Morgunblaðið - 01.09.1976, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 1. SEPTEMBER 1976
Ævintýrið um
móða Manga
eftir BEAU BLACKHAM
Á leið sinni til baka til Staðar, velti
Móði Mangi því fyrir sér, hvað hann gæti
gert. Hann gerði ráð fyrir, að Surtur
hefði í hyggju að stoppa lestina rétt fyrir
utan járnbrautarstöðina á Stað og flýja
svo. Meðan Mangi hugsaði þetta, heyrði
hann Surt segja drýgindalega við lestar-
stjórann:
Ha, ha! Enginn stenzt Surti sjóræn-
ingja snúning. Nei, síður en svo. Flotan-
um tókst að vísu að ná mér á sjóræn-
ingjasundi, og hingað var ég fluttur, en
ekki tókst þeim lengi að hafa mig í haldi.
Ég lék heldur betur á þá. Auðvitað gerði
ég þaó! Ég komst undan meó fjársjóðinn
minn á sama andartaki og skipið létti
akkerum í höfninni.
Surtur strauk hendinni eftir kistunni
sinni.
— Veiztu hvað í þessari kistu er? sagði
hann við lestarstjórann. — Gullpeningar
— margir sekkir af gullpeningum! Og
demantar og djásn af öllu tagi! Ha, ha,
ha. — Aldrei skal þeim takast að hand-
sama Surt, mesta sjóræningja allra tíma.
Er hér var komið, voru farþegarnir í
lestinni byrjaðir að halla sér út um
gluggana með ópum og óhljóðum. —
Lestarvörðurinn veifaði rauða flagginu
sínu út um einn gluggann, eins og ætti
hann lífið að leysa. Ekki vissi hann al-
mennilega, hvers vegna hann var að
veifa flagginu, en hann hafði það á til-
finningunni, að eitthvað yrði hann að
gera. Þetta var í fyrsta skipti á ævinni, að
hann hafði vitað til þess, að heilli járn-
brautarlest væri stolið!
— Hvað get ég eiginlega gert? hugsaði
Mangi. Ætli ég gæti ekki orðið vatns-
laus? Þarna var ráðið! Ef allt vatniö færi
úr gufukatlinum mínum, gæti vélin ekki
gengið. Ég mundi verða að stoppa. Þetta
er að minnsta kosti reynandi. Ég veit að
vatnshaninn er laus.
Mangi opnaði fyrir vatnið og það
streymdi niður á járnbrautarteinana.
Eftir að hafa farið um tvær mílur, var
gufuketillinn tómur, og eftir nokkur púst
og lágar stunur nam lestin hægt staðar.
— Hvað er að? spurði Surtur og horfði
MORÖ-dM
KAFF/NU
GRANI göslari
Ég kallaði til þfn maður: ÞAÐ ER KOMIÐ NÚG!
Þau spyrja öll um umhverfis-
m ál aráðdherrann!
Herbergið kostar 3000 kr. yfir
nóttina, þar af 300 kr. auka-
lega — þvf engar pöddur halda
fyrir þér vöku.
Pabbi, mig langar að kynna
þig fyrir manni morgundags-
ins.
Nei, það er bara innan-klefa
brandari sem hann sagði.
Fyrir utan kvikmyndahúsið
stóð hópur af strákum og
mændi öfundaraugum á þá,
sem inn voru að fara. Allir
voru þeir náttúrulega aura-
lausir. Prúðbúinn mann bar
þarna að, og er hann hafði virt
fyrir sér þessa átakanlegu sjón
nokkra stund, sneri hann sér
að dyraverðinum og bað hann
að hleypa strákunum inn og
telja þá. Dyravörðurinn gerði
það f mesta grandaleysi og
sagði þá vera 28.
— Datt mér f hug, sagði sá
prúðbúni, ég hélt að ég hefði
farið nærri um það. Að svo
mæltu gekk hann burt.
Seztu niður, sagði faðirinn
við son sinn.
— Ég sezt ekki niður fyrr en
mér sýnist, sagði stráksi.
— Jæja, stattu þá, ég vil
hafa að mér sé hlýtt.
X
Bóndi var að skopast að
vinnumanni sfnum fyrir það
að fara f kvöldheimsóknir til
kærustunnar með lukt.
— Þegar ég var að sverma,
sagði bóndi, þá fannst mér nú
ekki ástæða til að fara með
ljós með mér. Ég fór bara í
myrkri.
— Já, svaraði vinnumaður-
inn, það er lfka auðséð á kon-
unni þinni.
Fangelsi
óttans
Framhaldssaga eftir
Rosemary Gatenby
Jóhanna Kristjðnsdóttir
þýddi
10
— Hvaða álit hafið þér á Reg
Curtiss?
Hún kipraði blá augun og starði
á hann f forundran.
— Hann var bara einn af starfs-
mönnum Jamies, sagði hún sein-
lega. — Ég hef aldrei talað við
hann nema fáein orð. Hann er
bflstjóri hans og flugmaður á
einkavélinni, sem hann notar að-
aliega við ferðir til og frá Mexico,
þegar hann fer f sumarhúsið sitt
þar.
— Ég held, að Curtiss hafi verið
hækkaður f tign. Ég sé ekki betur
en hann hafi alla stjórn með
hendi fyrir Everest. Og ef trúa
skal litla manninum, sem er bæði
barþjónn og bryti, þá er Curtiss
og varðmaður, sem heitir Bayles,
einu vinirnir sem Everest á.
Hún hrukkaði ennið.
— Hvaða dauðans vitleysa,
sagði hún. — Og hver er þessi
Bayles?
— Hann heitir Dan Bayles.
Hann virðist vera lífvörður Ever-
est. Meðan blaðamennirnir voru f
heimsókninní vék hann aðeins ör-
fáar mfnútur frá rithöfundinum,
en þá fékk ég leyfi til að tala við
Everest og Curtiss hlýddi einn á
það.
Sue Ann Carrington hrcyfði sig
óróleg f stólnum.
— Dan Bayles. Ég man ekki
eftir neinum með þvf nafni. Ég
man eftir hávöxnum manni sem
hét Tim. Hann var yfirvörður á
staðnum. Mér er sagt að hann sé
farinn. Þjónn Jamies íór Ifka eft-
ir að Walter dó. Ilann kom hingað
og vann fyrir mig. Hann er uppal-
inn hér á búgarðinum.
— Hvers vegna fór hann?
— Mér skildist að honum hefði
verið sagt upp. Reg sagði mér að
þeir hefðu aðeins leyft honum að
vera Walters vegna.
— Hvað heitir hann? Kannski
HANN geti sagt mér eitthvað frá
þeim árum, sem hann vann hjá
Everest.
Hún hristi höfuðið.
— Hann dó skömmu eftir að
hann kom aftur hingað.
— Dó hann? Við raddblæ hans
leit hún snöggt upp.
— Hann dó, já. Gastæki í hús-
inu hans sprakk.
Það fór að renna upp ljós fyrir
Jack Seavering.
— Það hafa svei mér verið snör
skipti á starfsliðinu, þegar Reg
Curtiss er undanskilinn.
Hún sagði ekkert.
— Þér sögðuð mér ekki hvað
álit þér hefðuð á Reg Curtiss.
— Ég held ekki að mér hafi
líkað sérlega vel við hann. En ég
hef svo sem aldrei haft neina
ástæðu til að hafa neitt á móti
honum heldur.
-- Þakka yður fyrir. Hann
brosti til hennar. — Þér furðíð
yður augsýnilega á því, hvers
vegna ég spyr allra þessara spurn-
inga og finnst þær ekki koma
málinu við, en ...
— Já, ég furðaði mig satt a
segja, sagði hún og krosslagði
hendurnar og hallaði sér ofurlftið
fram.
— Mér finnst engu Ifkara en
þér séuð að skipulegga innrás f
húsið eða eitthvað þvfumlfkt.
— Ég get ekki láð yður það. En
spurningarnar eru f mfnum aug-
um mjög svo eðlilegar. Ég er að
reyna að ná tökum á þvf andrúms-
lofti sem Everest vinnur í. Og
einhverra hluta vegna leitar allt-
af sama orðið upp í huga minn:
OTTI.
— Otti? Þá held ég að þér séuð
á rangri hraut. Ég hef aldrei haft
ótta á tilfinningunni f sambandi
við Everest. Þrátt fyrir þær var-
úðarráðstafanir sem hann gerir
og þrátt fyrir verðina og þrátt
fyrir tregðu hans til að umgang-
ast fólk. Mér sýnist þetta ekki
síður vera eins konar grilla — eða
kannski öllu heldur einhvers kon-
ar refsing. Eins og hann vilji
segja við heiminn: Sjáið þið nú
tii: þið hafið eyðilagt einu sinni
allt sem ég átti. En það skal ekki
takast aftur. En ótti — nei, aldrei
hef ég skynjað neitt f þá átt þegar
Jamie er annars vegar.
— Má eg vitna í dálftið sem
hann sagði við mig, þegar við
sátum f gróðurhúsinu og spjölluð-
um, og Dan Bayles horfði á okkur
og hlustaði án efa á hvert orð.
Hann talaði um að hann hefði
lokað sig úti frá öllu og sagði:
Hvorki hlið, lásar né varðmenn
geta lokað óttann úti. Kannski
loka þeir hann inni.
— Sagði hann þetta? Jú, hann
gæti orðað það svo. En ekki mein-
inguna, hana kannast ég ekki við.
— Ekki það?
Hún leit kvíðin á hann.
— Hr. Seavering, viljið þér
ekki segja mér sannleikann:
hvers vegna komuð þér á minn
fund? Eruð þér að skrifa grein
eða eruð þér einkaspæjari sem er
að rannsaka ... ja, hvað eruð þér
eiginlega að rannsaka.
— Ég er að gera nákvæmlega
það sem ég sagði yður. Ég ætla að
reyna að skrifa grein. Þér getið
spurzt fyrir um mig ...
Hún hristi höfuðið og bandaði
frá sér hendinni óþrolinmóð.
— Ef þér ætluðuð að sanna að
þér séuð einhver annar en þér
eruð er hægðarleikur að gera það.