Morgunblaðið - 22.12.1977, Blaðsíða 11

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 22. DE§EMBER 1977
11
Tónllst
eftir JÓN
ÁSGEIRSSON
eftir Schumann og Sónata op. 120,
nr. 2 eftir Brahms voru vel leikin.
Einkennandi fyrir leik Unnar er vi5-
kvæmni, ekki stórtæk en mjög fal-
lega mótuð af sterkri tilfinningu fyrir
laggerðtg blæ. Unnur Sveinbjarnar-
dóttir hefur með þessum tónleikum
skipað sér í flokk með bestu tónlist-
armonnum okkar íslendinga. Halldór
Haraldsson annaðist undirleik og
samspil, og gætti þess nokkuð i erf-
iðu verki eins og sónötunni eftir
Brahms, að Halldór hleypur þar með
stuttum fyrirvara i skarðið fyrir ann-
an en að öðru leyti var leikur hans
mjög góður.
listamaður og túlkandi standi saman
að sköpun verks, en vinni ekki sjálf-
um sér skaða með þvi að senda hvor
öðrum tóninn. Flautukonsertinn eftir
Atla er ekki innviðamikil tónsmið en
blæfalleg og á köflum skemmtileg og
var auk þess fallega leikinn, einkum
þátturinn, þar sem Aitken lék á sér-
smiðaða bambusflautu. Sem flautu-
konsert er hann laus við einræði
sófóhljóðfærisins en hætt er við að
hlutverk bambusflautunnar hafi þær
afleiðingar að verkið verði að meira
eða minna leyti einkaverk Roberts
Aitken. Tónleikunum lauk með Þri-
hyrnda hattinum eftir de Falla og er
þetta verk sérlega glæsilegt hljóm-
sveitarverk og var mesta furða hvað
hljómsveitin skilaði sinu. Jamóður,
en skemmtilegur.
Bðkmenntlr
eftir GUÐMUND G.
HAGALÍN
hvað í þessari bók, sem ég tel mig
geta gert röks'tuddar athugasemd-
ir við. En þó að ég sé nú kominn
fast að áttræðu, geymi ég mér til
komandi árs að fjalla um það, sem
og ýmislegt annað, sem ég veit
mishermt eða verið þagað yfir í
frásögnum frá því tímabili, sem
ég þekki nánast.
En Indriði Þorsteinsson hefur
unnið sitt verk mjög vel, fellt
haganlega og skemmtilega eigin
athugasemdir og skilgreiningar
inn í frásögn sögumannsins. Og
sannarlega er það stórfróðlegt
fræðimönnum í islenzkri sögu, að
fá í þessari vel sömdu og rituðu
bók staðgóða og lífræna vitneskju
um, hverjum augum hinn sér-
stæði og umdeildi stjórnmálamað-
ur, Jónas Jónsson frá Hriflu, leit
á líf sitt og starf og samskiptin við
þá mörgu, sem þar komu við sögu.
Bðkmenntlr
eftir ERLEND
JÓNSSON
allt þetta andstreymi, neikvætt í
sjálfu sér, hefur líka sin jákvæðu
forteikn í þessari bók. Menn
verða næmir fyrir smáatriðum
þegar þeim þykir hlutur sinn fyr-
ir borð borinn; mótlætið gerir
menn gáfaða og andríka, jafnvel
þó það sé ímyndað. Og óhætt er að
segja að Jón Óskar hafi fest sér
trúverðuglega í minni það sem
gerðist í heimi bókmenntanna
fyrrum þar sem svo margt af þvi
varðaði hann sjálfan persónulega.
Og slíkt mætti kalla kaldhæðni
örlaganna ef þessi ævisaga hans
yrði síðar meir það framlag atóm-
skáldanna sem lengst lifði. Best
gæti ég þó trúað því.
Þessi bók er nefnilega vel skrif-
uð. Hún lýsir heilli skáldakyn-
slóð. Og mannlýsingar Jóns Ósk-
ars eru verulega góðar, margar
hverjar. Ég tek sem dæmi kafla
þann sem hann skrifar um Stein
Framhald á hls. 20
I
TÍZKUVERZLUN UNGA FÓLKSINS
Wkarnabær
Laugaveg 20. Laugaveg 66 Austurstræti 22 Glæsibæ Simi 28155