Morgunblaðið - 02.11.1975, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 2. NÓVEMBER 1975
Valemon konungur
hvítabjörn
sér að gullkransinum fagra, er hún þráði
svo mjög. Vaknaði hún við, og var þá
hvítabjörninn rétt hjá henni með krans-
inn. Þá vildi hún kaupa af honum krans-
inn. Nei, hann var ekki falur fyrir fé, en
aðeins ef hann fengi hana sjálfa, sagði
björninn. Og konungsdóttir sagði að hún
gæti ekki lifað án sveigsins, og þá væri
sama hvar hún væri og hverjum hún
giftist, hún varð fyrir alla muni að fá
sveiginn. Svo samdist þeim það, að hann
skyldi sækja hana eftir þrjá daga, það
yrði á föstudegi.
Þegar hún kom heim með kransinn,
urðu allir mjög glaðir, því nú var hún
orðin kát aftur og konungurinn hélt að
ekki gæti verið neitt hættulegt að eiga
við einn hvítabjörn. Og þriðja daginn
bauð hann út öllu varðliði sfnu og lét það
umkringja höllina til þess að verja hana
gegn hvítabirninum og veita honum
varmar viðtökur. En þegar björninn
kom, varð herinn að lúta í lægra haldi,
því engin vopn bitu á hvíta feldi bjarnar-
ins, en hann sópaði hermönnunum um
með hrömmunum, eins og þeir væru
steinvölur. Þeir lágu þarna í hrúgum
"COSPER

Ég tek einkaritarann med svo ég get skrifað þér
sendibréf á hverjum degi.
heldur lemstraðir, suma svimaði, en aðr-
ir voru bólgnir og bláir, því ekki voru
þeir mjúkir hrammarnir bjarnarins.
Þetta fannst konungi ekki mega svo
lengur ganga, hann sendi nú elstu dóttur
sína út og tók björninn hana og þaut af
stað með hana á bakinu. Þegar þau höfðu
farið langan veg, sagði björninn við
hana:
„Hefurðu setið í mýkra sæti og séð
betur?“
,,Já, mýkra var sætið á móðurknjám og
betur sá ég heima í höll föður míns“.
„Jæja, þá ertu ekki sú rétta“, sagði
björninn. Og svo rak hann hana heim
aftur.
Næsta föstudag kom hann aftur og*
allt fór á sömu leið. Hermennirnir
reyndu að berjast við hann en hann sló
þá niður eins og visin strá og konungur
varð að biðja hann að hætta og sendi nú
út næstelztu dótturina og hana þaut
björninn með í burtu. Þegar þau höfðu
farið góðan spöl, sagði björninn:
„Hefir þú setið í mýkra sæti og séð
betur?“
„Já“, svaraði konungsdóttir. „Heima í
höll föður míns sá ég skýrar og mýkra
var sætið á móðurknjám“.
„Jæja, þá ert þú ekki sú rétta“, sagði
bjarndýrið. Og svo rak það hana heim
aftur.
Þriðja föstudaginn kom björninn enn,
og var nú harðari í höggunum, en áður,
en konungi fannst hann ómögulega geta
látið hvítserk rota fyrir sér allan herinn
og svo sendi hann yngstu dótturina út til
hans í Guðs nafni, — Björninn tók hana
þegar á bak sér og þaut af stað.
Þegar þau höfðu farið langaleið og
voru stödd í skógi einum miklum, spurði
björninn yngstu dótturina sömu spurn-
inganna og hann hafði lagt fyrir systur
hennar, hvort hún hefði nokkurn tíma
setið í mýkri sæti eða séð skýrar.
„Nei, aldrei“, sagði hún.
„Gott er það, þá ert þú sú rétta“, sagði
björninn.
Svo komu þau að höll, sem var svo
fögur og mikil, að höll konungsins, föður
fylgdarmeyjar bjarnarins, var eins og
vesæll kofi í samanburði við hana. Þar
átti hún nú að búa og fá allt sem hugur
girntist, þurfti ekki að gera nokkurn
skapaðan hlut nema gæta þess, að eldur-
inn dæi aldrei. Björninn var á brott um
daga, en kom heim að kveldi og var
vtro
MORödKf
KAFF/NO
Hann gerðist sjóliði, þvf hann
hélt að hann myndi með þvf
vekja gleði í öllum heimsálfun-
um.
Hjón voru f kvikmyndahúsi.
Eftir mikil ástaratlot og kossa f
myndinni, hallaði konan sér að
manninum og hvfslaði:
— Af hverju ertu ekki svona
góður við mig, Jón?
— Veiztu, hvað manninum er
borgað mikið fyrir að gera
þetta? var svarið.
X
Maður nokkur kom inn f veit-
ingahús. Þjónninn kom með
kjötkássu á diski og setti fyrir
framan hann.
— Hvað er þetta? spurði
maðurinn, get ég ekki sjálfur
valið hvað ég vil?
— Jú, svaraði þjónninn, þú
getur valið um að borða þetta
eða fá ekki neitt.
Gamalt máltæki f Vfnarborg:
— Við hverju er hægt að búast
af degi, sem byrjar á þvf að
maður verður að fara á fætur
eldsnemma um morguninn?
X
Hreppstjóri var á yfirreið um
sveitina. Hann var ekki sérlega
vinsæll, að minnsta kosti ekki
hjá sumum. Á einum bænum
hélt gömul kerling, sveitar-
ómagi, yfir honum rokna ræðu.
Hreppstjórinn reyndi hvað
eftir annað að grfpa fram f og
stöðva kellu, en árangurslaust.
Loks leiddist honum þófið,
setti upp hreppstjóra-kaskeitið
og sagði byrstur:
— t nafni konungs og lag-
anna, haltu kjafti, Gunna.
Moröíkirkjugaröinum
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi
23
sig um f kirkjunni... og þess
vegna ætlaði ég að pússa alla
stjaka og svoleiðis. Og þá datt
mér f hug á æfingunni f gær að
fyrst ég sæti hér og biði eftir að
óhljóðunum f söngfólkinu linnti
ætti ég að drffa f þessu. En ég var
lengur að þcssu en ég hafði
haldið og þegar ég fór hingað til
að laga til eftir guðsþjónustuna
hafði ég ákveðið að taka silfur-
könnuna fram aftur og hætta ekki
fyrr en hún glansaði langar
leiðir. Þvf að nú veit ég iíka —
hann gaut augunum tii Tords —
að presturinn er ekki ýkja hrif-
inn af þvf að ég fæ mér stundum
einum of mikið neðan f þvf og þá
hugsaði ég sem svo að nú skyldi
ég sýna bæði prestinum og öllum
hinum að ég gæti staðið mig með
sóma ekki sfður en aðrir.
— 1 þessu tilfelli, sagði
Christer Wijk — held ég að við
höfum fulla ástæðu til að vera
mjög ánægðir. Svo er ákefð yðar
Lundgren fyrir að þakka að við
getum nú nokkurn veginn siegið
þvf föstu að þjófnaðurinn hefur
verið framinn innan sfðustu
tuttugu og fjögurra klukku-
stunda.
Það fór hrollur um mig og ég
stakk hendinni undir arm Einars.
Tveir glæpir höfðu verið framdir
nánast samtfmis f þessari
friðsömu sveit. Eg ályktaði sem
svo að þessir tveir glæpir hlytu að
standa f sambandi hvor við annan
á einhvern óútskýraniegan hátt.
Eða var það ekki sennilegast?
Ég heyrði Einar bera fram
spurningu: hvað var hér um að
ræða marga hluti, og ég heyrði
stolt f rödd Tords, þegar hann
svaraði og taldi upp alla munina,
sem margir hverjir voru gamlir
og óbætanlegir.
Christer beindi á ný athygli
sinni að lásurn og Iyklum kirkj-
unnar og nokkrum mfnútum
sfðar treysti hann sér til að mæla
fram eftirfarandi staðreyndir.
Þjófurinn hlaut að hafa komið
inn f skrúðhúsið annað hvort um
útidyrnar, sem voru lokaðar með
smekklás eða ytri dyrnar sem að-
skildu skrúðhúsið frá kirkju-
skipinu sjálfu. Hvað snerti kist-
una var á henni vænn og traust-
legur hengilás og Lundgren hafði
á réttu að standa þegar hann stað-
hæfði að erfitt væri að finna
lykilinn og felustaðinn. Ef fólk
vissi ekki hvar felustaðurinn var
máttf heita að nánast væri ógern-
ingur að fara að leita að honum f
kirkjunni.
— En, sagði Christer hraðmælt-
ur — hengilásinn gæti auðvitað
hafa verið dfrkaður upp enda þótt
þess sjáist engin merki. Ég sendi
nokkra menn hingað til að athuga
það og ég held að við ættum að
bfða með að draga nokkrar álykt-
anir þar til þeir hafa lýst skoðun
sinni. Lundgren verður að vera
hér kyrr og endurtaka frásögn
sfna og ég held að gott væri ef
presturinn vildi einnig vera við-
staddur.
Einari og mér fannst okkur of-
aukið og við gengum hægt f áttina
að prestsetrinu og reyndum
árangurslaust að fylgja hvatn-
ingu Christers um að draga engar
ályktanir og við vorum enn önn-
um kafin að reyna að gera það
ekki, þegar Christer slóst f hóp-
inn hjá okkur og pabba f setustof-
unni þegar rökkrið var að byrja
að falla á.
Hann lét fallast andvarpandi
niður í sófann fyrir framan brak-
andi arininn og spurði hvar aðrir
fbúar hússins héldu sig á þessari
stundu og það var ekki fyrr en
honum hafði verið tjáð að Tord
hefði farið til herbergis sfns uppi,
að Barbara og Lotta væru úti og
Hjördfs við vinnu f eldhúsinu að
hann slakaði á og hreiðraði um
sig.
— Þessi iás þarna, sagði hann
hugsandi, — hefur ekki orðið
fyrir neins konar hnjaski. Hver
svo sem þjófurinn er hefur hann
augsýnilega komist inn f kirkj-
una með „heiðarlegu" móti.
— En, stundi ég — þá getur það
ekki verið neinn flækingur eða
umrenningur? Og við sem vorum
f þann veginn að komast að þeirri
niðurstöðu að þjð hefði verið ein-
hver ræfill sem hefði verið á
flækingi hér um slóðir og hefði
bæði brotist inn f Sandells-
verzlunina og kirkjuna.
— Hvað mig snertir er ég alveg
á öndverðum meiði, sagði
Christer og lagði ákveðna áhcrzlu
á orð sfn. — Þjófnaðurinn hefur
verið framinn af einhverjum
þeim, sem þekkir sig f kirkjunni.
Hvað morðinu viðkemur vitum
við að minnsta kosti að ekki vakti
fyrir morðingjanum að ræna
Sandell eða það er að mínnsta
kosti ekkert sem til þess bendir.
Og ég veit ekki enn, hvort einhver
tengsl eru á milli þessara glæpa,
en ég held að það sé skynsamleg-
ast að við einbeitum okkur að þvf
að upplýsa annan þeirra f einu.
Hann horfði eins og viðutan f
arineldinn.
— Það sýnist mér liggja f
augum uppi að við eigum að
halda rannsóknum okkar áfram
út frá þeirri kenningu að um
flæking sé að ræða. Hvort sem
það kostar að yfirheyra hverja
einustu manneskju f Kila og
Vástlinge verðum við að fá úr þvf
skorið hvort einhver hefur séð
ókunnugan á sveimi hér sfðdegis