Morgunblaðið - 12.10.1977, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 12. OKTÓBER 1977
I I * . I. _ ‘ “ O'ua
ÞeKar hann fær fugladellu-
köstin, er tímabært aö halda
heimleiðis!
Saga úr „Læknum”
,,Ég fékk mér göngutúr með
kunningja minum þennan ágæta
góðviðrisdag á laugardaginn var,
og komum við upp á Öskjuhlíð.
Þaðan sáum við gufumökkinn af
læknum, þar sem fólk hefur sull-
að og slappað af á undanförnum
mánuðum og var tilvalið að labba
þangað. Þegar þangað var komið
stöðvuðum við efst við lækinn og
horfðum niðureftir honum. Mér
fannst að þeir sem lagfærðu hann
svona hefðu hitt vel í mark með
þessu. Ég gekk neðar og í einu
lóninu þar sá ég mann sem ég vil
kalla mjög myndarlegan, svo
myndarlegan að ég stöðvaði og
horfði á hann. Neðar hitti ég 3
unga menn og segi við þá: Þið
hafið það fint. Já, við vorum að
koma úr kjallaranum og þetta
litla hressir, segja þeir. Þetta
hefði ég gert á ykkar aldri, varð
mér á orði.
Afram hélt ég með læknum
niður i fjöru og sneri þá við og
leið greinilega öllum vel þarna.
Ég kom að myndarlega mannin-
um, sem ég nefndi áðan. En þá
var aðkoman önnur. Hann var bú-
inn að sápa sig og var að raka sig.
Hann bauð sem sagt unga fólkinu
og krökkunum, sem þarna voru að
gleypa af sér sápuna og skegg-
broddana. Ég gizka á að þessi
maður hafi verið af mínum
aldursflokki, svona um sextugt.
— Aldursflokknum, sem mest
dæmir unga fólkið í dag!
Björn Jóhannesson,
Barónsstíg 3.“
Ekki meira um það en hér á
eftir er verið að ræða örlitið um
afleiðingar verkallsins og þá helzt
útvarpið. Er eins og það sé það
atriði sem marga skiptir hvað
mestu máli að missa af, en þó eru
sumir á því að ágætt sé að fá
„frí“:
% Ekkert
sem truflar
„Það er að mörgu leyti gott að
ekkert skuli vera útvarpið þessa
daga sem verkfall á e.t.v. eftir að
standa yfir. Ég er ekki viss um að
mjög margir sjái eftir því þótt
útvarpið fari i nokkurra daga
„frí“, það er oft tímaþjófur fyrir
önnum kafið nútimafólk, en að
sjáfsögðu nauðsynlegt og gott
fyrir aðra, sem minna hafa að
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
„Óttalegur auli var ég að segja
ekki þrjú grönd," sagði suður við
sjálfan sig þegar hendi norðurs
kom upp í spilinu hér að neðan.
Allir voru á ha-ttu en vestur gaf.
Norður
S. G62
H. AK8
T. D1085
L. KDG
Austur
S. 974
H. G10753
T. 7
L. 10754
Suður
S. K3
H. 642
T. AKG962
L. 83
Eftir að vestur hafði opnað á
einum spaða varð suður sagnhafi
í fimm tíglum. Vestur spilaði út
tígulfjarka en suður tók slaginn
heima og tók síðan annan slag á
tromp.
Utlitið var ekki sérlega gott.
Þrír tapslagir virtust óumflýjan-
legir. En suður beit á jaxlinn, nú
var að duga eða drepast.
Hann spilaði laufi. Vestur tók á
ásinn og spílaði aftur laufi. 1
þriðja laufslaginn iét suður
spaðaþristt!) og tók á hjartaás og
kóng. Eftir einn slag til á tromp
var staðan orðin þannig:
Norður
S. G62
H, 8
T. D
L. —
Austur
S. 974
H. G
T. —
L. 10
Suður
S. K
H. 6
T. G96
L. —
Nú spilaði suður spaðakóngn-
um og vestur tók á ásinn. Hann
var þar með kominn í býsna
óþægilega aðstöðu. Eins og sjá má
var sama hvað hann gerði. Ekki
þýddi að spila laufi í tvöfalda
eyðu og að spila spaða gerði gos-
ann að slag.
^agleea unnið,úr spilr. s_
Vestur
S. AD108
H. —
T. —
L. 9
Vestur
S. AD1085
H. D9
T. 43
L. A962
RETTU MER HOND ÞINA
66
loftið og beit hann aftan í háls-
inn.
Fyrsta kýrin lá þegar á jörð-
inni og engdist sundur og sam-
an í ofsalegum krampa. Karl-
arnir tveír voru horfnir á bak
við stóra steina. Örn rótaði
óstyrkur í hnakktösku sinni,
dró upp sjálfvtrka byssu og
skaut hverju skotinu af öðru á
móti slöngunni. Öll sex skotin í
hylkinu geiguðu — slangan var
snör í snúningum og hesturinn
ókyrr. Slðan lyfti slangan flöt-
um hausnum og æddi beint í
áttina til reiðmannanna.
— Af stað, Érik! öskraði Örn
— Láttu gamminn geisa eins
og þú eigir Iffið að leysa! Hann
sneri hesti sfnum við með rykk
og sló hann allt hvað af tók með
taumendunum.
Þeir riðu í loftinu í áttina
niður að árbakkanum. Slangan
elti þá með löngum, hvfnandi
rykkjum — eins og ósýnileg
‘—•^-4-'—1............
hönd sveiflaði keyri — og
nálgaðist æ meir þann, sem á
eftir fór.
— Sláðu í hestínn, sláðu,
sláðu! hrópaði Örn.
Mamban stefndi beínt á hann
og nálgaðist óðfluga.
örn leit í kringum sig, hélt
sér fast með fótunum og fór að
fara úr hlússunni. Þegar slang-
an kom upp að hlið hestsins og
renndi sér fram til þess að
höggva, kastaði hann blússunni
yfir haus hennar. Blússan vafð-
ist utan um hana, og Örn náði
aftur forskoti. Hann reið sem
óður væri nokkur hundruð
metra fram með árbakkanum.
Svo tóku þeir báðir í taumana .
Hestarnir námu staðar. Þeir
titruðu og tuggðu járnmélin.
Bógar þeirra voru hvftir af
slefu. örn hlóð byssuna aftur f
miklum flýti og einbifndi á
þann stað, þar sem hann hafði
hent blússunni.
Þar skall hurð nærri hælum.
Erik, sagði Örn. Hjartað ham-
aðist svo f brjósti hans, að hann
gat varla talað. — En nú er
hættan víst liðin hjá. Slangan
hefur farið eitthvert, annars
sæjum við hana.
Erik anzaði ekki. Ilann halla-
ði sér áfram og iagði handlegg-
inn um makka hestsins, svo að
hann dytti ekki af baki af
þreytu.
— Hvernig líður þér?
Ekkert svar enn þá.
Örn jafnaði sig. — Heyrðu,
Erik, þú getur beðið hér
stundarkorn og hvílt þig. Ég fer
til haka til þess að athuga,
hvernig drengnum reiddi af.
Það er óhugsandi, að hann lifi
þetta af, en ef til vill gæti ég
orðið að einhverju liði. llann
tilheyrir kirkjunni okkar.
Örn hafði látið hestinn
skokka nokkurn spöl. Þá sneri
hann sér við og leit á Erik. Svo
virtist sem hann fengi aðsvif.
Hann sneri hestinum og reið til
baka.
— Erik, ég þarf ekki að fara.
Það er sjálfsagt þegar um sein-
an. Við fiirum rakleidis heim,
jafnskjótt og þú ert orðinn
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
hress. Fyrst skulum við hvíla
okkur stundarkorn.
Loksins rétti Erik úr sér f
hnakknum og þurrkaði svitann
framan úr sér.
— Segðu mér, Fredrik, hefði
slangan í raun og veru getað
bitið okkur. meðan við sátum á
hestunum?
—Já, alveg áreiðanlega.
Hún bftur upp í tveggja metra
hæð. Það er satt, já, ég verð að
ná í blússuna mfna. Biddu
hérna, ég kem undir eins. Það
yrði enda gagnslaust að fara að
predika yfir þeim núna, þeir
hafa um annað að hugsa eftfr
slysið með drenginn.
Hann fór að sækja flíkina.
Erik horfði á eftir honum,
þreyttur og undrandi.
— Einu verður þú að lofa
mér, sagði Örn, þegar hann
kom aftur með blússuna á
handleggnum. — Þú nefnir
ekki slönguna við konuna
mína. Hún hefur þegar nóg á
sinni könnu. Lofar þú mér þvf?
— Auðvitað, úr þvi að þú
óskar þess.

4"':...
Jm
—w-