Morgunblaðið - 14.03.1975, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FOSTUDAGUR 14. MARZ 1975
t
Eiginmaður minn, faðir. tengdafaðir og afi,
JÓNAS LILLIENDAHL
Drápuhlfð 15
andaðist að heimili sínu aðfararnótt 1 2. marz.
Jarðarförin tilkynnt siðar.
Margrét J. Lilliendahl, Gústaf Lilliendahl,
Anna Marla Lilliendahl,
og börn.
t
Móðir okkar og tengdamóðir,
KATRÍN HALLGRÍMSDÓTTIR,
Hverfisgötu 23 B, Hafnarfirði.
lést í Landakotsspitala 12. þ m
Rannveig Ólafsdóttir, Guðjón Kristjánsson,
Ingibjörg Ólafsdóttir, Árni Reynir Halldórsson.
t
Móðir okkar,
SÓLVEIG ÞÓRÐARDÓTTIR,
Kaplaskjólsvegi 65
andaðist í Borgarspítalanum að kvöldi 1 2 marz.
Helga Gunnarsdóttir,
Gunnar Gunnarsson.
t
Jarðarför ástkærrar frænku okkar,
MARÍU B. J. P. MAACK
fyrrv. yfirhjúkrunarkonu,
fer fram frá Fossvogskirkju mánudaginn 1 7 mars og hefst kl. 1 3 30
Þeir sem vilja minnast hennar, láti liknarstofnanir njóta þess.
Frændsystkinin.
t
Útför,
ÞÓRUNNAR MARÍU ÞORBERGSDÓTTUR,
frá Aðalvlk.
fer fram frá Keflavíkurkirkju laugardaginn 1 5. marz kl. 2 e.h.
Börnin.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför,
eiginkonu minrrar, móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
JÓNÍNU MARGRÉTAR ÁSMUNDSDÓTTUR,
Hverfisgötu 19, Siglufirði,
Sérstakar þakkir til lækna og starfsliðs handlæknisdeildar Fjórðungs-
sjúkrahúss Akureyrar.
Pétur Stefánsson,
Dröfn Pétursdóttir,
Dýrleif Pétursdóttir,
Guðmundur Pétursson,
Indriði Pétursson,
Ólöf Pétursdóttir,
Páll Þorsteinsson,
Sveinn Rúnar Björnsson,
Pállna Bjarnadóttir,
Guðjón Jóhannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Alúðarþakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför,
bróður okkar og mágs,
GUÐMUNDAR MAGNUSSONAR,
endurskoðanda,
Hvassaleiti 141,
Ólafur Magnússon, Unnur Einarsdóttir,
Guðbjörg Flygenring, Ágúst Flygenring,
Þorvarður Magnússon, Áslaug Einarsdóttir,
Guðný Ó. Magnúsdóttir, Brynjólfur Brynjólfsson.
Lokað í dag
vegna jarðarfarar frá 14—16.30.
Málningaverzlun
Péturs Hjaltested,
Suðurlandsbraut 12.
Eiríkur Þorsteins-
son — Minning
Fæddur 30. marz 1896
Dáinn 5. marz 1975.
Hann var elztur af 14 systkinum
og fæddist í Háholti í Gnúpverja-
hreppi árið 1896 og þar ólst hann
upp.
Foreldrar hans voru Þorsteinn
Bjarnason í Háholti og kona hans
Ingibjörg Þorsteinsdóttir frá
Reykjum á Skeiðum. Eru ættir
þeirra auðraktar til bænda og
mikilla hagleiksmanna um
Hreppa og Skeið. Ungur lærði
Þorsteinn bókbandsiðn og vann
að henni með búskapnum alla tið,
ef nokkurt tóm gafst til og eftir að
hann hætti búskap helgaði hann
þeirri iðn meira og meira af tíma
sínum ásamt fræðagrúskinu, sem
sótti á hann því meira sem á ævi
hans leið. Ég veit ekki betur en að
á Landsbókasafninu sé nú varð-
veitt allvænt safn handrita frá
honum, sumt af því hefur sést á
prenti. Eins og nærri má geta
hlaut móðir Eiríks að helga heim-
ilinu alla krafta sína. Það er
mikið stórvirki að fæða og klæða
svo stóran barnahóp, sem þarna
var og þar sem helzt ekkert var til
að kaupa fyrir, svo allt varð að
vinna úr því sem búið gat lagt af
mörkum.
Þessi orð, sem eiga að lýsa
umhverfi því sem Eiríkur átti í
uppvextinum, gefa nokkuð margt
til kynna. Það hlýtur að skiljast
að þar hefur einhverhtima verið
þröngt í búi við aðstæður á þess-
um tíma. Árið sem hann fæddist
var sjálft jarðskjálftaárið að ný-
loknu miklu harðindatímabili,
fellisárum og snjóvetrum. Ég hef
reynt að bregða upp mynd af hög-
um Eiriks í uppvextinum og mun
þá láta að líkum, að full þörf muni
hafa verið fyrir liðsinni hins unga
manns er honum óx þroski til.
Kom þá fljótt fram það sem var
einkenni hans til æviloka, að vera
foreldrum sínum eftirlátur og
hjálpfús og alltaf hin mesta
heimilisprýði.
Að sjálfsögðu buóust engin
tækifæri til skólagöngu, sem
hann hefði þó gripið fegins hendi
jafn bókhneigður og næmur og
hann var. Eigi að síður hafði Ei-
ríkur þó ýmsum öðrum betri tæki-
færi til menntunar, fyrst og
fremst af því að alast upp með svo
fróóum manni, sem faðir hans var
og sem átti þó nokkurn kost bóka
og sjálfur sat hann sig ekki úr
færi hvar sem bók var aó hafa.
Þorsteinn sagði mér eitt sinn að
ungur hefði Eiríkur komizt á að
flýta fyrir sér vió að binda inn
bækur „það var að segja, ef hann
þurfti ekki að lesa þær allar" og
brosti við. Ekki þarf að efa, að
hefði Eiríkur alist upp vió nútíma
aðstæður hefði hann orðið
menntamaður. Ekki veit ég hvort
mannkostir hans hefðu aukizt við
það og víst er að unglingar þeir,
sem síðar ólust upp við hlið hans,
óskuðu ekki eftir að breyta
honum.
Æskuár Eiriks liðu þannig, að
hann taldi sig of bundinn heimil-
inu og efnin of lítil til þess að
hann gæti farið í skóla og loks er
það gat án hans verið taldi hann
sig kominn_ yfir þann aldur að
honum hæfði skólavist. Þó var
það, er hann var kominn vel fram
á þrítugsaldur, að hann fór um
vetrartíma til sr. Ingimars Jóns-
sonar, er þá var prestur á Mos-
felli. Þar komst hann svo niður í
ensku, að hann bjargaði sér í því
máli upp frá því, áður hafði hann
af eigin rammleik komizt á að lesa
dönsku. Þannig leið ævi hans
fram um þrítugt, að hann vann á
ýmsum bæjum í heimasveit sinni
og stundum við sjó á vetrum. Tók
þátt í starfsemi ungmennafélags-
ins, þótti liðtækur á leiksýningum
með þvi og þess utan eftirsóttur
vinnumaður.
Eitt árið var hann ásamt þeim
er þetta ritar við námsdvöl á
bændabýli á Jaðri í Noregi. Alla
mína ævi höfðum við verið
nágrannar og góðvinir, enda verið
á sama heimili, er hann var
vinnumaður hjá móður minni. Á
þessu ári varð þó vinátta okkar
enn nákomnari og mér lærðist
betur en áður að meta hina ein-
stöku umgengnishæfileika er
hann hafði til aó bera. Þetta
gleymdist aldrei þó að samvistir
okkar yrðu ekki miklar eftir
þetta, fyrr en nú á síðustu árum,
er við bundumst á ný af sameigin-
legum nákomnum vinum.
Þáttaskil urðu í lífi Eiríks er
hann var vinnumaður á Stóra-
Núpi. Þau fyrst aó hann tók þung-
an sjúkdóm, svo að honum var
ekki hugað líf. Mér er minnistætt
er ég eitt sinn brá mér til Reykja-
vikur og erindið var það eitt að
koma á sjúkrahúsið svo að ég gæti
einu sinni enn tekió í hönd hans.
Næst frétti ég þó að hann mundi
vera á batavegi, en lengi var hann
að rétta við og ekki fékk hann
sömu heilsu aftur, og ekki hélt ég
þá að hann ætti beztu árin ólifuð.
Á Stóra-Núpi var um þessar
mundir ung stúlka Stefanía
+
Eiginmaður minn og faðir okkar,
PÉTUR H.J. JAKOBSSON,
prófessor,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju, þriðjudaginn 18. marz kl
10.30
Margrét Einarsdóttir,
Jón Ármann Jakobsson,
Hrefna Pétursdóttir.
t
EIRÍKUR GUÐLAUGSSON,
Torfastöðum,
andaðist á Borgarspítalanum 12. marz.
Systkinin fró Fellskoti.
+
Þakka innilega öllum, er auð-
sýndu mér hlýhug og samúð við
andlát og jarðarför kjörsonar
míns,
IB PETERSEN
sem lézt 28. febrúar sl.
Drottinn Jesú sé ykkur ætíð vörn
og skjól
Guðný S. Guðjónsdóttir.
+
Þökkum innilega samúð og
vinarhug við andlát og útför
eiginkonu minnar og móður,
ARNDÍSAR
SIGURÐARDÓTTUR,
Norðurbyggð 1 5,
Akureyri.
Vigfús Sigurgeirsson,
Sigurlaug Vigfúsdóttir.
Ófeigsdóttir, ættuð frá Eystra-
Geldingaholti og Núpstúni. Þau
Eiríkur felldu hugi saman og heit-
bundust og hafa nú lifað í hjóna-
bandi í 40 ár á vistlegu heimili
lengst á Brávallagötu 6 í góðu
sambýli við stóra og samhenta
fjölskyldu. Þeim varð ekki barna
auðið, eins og þau hefðu þó átt
skilið flestum fremur. En vissu-
lega hafa þau ekki verið barnlaus,
en miklu fremur átt ríkan þátt I
uppeldi barnanna innan fjöl-
skyldunnar, verið hjálparhellur
þeirra, leiðtogar og félagar en fyr-
ir það notið ástar og virðingar
fjölskyldunnar allrar og nú er
önnur kynslóðin að ganga á sama
lagið.
Lengi var Eiríkur starfsmaður
hjá Rafmagnsveitu Reykjavikur
eða þar til hann varð að hætta
vegna aldurs.
Þegar ég að lokum renni hugan-
um yfir æviveg þessa vinar míns,
verður mér efst í hug hið einstaka
yfirlætisleysi hans og hve fjarri
honum var að gera sinn hlut mik-
inn en fjærst að vilja níðast á
nokkru því er honum var trúað
fyrir og var í því líkur Kolskeggi.
Ég veit að ég á engin orð, sem
bætt geta konu hans missinn, sem
bar að nokkuð sviplega, en likt
var það Eiríki og honum sam-
boðið, að hverfa á braut svo hljóð-
lega og, að því er virðist án
mikillar fyrirhafnar.
Ástvinum hans öllum vil ég
gleðjast með yfir hinu flekklausa
lífi hans og ævistarfi. Ég held að
hann hafi engum manni staðið
fyrir sól.
Einar Gestsson.
Við skyndilegt fráfall Eiríks
Þorteinssonar, Brávallagötu 6 í
Reykjavik, leita á hugann minn-
ingar um góðan mann, lúfmenni,
sem skilur eftir sig stórt skarð í
ástvinahópi.
Þó að aldurinn væri orðinn
nokkuó hár, kom andlát hans öll-
um á óvart. Hann hefði orðið 79
ára gamall þ. 30. marz n.k., en fáir
munu hafa ætlað hann svo full-
orðinn, því litil merki bar hann
aldurs síns.
Lengi var Eiríkur starfsmaður
hjá Rafmagnsveitu Reykjavíkur,
en síóustu árin fékkst hann við
innheimtu fyrir mág sinn Pétur
Hjaltested og i starfi var hann er
hann hné niður örendur þ. 5 marz
s.l.
Eiríkur var fæddur að Háholti i
Gnúpverjahreppi og óist þar upp
elztur í stórum systkinahópí.
Þann 19. mai 1934 kvæntist
hann eftirlifandi konu sinni
Stefaníu Katrínu Öfeigsdóttur,
systur tengdamóður minnar.
1 upphafi búskapar síns hér i
Reykjavík bjuggu þau i sambýli
við tengdaforeldra mína að Ljós-
vallagötu 30. Þar var konan mín
að hefja sína lífsgöngu og urðu
Stefania og Eiríkur henni svo
kær, þá og síðar, aó oft fannst mér
hún líta á þau sem sína aðra for-
eldra.
Þau fluttu síðar á Brávallagötu
6, sem varð sannkallað fjölskyldu-
hús þar sem þau hjónin skipuðu
eftirminnilegan sess. Ljósvalla-
gata 30 var um tíma svipað fjöl-
skylduhús og frá veru minni þar á
ég ótal ánægjulegar endurminn-
ingar um samskipti fjölskyldn-
anna i þessum húsum.
Áhuga Eiríks á hag okkar og
velferð gleymum við hjónin
aldrei. Mér eru minnisstæðir
sunnudagsmorgnarnir, þegar