Morgunblaðið - 09.04.1976, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 9. APRlL 1976
Á hættu-
slóðum í
Ísraellí'uKáre
Sigurður
Gunnarsson þýddi
varö hún mjög hrædd. Hún greip í hand-
legg læknisins og ætlaði aö hrifsa hnífinn
al' honum. Hún skildi ekki, aö hann var
nauðsynlegur til þess að hægt væri aö
hjálpa drengnum hennar. Ef til vill var
hún vön skottulæknum, sem þuldu ein-
hverjar særingar yfir þeim sjúku. Nú
ætlaöist hún til, aö þessi skottulæknir úr
ööru landi geröi hiö sama, aöeins með
betri árangri. Petterson hélt konunni
fastri, en hún hljóðaði hástölum. Dreng-
urinn varö hræddur, og þótt Óskar
reyndi aó halda honum, tókst þaö ekki, og
hann hljóp til móöur sinnar. MeLean
Þelta er kallad tvefiKjamanna punktaspil. Þú
skellir á örkina 50 punktum. Sföan er keppn-
in I þvf fólgin aó þú or vinur þinn keppir um
þaó hvor geti nárt fleiri þríh.vrningum.
Ilverju sinni má þó aóeins draga eitl strik
milli punkta. Þegar þríhyrningi er lokaó á aó
merkja hann meö fyrsta stafnum í nafni
þínu og á sama hátt merkir vinur þinn sfna
þríhyrninga meó upphafsslafnum í nafni
sfnu.
kallaði reiöilega, aö ef þau hefðu svona
hátt og létu öllum illum látum, mundi
hann fá hitasóttina á ný. En læknirinn
sagöi: „Slepptu konunni, Petterson. Ég
ætla aö reyna að tala viö hana.“
Og nú kom í ljós, aö læknirinn kunni
dálítið í arabísku. Ekki var hægt aö kalla
þaö mikla kunnáttu, en hún nægói til
þess, aö hann gat talað viö konuna. Hann
haföi ekki lagt neina áherzlu á aö reyna
þaö strax, var raunar á báöum áttum,
hvort hún mundi skilja hann. En sam-
ræðurnar gengu eftir atvikum vel, og
eftir hálfa klukkustund haföi honum
ekki aóeins tekizt aö róa konuna algjör-
lega, heldur hafði hún einnig sagt honum
töluvert brot af ævisögu sinni.
Og hér kemur þá ævisögubrot konunn-
ar, sem læknirinn þýddi fyrir þá hina:
Hún hafói búiö hér í mýrlendinu norö-
an viö Djúpavatn, — já, nákvæmlega á
þessum slóöum. Pabbi hennar átti
nokkra úlfalda, og tjald þeirra var ein-
mitt hér á þessu holti. Hér þekkti hún því
hverja þúfu og hvern stein, og hún
þekkti líka þá Gyðinga, sem flutt höföu
hingað til héraöanna noróan viö Djúpa-
vatn. Hún var ekki hrædd viö þá, og hún
hafði eignazt vini í hópi þeirra. Eitt sinn
fór hún til þeirra, þegar hún haföi meitt
sig í fæti. Hún haföi dottið illa af úlfalda
og legið þrjá sólarhringa bjargarlaus í
eyóimörkinni. Hvers vegna ætti ég aö
vera hrædd viö Gyðinga, sem alltaf hafa
sýnt mér vinsemd?
Bróöir minn seldi eitt sinn jörö sína
Gyóingi. Og haföi hann ekki fullan rétt til
aö ráóstafa eignsinni?En svo gerðu ríkir
reiöir menn aðsúg að bróöur mínum aö
næturþeli og tóku hann af lífi. Þeir
sögöu, að hann mætti ekki selja Gyöing-
um land.
Ég gat ekki skilið þtcta. Ókunnir menn,
auöugir menn, Arabar, eins og viö, þeir
vildu ekki leyfa okkur, fátækum hirö-
ingjum, aö tala viö Gyðinga. En ég geröi
þaö nú samt sem áöur — í laumi.
Svo voru fleiri teknir af lífi, — já,
margir, — og svo skall á styrjöld meö
öllum sínum hörmungum. Viö neydd-
umst til aö flytja burt, og nú má ég ekki
koma hingað. En ég fór samt, þegar Alí
litli veiktist.. .
Óskar hrökk viö. Drengurinn hét þá
Alí, eins og hann hafði hugsað sér. Rödd
konunnar var mild og hljómhrein, og það
vtít>
MOBö-dtí-
KAFPINU
Kennarinn segir að á okkar
aldri sé fólk næmast fyrir
formum og útlfnum.
Nei, hér þörfnumst við ekki
kunnáttumanns ( aó leika á
sög.
Afi? Var þessi Bjössi á mjólk-
urbflnum mcð meirapróf eins
og þú?
Hjónabandið ætti aó haldast. —
Hann virðist nota alkóhól til aó
varóveita þaó f.
Stjörnufræóingur cinn sagói
fyrir um dauóa konu nokkurr-
ar, sem Lúóvík 11. elskaói. Og
þar sem konan dó á sama dcgi
og stjörnufræðingurinn hafói
spáó, álcit konungur aó hann
væri valdur aó dauóa hennar.
Skipaói hann svo fyrir að
stjörnuspámaóurinn skyldi
engu fyrir týna nema Iffinu.
Átti að kasta honum út um
hallargluggann, en áóur en þaó
var framkvæmt, kallaði kon-
ungur stjörnufræðinginn fyrir
sig og sagói m.a.:
— Fyrst þú ert svo vitur að
þú gazt sagt fyrir um dauóa
konunnar, gaztu þá ekki eins
séö fyrir örlög þfn?
— Jú, herra, svaraði stjörnu-
fræðingurinn mcð hægð, ég sá
aö ég myndi deyja þremur
dögum á undan yðar hátign.
Konunginum brá, og lét sér
mjög annt um Iff hans eftir
þaó.
Þcgar Killigrew, hinn frægi
hirómeistari Karls II Englands-
konungs, var eitt sinn f heim-
sókn hjá Lúðvík XIV f Parfs,
sýndi einvaldinn honum mál-
verkasafn sitt. Loks benti hann
honum á málverk af Kristi á
krossinum, sem var haft á milli
tveggja annarra mynda.
— Þessi til hægri, sagöi Lúö-
vfk XIV, er páfinn og til vinstri
cr ég sjálfur.
— Ég þakka yðar hátign í
auómýkt fyrir upplýsingarnar,
sagði enski hirómeistarinn, því
aö þó að ég hefði oft heyrt þess
getið, að Kristur hafi verið
krossfestur á milli tveggja ræn-
ingja, vissi ég ekki fyrr en nú,
hverjir það voru.
Stjórnmálaleiótogi haföi citt
sinn oró á þvf, aó hann skildi
alls ckki, hvers vegna menn
kölluðu hann illgjarnan mann,
hann hefði aðeins einu sinni
Iátið stjórnast af illgirni.
— Og hvenær mun þaö taka
cnda? spurói einn andstæó-
ingur hans.
Hún: — Arni, við eigum gift-
ingarafmæli f dag. Ertu búinn
aó glevma því?
Hann: — Ha, nei, en þaö er
fyrirgefið.
Arfurinn i Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
40
vinalega en þó ákveóinn og radd-
blær hans gaf til kynna aó hann
vænti fullnægjandi svars.
— Hvers vegna eruð þér svona
afskaplega andsnúinn mér?
— Eg skil ekki.
Hann brosti enn þótt alla hlýju
skorti f brosið.
— Hvers vegna í ósköpunum
skyldi ég hafa eitthvað á móti
yóur?
Uavid hnyklaði brýrnar.
— Ja, þaö er nú spurningin.
Hér er ég kominn. ágætisnáungi,
vel menntaöur, huggulegasti
maóur og það eina sem ég hef
ekki er milljónin. Allir virðast fá
á mér ofurást, og Marcel alveg
sérstaklega. Þvf ekki þér Ifka?
— Hvers konar ósvífni er þetta!
— Takið þessu ekki svona
óstinnt upp. Eruð þér vissir um
aó þér hafið það til að bera að þér
getið leikið sannfa'randi viðbrögð
aðalsmanns?
Paul eldroðnaði.
— Ég beið eftir yður einfald-
lega til að vara yður við, sagði
hann. — Það er langt frá því neitt
óvenjulegt hvernig Marcel kemur
fram við yður. Ilann fær svona
dcllur. Hann tekur fólki gevst,
vekur vonir þess og lætur það svo
lönd og leið þegar hann er orðinn
leiður á því. Þér skuluð þvi ekki
gera yður neinar vonir. Það var
bara það sem mig langaði að
segja yður.
— En hugulsamt af vður, sagðí
David. — Ég met þessa artarsemi
vissulega. Hafið þér heyrt um
vesling M. Boniface?
— Skiljið þér þá ekkert í yðar
haus? hrópaði pilturinn upp yfir
sig. — Þér eruð meira en Iftið
heimskur! Það er ekki óskað eftir
návist yðar! Þér hefðuð aidrei
stigið fæti yðar inn fyrir dyr hér
ef Heien hefði ekki boðið yður!
Hvers vegna farið þér ekki?
Hvers vegna farið þér ekki heim
til Énglands og það sem fyrst?
— Ef ég hefði komið hingað
stundvíslega klukkan sex, sagði
David — hefðuð þér þá beðið eft-
ir mér á einhverjum öðrum stað?
Einhvers staðar í fclum þar sem
ég kæmi ekki auga á yður? Og
hefði ég þá orðið fyrir sorglegu
voðaskoti, Paul
— Hvað eruð þér að fara?
David hvarflaði augun á byss-
una.
— Mynduð þér hafa notað þetta
á mig?
Pilturinn roðnaði aftur. Gat
þessi ungi maður borið ábyrgð á
þeim hrikalegu atburðum sem
höfðu verið að gerast? Konan
hálsbrotna? Arásin á hann og
Helen? Akeyrsla á M. Boniface
með köldu blóði? Ef svo var,
hvernig mátti þá vera að Marcel
fagnaði honum svo, og hvers
vegna þóttist þessi piltur vera að
vara hann við? David fékk ekki
dæmið til að ganga upp. Hann var
hættur að hugsa um ástæður fyrir
atburðunum, hann einblíndi á þá
atburði sem höfðu gerzt.
Hann gekk af stað upp að höll-
inni. Éngin vitni voru nærstödd
og kannski var byssan hlaðin. En
ekkert gerðist. Hann leít um öxl
og sá Paul með byssuna enn við
hönd sér ganga f áttina að gripa-
húsunum og hundurinn fór í
humátt á eftir honum.
Marcel og gestir hans voru úti á
veröndinni. Við fyrstu sýn sýnd-
ist honum vera samankomnír um
tólf manns þarna. Sumir í hvers-
dagsfötum sem þeir höfðu verið í
við veiðarnar en aðrir skartbúnir.
Nicole var í þeirra hópi og Ijóm-
aði nú af yndi og fegurð. Það
klæddi hana vel að vera mið-
púnkturinn, en þó hefði það klætt
Helen enn betur, hugsaði hann.
Þau sátu við nokkur smáborð og
flcstir voru með glös fyrir framan
sig. Þau voru að tala saman. Allir
virtust f Ijómandi skapi og hjart-
anlegir í viðmóti hver við annan.
Marcel var hinn fullkomni gest-
gjafi, gekk á milli og talaði elsku-
legur og brosandi við hvern hóp.
En á meðan David horfði á hann
sannfærðist hann æ betur um
þennan mann. Hann var sigurveg-
arinn — f eiginlegri merkingu
orðsins. Ef hann hafði ákveðið að
halda f eitthvað þá skein út úr
svip hans að svo myndi hann gera
hvað sem það kostaði.
Nieole sat dreymandi og studdi
hönd undir kinn, og virtist vera
að horfa út í garðinn. Bæði voru
gædd sinni ákveðnu fegurð, eins
og allt umhverfi þessa glæsta bú-
staðar.
Hann gekk út á veröndina.
Jafnskjótt og Marcel kom auga
á hann, sieit hann samræðu þeirri
sem hann var f og kom til hans
með útbreiddan faðminn og úr
svip hans skein — að þvf er David
sýndist helzt — föðurleg gleði.
Hann hélt um handlegg hans og
kynntí hann fyrir viðstöddum.
David hafði sterka löngun til að
hrista hönd hans af sér. Hann
fann fingurna gegnum fötin. En
hann lét á engu bera og hegðaði
sér f alla staði einkar kurteislega.
Þetta var blandað samkvæmi.