Reykjavík. Þær heita Ellen og
Ragna og voru einmitt að vaxa úr
grasi þegar ég, sveinstauli milli
tektar og tvltugs, var heima á
Akureyri. Bað móðir þeirra mig
stundum að hafa ofan af fyrir
dætrunum, t.d. við sund og aðra
leiki, enda á ég margar og fal-
legar endurminningar um „litlu
stúlkurnar ljúfu með ljósu
flétturnar tvær.“
Þrátt fyrir sjúkdóm sinn tókst
Marlu með prýði að búa manni
sínum og dætrum vistlegt og fal-
legt heimili og þar þótti öllum
gott að koma, enda var þar oft
gestkvæmt.
María var fríð kona, bar sig vel
og vakti hvarvetna athygli — hitt
var þó meira um vert hversu
hjálpfús hún var og tillögugóð;
t
Dóttir min og systir okkar.
SIGRÍÐUR
HJÁLMARSDÓTTIR,
andaðist 7. þessa mánaðar.
Hjálmar Þorsteinsson frá Hofi
og systkinin.
t
Þökkum auðsýnda samúð við
andlát og útför,
BRYNJÓLFS
ÞORVARÐSSONAR
Ásta Beck Þorvarðsson
börn og tengdabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda
samúð og hlýhug við andlát og
jarðarför mannsins mins og föð-
ur okkar,
RAGNARS AXELS
JOHANNESSONAR
Halldóra Karlsdóttir,
Þorgerður Ragnarsdóttir,
Steingrimur Ragnarsson.