Morgunblaðið - 05.10.1977, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUK 5. OKTÓBER 1977
BRIDGE
Umsjón: Péll Bergsson
I KrandsamninKÍ er mjdK al-
Kenfít, aö annar andstædingurinn
megi ekki fá slag því þá getur
hann tekiö fleiri slaf>i en vid mefj-
um missa. öft má leysa þetta
vandamál med svíninjíu {?esn rétt-
um aóila en í ödrum tilfellum
getur verið erfidara viö þetta að
eisa. Spilid hér aö neðan er eitt af
þeim tilfeilum. Engin svíning er
fyrir hendi svo finna verður ann-
að ráð.
Vestur gefur, norður og suður á
hættu. Norður
S. 54
H. Á854
T. 762
L. Á732
Vestur
S. KDG103
H. DG6
T. G109
L 84 Suður
S. Á87
H. K32
T. ÁK542
L. K6
Suður er sagnhafi í þrem grönd-
um og vestur spilar út spaðakóng.
Hann byrjar á slagatalníngunni
og fær út sjö auk líklegra tveggja
slaga til viðbótar á tigul. Gefa
þarf því tvo fyrstu slagina á spaða
og reýna síðan að láta austur fá
slag á tígul. En hvernig gerir suð-
ur það?
Einfaldast er aö taka á ásinn og
spila síðan lágum tígli. En austur
á ráð við því. Hann lætur drottn-
inguna í ásinn i trausti þess, að
vestur eigi gosann. Ef suður á ás,
kóng og gosa er drottningin
gagnslaus hvort sem er.
Suður verður að spiia sig inn á
blindan og spila lágum tígli að
háspilunum. Hann tekur áttuna
með kóng, notar seinni innkomu
sína á blindan og spilar aftur tigli.
Þegar drottningin birtist iætur
suður lágt af hendinni. Austur má
fá þennan slag en suður hefur
tryggt sér níu slagi.
Þessi spilaaðferð heppnast í öll-
um tílfellum öðrum en þegar vest-
ur á drottninguna ásamt tveim
smáspilum, en þá er sama hvað
gert er. Hefði blindur átt þrjá
spaða og einu hjarta minna væri
mikilvægt fyrir suður að gefa
spaðann aðe að eigi austur þrjá
spaða þarf suður ekki að vera
hræddur. En ef austur á aðeins
tvo spaða má ekki gefa honum
færi á að láta tiguldrottninguna
þegar spaðanum verður spilað í
þríðja sinn.
Austur
S. 962
H. 1097
T. D8
L. DG1095
Vertu nú skvnsöm — þú vcizt við höfum ekki pcninga
fvrir tveim fyrsta farrýmis-miðum!
RETTU MER HOND ÞINA
Framhaldssaga eflir
GUNNAR HELANDER
Benedikf Arnkelsson
þýddi
60
horfði gramur á Örn með opinn
munninn.
Örn hafði þekkt skarfinn
lengi, og hann vissi, að lítt
mundi stoða að höfða til gðð-
mennsku hans. A hverju vori
var hann villtur eins og göltur,
sem hafði verið iokaður inni í
margar vikur. Eina vonin var
að hræða hann.
— Eg bið yðar konunglegu
hátign að hlýða á mig stundar-
korn, mælti hann, er hann
hafði farið af baki.
— Sjáðu þennan gula reið-
skjðta, sagði Erik, hann er
söðulhakaður eins og reiðhjði.
— Farðu af baki og láttu
hæpnar, sænskar skrýtlur biða,
hva'sti Örn á sænsku. — Þetta
er prins.
Yöar konunglega hátign, hélt
hann áfram á máli Zúlúmanna.
— Eg hef nýlega heimsðtt hina
konunglegu hátign Mshiveni
konung, konunglegan brðður-
son yðar. Við ra-ddum meðal
annars um fjölkva-nið, enda er
konungurinn sjálfur kristinn
og á aðeins eina konu. Hann lét
í ljós mikla ðána'gju vegna
fleirkvænisins meðal höfðingj-
anna. Hann gerði ráð fyrir að
hitta hið hvíta yfirvald Zúlú-
lands að máli, Ghig Native
Commissioncr. og biðja hann
að gefa aðvörun gegn fleir-
kvæninu á næsfa höfðingja-
fundi í konungsbúgarðinum.
Það væri miður, ef yðar kon-
unglega hátign yrði gagnrýnd.
Örn gætti fullrar virðingar í
oröum sínum og láthragði, en
hann horfði fast í augu hins
sljða öldungs. Prinsinn deplaði
augunum ðrðlegur og virtist
vera farinn að hlusta með at-
hygli.
— Púh, sagði hann ðákveð-
inn og horfði í dyragættina á
kofanum, þar sem stúlkan
stakk út höfuðið og fylgdist
með samtalinu með eldlegri
eftirva*ntingu.
Zondi kom prinsinum til
hjálpar. Þetta var sérstakt
tækifæri til þess að öðlast kon-
unglega hylli. Hann gekk fram.
beygði sig I iotningu og bland-
aði sér í samtalið.
— Hvi skyldi höfðingi af
kyni Zúlúmanna hlusta á
hvítan prest? Við ðttumst ekki
prestinn. Hinn hvlti héraðsyfir-
hoðari er ekki vinur prestsins.
Gömlum Zúlúlögum skal hlýtt.
Margar konur eru prýði á bú-
garði höfðingjans.
Þeir riðu áfram til Malakta,
ýmist á brokki eða fóru fetið,
unz dagur leið fram undir há-
degi. Sðlin skein miskunnar-
laust, og Erik tðk að svíða í
hálsinn. Örn sá. að Erik var
þreyttur. Það var ekki meira en
svo, að hann gæti haldið uppi
samræöum.
— Heyrðu, Erik, ætli við
fellum ekki talið um stund og
fáum okkur að borða? Eg er
svangur.
— Fyrirtaks hugmvnd. Ég er
líka soltinn. Og aumur, í hak-
inu. í rassinu, í höndunum, í
stuttu máli: Alls staðar.
— iVIeð öðrum oröum „marg-
hliða“ merking. Eigum við að
snæða hádegismatinn á Grand
eða Bristol? Þrjá eða fjðra
rétti?
Þeir stukku af haki eins létti-
lega og þeim var unnt — til
þess að sýna hvor öðrum getu
sina. Þeir gengu stirðir í hreyf-
ingum að tveimur auöum stein-
hellum undir tré, sem líktist
sólhlff. Hestarnir stððu kyrrir
og mðktu. Þeir sveifluðu tagl-
inu og héldu höfðunum saman.
Allt gras var sviðið brott af
sólinni.
— Yfirmatsveinn, má ég fá
matseðilinn? stundi Erik.
Hann sveið í magann, svo
hungraður var hann.
()rn tíndi fram stafla af stór-
um og samanklcmmdum,
smurðum brauðsneiðum úr vös-
um sínum og saltíiskju. Áfergja
og þögn réðu ríkjum, meðan
þeir neyttu matarins. Þeir
drukku kalt te úr hitabrúsa.
Lítil, gildvaxin eðla gægðist
fram undan stórum steini,
horfði tortryggnislega á hina
tvo matarlegu Svía og hvarf aft-
ur.
Fram undan þeim hallaði
vifö
MORÖtlN-
KArriNU
'C'.V,'
(S1/’
fl~(A

GRANI göslari
Nei, heyrðu er þetta ekki VAGNSTJÖRINN okkar.
Nú veit ég þó alltaf, hvar hann
er að finna.
Ef þér ætlið að drekkja minn-
inu hér við barinn, — má ég þá
biðja vður að borga fyrirfram?
Við lok stórsýninga
• Við lok
stórsýninga
Eins og flestum er kunnugt
er nýlokið i Reykjavik tveimur
umfangsmiklum sýningum, Heim-
ilinu ’77 og Iðnsýningu. Þessar
tvær sýningar hafa orðið kveikjan
að eftirfarandi bréfi þar sem gerð
eru að umtalsefni lifsgæðakapp-
hlaupið og peningaeftirsókn:
„Það hefur komið vel í Ijós, að
því er mér finnst, við þessar tvær
sýningar, sem nýlega lauk í
íþróttahöllinni í Laugardal,
hversu auðvelt virðist vera að fá
fólk til að hlýða og fara eftir
auglýsingum. Þúsundir manna,
kvenna og barna hafa safnast
saman á nokkrum dögum til að
sjá allt það glæsilegasta og mark-
verðasta til heimilisnota og af
innlendri framleiðslu, eftir þvi
sem auglýsingarnar segja. Hefur
mátt sjá hluti sem enginn getur
verið án og hægt hefur verið að
gera slik kaup að ekki er rétt fyrir
fólk að láta þau framhjá sér fara.
Skyldi fólk, sem hefur keypt
hitt og þetta með afslætti á kynn-
ingarverði hafa reiknað með þvi
að það greiddi nokkur hundruð
krónur i aðgangseyri, og hvað ætli
afslátturinn hafi verið mikill þeg-
ar öllu var á botninn hvolft? En
hvað um það, að sjálfsögðu verður
að finna fólki einhverja leið til að
eyða peningum sínum, það er eins
og við eigum alltaf of mikið af
þeim og séum í hálfgerðum
vandræðum með þá. Það hlýtur
að vera vegna þess hversu mikið
kaup við höfum og þvi erum við
þá jafnframt að gera kröfur um
hærra og hærra kaup, ef við þurf-
um að láta segja okkur hvernig á
að eyða því?
Með þessum orðum minum er
ég aðeins að varpa fram nokkrum
hugsunum, er sótt hafa á mig að
undanförnu. Það er án efa góðra
gjalda vert og nauðsynlegt að
minna á tilveru islenzks iðnaðar
og einnig má það vera rétt að
minna á hvaða húsgögn við eigum
að kaupa og annað til heimilisins.
En er ekki of miklu til kostað? Er
þetta það eina sem er eftirsóknar-
vert i Iífinu? íslenzkur iðnaður og
húsgögn? Nú er þetta farið að
hljóma eins og prédikun og því
held ég að ég fari að stytta mál
mitt. En líka finnst mér merkilegt
að hugleiða að það skuli vera
hægt að teyma hálfa þjóðina á
sýningar með stuttu millibili, eða
um 120 þúsund manns samtals.
Sjáifsagt er hér um sama fólkið
að ræða að mjög miklu leyti. Og í
rauninni er ekkí annað að sjá en
það sem sjá má í verzlunum hvar
sem er. Aðeins er þessu þjappað
saman á eitt svæði, sem er vissu-
lega hagræðing. Fólkið hópast
ekki einu sinni svona mikið i bíó,
leikhús eða tónleika. Það stundar
ekki menninguna, eins og sagt er,
þúsundum og tugþúsundum sam-
an. Og ekki fer það i kirkjur held-
ur þúsundum saman. Er þetta þá
bara eins og ég held að hafi verið
sagt einhvers staðar, nýtt tæki-
færi til að hitta fólk, sýna sig og
sjá aðra? Eru íslendingar hættir
að hittast nema á stórvörusýning-
um og í sólarlandaferðum?
Einn með vangaveltur."
• Of oft
endursýnt
Einn af mörgum sjónvarps-
áhorfendum landsins hefur sent
eftirfarandi línur þar sem kvart-
að er m.a. yfir því að of mikið af
efni sjónvarpsins sé endursýnt og
hafi verið svo um nokkurt skeið.
„Mig hefur lengi langað til að
koma því á framfæri við ráða-
menn hjá sjönvarpi að ég sem
einn sjónvarpsáhorfandi i land-
inu vil halda því fram að mjög
mikið sé um endursýnt efni í sjón-
varpinu um þessar mundir.