Morgunblaðið - 27.03.1975, Blaðsíða 18

66
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 27. MARZ 1975
/
Þuríður J. Amadóttir
PÁSKA-
DRAUMUR
Ég er ekki meðal þeirra, sem ióka kirkjugöngur;
ekki heldur í hópi þeirra, er hafa andúð á þeim húsum
eða því sem þar fer fram.
Hugmyndir mínar um tilgang þeirra, sem kirkjur
sækja, eru fremur óljósar. Þó þykist ég vita að til eru
þeir sem hyggjast finnaþar andlega endurnýjun. Aðra
hef ég grunaða um aó líta á kirkjugöngur sem einskon-
ar verðjöfnun á lífsmati þessa og annars heims. 1
þriðja lagi hef ég rekist á þá, sem nálgast Guðshús,
ljómandi af áhuga á byggingarlist og þeim fróðleik er
þau geyma á því sögulega sviði frá öllum tímum.
Ahugi þessa fólks, hverjum hópnum sem það tilheyrir,
hefur oft náð að ýta við hrifnæmi mínu. En ég get ekki
sagt í einlægni að ég eigi samleið með neinum þeirra.
í hugarheimi bernskunnar var jólahelgin mér hug-
leiknust allra hátiða. En með tilfærslu tímans hafa þar
orðið sætaskipti. Spurningin um afdrif mannsandans
hefur beint von minni um svar, að þeirri trúarhátíð,
sem í hérlendum helgisiðum er tengd — lífinu eftir
dauðann. Þessvegna hefur kirkjuganga á páskamorgni
orðið mér hefðbundin athöfn.
Laugardag fyrir páska, gef ég veðurútliti meiri
gaum en flesta aðra daga ársins. Um þetta leyti árs er
misjafnra veðra von hér á norðurslóðum, en viljandi
hef ég ekki látið það aftra minni árlegu kirkjugöngu.
Og svo mun heldur ekki verða að þessu sinni.
Með þeim ásetningi bíð ég morgunsins.
Hrjúft sífrandi hljóð rýfur minn væra svefn. Hönd
mín seilist að borðinu og þaggar niður i klukkunni.
Sætleiki svefnsins seytlar um hverja taug. Sár þörf
fyrir meiri hvíld, stríðir gegn óljósum ásetningi, sem
leitar úr djúpi undirvitundar og hvíslar; Það er í dag
sem þú skalt vakna og ganga til Guðshúss. Þokukennd-
ur þanki glímir andartak við svo fjarstætt hugtak. En
brátt rofar til og hugurinn nemur, að runninn er
páskamorgunn: Hin eina stund ársins, sem hvetur
mig til kirkjugöngu. i
Ég geng að glugganum og dreg tjöldin til hliðar.
Fyrir utan er morgunninn bjartur og hreinn, fjöllin
hvítklædd, gullið sólris á austurlofti. Engir frosthvítir
gluggar, hvergi snjóskaf um götur og garða: Páska-
morgunn fagur og ákjósanlegur til kirkjugöngu. Borg-
in er hljóð, köld og kyrrlát. I tæru morgunloftinu
berst hljóO frá hurð, sem er opnuð og fellur aftur að
stöfum: Arrisull kirkjugestur á ferð. Einstakt fótatak
og siðan fleiri samtímis. Hratt og ákveðið gengur hver
til kirkju sinnar Mín kirkjahefur enn ekki verið byggð
en á páskamorgni standa allar kirkjur opnar. Vera má,
að í einni þeirra bíði min það svar, sem ég leita.
Stendur ekki skrifað: — Leitið og þér munuð finna?
— . I dag mun ég leita, ekki á einum stað, heldur hvar
sem dyr standa opnar.
Ég geng upp hæðina, að austurlenskri musteris-
byggingu, sem þar stendur; Turnar hennar glóa í
geislum ný-risinnar páskasólar. Inni rísa gylltar súlur
— upp úr þéttsetnum sætaröðum. Menn, konur og
börn beina augum sinum að manni sem einn snýr
augliti sínu að þeim, upphefur rödd sína yfir þeim og
segir: — Þér leitið að Jesú, hinum krossfesta. En hann
er upprisinn og er ekki hér. — Með þessi orð í huga,
sný ég við og geng afur niður þrep þessa musteris.
Austansvalinn ber óm af tiginni kirkjutónlist
Johanns Sebastian Bachs, frá húsi skammt burtu. Sú
bygging minnir á flatateikningu á blaði, samsetta úr
mörgum mislaga flötum. En yfir hanga kirkjuklukkur
í steingálga. Form þeirra ber við bláma himinsins. Við
dyr þessa húss staðnæmist ég og hlusta á raddir
sameinast í þessum orðum: — Kristur er sannarlega
upprisinn; hann hefur afmáð dauðann. — Er mér
þetta ekki fullnægjandi svar? Getur göngu minni ekki
lokið hér? En vantrú er mitt hlutskipti. Og ég geng
áfram.
Lengra niður i borgina liggur leið mín, um troðnar
slóðir, steinlagðar stéttir og þröngar bikbornar götur.
Þar, á miðjum grasvelli stendur maóur steyptur i
málm. Af myndskreyttum stalli beinir hann ósjáandi
augum að gráu húsi, hlöðnu úr höggnu grjóti. Við
hlið þessa húss stendur gömul steinkirkja með smáum
bogagluggum og tiskulausum turni. Þar mætir augum
gulnuó skífa gamallar klukku, starandi líkt og elli-
þreytt auga. Hér finn ég mig heima. Svipuð kennd
gerir vart vió sig og þegar ég sem barn kom á fund
aldraðrar ömmu minnar. Hvar gæti trú flutt fjöll, ef
ekki hér?
Inni er ekkert sæti fyrir mig. En þess gerist ekki
þörf. Af morgunsól leggur Ijósrákir gegnum litlu
bogagluggana, yfir setna bekki og gullflúraðan tré-
skurð á gamla predikunarstólnum; þaðan sem rödd
talar til fólksins þessum orðum: — Og mjög árla, hinn
fyrsta dag vikunnar, fóru þær til grafarinnar; og það
var um sólaruppkomu. — Sú sól er þá reis, fyrir nær
tvö þúsund árum, bregður nú gliti sínu á bláan vatns-
flöt fyrir enda götunnar og á létta vindskeið, sem
sveiflast eftir vindátt i turninum yfir kirkjunni.
En jafnvel hér, getur trú min ekki flutt fjöll. Ég
geng niður slitin og máð þrep og finnst ég heyra
gamalt hjarta slá, þegar klukkan í turninum slær
stundina. Ég finn augnaráð málm-mannsins á gras-
fletinum fylgja mér niður götuna.
Hversdagsleg helgisaga