Morgunblaðið - 03.04.1975, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 3. APRIL 1975
29
23
þegar hann flutti fyrirlestra yfir
stúdentunum sinum og þurfti að
reka endahnútinn á flókna mála-
vöxtu.
— Það er ekki nokkur minnsti
vafi sem leikur á því að þessi
fjögur atriði eru sprottin af
hræðslu og samvizkubiti. Það er
meira að segja óþarfi að ræða það.
Aftur á móti getum við endalaust
velt fyrir okkur orsökunum fyrir
því hversu vonda samvizku hún
hafði. Og þið verðið að afsaka, en
ég er nú enn sem fyrr á þeirri
skoðun að það sé hlutverk lögregl-
unnar að fást við þær hliðar máls-
ins.
Það kom vonarglampi í augu
hans, þegar hann bætti við:
— En það mætti segja mér að
lögreglustjórinn væri nú þegar
búinn að ráða allar þessar gátur
fyrir okkur. Hann er staddur hjá
Mattsonhjónunum núna.
En bjargföst trú föður mins á
Anders Löving varð að engu.
Klukkutíma seinna rak lögreglu-
stjórinn inn nefið til að kveðja.
—J5g fer til Örebro, sagði hann.
— En ég kem aftur snemma í
fyrramálið. Ég þakka ykkur fyrir
alla hjálpina. Hvað ég fékk upp
úr Mattsonhjónunum? Ekkert —
nákvæmlega ekki baun. Hún lét
eins og hún hefði ekki náð sér
eftir yfirliðið og hann hélt fast við
sína útgáfu af sögunni og reyndi
að gefa i skyn að hún væri ekki
með öllum mjalla. Og ég verð að
játa að sú hugsun hvarflaði að
mér öðru hvoru, að hvorugt
þeirra væri með fullu viti. Hún
vildi alls ekki viðurkenna að hún
hefði komið á morðstaðinn í
morgun — hún sagðist bara ekki
skilja hvað frú Puck Bure meinti
með þessari vitleysu! Ég held ég
sendi Leo Berggren á Mattson-
hjónin, hann þekkir þau betur og
á kannski hægara með að fá þau
til að tala.
Hann virtist dálítið stressaður
Velvakandi svarar i sima 10-100
kl. 1 0.30 — 11 30. frá mánudegi
'til föstudags.
0 Ný skrá-
setningar-
númer
bifreiða
Halldór Sigurðsson, Ljósalandi
68, Reykjavík, skrifar:
„Nýlega las ég i blaði, að til
stæði að breyta ölluin bílnúiner-
uin, og urn leið var sagt, að þeir,
sein eiga númer með þriggja stafa
tölu eða álíka inuni ekki hafa þá
ánægju lengur. Sjálfur á ég hátt
númer og mér er sama þótt aðrir
hafi lág, en inér er ekki sama uin
þessa dellu, því að hún inun kosta
ríkið milljónir. Þetta eru milljón-
ir, sein við skattborgarar verðum
að greiða, og ég trúi því ekki að
Matthías Á. Mathiesen samþykki
þessa dellu og óþarfa eyðslu. Allir
eiga að spara, en svo kemur þessi
vitleysa til greina.
Ég tel, að forstjórar ríkisstofn-
ana hafi ekki heimild til að eyða
fé í alla þá vitleysu, sein þeiin
dettur í hug. Það hlýtur að vera
krafa okkar, sein skattana borg-
uin, að það eigi að gæta sparnaðar
og hagsýni.
Takk fyrir.
Halldór Sigurðsson."
Hvað sein um sparnað og eyðslu
af þessari númerabreytingu má
segja, þá er Velvakandi satnmála
bréfritara uin að hægt sé að unna
þeiin, sein hafa ánægju af lágutn
númerutn á biluin sinum, þeirrar
lítilf jörlegu gleði. Það hefur verið
og mæðulegur, þegar hann af-
þakkaði boð okkar um að borða
hjá okkur kvöldverð og með ilm-
inn af kjötbollum Huldu fyrir vit-
um gekk hann síðan út í bilinn
fyrir utan.
Við settumst til borðs i stof-
unni, sem var inn af veröndinni
og héldum áfram að ræða Tomas
Holt. Og réttara væri þó að segja
að við Einar höfum talað, en faðir
minn blessaður gæddi sér með
beztu lyst á ljúffengum matnum
og hlustaði.
Ég notfærði mér óspart hversu
Einar var vel að sér um Dalinn og
íbúa hans.
Sjálf hafði ég reynt að mynda
mér skoðanir þennan dag og
draga ályktanir af því sem ég
hafði orðið vísari og ég var sann-
færð um að kenning hans væri
rétt um að lausn gátunnar væri að
finna i þessum þrönga hóp Dalbú-
anna.
— Það sem við verðum fyrst og
fremst að komast aó er: hvað varð
af Tommy, þegar hann „hvarf" á
sunnudagskvöldið? Heldur þú
ekki að hann hafi nú farið til
foreldra sinna? Kannski hefur
hann ætlað að biðja þau fyrir-
gefningar...
— Sönnu nær að hann hafi ætl-
að að biðja þau um peninga, sagði
beinlínis hlægilegt að lesa sumt,
sem skrifað hefur verið uin núin-
erabreytinguna, og ekki annað að
skilja en rithöfundarnir hafi
hlakkað óskaplega yfir þvi, að
suinir bifreiðaeigendur verði ekki
lengur þeirra „forréttinda" að-
njótandi að hafa lágu númerin.
En hvað er í rauninni saklaus-
ara en það að gleðjast yfir svo
léttvægum hlut sem lágu bílnúm-
eri?
Það flögrar að tnanni, að þeir
sem mest láta, séu mjög öfund-
sjúkir — af einhverju hlýtur ill-
kvittnin að stafa — en nú vill
bara svo vel til, að eftir breyting-
_una inunu þeir hafa jafnfáa stafi i
núinerunum sínuin og hinir.
• Nýja
símaskráin
Hrefna Jónsdóttir hringdi, og
sagðist hafa verið að fá í hendur
nýju siinaskrána. Hrefna sagði, að
eintak sitt hefði farið úr bandinu
fáeinum mínútuin eftir að það
kom inn á heimilið. Hrefna sagð-
ist I fyrsta lagi vera afar óánægð
ineð það, að siinaskráin væri nú í
stærra broti en verið hefði undan-
farin ár, þannig að sér væri nú
ónýt plastmappa, sem hún hefði
haft skrána í áruin saman. Þetta
væri þó í sjálfu sér sináinál á móti
þvi hvað bandið væri lélegt. Hún
sagðist vera á því að sjálfsagt
væri að spara, en hins vegar sagði
hún að það hlyti að vera vafasain-
ur sparnaður að því að frainleiða
ónýtan hlut, þótt verið gæti, að
hún hefði verið svo óheppin, að
eintak hennar hefði verið gallað.
Einar þurrlega. — En hvort sem
hann bað um fyrirgefningu eða
peninga held ég ekki að hann hafi
verið þar um nóttina. Ég er á
þeirri skoðun að hafi Wilhelm
Holt einu sinni skellt hurðinni á
einhvern þá sé hún lokuð fram-
vegis. Hann hefur óvenjulega
fastar og afdráttarlausar skoðan-
ir. Og ég hef ekki mikla trú á að
kona hans og dóttir hafi getað
fengið þar neinu breytt. En á
hinn bóginn held ég að það hafi
verið sterkari hlið Tommys — að
mýkja konuhjörtu á ég við...
Hann varð I senn hugsandi og
stríðnislegur á svip og hélt áfram:
— Hefur annars nokkur leitt að
því hugann hversu margar konur
sátu einar i húsum sínum hér í
grenndinni þetta kvöld? Þá er
fyrst að geta Petrenfrökenanna,
síðan kemur röðin að Huldu á
Árbökkum, og ég hef ekki sagt
þar með að Hulda hafi opnað
faðm sinn og hús fyrir Tommy, ég
er aðeins að vekja athygli á að
hún var ein... og ekki má gleyma
Lou Mattson, vinnukonulausri og
jnaðurinn í ferðalagi... og að lok-
um Elisabeth Mattson, sem er
systir Yngve. Ég verð að segja að
Tommy hefur sannarlega haft úr
nógu að velja, og við megum ekki
gleyma þvi að þrátt fyrir þá galla
Hún sagðist ekki ætla að fara aðra
ferð i bæinn til að sækja nýja
skrá, en vildi benda fólki á þá leið
að fá sér sterkt líinband og liina
kápuna við bókina áður en farið
væri að fletta henni.
0 Mega félög betla?
Jón Vilhjálmsson hringdi og
bað Velvakanda að koina þeirri
spurningu á frainfæri hvort betl
væri leyfilegt þar sem félög ættu í
hlut, þótt það væri bannað ein-
staklinguin. Hann sagði: „Hvað
ætli yrði sagt ef ég stillti mér upp
á Lækjartorgi til að biðja uin ölin-
usu fyrir sjálfan mig? Þetta gera
ýmsir í nafni félaga og samtaka."
0 „Hin gömlu kynni“
Sigfús B. Jóhannsson hringdi
og bað okkur að koina því á frain-
færi við rétta aðila hvort ekki
væri hægt að endurtaka þáttinn
„Hin gömlu kynni", sein útvarpað
var að inorgni 1. april.
Hann sagði að þátturinn hefði
verið svo sérstaklega skemmtileg-
ur, að sig langaði til að hlusta á
hann aftur.
Þessi ósk ininnti á það, sein
áður er fram komið, þ.e. hvort
ekki sé hægt að flytja þennan þátt
á tima þegar fleiri hafa tækifæri
til að hlusta á hann, t.d. á kvöldin.
Siðan mætti auðveldlega endur-
taka hann að morgninum, svo sein
nú er ineð marga fasta þætti út-
varpsins. Þáttunum hefur verið
hælt inargsinnis, bæði á þessuin
vettvangi og annars staðar, og
væri ekki úr vegi fyrir nýja út-
varpsráðið að taka til athugunar
sem hann er sagður hafa haft, þá|
var ótvírætt vald hans og aðdrátt-.
arafl á kvenfólk.
En tilraun Einars til að þróa I
þessa frábæru hugmynd var tekið I
með fullkomnu tómlæti bæði af J
pabba og mér. Ég hafði uppgötvað I
að það var dálítið annað sem mig |
langaði að vita og ég hafði lengi.
haft i hyggju að spyrja um og I
athugasemdir Einars vöktu nú til |
lífsins á nýjan leik.
— Heyrðu mig nú elskan mín, •
viltu nú ekki vera svo ljúfur að |
skilja að ekkert okkar hefur telj-1
andi áhuga á kenningum þinum'
um að Tommy hafi verið eins j
konar hjúskaparflagari. Ég vil I
miklu frekar vita eitthvað um J
þessa systur Yngve Mattson, I
Elisabeth! Ég hef víst ekki hitt I
hana ennþá. Hver er hún eigin- J
lega?
— Elisabeth Mattson, sagði eig-1
inmaður minn hátlðlega og hellti.
þykkum rjóma út á hindberin ál
skálinni sinni. — Áóur en|
Johannes kom hingað til Skóga J
var Elisabeth Mattson eina fræga I
persónan i Dalnum og það er svo |
mikill heiður að fá að hitta hana.
að þú hefur enn ekki sýnt þá J
veróleika sem til þarf. Hún er I
næstum eins fræg utanlands eins |
og heima, og í tæp tuttugu ár hafa J
bækurnar hennar komið út i I
miklu stærri upplögum en |
Nóbelshöfundanna og ....
— Bækurnar hennar? Ertu að I
skopast að mér?
— Mér hefur aldrei verið meiri J
alvara. En ég geri mér ljóst að það I
hlýtur að vera mjög vandræðalegt I
fyrir þig sem bókmenntafræðing J
að þurfa aó opinbera þvilika I
himinhrópandi fáfræói....
— Elisabeth Mattson! hvæsti ég ,
gremjulega. — Ég hef aldrei •
heyrt nafnið.
— Nei, það er mjög trúlegt, •
sagði Einar rólega og tróð upp í *
sig ókjörum af hindberjum. — En |
kannski þú þekkir þá nafnið ■
Elsbet Matts?
Bókmenntafræðingurinn Puck I
Bure svaraði með því að stara I
heimskulega fram fyrir sig, en
það tók mig þó ekki nema fáeinar I
sekúndur að átta mig. ■
— Hamingjan góða! Elsbet J
Matts. Hún sem skrifar ástarsög- I
hvort ekki væri ráð að leyfa sein |
flestuin að heyra þá.
0 Undirskrifta-
samkeppni
Kona nokkur kom og bað fyrir .
eftirfarandi:
„Nýjasta fyrirbrigði sainkeppn- |
isþjóðfélagsins virðist vera undir- i
skriftasamkeppni um hin ólikleg- J
ustu málefni. Mér er til efs, að I
ætlazt sé til, að tekið sé inark á |
því, sem undirritað er, enda ligg- .
ur í augum uppi að það er enginn I
vandi að safna saman svo sem eitt |
til tvö hundruð hræðum til að ■
skrifa undir nánast hvað sem er. '
Það er ekkert mál svo sérstakt að |
ekki sé hægt að skrapa sainan |
nokkrar hræður ineð söinu skoð- .
un til að undirrita yfirlýsingu þar I
að lútandi.
Mér finnst liggja beinast við >
að hér sé verið að fara krossferðir •
i auglýsingaskyni, ýinist fyrir ein- |
staklinga eða viðkoinandi inál- i
efni.
Að inínu mati skipta undir- I
skriftir fárra einstaklinga engu |
ináli — það er fyrst þegar undir- ■
skriftirnar skipta þúsundutn eða J
jafnvel tugum þúsunda, þegar I
mark fer að verða á þeim takandi. I
Aðeins ein undirskriftasöfnun J
af þvi tagi hefur átt sér stað hér á I
landi — undirskriftasöfnun Var- |
ins lands.
Tækist einhverjum að afla öðru *
tilteknu inálefni svo viðtæks |
stuðnings, sem rúmlega 55 þús. l
undirskriftir Varins lands gerðu, J
væri það inikið afrek. Fáeinar I
undirskriftir leiða ekkert i ljós, I
sem ekki var vitað áður.“
— Nían og Yes
Framhald af bls. 12
aldrei til baka aftur. Ef metn-
aður höfundanna hefði verið sá
einn að búa til listaverk, hefðu
þeir hætt að tveimur þáttum
loknum en metnaðurinn er,
finnst mér, að segja sögu með
raunsönnum hætti, óháð list-
rænni formfágun, af mystiskri
reynslu, segja vafningalaust
sannleikann með fullu tilliti til
þess, sem telst raunsæi í sam-
timanum. Verkið lýsir með tón-
um innsæjum skilningi á text-
um nokkurra austurlenskra
dulfræðirita.
Ludvik Van, karlinn, hættir,
þegar hann hefur greitt úr til-
finningalegum mótsögnum
sálarlífs síns — gríðarlegum og
með þeirri stórmiklu tækni,
sem hann hefur yfir að ráða —
a.m.k. þegar hann sér fyrir end-
ann á þeim og notar hið djúp-
lifa sálarástand til aó leggja út
af óði eftir Schiller „til
gleðinnar". Hann stendur á
föstum trúarlegum grundvelli,
á list, á guð, á náttúruna, og
lífsnautn hans er þegar ráðin
fyrirfram á guðfræðilega visu.
Þeir, sem hlusta á hið sígilda
tónverk, taka þátt í úrvinnsl-
unni, leggja til hennar og
forma þar með úr eigin tilfinn-
ingalífi kerfi, sem gefið er
þetta heiti níunda hljómkviða
Beethovens, kórsimfonian. Ger-
andinn hefur gengið upp í
verki sínu, það stendur sjálft,
hvað sem Ludvik Van liður og
það er flokkað með þeim
kerfum, sem kveikja dulúðugar
kenndir og gera menn heil-
steypta og eru sett undir heild-
arheitið list til að aðgreina þau
frá hinum sem eru vegur að
heiman til móts við ókunna
guði. „Tales ...“ er ekki ætlað
að standa undir sér sjálft í þeim
mæli, sem nían gerir það.
Verkið er þó enginn dulfræði-
skóli heldur. Handleiðsla hug-
leiðslumanns er af öðru tagi,
hann er á leið til einhvers og
breytir frá sinu sjónarmiði séð,
óafturkallanlega hugmyndum
sinum um sjálfan sig sam-
kvæmt gefnum reglum, læri-
sveinn hans setur sig í spor
hans, er hugsleiðslumaðurinn
lýsir fyrir honum reynslu
sinni og lærir út frá þeirri
viómiðun að upplifa sjálf-
an sig. Sá, sem hlustar af
nærfærni á „Tales from
topographic ocens" kemst
að raun um, að hægt er
að öðlast hugarró, þrátt fyrir
alráðan hverfulleik en jafn-
framt aö verkió er staðhæfing
um að þaó sé hverfulleikinn en
ekki rósemdin, sem vari; popp.
SJÓN-
VARPS-
LOFTNET!
allar stœróir
fyrirliggjandi
heildsala, smásala,
RAFIOJANHEÍ
VESTURGÖTTJ 11 SÍMI 192941
Hvort er ég telpa eða drengur?
i VELVAKAIMDI