Morgunblaðið - 04.11.1977, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 4. NOVEMBER 1977
Vltf>
MORö'dív-
KfoFINÚ
(() r'fl
S^j,

• xc *■--
Drengur minn! É« myndi ekki standa þarna, væri ég í þínum
sporum.
Þetta er leynimerki — ’ann not-
ar ekki reyk?
ir meiri peningum!
Dráp-
girni
rjúpna-
veidi-
manna?
,,Nú ganga þeir um heiðar og
fjöil í leit a<5 rjúpum. Drápgirnin
lýsir úr augum þeirra. Þeir eru
ekki þarna á ferð til að njóta
yndis bjartra daga á blikandi
fannbreiðum óbyggðanna, eða til
að hrífast af fegurð og yndisleika
þessara litiu fugla, sem nú hafa
klætt sig hinum hvíta vetrarbún-
ingi sínum. Drápseðlið er ríkt í
mörgum manninúm, og hér fær
það hömlulausa útrás. Rjúpur eru
auðveld bráð þeim, sem ganga um
með hlaðnar byssur.
Óiöf Siguróardóttir frá Hlöðum,
sú merka skáldkona (f. 1857 d.
1933), orti eftirfarandi vísur til
rjúpnaveiðimanna:
H\ í spillir þú, laiidi ininn
landinu okkar,
þú Ifikur a<) drápum st»m ra‘iiiii«jallokkar
oíí drepur lii<) faí'ra, c*f fÓKÍrndin lokkar.
IIvoii áttu þa<) lijarla, af c*iií*n scm
lilynar?
I»ú cltir som sporliiindur rjúpurnar
iníiiar,
st»m fika im»<) kafloúna fælurna sfna.
Ef clskarrtu t*i fuj'linn. soni flv«ur oj-
synfíu r.
of fa«iiar<)u oi laufinii. úl þctfar sprinxur,
mifí aiifírar. a<) lioilirúu Íslondiiif'iir.
Á þeim árum, sem þetta litla
Ijóð varð til, var fátækt méiri i
landi okkar, en tiú er, og rjúpna-
dráp gat þá heyrt til lífsbjargar-
viðleitni. En nú er ekki lengur því
til að dreifa, sem betur fer. Eng-
inn er tilneyddur að fara á
rjúpnaveiðar, til að seðja hungur
sitt og sinna, því nóg er um mat af
öllum hugsanlegum tegundum.
Rjúpnaveiðimenn. Hættið
rjúpnaveiðum. Hættið að drepa
þær og limlesta, eins og nú á sér
stað. Ef þiö hafið áhuga á útivist,
gangið þá um fjöll og heiðar ykk-
ur til ánægju og heilsubótar. Njót-
ið þeirrar fegurðar, sem landið
hefur að bjöða, í vetrarbúningi
sinum. Og njótið þess lífs, sem þar
er að finna, án þess að spilla því
eða drepa það. Það mun verða
ykkur til meiri ánægju og sálubót-
ar en allar drápsferðir.
Ingvar Agnarsson”
Frá þessu bréfi um rjúpna-
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
í tvímenningskeppnum skipta
yfirslagir miklu máli og vega
þungt í stigasöfnuninni. Spilið
hér að neöan er gott da*mi um
þetta. En það kom fyrir í 2. hluta
Evrópubikarkeppninnar, sem
Philip Morris fyrirtækió gengst
fyrir og haldin var í Brussel í
síðasta mánuði.
Gjafari austur, allir á hættu.
Vestur
S. 83
H. D62
T. KD32
L. AD53
Norður
S. DG62
H. K10853
T. —
L. 10974
Suður
S. A97
H. ÁG974
T. 1064
L. KG
Austur
S. K1054
H. —
T. ÁG9875
L. 862
A svo til öllum borðunum spil-
aði suður fjögur hjörtu eftir að
A-V sögðu alltaf pass. Út kom
spaóaátta og drottningin fékk
slaginn. Hvernig á aö spila
trompunum í svona spili?
Nú hjálpai' útspilió. Það bendir
til að vestur eigi færri spaða og
því sennilega fleiri hjörtu en
austur. Suður spilar þvf lágu
hjarta á kónginn. Þá er þaö levst
en hvernig er best að haga fram-
haldinu?
I þetta sinn nægir ekki að
trompa tíglana. Slagatalning sýn-
ir að þá fást aðeins tíu slagir og
þar með örugglega léleg skor.
Laufslagír eru þvf nauðsynlegir.
Nokkrir þátttakenda gerðu sér
þetta ljóst og tóku þrisvar tromp.
Sfðan spiluðu þeii* laufi frá blind-
um og vestur tók gosann með
drottningu. En á einu borðanna
kom í Ijós galli á þessari úrspils-
áætlun þegar vestur spilaói til
baka tígli. Trompað í blindum og
aftur spilað laufi. En nú gaf vest-
ur og aftur uróu tíu slagir há-
markið því aðeins eitt tromp var
eftir í blindum.
En ellefu slagir voru fyrir
hendi í upphafi. Til þurfti rétta
tímasetningu laufsóknarinnar.
Hiarta á ásinn í öðrum slag, aftur
hj, i á tíuna og þá var kontið að
laufinu. Vestur gat tekið á drottn-
inguna og spilað tígli en ekki
dugði að gefa laufkónginn því
ei voru fyrir hendi nægar inn-
kíni.ui' á blindan. Örfáir þátitak-
endui sáu þetta en fengu golt
fyrir.
RETTU MER HOND ÞINA
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
86
aða fangelsisvistar og verð að
borga svertingjanum skaða-
bætur, ef við stöndum okkur
ekki vel við yfirheyrslurnar.
— Jlá, það horfir heldur bág-
lega fyrir þér. Verst. að þú
skyldir hafa drukkið svona
mikið. Það gerir þinn málstað
verri.
— Já, það geturðu reitt þig á.
En það er ekki nauðsynlegl, að
það komi fram. £g fer inn á
næturkaffistofu og fæ mér
sterkt kaffi og útvega mér ftitt-
hvað, sem eyðir lyktinni. Og þú
segir vonandi ekkert?
— Nei, auðvitað ekki. En það
gæti hugsazt, að þeir spyrðu
þjóninn á Athione Gardens,
hve miklu þú hefðir hvolft í
þig?
— Nei, þeir láta sig það engu
skipta.
— En við ókum nú fullhratt.
að minnsta kosti í byrjun. og
Ijósið var rautt.
Martyn hló f hálfgerðri vit-
firringu. Það var eins og hon-
um létti. — Já, en um það vita
ekki aðrir en þú og ég. Og svo
surtur. En það verða hans orð á
móti okkar, svo að þetta ætti að
ganga bærilega.
Erik var þungur á brúnina.
Hugsanirnar voru þokukennd-
ar.
— Hm, þetta verður sumsé
háð þvf, hvernig umferðarljóv
in voru. Hafi þau verið græn,
þá höfðum við rétt til þess að
aka áfram, og negrinn hefði átt
að bfða. En hafi þau verið rauð,
þá áttir þú að nema staðar og
surti bar réttur tíl að fara yfir
götuna — og þá tapar þú mál-
inu. þau voru satt að segja
rauð.
— En ef þú vitnar. að þau
hafi verið græn, þá getur eng-
inn sannað neitt annað. Og þá
hef ég þetta af. Þú lætur þér
va*ntanlega ekki detta annaó í
hug en hjálpa mér?
Martyn horfði kvíðinn á Erik
og var að því kominn að aka á
bfl, sem stóð á götunni.
— Hm, tja, ég býst við, að ég
verði að gera það.
Martyn stundi bókstaflega af
feginleik. — Þakka þér fyrir.
Eg vissi lika. að þú mundir
gera það. Þú ert fyrirtaks
félagi.
Hann hemlaði.
— Heyrðu, Erik, ég fer inn á
kaffistofuna hérna og reyni að
losna við sprúttlykfina. Þú get-
ur sótt mig hingað seinna. En
bfddu eins lengi og þú getur.
Við hringjum ekki til lögregl-
unnar, fyrr en þú kemur aftur.
EFik færði sig um set og tók
um stýrið.
— En hvert á ég að fara með
svertingjann?
— Veiztu ekki, hvar Cato
Road er? Þar er vfst einhvers
konar trúboðssjúkrahús fyrir
svertingja. Þú getur spurt til
vegar, þegar þú kemur þangað.
— Gott og vel. Bless á með-
an.
Nokkrum klukkustundum
síðar var Martyn á leið heim,
fölur og allsgáður. Þeir höfðu
látið vita um sl.vsið á lögreglu-
stöð á þann hátt, sem þeir
höfðu komið sér saman um.
Allt hafði farið eins og þeir
höfðu reiknað út. Hinn syfjaði
lögregluþjónn hafði ekki haft
fyrir því að kanna málið ræki-
lega, heldur látið þá fara, þegar
þeir höfðu skrifaö undir bráða-
birgðaskýrsluna.
Foreldrar Martyns sátu að
máltið árla morguns, eins og
þau voru vön. þegar hann kom
inn. Mary var ennþá sofandi,
Hún var þrevtt eftir dansleik-
inn.
— Hvað er að sjá þið,
Martyn? Þú ert eitthvað svo
veiklulegur, sagði móðir hans
um leið og hann kom inn. —
Hvað hefur komið fyrir?
— Ég ók á mann í nótt?
— Við hvað áttu? Hvern?
— Það var svertingi?
— Nú, jæja, svertingi. Þú
gerðir mér bilt við. Guði sé lof!
En hvernig vihli það til?
— Skemmdist hillinn nokk-
uð? spurði Cliff, faðir hans.
— Nei, aðeins svolftil dæld f
brettið. Þannig var, að ég a*tl-