Morgunblaðið - 27.09.1975, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 27. SEPTEMBER 1975
Sagan af töfra-
bandinu bláa
risann fram af bekknum og opnaði
dyrnar. Þá fóru ljónin að urra og krækja
klónum í risann, svo drengurinn varð að
ganga á milli.
Þegar leið á nótt aftur, fór risinn að
tala við kerlinguna: „Ég veit sveimér
ekki, hvernig við eigum að fara að því að
koma þessum Strák fyrir kattarnef. Hann
er allt of sterkur, getur þú ekki látið þér
detta neitt í hug?“
„Nei, ef þú getur ekki fundið upp á
neinu, þá get ég það ekki“, sagði kerla.
„Ja, ég á tvo bræður, sem búa í höll
einni“, sagði risinn. „Þeir eru tólf
sinnum sterkari en ég og þess vegna ráku
þeir mig burtu og létu mig fá þenna bæ
hérna, en þeir búa í höllinni og þar er
aldingarður með eplum, sem hafa þá
náttúru, að hver sem borðar af þeim,
hann sefur í þrjá sólarhringa samfleytt á
eftir. Ef við bara gætum sent strákinn
þangað eftir eplum. — Auðvitað myndi
hann ekki geta að sér gert að smakka á
þeim, og ef hann þá sofnaði, myndu
bræður mínir rífa hann í sundur“.
Kerling sagði að hún yrði þá að gera
sér upp veiki aftur, og segjast ekki geta
✓"COSPER-------------------v
MORö-dlv-jW'’
MreiNU \\ j
hraustur.
Nú? Var ekki á það fallizt að
það yrði einungis ein flaska í
viku?

Auðvitað þolir selskinnspels
rigningu. — Hafið þér ein-
hverntfma heyrt talað um sel
með regnhlff?
Heyrðu reynda þarna. Það er
kannski von um eitthvað annað
en gamla skó og stfgvél
orðið góð, fyrr en hún fengi að smakka á
eplum þessum, þá myndi hann sjálfsagt
fara og sækja þau.
Þetta hlustaði piltur á, þar sem hann lá
vakandi.
Um morguninn var kerlingin ósköp
lasin og aum og sagði að sér myndi aldrei
geta batnað aftur, nema hún fengi epli úr
aldingarði þeim, sem væri við höll risa-
bræðranna tveggja, en engan sagðist hún
hafa til þess að senda þangað.
Miðdegisverður
hjá galdrakarli
Ég hef borðað margar undarlegar mál-
tíðir á ævinni, og ég gæti auðveldlega
sagt þér frá máltíð sem ég borðaði í
kolanámu, miðdegisverði í Moskvu eða
hádegisverði með milljónamæringi. En
ég held að mestan áhuga hjá þér veki
miðdegisverðurinn, sem ég borðaði eini
sinni hjá galdrakarli, því hann var
óvenjulegastur. Svona mat fær fólk
örsjaldan, vegna þess að afar fáir þekkja
galdrakarla og ekki eru margir slíkir f
Englandi.
Ég er auðvitað að tala um raunveruleg-
an galdrakarl. Það eru til töframenn, sem
kalla sig galdrakarla, og þeir eru sannar-
lega duglegir, en þeir geta ekki gert sams
konar hluti og raunverulegur galdrakarl.
Töframaður getur til dæmis breytt
kanínu í gullfiskabúr, en hann gerir það
alltaf undir einhverju eða á bak við
eitthvað, svo þú getur ekki séð hvernig
það á sér stað. En raunverulegur galdra-
karl getur breytt kú í Borgundarhólms-
klukku á meðan fólk horfir á. Þetta er
auðvitað mikil áreynsla þannig að enginn
getur gert þetta tvisvar á dag eða sex
daga vikunnar eins og venjulegur töfra-
maður gerir með kanínurnar.
Fyrst þegar ég hitti hr. Leakey, hafði
ég ekki hugmynd um að hann væri
galdrakarl. Það var einn eftirmiðdaginn
um fimmleytið að ég ætlaði að ganga
þvert yfir markaðstorg í London. Þegar
ég var kominn miðja vegu að eyjunni
með ljósastaurnum, stanzaði ég en lítill
maður sem hafði verið mér samxerða hélt
áfram. Þegar hann nú sá strætisvagn
koma niður brekkuna, hljóp hann til
baka, sem er það kjánalegasta sem hægt
er að gera. Hann hljóp beint í veg fyrir V
Si&tfú/VD «-i*

Kvikmyndahandrit aö moröi
Eftir Lillian
ODonnell
Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir.
57
sagði David, þegar telpurnar voru
farnar út.
— Nei! mótmælti Callie. Hún
var föl f andliti, en stillileg að sjá
og sté ósjálfrátt feti nær manni
sfnum.
— Eins og þér viljið, svaraði
David.
— Þér afsakið vonandi að ég
kem mér beint að efninu: Brahm
ég er þess fullviss að þér hafið
haft samskipti við Mariettu Shaw
meira en þér viljið vera láta upp
á sfðkastið — og að samband
ykkar var sérdeilis náið!
— Eins og ég HEF þegar skýrt
frá hef ég hvorki heyrt hana né
séð sfðan hún leitaðf mig uppi
fyrir meira en ári og vildi fá
peninga hjá mér. Það voru sfð-
ustu samskipti okkar, sagði
Brahm hörkulega.
— Eða kannski upphafið að
endurnýjuðum samskiptum.
Brahm! Mætti segja mér að málið
væri þannig vaxið! Þér hafið
aldrei gleymt henni! Þér hættuð
aldrei að elska Mariettu Shaw. Og
f öll þessi ár hafið þér þráð hana.
Er það ekki rétt? Og þegar hún
skaut svo aftur upp kollinum f Iffi
yðar voruð þér gagntekinn af þrá
eftir henni. Þér létuð eins og
ekkert væri út á við, en sann-
leikurinn er sá að þér höfðuð
enga stjórn á tilfinningum yðar,
frekar en fyrir fimmtán árum. Og
hún sem hefur kannski gert ráð
fyrir að geta haft út úr yður pen-
inga, lét fúslega að vilja yðar og
— Haldið þér nú kjafti, maður!
æpti Brahm. — Hvernig dirfist
þér að koma hingað og bera þessa
þvælu á borð!
— Þér hafið áður gefið f skyn
að hún hafi alltaf fengið það sem
hún ágirntist...
— Nei, ncl! Sannleikurinn var
sá að ég gat hvorki gefið henni né
lánað henni peninga. £g hef ekki
haldið sýningu f nfu ár, ekki selt
mynd síðustu sex árin. Ef Callie
hefði ekki af elju og dugnaði
unnið hefðum við fyrir löngu
misst húsið og ... allt scm við
eigum.
En David lét sér ekki segjast.
— En Marietta hefur ekkert
vitað um það, býst ég við? Hún
var f hlutverki forfærandans og
þér voruð henni leiðitamur! En
eiginmaður Mariettu hefur upp-
götvað hvernig málum var háttað
og ógnaði yður! Ég ætla ckki að
staðhæfa að þér hafið drepið
Talmey prófessor að yfirveguðu
ráði, en kannski það hafi verið
sjálfsvörn. En morðið á Mariettu
Shaw var ekki sjálfsvörn. Hún gat
ekki komið á yður höggi f ifkam-
legum skilningi, en hún gat engu
að sfður veitt yður rothögg, með
þvf að skýra konu yðar frá sam-
bandl yðar! Þess vegna kyrktuð
þér hana — og reynduð að láta
Ifta svo út sem venjulegur inn-
brotsþjöfur hefðí verið að verki.
Brahm sleppti handlegg konu
sinnar og hörfaði undan eins og
hann ætti von á að verða sleginn.
— Þér getið aldrei sannað
þetta! stundi hann hálfkæfðri
röddu.
— Hypjið yður út! hvfslaði
Callie og andlit hennar var af-
myndað af hræði.
— Hypjið yður héðan, segi ég!
Þér hafið engan rétt til að slengja
á manninn minn þessum ógeðs-
legu ásökunum. Komið vaðandi
hingað inn og látið alla mannasiði
lönd og leið! Ef þér farið ekki á
stundinní, hringi ég til blaðanna
og segi frá hvers konar hegðun
þér hafið haft f frammi. Og ég
vara yður við. Þér skuluð ekkí
voga yður að koma hingað framar
án þess að hafa til þess fuligilda
heimild!
— Marietta Shaw var barnshaf-
andi! David hreytti orðunum illur
út úr sér. Og áhrífin létu ekki á
sér standa. Andlitssvipur frúar-
innar gerbreyttist og feginssvip-
ur kom á andlit hennar. Hún
hvfslaði svo lágt að David varð að
beygja sig fram tii að heyra
næstu orð hennar.
— Ég hef fætt báðar dætur
mfnar eftir gervifrjðvgun — þér
skiljið kannski hvað það þýðir ...
og kannski þér viljið svo gjöra
svo vel og koma yður út...
David gekk á braut eins og bar-
inn rakki. Hann var að niðurlot-
um kominn. Fjárinn eigi Diönu
Quain — hvað hafði eiginlcga
orðið af henni? Hann stefndi f
áttina til Lexington Avenue, að
húsinu sem Mary Hudgin hafði
búið f og þar sem lffi hennar
hafði lokið.
Hann stóð kyrr niðri og starði
upp á fimmtu hæð. Það var Ijós f
gluggunum hjá Elviru Foster.
Það gat vel komið heim og saman
að hún væri við núna vegna þess
að það var laugardagur. David
hafði lengi alið með sér grun-
semdir um að ungfrú Foster hefði
ekki sagt allan sannleikann um
þá sem hún hafði séð koma til
Mariettu Shaw. En þegar allt kom
til alls, hafði hún kannski verið
heima, þegar morðið var framíð,
þó svo hún segði hið gagnstæða
vegna skelfingar, þegar hún var
yfirheyrð f fyrsta skipti.