Morgunblaðið - 11.06.1977, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 11. JUNÍ 1977
vt«
i/ VdlJj *>
haffinu \\
Nú, ef þú hefur áhuga, sieppir
þú kaffitfmunum alveg og get-
ur hætt hér þremur árum fyrr
en ella!
Þetta er varðhundurinn minn, Neró!
Af stað! Það verður að hafa
það, þó það sé aligæs!
Móðurlaust heimili
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Dagana 26.—27. marz kepptu
bridgemeistarar meginlandsins í'
fimmta hluta Philip Morris bikar-
keppninnar. En þar var keppt um
há peningaverðlaun auk hins
eftirsótta bikars.
Spilið í dag er frá keppni þess-
ari. Norður gaf og norður-suður
voru á hættu.
Norður
S. —
II. ÁG76
T. ÁDG96
L. ÁK87
Vestur Austur
S. ÁKDG832 S. 1094
11.94 II. K108
T. 43 T. 1072
L. 43 L. DG109
Suður
S. 765
II. D532
T. K85
L. 652
Keppni þessi e- tvímenningur
og á einu borðai' .a gerðist þettáf
Norður opnaði á einum tígli, aust-
ur sagði pass og suður sagði eitt
hjarta, sem ýmislegt má um segja
en venjulega er betra að segja
pass með svona léleg spil. Vestur
stökk þá í fjóra spaða og vonaði,
að það truflaði sagnirnar. Nei,
norður stökk í sex hjörtu, sem
varð lokasögnin.
Vestur spilaði út háum spaða,
í trompaður var í blindum.
Suður var strax í erfiðleikum.
H st þurfti hann að trompa tvo
si iða í blindum. En til þess vant-
a i innkomur og trompið var ekki
nógu sterkt. Til greina kom að
ákveða austur með hjartakóng og
spila strax lágu hjarta frá blind-
um. Þá hefði spilið unnist með því
að nota tígla blinds sem tromp á
austur.
En suður fór aðra leið, sem
hefði dugað gegn flestum varnar-
spilurum. Hann spilaði hjartagosa
strax í öðrum slag. Austur tók á
kóng og spilaði aftur hjarta, sem
var besta vörnin. Suður tók í
blindum og vantaði nú tvær inn-
komur á hendina. Aðra til að
trompa spaða og hina til að taka
siðasta trompið. Hann ákvað að
staðsetja tígultíuna hjá austri og
spilaði því lágum tigli frá blind-
um með það í huga að svína átt-
unni. Suður hefði átt skilið, að
það tækist þvi þá var önnur inn-
koman mætt. Nei, ekki aldeilis.
Austur stakk upp tíunni og þá var
spilið tapað. Glæsileg vörn.
COSPER
Ef ég væri orðinn fullorðinn fengi ég listamannsstyrk.
„I Þakrennukrók yfir veggsvöl-
um minum var þetta hreiður (sjá
mynd). Ég tók það niður því
haust var komið og eggin köld.
Ekki mun hér um ræktarleysi að
ræða heldur slys. Hér eru alltarf
kettir á sveimi og aldrei hef ég
séð bjöllur á þeim, þótt sumir hafi
hins vegar verið merktir.
Kattareigendur! Sjáið sóma
ykkar i þvi að hafa bjöllur á kött-
um ykkar. Óþarft er að láta þá
ganga lausa úti rétt á meðan ung-
ar komast til flugs á vorin eða
hafa opna glugga fyrir þá á vor-
nóttum. Eins og allir vita veiða
rándýr helzt um nætur. Vegna
kattanna ættu þeir að vara merkt-
ir og hafa umhirðu eins og sjálf-
sagt er um öll húsdýr. Heimilis-
lausir kettir ættu ekki að vera til
og þvi allir ómerktir kettir að
vera aflifaðir á mannúðlegan
hátt.
Alveg hér á sama stað verpti
eitt sinn þröstur. 1 rennukverkina
þurfti að setja fjöl, svo að hreiður-
efni héldist en ég var búin að taka
eftir að það hrundi niður áður en
búið var þarna í haginn. Mikið
var bjástrað og unnið við það að
koma upp þessu furðulega litla og
haganlega gerða heimili. Tistið
byrjaði fyrir allar aldir á morgn-
ana og það leyndi sér ekki að
umræðuefnið var ærið nóg við
það framtiðarverkefni, sem í
vændum var; það var að hlúa að
ungu lífi.
Þessar samræður héldu oft
fyrir mér vöku, en þær gáfu þó
nokkuð í aðra hönd, þvi að mér
fannst ég vera farin að skilja svo-
lítið í fuglamáli, áður en samveru
lauk. Þar voru „kvikar raddir
náttúrunnar". Blæbrigði radd-
anna gaf til kynna gleði — og
sorg, og svo þetta vejulega bú-
skaparamstur veraldarinnar.
Fimm eggjum var orpið I hreiðrið
og út úr þeim komu fimm bráðlif-
andi ungar.
Hreiðrið var náttúrlega ekki
stórt enda leið ekki á löngu áður
en ungarnir ultu niður á svalirn-
ar. Léttleiki þessara litlu hnoðra
mun hafa bjargað þeim frá að
rotast við fallið.
Ég týndi þá jafnskjótt upp i
hreiðrið aftur en ekki stækkaði
húsrýmið fyrir það, svo að ég tók
það til bragðs að setja kassa með
ullarstykkjum á veggsvalirnar og
færa ungana þangað. Meðan á
þessum flutningum stóð var mik-
ið um að vera. Fyrst kváðu við
neyðarköll foreldranna og brátt
var kominn yfir mig ótölulegur
fjöldi gargandi þrasta með miklu
og tiðu vængjablaki, sem virtust
ætla að hafa kríurnar að fyrir-
mynd um hernaðarmáta, til þess
að hjálpa þessum litlu einstakl-
ingum, sem kúrðu sig saman í
áhægju og óvissu um fallvaltleika
ÞAÐ VERÐUR EKKI FENGIÐ, SEM FARIÐ ER
35
að koma nálægt þér. Þú ert með
svo hreina sál að þú gætir
óhreinkað hana með þvf að
koma við mig.
Hún snerist á hæli og hondm
fannst sem hann heyrði lágt
kjökur þegar hún reif upp
dyrnar og hljóp inn til sfn.
Ifann sté út úr rúminu og
lokaði dyrunum á eftir henni.
Um stund stóð hann og hallaði
sér upp að veggnum og reyndi
að hlusta eftir þvf hvort hún
væri að gráta. En hann heyrði
aðeins að yatn var látið renna f
vaskinn.
Það var þýðingarlaust að
reyna að sofna nú. Hann
klæddi sig og læddist niður
stigann.
Það var svalt úti. Létt goia
fór um trjátoppana. Ilmur af
nýsleginni töðu lagði að vitum
hans, það minnti hann á bern-
sku hans.
Það hafði vfst ekki verið
ánægjuleg bernska. Það var
sárt að rifja upp þau ár. Hafði
hann þá aldrei verið hamingju-
samur? Hann vissi <-' ki al-
mennilega hvaða tnfinning
hafði gripið hann, einhvers
konar kennd sem honum fannst
vera gleði. Þetta hafði gripið
hann þegar hann ók brott frá
Ellen. Svo hafði þetta horfið
aftur og hann vissi ekki hvort
þarna hafðí gleðin verið á ferð-
inni.
Allt f einu hrökk hann f kút
þegar rödd við hlið hans sagði:
— A hvaða leið ert þú?
Uarlsen virtíst hafa sprottið
upp úr jörðinni.
— Þú gerðir mér bilt við.
— Hvert ertu að fara?
— Ég gat ekki sofið. /Etlaði
aðfámér göngutúr.
— Þarna á veginum skammt
frá stendur lögreglubfll. Þeir
fylgjast mcð húsinu.
— Hversvegna?
— Þú þarft ekki að hafa f
frammi nein látalæti við mig.
Ég veit allt. Þeir eru að víða
eftir að Frede komi. En hann
kemur ekki hingað. Svo vitlaus
er hann ekki.
— Finnst þér ekki rétt að
við....
— Að við hvað? spurði
Carlsen.
—■ Það skiptir engu máli.
— Ég gizka á að þú hafir
ætlað að spyrja hvort rétt væri
að við værum að fela eitthvað
fyrir lögreglunni..
— Já, sagði Peter daufur í
dálkinn.
— Sem betur fer vitum við
ekki hvar Frede er.
— En ef við vissum það?
— Ertu að spyrja mig um
hvort ég framselji hann lög-
reglunni?
— Já.
— Ég held ekki, sagði
Carlsen hugsi. — Ég athugaði
sennilega um hvað málið sner-
ist. Og sfðan bæði ég hann lík-
lega að gefa sig sjálfur fram.
— Og ef hann vildi það ekki.
— Ég get ekki svarað svona
spurningum sem eru ekki raun-
hæfar, sagðí Carlsen gremju-
Framhaldssaga eftir Bernt
Vestre
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi.
lega. — Veizt þú kannsi hvar
hann er?
— Ég? Nei. Hvers vegna
spyrðu um það?
— Vegna þess að mér finnst
einhvern veginn þú vera að
hugsa um að tala við lögregl-
una. Varstu kannski á leiðinni
til þeirra f bflnum?
— Nei, sagði Peter hrað-
mæltur.
— Míá ég treysta þér?
— Já.
— Gerðu nú ekkert axar-
skaft.
— Hvers vegna ert þú á
vakki hér? spurði Peter.
— Gamait fólk þarf ekki
mikið að sofa.
— Hefur Hemmer beðið þig
að hafa eftirlit með ein-
hverjum, eða kannski eftir
mér? "
— Nei.
— Nú er þá komin röðin að
mér að spyrja: má treysta þér?
— Þú getur gert það, sagði
Carles rólega — En þú ert sem
sagt að hugsa hvað þú gerðir ef
þú vissir hvar Frede va-ri?