Morgunblaðið - 04.07.1975, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FOSTUDAGUR 4. JULl 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
unum væri ekki betur varið til annars en
að klöngra upp einhverri baðstofukofa-
mynd, og þó hún sé ekki burðug, þá er
hún þó skárri en háðungin hin, því það
segi ég yður satt, að það var hér hætta að
fara inn í hana. Þarna héngu raftarnir
inn úr þekjunni ofan yfir rúmin fólksins,
og moldarstykkin voru að hrynja ofan í
bólið hans gamla Bárðar; lyktina og
ódauninn tala ég ekki um, því það segi ég
yður satt, það leið yfir mig hvað eftir
annað, þegar ég kom upp á loftið og fann
fýluna; en frambærinn er eins og hann
var enn þá. Ég get ekki sagt yður frá því,
hvað ég hef tekið út af þvi að snúast
innan um þá hansvítis ranghala, en nú
hef ég loksins nuddað manninum mínum
af stað að útvega sér menn til þess að rífa
niður þessa óhræsis kofa; ég vona, að
enginn lái mér það. Ég sagði honum, að
hann yrði að skaffa mér forsvaranlegt
kokkhús og spísskammers, og það verður
hann að gjöra.
Ég finn hann þá ekki heima, vænti ég,
sagði Indriði.
Nei, sagði Rósa, honum dugði ekki
V.
Þetta eru ættingjar fyrri mannsins,
sem hafa fengið að vera hér.
annað en fara í morgun, því ég sagði
honum það skýrt og skorinort, að ég yrði
hér ekki einni nóttu lengur, nema hann
bætti úr brestunum. Þér hafið eitthvað,
vænti ég, ætlað að finna manninn minn?
Lítið var nú erindið, sagði Indriði, það
var einasta það, að ég ætlaði að biðja
ykkur hjónin að sýna mér þá ánægju að
koma fram að Hóli á laugardaginn kem-
ur, því það er ásett, að þá verði þar
brúðkaup okkar Sigríðar Bjarnadóttur
frá Tungu.
Já, ég hef heyrt þess getið, að það sé
búið að lýsa með ykkur, og ég fyrir mitt
leyti þakka fyrir boðið og skal geta þess
við hann, þegar hann kemur heim. Ég
segi yður það, þér megið búast við mér,
hvort sem hann eða aðrir koma hér af
heimilinu. Þér gjörið svo vel að þiggið
hjá mér kaffibolla, Indriði minn!
Stúfur litli
til að hjálpa Stúf, og þá for verkið eitt-
hvað að ganga.
Þegar búið var ölið, fóru tröllin öll að
bragða á því,en Stúfur hafði gert það svo
sterkt, að þau ruku öll út af steinsofandi.
Að lokum var ekkert eftir vakandi, nema
eldgömul tröllkerling, og Stúfur lét hana
fá síðasta sopann, og svo sofnaði hún líka.
Síðan tók Stúfur stóra kistu, fulla af
gulli og silfri og batt svo keðjunni utan
um sig og konungsdóttur og í hankann á
kistunni, kippti svo í keðjuna, og drógu
þá menn hans upp festina með þeim í.
Þegar Stúfur kom upp í skipið aftur,
sagði hann. „Farðu nú yfir salt vatn og
ferskt vatn og fjöll og dali, og stöðvastu
ekki, fyrr en þú kemur að konungshöll-
inni“, og ekki hafði Stúfur fyrr sleppt
orðinu, en skipið þaut af stað. Þegar sást
til skipsins frá konungsgarði var tekið á
móti því með söng og hljóðfæraleik, og
glaðir voru allir, en glaðastur þó konung-
urinn, sem nú hafði fengið hina dótt-
urina sína aftur.
En nú leið Stúf ekki sem bezt, því
báðar konungsdæturnar voru svo hrifnar
af honum, að hann hafði engan frið, en
hann vildi aðeins þá, sem hann fyrr hafði
bjargað, það var sú yngri. Þess vegna
hugsaði hann oft og mikið um þetta, því
leitt þótti honum að geta ekki látið hina
fá góðan mann. Einn góðan veður dag,
þegar hann var að hugsa um þetta datt
draga úr gulrótar-átinu í
bili, það virðist óhjá-
kvæmilegt.
sem ég var, er ég féll út
af svölunum áðan?
746
Heyrðu vinur
Wr
reyna að slökkva ljósin eða hvað?
_S*(yfiAÚNO 232-i
V.
J
Maigret og guli hundurinn
Eftir Georges Simenon
Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir
míssa fótinn. Ilann verður oróinn
27
— Haldió þér að það sé doktor
Miehoux sem...
— Ér held aldrei neitt, bæjar-
stjóri sæii.
Hailó... Hann hefur ekki
hreyft sig ... Þökk fyrir ... Er
steinsofandi... Gott... Nei, nei
... ekkert sérstakt...
Stunur og kvein heyrðust ínnan
úr herberginu, þar sem toilvörð-
urinn láog rödd kailaði:
— Lögregluforingi!
Það var læknirinn sem var að
ijúka við að þvo sér um hendurn-
ar.
— Yður er aiveg óhætt að yfir-
heyra hann ... þetta er ákaflega
grunnt sár ... kúlan hefur rétt
stroki/t við fótiegginn ... en
hann hefur misst dáiftið hióð.
Það voru tár f augunum á toll-
verðinum. Hann varð rjóður f
andiiti þegar iæknirinn héit
áfram:
— Hann er hræddur vegna
þess hann hé]t að hann myndi
alheiil innan viku ...
Ba'Jarstjórinn stóð f dyrunum.
— Segið mér nú hvernig þetta
vildi til, sagðí Maigrct og settist
hjá ieguhekknum þar sem maður-
inn lá. — Þér skuiuð ekki vera
hræddur. Þér heyrðuð hvað
iæknírinn sagði.
— Ég veit ekki...
— Svona, ieysið frá skjóðunni
— Ég var búinn á vaktinni
minni klukkan tfu ... Ég bý rétt
hjá þeim stað þar sem skotið var á
mig...
— Þér fóruð sem sagt ekki
beina leið heim?
— Nei. Ég sá það var ljós á
veitíngahúsinu ... Mig iangaðí
til að vita hvort eitthvað væri að
frétta ... 0, sársaukinn í fætin-
um!
— Svona nú, sagði iæknirinn.
— Það gelur ekki verið neinn
sársauki sem talandi er um.
— Jú, ætii ég finni það ekki
bezt sjálfur ... Nú, ég fékk mér
bjórglas inni f veitingastofunni
... Þar var allt fullt af blaða-
mönnum og ég þorói ekki að
spyrja þá neins.
— Ilver bar yður ölið?
— Einhvcr stúlka, ég veit ckki
hver hún er. Ég sá Emmu hvergi.
— Og hvað gerðist svo?
— Já, svo ætlaöi ég að fara
heim... Ég gekk framhjá verðin-
um og kveikti mér f sfgarettu úr
pfpuglóðinni hans. Ég beygði til
hægri og ég sá enga sálu og mér
fannst ákaflega fallegt að horfa
yfir hafið. Ég var að beygja fyrir
hornið. þegar ég fann allt f einu
nfstandi ársauka í fætinum
sekúndubroti áður cn ég heyrði
skothvcilinn. Mér fannst eins og
múrsteinn hefði skollið á fætin-
um á mér ... Ég datt kylliflatur.
Ég ætlaði að rfsa upp ... ég
heyrði einhvern hlaupa burt ...
ég þreifaði eftir fætinum og fann
eitthvað fljótandi renna niður
fótínn og ég veit ekki mcira nema
ég held ég hafí fallið f yfirlið ...
ég var viss um að ég væri að deyja
... þegar ég rankaði við mér næst
var ávaxtasalinn f dyrunum á
..-....
húsinu sfnu, en hann þorði ekki
að koma til mfn strax. Ég hef ekki
meira aösegja...
— Þér sáuð sem sagl ekki þann
sem skaut að yöur ...
— Ég sá ekki neitt ... Þér get-
ið ekki fmvndað yður, hvernig
þetta gengur til. Maður fellur um
koll. Og svo þegar ég fann allt
blóðið...
— Þér tcljið yður ekki eiga
neina óvini...
— AIIs ekki. Ég hef ekki búið
hér nema f tvö ár. Ég er ættaður
annars staðar frá. Og ég hef
aldrei komizt f kast við sm.vglara
— Farið þér alltaf þessa leið
heim?
— Nei ... en ég hafði engar
eldspýtur á mér og þess vegna tók
ég á mig krók til að fá eld f
sígarettuna mína hjá verðinum. f
stað þess að fara beint gegnum
bæinn fór ég sem sagt hina lelð-
ina.
— Leiðín gegnum bæinn er
styttri?
— Aðeins styttri.
— Einhver sem hefur séð yöur
koma út úr veitingastofunni og
ganga eftir hafnargötunni hefði
sein sagt getað fylgzt með yður og
skotið úr leyni.
— Atveg áreiðaitiega.
En hvers vegna ... Ég hef
aldrei peninga á mér ... Og það
var heldur ekkert leitaö á mér...
— Eruð þér vissir um lögreglu-
foringí, að þér hafiö fylgzt með
flækingnum yðar f ailt kvöld?
Rödd bæjarstjórans var harð-
neskjuleg.
Leroy kom inn og hélt á bréfi f
hendinni.
— Skeyti sem var að koma. Það
er frá Parfs ...
Og Maigret las:
„Frá sakamáladeild lögregl-
unnar til Maigrct logreglufor-
ingja. Jean Goyard, kallaður
Servieres. hefur verið handtek-
inn á Hotel Bellcvue f París f
kvöld. Viðurkennir að hafa koniið
frá Brest klukkan sex. Segir sig
saklausan. Vill láta yfirheyra sig
f viðurvist lögfræðings. Bfðum
nánari fyrirmæla.“
VIII. KAFLI
PLÚSEINN!
— Þér skiljið kannski, að þaö
er kominn tfmi til að við ræðum
saman f fullri alvöru, lögreglufor-
ingi...
Bæjarstjórinn hafði mælt þessi
orð af fskaldri kurteisi og Leroy
þekkti Maigret enn ekki nægilega
mikið tit að marka geðslag hans
eftir þvf hvernig hann blés út úr