Morgunblaðið - 10.09.1975, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 10. SEPTEMBER 1975
Konan, sem kunni
ekki að gæta hófe
hvort hann var vakandi eða hann væri að
dreyma.
Hann sleppti þó greinunum og ráfaði
eftir stígnum þar til hann kom að gras-
brekkunni. Hann kom auga á lindina og
lagðist niður til að drekka.
Hann taldi sopana þar til hann var
kominn að þrítugu, en þá fannst honum
nóg komið. Sterkur og ánægður gekk
hann til baka á staðinn þar sem brennið
lá. Þegar hann kom auga á hrúguna fór
hann að hlægja því honum fannst hún
svo lítil Hann bætti við hana og hélt sfðan
heim til konunnar sinnar.
Hún stóð í dyrunum og furðaði sig á
þvi hver gæti verið að koma syngjandi út
úr skóginum með fyrirferðarmikið
brenni á bakinu. En þegar hann hafði
sannfært hana um að hann væri maður-
inn hennar, sem væri orðinn ungur af því
að drekka vatn úr hinni undarlegu lind,
strunsaði hún strax af stað til þess að
drekka í sig ungdóm.
Maðurinn fór nú að taka til í stofunni
og undirbúa veizlu, því nú ætlaði hann og
konan hans að halda upp á það sem þeim
hafði hlotnazt öðru sinni. Hann setti
nýjar grenigreinar við þröskuldinn og
þreif til í öllum kofanum. Síðan tók hann
fram allt það bezta af mat og drykk.
En dagurinn leið. Það tók að rökkva, og
það varð dimmt, en konan kom ekki.
Hann setti ljós í alla glugga og hengdi
upp Ijósker við útidyrnar, svo að hún sæi
það úr fjarlægð að hann væri á fótum og
biði hennar.
Nóttin leið og þegar birta tók og konan
var ekki ennþá komin heim fór hann út
að leita að henni. Undir birkitrénu hjá
lindinni ráfaði um lítil tveggja ára telpa.
Hún rétti út hendurnar og hrópaði:
„Pabbi! Pabbi!“
Það var konan hans, sem hafði drukkið
og drukkið og ekki gætt hófs.
„Heimskinginn þinn,“ hrópaði maður-
inn, „gaztu ekki drukkið tvo sopa í
viðbót, þá værir þú ófætt barn.“
Úr íslenzkum fornsögum:
Auðunar þáttur
vestfirzka
Hann kemur á fund ármanns Sveins
konungs, þess er Áki hét, og bað hann
vista nokkurra bæði fyrir sig og dýrið —
„ég ætla,“ segir hann, „að gefa Sveini
konungi dýrið.“ Áki lézt selja mundu
honum vistir ef hann vildi.
Auðunn kveðst ekki til hafa fyrir að
gefa — „en ég vildi þó,“ segir hann, „að
þetta kæmist til leiðar, að ég mætti dýrið
færa konungi.“
„Ég mun fá þér vistir, sem þið þurfið
til konungs fundar, en þar í móti vil ég
eiga hálft dýrið, og máttu á það líta, að
dýrið mun deyja fyrir þér þars þið þurfið
vistir miklar, en fé sé farið, og er búið
við, að þú hafir þá ekki dýrsins."
Og er hann lítur á þetta, sýnist honum
nokkuð eftir, sem ármaðurinn mælti
fyrir honum, og sættast þeir á þetta að
hann selur Áka hálft dýrið og skal kon-
ungur síðan meta allt saman. Skulu þeira
fara báðir nú á fund konungs og svo gera
þeir, fara nú báðir á fund konungs og
stóðu fyrir borðinu.
MORÖ-dN
xafpinu
Já, en þú sagðir I bréfinu, að þú
vildir óska þess, að ég væri
komin!
Blessaður komdu inn. Eg er
viss um að pabbi mun kunna
mjög vel við þig.
Kvikmyndahandrit að morði
Eftir Lillian
O'Donnell
Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir. °
42
neitaði enn að Irúa þvi að ungfrú
Shau hefði rejnt að miida sárs-
aukann vegna framkomu Dorfs
með áfengisneyzlu. Enda þótt
hún hafði verið nijög miður sín
og sfolt hennar sært koin það ekki
heini og saman við þá niynd sem
hann hafði smám sanian gert sér
af þessari viljasterku stúlku.
Knda þótt hún liefði I raun og
teru verið áslfangin af Dorf og
hversu djúp sem vonbrigði
hennar höfðu verið þegar hún
kom að honum I örmum annarrar
konu, hefði hún aldrei látið sér
detta í hug að drekka, þegar hún
a-tlaði að aka bfl.
Og samt sem áður, minnti Dav-
id sjálfan sig á — hafði hún síðar
farið að neyta áfengis I óhófi...
A na-sta blaði f bunkanum voru
skilaboð frá skiptihorði sliiðvar-
innar. „Einhver herra Ifagen frá
Los Angeles hefur reynl að ná
sambandi viðyður."
I*að var eins gott að Ijúka þ\ í af
líka, hugsaði David og hringdi í
Hagen.
— Hagen. Sælir. Þetta er Link
rannsóknarlögreglumaður.
— Þiikk fyrir að hringja, sagði
hinn hjartanlega. — llvernig
gengur? Nokkuð að frétta?
—- Jú, þessu niiðar í áttina,
svaraði David og einbeitti sér að
því að velta fyrir sér hvort rödd
Hagens líktist röddinni í síman-
um á mánudagskvöldið. Gat þetta
verið sama röddin? Ef hann hefði
nú breylt henni til da‘mis með
því að leggja vasaklút yfir sfintól-
ið...
— Stórgott, sagði Hagen lirif-
inn. — Aslæða fyrir því að ég
hringdi til yðar er að mig langar
til að biðja um að fá lík Mariettu
— Lfkið?
— Já. Hvað segið þér um það?
Mig langar til að þér sendið Ifkið
til Hollyuood og ég a-tla að sjá
um að úlförin fari fram með
pomp og prakt.
— Þér eruð þv í iiiiður einum of
seinn, Ilagen. Stjúpfaðir hennar
hefur setl fram sams konar ósk.
— Watts? Það vottaði fyrir
undrun og gremju f röddinni.
— En hann hefur aldrei kært
sig um hana! Erfitt samkomulag
millí þeirra var ein af ástæðunum
fyrir því að Marietta fluttist að
heiman á sínuni tfma. Og þegar
fór að halla undan fa>ti hjá henni,
lét fjölsk.vldan hana sigla sinn sjó
án þess að lyfta litlafingri. Þér
megið alls ekki láta þau fá líkið!
þér hljótið að skilja að okkur
Kroneberg væri það niikíls virði
að gera útför hennar sem vegleg-
asta.
— fig get ekki tekið neinar
ákvarðanír um það, Hagen. Eg
ráðlegg yður að hafa samband við
fjölskyldu hennar.
— Og finnst yður ekki að við
eigum kröfu til nokkurrar tillits-
semi, þegar haft er f huga allt
sem við höfum gert fvrir hana,
I.ink.
Nú gekk fram af David.
— Voruð það ekki þér sem stað-
hæfðuð, Hagen, að Marietta Shaw
hefði gefið meira en hún þáði? Ef
einhvers staðar hallaðist á, væri
það að mjnnsta kosti ekki HÚN
sem skuldaði neinum neitt?
— Jú, og ég stend við það. En ég
á við það sem gerðist síðar —
cftir síysið og hún hafði farið frá
Hollywood og hafði mistekizt í
Broadway-leikritinu. Hahlið þér
virkilega að ég hafi brugðizt
henni þá? Ekki eina einustu sek-
úndu? Ég vissi alltaf hvernig
ástatt var fyrir henni og ntissli
aldrci sjónar á henni. ()g þegar
hún tók sig á og fór að vinna sig
upp var ég reiðubúinn að styðja
hana.
David sem hafði hlustað með
öðru eyranu rcisti sig nú skyndi-
lega upp í stólnum.
— Hvað f fjáranum eruð þér
Ntf að fara?
— Um hlutverkið sem hún fékk
nýlega. Eg segi ekki að hún hafði
ekki fengið það vegna eigin verð-
leika, en ég verð að taka fram að
ég ruddi dálftið brautina fyrir
henni. Ég talaði við leikstjórann
—- sem var mjög áfjáður f að gera
ntér greiða — um að hún fengi
ta'kifæri til að láta hann prófa
sig. Ég þagði yfir þvf hver hún
va'ri og reyndi ekki belnlfnis að
fá hann til að ráða hana, það var
ekki nauðsynlegt. Hún sló í gegn
strax. En ég tr.vggði að minnsta
kosti að hún fengi sitt tækifæri
þegar ég þóttist vita að hún væri
reiðuhúin.
— Þetta var sem sagt allt undir-
búið fyrirfram?
— AIIs ekki... engan veginn.
— Hvernig gátuð þér verið
svona vissir um að hún myndi
koma til leiks?
David fann til nagandi bei/kju
fyrir hönd dánu konunnar, þess-
arar sjálfsta*ðu og viljasterku
konu, sem hafði barizt af öllum
mætti til áð spjara sig á eigin
spýtur.
— Ég reyndi að koma á fram-
færi smáauglýsingum á leikhús-
sfðum blaóanna og víðar um að
reyna ættí leikara í hlutverkið og
það vantaði sérstaka leikkonu f
þetta hlutverk. Ef hún væri
ákveðin f að reyna gáfum við
henni þarna möguleika á að gera
druuma sína að veruleika.
— Þér voruð sem sé mjög
áfjáður f að hún sneri aftur til
leikhússins?
— Okkur langaði aðeins að
hjálpa henni aftur inn f hennar
rétta umhverfi.
— Þér biðuð satt að segja
undralengi!