Morgunblaðið - 04.07.1976, Blaðsíða 34

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 4. JULÍ 1976
34
BAUSCH & LOMB
MJÚKAR
LINSUR
Mjög stuttur afgreiðslufrestur Leitió upplýsinga
- Gamlir
gripir
Framhald af bls. 27
GLERAUGNAVERZLUN
Ingólfs S. Gís/asonar hf.
BANKASTRÆT! 14. SÍM116456
En ekki vantar jurtír í fiaröinn, þó
ekki sé þar gras, Þar er mikið safn af
plöntum — yfir 100 tegundir — og þeim
komið fyrir innan um grjótið. Þar er
mikið af islenzkum jurtum og hálfgrös-
um, sem virðast dafna vel. Nellikkuteg-
und með smáu blómi ilmar mjög um
þessar mundir og brátt blómstrar blóð-
bergið. — Það hættir að blómstra, ef
borinn er áburður í garðinn, segir Gréta.
Það er ekki gert í þessum garði og held-
ur ekki var sótzt eftir sérstakri gróður-
mold í hann. Þarna var fyrir leirborinn
jarðvegur, og var bætt á hann venjulegri
móamold. — Islenzku plönturnar þola
svo illa húsdýraáburð. Þó kemur f.vrir að
ég myl örlítið af honum þurrum, rétt
eins og þegar kind skilur eftri sig spörð í
haga, segir Gréta til skýringar. Og þarna
er krækiberjalyng og holtasóley og
fleira. sem fólki gengur yfirleitt erfið-
lega að láta lifa í görðum. Litirnir á
hlómunum eru líka ákaflega skærir, og í
þessum garði er nær enginn arfi, sem
gjarnan fylgir húsdýraáhurðinum.
— Við erum ekki sérstaklega að safna
mörgum tegundurh, segir Gréta. Við tök-
um bara jurtir, sem á vegi okkar verða.
Þar sem unnið er að vegagerð er t.d. oft
gott að hirða upprifna hnausa og fara
með heim. Á þeim kennir þá iðuléga
margra grasa. T.d. fékk ég þannig smjör-
laufið, sem mér þykir svo gaman að.
Það er hentugt að hafa svona garð, þar
sem grjót kemur i stað grasflata. Á vetr-
I þessum garði eru engar grasflatir, bara grjót og jurtir. Þar er hægt að tylla sér á stein. Ljósm. f’riðþjófur.
um er hann lika fallegur. Stundum seg-
ist Gréta fá sér þang og leggja það ofan á
jurtirnar milli steinanna þeim til hlífð-
ar. Og um leið fæst svolítill áburður í
moldina.
Það væri hægt að halda lengi áfram að
ganga um húsið og garðinn með Jóni og
Grétu og spyrja: Hvað er þetta — og
þetta? En einhvers staðar verður að
setja punktinn og betra að hafa eitthvert
rými eftir fyrir myndir. Að lokum spyr
ég Grétu hvort hún fari oft heim til
Svíþjóðar. Nei, svarar hún. Þar á ég
engan að lengur. Þegar við leggjum land
undir fót, þá förum við annað. Til dæmis
fórum við í haust il Júgóslavíu með
danskri ferðaskrifstofu. Einu sinni
fórum við til Egyptalands, því ég hefi
alltaf verið svo hrifin af fornri egypzkri
list. Og við fórum til ísraels, segir Gréta
og kemur með oddmyndaðan botn úr
fornu ísraelsku leirkeri, sem hún hafði
rekið tána í, þegar hún óð út í Genesaret-
vatnið. Þannig verða alls staðar dýrgrip-
ir til ánægjuauka fyrir þeim, sem kunna
að meta og með að fara, eins og húsráð-
endur á þessu heimili — E.Pá
jKiga nú húsgögnin mín að fara til lslands? sagði afasystir Grétu,
(sem bjó í gamla bænum í Stokkhólmi, er hún frétti að erfingi
I hennar ætlaði að giftast Islendingi.
Gréta situr I
borðkrókn-
um sfnum
með sænsku
„skólahús-
gögnunum".
Bak við hana
er norskur
skápur frá
1899 og
lengst til
vinstri rétt
sér á hornið á
mjórri bóka-
hillu, sem
felld er í
skorsteininn.
skápnum
eru fornar
sænskar bæk-
ur. A hill-
unni undir
skápnum er
stór hrafn-
tinnusteinn.