Morgunblaðið - 22.01.1975, Blaðsíða 15

15
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDaGUR 22. JANÚAR 1975
W. Herald
I fyrrasumar, þegar Nancy
Kissinger var nýgift, sagði hún
einn morguninn við mann sinn:
„Villtékkjað jé tagi til eihvenn
morgummad handa þþjjeer?"
Húsmóðurleg skyldutilfinning
hafði allt í einu snortið hana.
Henry horfói á hana forviða og
sagði: „Akvurju?"
Nancy varpaði öndinni léttara
og sofnaði síðan vært aftur. Hún
ernátthrafnsem fer sjaldan i rúm-
ið fyrr en kl. tvö eða þrjú. Morg-
unhaninn Henry er þess vegna
vanur að hita sér kaffið sjálfur á
morgnana, eins og áður en hann
kvæntist, og læðast síðan út á
tánum.
Smekkur þeirra hjóna er einnig
mismunandi á fleiri sviðum. Hún
elskar mublur í ekta stil frá
átjándu öld og dreymir um að
eignast verk eftir frönsku im-
pressíonistana. En hann hengir
afstrakt málverk upp um alla
veggi á sinni skrifstofu, sem er
full af stálhúsgögnum. Hún
stundar nám i slaghörpuleik,
hljómfræði og söng við Tónlistar-
skólann í slaghörpuleik, hljóm-
fræði og söng við Tónlistarskól-
ann i Manhattan. En hljómlistar-
áhugi hans beinist að og takmark-
ast við „My Fair Lady“ og „Hello
Dolly“. Með niðurandlit í stil við
önnu, prinsessu, var hún aldrei
bendluð við lauslæti. En hún
hugsar vel og vandlega um lín-
urnar. Hann er aftur á móti veik-
ur fyrir góðum veitingahúsum
þrátt fyrir yfirvigtina.
Nancy hugsar yfrið vel um sitt
útlit. Og með tilliti til þess að hún
er 180 sentímetrar á hæð og gæti
því skyggt á margan manninn, er
hún vön að ganga í ilskóm, hæla-
lausum. Og alveg nýverið sveif
hún berfætt gegnum blaðamanna-
klefa flugvélar, sem var á leið til
Algier, og fréttamennirnir veittu
því athygli að táneglurnar voru
grænmálaðar.
En upp á siðkastið hefur Henry,
sem er 173 sm á hæð, farið að
ganga á háum hælum til að þurfa
ekki alltaf að lita upp til konu
sinnar. Engu að síður verður hún
að fylgjast vel með því hvort það
séu ekki komin göt á skósólana
eða blettir í fötin hans. I síðustu
hnattferð sinni gerði hann það
fyrir Nancy að taka með sér 27
hálsbindi, hvert öðru fallegra. En
i Moskvu kom það í ljós, að hann
hefði gleymt að taka með sér
nokkra einustu skyrtu, og þess
vegna þurfti að senda sérstaka
flugvél með skyrtubirgðir.
Að innra eðli eru hin nýgiftu
hjón jafnvel enn ólíkari. Starfs-
félögum Nancyar finnst hún vera
„fáleg, tilgerðarleg, fráhrind-
andi“. Hún virðist bara vilja vera
hún sjálf og forðast því alla opin-
bera hnýsni. Siðferðilega virðist
hún vera mjög ströng.
Kunningi hennar, sem um
nokkurt skeið gerði hosur sínar
grænar fyrir henni, sagði mér:
— „Það var hreint og beint ekki
hægt að komast nálægt henni.
Einu sinni stakk ég upp á þvi, að
hún kæmi með mér til Palm
Springs í öllum heiðarleik, sem
hugsazt gæti. Ég var boðinn til
mjög virðulegrar fjölskyldu, þar
sem öll tækifæri til látaláta voru
útilokuð. En hún aftók það og
sagði reiðilega: „Nei, það er ekki
hægt.“
En Henry er alger andstæða
frúarinnar að þessu leyti. Hann
gneistar af fjöri og hefur áhuga á
öllu, sem samtimamenn hans
varðar, hlustar með athygli og er
Nancy
og Henry
Kissinger
HINN GÓÐI
ANDI
DR. KISSINGERS
eldsnöggur að skjóta inn athuga-
semdum, sem skapa persónuleg
kynni. Nancy hefur sjálf sagt frá
því, hvernig hann hafi komið af
stað aftur umræðum, sem voru
algjörlega komnar i strand þegar
hann átti viðræður við þrjá oliu-
kónga i oliukreppunni i fyrravet-
ur. Þar sem Arabarnir höfðu séð
hann á mörgum myndum með
Hollywood-stjörnum, héldu þeir,
að hann væri glaumgosi.
Þegar viðræðurnar voru komn-
ar i strand, tók hann allt i einu
upp vasabók og sagði: „Allt í lagi.
Ef þið aflýsið banninu, skal ég
gefa ykkur þrjú æðisleg síma-
númer. Og það megið þið vita, aó
ég tapa á þvi, þar sem þið getið
alltaf sett bannið á aftur.“ Vitr-
ingarnir þrir frá Austurlöndum
hristust af hlátri, og dauðaþögnin
var rofin.
Eftir langa leit hefur Nancy
loksins fundið hús, sem hentar
þeim tveimur og þeirra sérstaka
tvilifi, í Rocky-
Oreek-Park-hverfinu i Washing-
ton. Hvort þeirra hjóna hefur sína
íbúðarálmu með svefnherbergi,
baði, upptökuherbergi og síma-
númeri.
Vinkona frú Kissingers sagði
mér: „Fjórum sinnum í viku flýg-
ur Nancy um hádegið til New
York, þar sem hún vinnur eins og
áður við Rockefeller-stofnunina.
Þess vegna sér hún mann sinn
ekki fyrr en að kvöldinu. Þá hafa
þau annað hvort boð inni eða fara
i veizlu. En oft á tiðum, þegar
hún hefur misst af flugvél-
inni, hefur hún komið að Henry,
þar sem hann situr boginn yfir
frímerkjasafni sínu eða hann hef-
ur lagt sig til svefns af innilegri
þreytu. Það kemur oft fyrir, að
þau sjást ekki dögum saman."
Ég spurði viðmælanda minn,
hvað tvær manneskjur, sem væru
svo ólíkar að skapgerð, uppruna
og lifsvenjum gætu meint með því
aó voga sér í hjónaband.
Svarið hljóðaði þannig: „Jú,
það eru margar ástæóur, sem
liggja þar að baki. Því má ekki
gleyma, að Nancy er jafnóvenju-
leg í Ameriku og hann. Hve marg-
ar stúlkur bíða þangað til þær eru
orðnar 39 ára, að þær giftast?
Þrátt fyrir allar hinar beztu að-
stæður, sem Nancy naut frá hinu
fyrsta, var hún löngum jafnóham-
ingjusöm og Henry, sem komizt
hafði svo vel áfram í lífinu. Nú í
dag finna þau hvort hjá öðru
huggun og lisfyllingu."
Saga þessara síðbúnu hjóna er í
rauninni svo einstök, að hún á sér
vart hliðstæðu. Jafnvel ástarsaga
hertogans af Windsor og hinnar
fertugu Wallis Warfield verður
hversdagsleg í samanburði við
hana. Sú saga gerðist innan fast-
ákveðins ramma, en Kissinger-
hjónabandið brýtur allar hefðir
og boðar ef til vill nýja tima.
Nancy Sharon Maginnes fædd-
ist árið 1934 i White Plains hjá
New York. Faðir hennar, Albert
Bristol Maginnes, var auðugur
málfærslumaður, en forfeður
hans höfðu flutzt til Bandarikj-
anna frá Skotlandi. Nancy átti
áhyggjulausa æsku á 20 hektara
landsetri fjölskyldunnar. Árið
1955 tók hún próf í sögu við
Mount Holyoke College í Boston.
Jafnframt vann hún sem kennslu-
kona og tók tónlistartima. 1959
ákvaó hún að stefna að doktors-
gráðu í stjórnmálafræðum og inn-
ritaðist I Harvard, þar sem
prófessorinn hét Kissinger. Hún
var mjög hrifinn af kennsluað-
ferðum hans. Það leið heldur ekki
á löngu, áður en kennarinn veitti
henni athygli, þegar hún bar fram
spurningar og gerði athugasemd-
ir, óg honum varð brátt ljóst, að
hún hafði eigi aðeins langa fætur
heldur og góðan heila.
A þessum tíma átti Nancy við
erfið sálfræðileg vandamál að
glima. Henni fannst hún vera
öðruvísi en flestar meðsystur
hennar og leið fyrir þessi sér-
kenni. Hún tilheyrði fjölskyldu,
sem ræddi ítarlega öll vandamál
sín og svipaði að ýmsu leyti til
Kennedy-fjölskyldunnar að sam-
heldni og ættrækni. Faðir hennar
var eins konar nútima Rousseau,
sem lét i ljós frjálslyndar og oft
byltingarkenndar skoðanir. Það
skipti engu máli, að hún væri
kvenmaður, þvi að hún hafði i
fullu tré við föður sinn og bræð-
urna tvo, hvað vitsmuni og and-
riki snerti. Að líkamsvexti skar
hún sig heldur ekki úr, þvi að
bræðurnir voru ennþá stærri en
hún.
En þegar Nancy hélt út í heim-
inn, breyttist mælikvarðinn
skyndilega. Hún heyrði, hvernig
talað var á bak henni um „þessa
þvengjalengju" Og þar sem hún
las mikið af bókum, sem þó voru
ekki glæpareyfarar, var hún álit-
in vera „blásokkur". Margir ungir
menn, sem hún hefði ef til vill
getað fallið vel við, þorðu ekki að
nálgast hana af ótta við að vera
henni andlega minnimáttar. Og
þannig liðu þrjátíu árin. Átti það
fyrir henni að liggja að verða pip-
armey?
Dr. Kissinger var þá einnig leið-
ur og vonsvikinn, þótt af öðrum
ástæðum væri. Slíkt orð fór þá af
honum sem sérfræðingi í kjarn-
orkumálum, að ungir stjórnmála-
menn hvaðanæva úr heiminum
streymdu til háskólans, þar sem
hann starfaði, til aó taka þátt i
námskeiðum hans. En heima fyrir
var áhrifavald hans harla lítið. I
einkalifi sinu varð hann að lúta
svipuðum örlogum og Sokrates og
Napoleon.
Það vissu aðeins fáir, að Henry
var atvinnulaus mánuðum saman,
eftir að hann kom úr hernum
1946. Hann vann þá um tima fyrir
vasapeningum með því að skrifa
heimilisföng i pakkhúsi. Þar
kynntist hann hinni dökkhærðu
Ann Fleischer, sem hafði .sprottið
úr sama jarðvegi og hann. Eins
og allar aðrar konur i lífi hans,
var hún höfðinu hærri en hann.
En þar sem hann gat vart búizt
við að finna eiginkonu, sem væri
andlegur jafnoki hans, mat hann
það þó við hana, að hún væri það
þó alla vega líkamlega.
Henry Kvæntist Ann 6. febrúar
1949, þegar hann var 25 ára, en
hún 23ja. Ungu hjónin hófu
búskap i litilli vinnustofu, sem
Henry hafði leigt sér fyrir náms-
styrk. Ann vélritaði ritgerðir, sem
hann hraðritaði, og vann hálfan
daginn við bókhald í Tiúsgagna-
verzlun til að borga húsaleiguna.
t áratug voru hjónin barnlaus.
Á þessum tima skrifaði Henry
bækur um utanríkismál, sem
mikla athygli vöktu, en Ann gat
ekki skilið þetta mikla álit, sem
hann var að ávinna sér. Fyrir
henni var hann alltaf hinn nær-
sýni, litli prófessor, sem gat- aldrei
rekið nagla í vegg án þess að
meiða sig. Gagnstætt honum var
hún alltaf tortryggin gagnvart
fólki, sem ekki tilheyrði hennar
heimi. Hún reyndi að halda aftur
af honum og nöldraði sí og æ.
Einn af fyrri starfsbræðrum
hans við Harvard sagði við mig:
„Mér er það minnisstætt, þegar
hann kom einn morguninn með
konu sinni inn á háskólalóðina.
Hún gekk á undan sent imynd
hinnar ríkjandi konu. Hann gekk
Framhald á bls. 17.