Morgunblaðið - 27.03.1975, Blaðsíða 16

64
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 27. MARZ 1975
TÖMSTUNDAIÐJA manna er
æði misjöfn. Sumir safna
frímerkjum og aðrir renna fyrir
lax. Enn aðrir ljósmynda og sumir
jafnvel fljúga og leika sér á ný-
tízkulegum fararskjótum
tuttugustu aldarinnar um loftin
blá. En sá maður, sem helgað hef-
ur fluginu allt sitt ævistarf og er
nú einhver valdamestur maður ís-
lenzkra flugmála og aðalforstjóri
Flugleiða h.f., Örn O. Johnson,
hefur valið sér allóvenjulegt tóm-
stundagaman. Fyrir nokkrum
árum keypti hann sér jörð og hóf
búskap austur í Hvolhreppi.
Landfræðilega gæti þó jörðin ver-
ið fremst í Fljótshlíðinni, en hún
heitir Brekkur og er með elztu
jörðum, þar eð á henni hefur
verið búið allt frá landsnámsöld.
1 Landnámu er jarðarinnar get-
ið og bar hún þá heitið Sumarliða-
bær. Hana sat þá Herjólfur
fimmti sonur landnámsmannsins
Ketils hængs, en Herjólfur átti
soninn Sumarliða, föður Vetur-
liða skálds. Segir í Landnámu:
„Þeir bjuggu í Sumarliðabæ. Þar
heitir nú undir Brekkum."
Einn sunnudag fyrir skemmstu
heimsóttum við Örn og konu hans
Margréti. Þegar við ókum í hlað
var Örn aó moka út úr hest-
húsinu. Veður var ekki sem bezt
og kyngdi niður talsverðum snjó.
Það var því útséð um að farið yrði
á hestbak þann daginn. Hestarnir
áttu því fyrir sér rólegan dag og
ekki væsti um þá í hesthúsinu,
sem er gamalt fjós. Örn lauk við
að moka undan hestunum, en svo
sýndi hann okkur öll húsin á bæn-
um, nýreist fjárhús, hænsnahús
o.fl. Það er skemmst frá því að
segja að Örn býr vel undir Brekk-
um. Hann hefur reist þar mikið
og vandað fjárhús og er allur
búnaður hvarvetna mjög nýtízku-
legur. Að lokinni stuttri skoð-
unarferð setjumst við í stofu á
efri hæð íbúðarhússins og
ræðumst við um búskapinn, en á
Örn mokar flórinn f hesthúsinu
meóan undirbýr frú Margrét
hádegisverð.
„Það má segja að þetta tóm-
stundastarf okkar hér sé um 20
ára gamall draumur,“ segir Örn.
„Áður en við fundum þennan bæ
höfðum við leitað lengi og víða að
hentugum bæ í nágrenni Reykja-
víkur. Við ætluðum að búa og
hafa tækifæri til þess að stunda
atvinnu í bænum. Segja má að við
höfum í raun ekki áttað okkur á
þróuninni og með bættum vegi
hingað austur hefur sveitin hér í
raun færzt nær Reykjavík.“
Einn vordag árið 1971 var svo
jörðin Brekkur auglýst í blaði.
Örn sagði, að auglýsingin hefði
farió fram hjá sér, svo sem aug-
lýsingar gerðu jafnan, en Margrét
rak augun í auglýsinguna og þá
strax um kvöldið óku þau austur
til þess að líta á jörðina. Ekki
höfðu þau þá samband við bónd-
ann, en héldu heim til Reykja-
víkur um kvöldið staðráðin í að
KJpjallað við
••
Orn 0. Johnson,
forstjóra, um
tómstundaiðju
hans — búskap
í Hvolhreppi
Margrét og Orn Johnson
tala við bóndann. 1 hann var svo
hringt daginn eftlr og þau Örn og
Margrét héldu aftur austur. Var
það á sumardaginn fyrsta. Þau
komu að Brekkum klukkan 11 ár-
degis og dvöldust þar til klukkan
18. Fór svo vel á með þeim og
Guðna Guðjónssyni bónda, að
áður en þau kvöddu hann voru
viðskiptin handsöluð. „Fannst
okkur vel fara á því í þessari
sögufrægu sýslu, að frá kaupum
yrði gengið með þeim hætti,“
sagði Örn og brosti við.
„Eins og ég sagði áðan,“ —
segir Örn, „var forsenda þess að
hefja búskap, að vel tækist til að
fá góðan ráðsmann. I þeim efnum
vorum við mjög heppin. Við feng-
um ung hjón til þess að annast
búskapinn fyrir okkur, Eið
Hilmisson og konu hans Rut
Benjaminsdóttur. Eru þau bæði
uppalin í sveit og hafa verið við
búskap áður. Eióur hafði m.a.
verið á Hvanneyri og eins á sauð-
fjárræktarbúinu á Hesti í Borgar-
firði. Hann er og mikill og lipur
hestamaður. Við hjónin sinnum
hins vegar búinu sjálf aðeins
okkur til ánægju og skemmtunar.
Hver tómstund er nýtt sem gefst
og yfirleitt höldum við hingað
austur flest föstudagskvöld, erum
hér laugardag, en höldum til
Réykjavíkur aftur á sunnudags-
kvöld. Persónulega er áhugi minn
mestur á hestunum, en tilgangur-
inn var þó alltaf að hafa bland-
aðan búskap.“
Ibúðarhúsið á Brekkum er ein-
lyft timburhús með allháu risi.
Þau Örn og Margrét búa á loftinu,
þar sem þau hafa innréttað sér
vistlega 2ja herbergja íbúð með
eldhúsi og baði. Þar geta þau
verið algjörlega út af fyrir sig, en
á neðri hæðinni búa þau Eiður og
Rut ásamt þremur börnum sínum
ungum. Þegar Örn og Margrét
keyptu Brekkur var þar fjárhús,
hlaða og fjós. Fjárhúsin stóðu um
einn kilómetra frá bænum sjálf-
um og þar er nú opinn stallur
fyrir stóð þeirra hjóna. Þar er
hrossunum gefið á garða og geta
þau leitað skjóls i húsunum
hvenær sem þau vilja, en annars
gengur stóðið úti. Síðan hafa þau
reist ný og myndarleg fjárhús við
bæinn og voru þau reist fyrir
tveimur árum. Þar hýsa þau 150
fjár og um eittþúsund hænsni.
Þar er og hrossaungviðið, en reið-
hestar þeirra hjóna eru í gamla
fjósinu. Kúabú hafa þau ekki,
þar eð þeim finnst það of bind-
andi. Örn hafði þó á orði, að gott
gæti verið að fá nokkur holda-
naut. Alls eiga þau um 40 hross.
Jörðin er um 200 hektarar aó
stærð, en þar af eru um 30 ræktaó
land. „Jörðin er ákaflega ein-
kennileg i laginu,“ segir Örn.
„Yfirleitt eru jarðir hér fremur
litlar, en þessi er 4 km að lengd en
að jafnaði um 500 metrar að
breidd. Jarðir, sem liggja að
Brekkum eru Efri-Hvoll, Giljur,
Langagerði, Lambey, Uppsalir og
Þórunúpur.“
En hvernig gengur svo að sam-
ræma þetta tómstundastarf eril-
sömu forstjórastarfi hjá Flug-
leiðum? „Það væri í raun ógern-
ingur," segir Örn, „ef Margrét
hefði ekki einnig brennandi
áhuga á þessu. Ég get t.d. ekki
sinnt öllu þvi sem útrétta þarf til
búsins. Það gerir Margrét og að-
spurð segist hún ekki hafa komizt
upp á lag með það að njóta aðstoð-
ar alþingismanna héraðsins við
það. Örn er nú alveg hættur að
fljúga, þótt hann sé handhafi
flugmannsskírteinis númer 4 og
frú Margrét bætir við: „Það kem-
ur þó fyrir aó stundum leggur
hann á flugskeið." Það er þó
hvorki á Gullfaxa né Sólfaxa.
Örn hefur mestan áhuga á
hrossabúskapnum. Hann sagði
okkur að þau hjón væru nú að
gera smátilraun í hrossaræktun.
„Það er þó ekki nema smátilraun,
þar sem við erum bæði orðin of
Ur hænsnabúinu. Það er mjög
nýtízkulegt. Hitastillitæki halda
þar stöðugum hita, eggin falla
sjálfkrafa frá hænunum og úr-
gangsefni falla á færibönd, sem
flytur þau sfðan í rotþró.
fullorðin til þess að stunda það
skipulega. Hrossaræktun tekur
allt of langan tima til þess að þau
gætu notið árangursins." En þau
hafa blandað saman tveimur
landsþekktum hestakynjum,
Kirkjubæjarkyninu af Rangár-
völlum og Hornafjarðarkyninu.
Eru þau nú að ala upp mjög efni-
legan stóðhest, sem ber nafnið
Hrannar. Móðirin er Hrönn frá
Kirkjubæ, én faðirinn er Forni
frá Fornustekkum. Hrönn er und-
an Hyl og Þotu, sem aftur er
undan frægum stóðhesti, sem
heitir Ljúfur.
Það er einkar ánægjulogt að
koma að Brekkum og gaman að
sjá hve vel þau búa þar Örn og
Margrét. Þessi tvö Reykjavíkur-
börn, sem bæði eru fædd í Þing-
holtunum hafa augljóslega mik-
inn áhuga og mikla ánægju af
búskapnum og hundinum á bæn-
um finnast víst allir föstudagar
vera sem sunnudagar, því að þá
koma þau Örn og Margrét austur.
Þegar við kveðjum er enn tals-
verð hríðarmugga og hjólförin á
þjóðveginum eru orðin svo djúp,
að við sitjum fastir á veginum.
Heima á bænum er tekið eftir
þessu og Eiður ráðsmaður bregð-
ur hart við og bjargar okkur úr
sjálfheldunni með dráttarvélinni.
— mf.
Ur f járhúsunum
örn og ráðsmaðurinn Eiður Hilmisson
á sumar-
dagírui fyrsta