Morgunblaðið - 17.01.1978, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 17. JANUAR 1978
VlK> /??»'
M0RödK/-5,‘v'^
KAFf/NO M 1 "

00
Gamla manninum var gefin
vekjaraklukka sem honum
þótti mjög vænt um. Hún hafði
þann kost að áður en hún
hringdi þá gaf hún stutt merki,
þannig að ef viðkomandi svaf
laust þá vaknaði hann.
Er gamli maðurinn hafði átt
klukkuna nokkur ár stoppaði
hún. Nú voru góð ráð dýr. Atti
að fara með vekjarann f við-
gerð? Gamli maðurinn ákvað
að kfkja fyrst inn f hana og sjá
þetta meistaraverk a'S innan.
Hann skrúfaði lokið aftan af
klukkunni og opnaði hana. Þá
datt út úr henni dauð fluga. Þá
heyrðist karl tauta: Nú það er
skiljanlegt að greyið stoppi
þegar vélamaðurinn er dauður.
Skiptir ekki máli hvað þetta
þýðir á hebresku heldur hvaða
stafir þetta eru?
ur!
Stóðst þig vel, mamma!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Fá spil eru svo einföld að ekki
krefjist þau eiithverrar um-
hugsunar. Þó f fyrstu virðist sama
hvernig úrvinnslunni sé háttað
getur seinna komið fram, að svo
var alls ekki.
Spilið í dag, úrspilsæfing vik-
unnar, virðist ofur einfalt. En þó
er alls ekki sama hvernig að því
er staðið.
Suður gefur, allir á hættu.
Norður
S. 52
H.6432
T. 7654
L. D72
Suður
S. A7
H. AKD
T. AD32
L. ÁK64
Suður spilar þrjú grönd eftir
þessar sagnir.
Það er bara hún Skjóna. — Hún vill fá að heyra úrslitin á
skeiðvellinum!
Ekki ætlazt
til neins...
„Kæri Velvakandi.
Fyrst vil ég þakka kærlega fyrir
samskiptin á liðnu ári. Bréf þetta
verður ekki langt, því ég vil
gjarnan aðeins fá að koma með
smá athugasemd. Milli jóla og ný-
árs sá ég í dálki þinum grein eftir
Sigurð Draumland, sem lýsti ekki
miklum sannleika á orði Guðs.
Þar tekur hann t.d. þann ritn-
ingarstað, sem hafður er eftir
Jesú er hann sagði að við ættum
ekki að skulda neinum neitt nema
það að elska hver annan. Sigurður
túlkar þetta svo að við eigum sem
sagt að draga það á langinn að
sýna hver öðrum kærleika.
Ég vil benda honum og þeim,
sem lásu túlkun hans, á það góð-
fúslega, sem setningin á að þýða:
Við eigum að koma þannig fram
við náungann eins og við skuldum
honum mikil auðæfi. Þá getum
við ekki ætlazt til neins af honum
en reynum þess í stað að borga
honum skuldina.
„Elskið óvini yðar, og gjörið
gott og lánið án þess að vænta
nokkurs í staðinn og þá munu
laun yðar verða mikil og þér mun-
uð verða synir hins hæsta... Ver-
ið miskunnsamir eins og faðir yð-
ar er miskunnsamur. Dæmið ekki,
þá munuð þér ekki heldur verða
dæmdir... Sýknið og þá munuð
þér sýknaðir verða... með þeim
mæli sem þér mælið mun yður
aftur mælt verða...“ Lúkas
35—38.
1 þessu er okkur sýnt að vera
ekki blindir fyrir ófullkomleika
okkar sjálfs, þess vegna eigum við
ekki að formæla öðrum heldur að
reyna að hjálpa þeim þvf við er-
um öll ófullkomin og syndarar.
Leit okkar að hamingjunni og
tilganginum i þessum hverfula
veraldlega heimi er einskis nýt og
hefur alltaf verið það. Því segir
frelsarinn: Þú skalt elska Drottin
Guð þinn af öllu hjarta þfnu og af
allri sálu þinni og af öllum huga
þfnum. Þetta er hið mikla og
fyrsta boðorð. Hið annað er: Þú
skalt elska náunga þinn eins og
sjálfan þig. A þessum boðorðum
byggist allt lögmálið. (Matt.
22:37—40). „Þangað til himinn og
jörð líða undir lok mun ekki einn
smástafur lögmálsins undir lok
SIJÐUR VESTUR NORÐUR AUSTUR
2 L pas** 2 T pass
3G allirpass
Vestur spilar úr spaðadrottn-
ingu og austur kallar með áttu. Og
nú taka lesendurvið. Urspilsáætl-
un?
Það er óþarft formsatriði að
gefa fyrsta slaginn. Atta slagir
eru öruggir og þrír möguleikar til
að fá þann níunda. Bæði hjartað
og laufin geta fallið 3—3 auk
svíningar í tígli. En við reynum
ekki svíninguna fyrr en í sfðustu
lög.
Þess vegna tökum við fyrst
hjartaslagina. þrjá. Vestur á tvo
en lætur siðan tiguláttu. Þá tök-
um víð á laufás, kóng og drottn-
ingu. Enn var austur aðeins tvisv-
ar með og lét síðan spaða. Nú
erum við stödd f blindum á rétt-
um tíma og vitum, að tígul-
svíningin verður að takast.
Norður
S. 52
H.6432
T. 7654
L. D72
Austur
S. K843
H.10875
T. KG9
L. 98
Vestur
S. DG1096
H. G9
T. 108
L.G1053
Suður
S. A7
H. AKD
T. ÁK32
L. ÁK64
HÚS MALVERKANNA
Framhaldssaga eftir
ELSE FISCHER
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
46
Það hlaut að vera einhver
slffcur sem hafði fundið upp á
þessu.
Heimskulegt spaug.
Andstyggilegt spaug.
Ef það var gert til að reyna að
hræða hana burt var eins gott
hún sýndi þeim hinum sama að
það væri hægara ort en gert að
beita slfkum aðferðum við
hana ... að hún var fullfær um
að verja sig... að hún léti ekfci
ráðast að sér nema svara f sömu
mynt... að einhvers staðar var
eitthvað sem hét lög og réttur
jafnvel þótt hún byggi af-
skekkt.
Lög og réttur.
Já, en auðvitað hlaut lög-
regluþjónninn I þorpinu að vita
allt um skrftna fugla f grennd-
inni. ^
Lögreglan ... f hennar eigin
sakamálasögum var alltaf leit-
að á náðír iögreglunnar, en
ekki fyrr en morð eða eitthvað
voðalegt hafði gerzt, en lögregl-
an var nú til þess að vernda
borgarana frá öllu illu.
Þeir höfðu alltaf verið innan
seilingar þegar maður sem
barn hafðí gleymt að setja lukt
á hjólið. Og fyrst þeir gáfu sér
tfma til að fást við fágengilega
hluti eins og hjólluktir þá gætu
þeir Ifka lagt sig niður við að
fjarlægja dauðan kött.
Kannski maðurinn væri á
næstu grösum og reyndi að
fylgjast með þvf hvernig hún
tæki þessu. Það væri þá mátu-
legt á hann að sjá að hún sækti
lögregluna.
Sérvitringur sem einhvern
vegiun komst inn f húsið henn-
ar.
Vfst var þetta innbrot enda
þðtt engu hefði verið stolið.
Hún lagði glasið frá sér á borð-
ið og fór að klæða sig f yfir-
höfn.
Nú var svo spurningin um
hvort hún átti að taka dauða
köttinn með sér I bflinn eða
láta hann liggja þar sem hann
var kominn og láta lögregluna
fjarlægja hann.
Hún opnaði hægt dyrnar inn
f svefnherbergið og horfði and-
artak á köttinn og hvftu blóm-
in...
Hún gat ekki fengið af sér að
koma við hann. Þvf ekki að láta
lögregluna sjá með eigin aug-
um hvernig hann hafði verið
settur á koddann hennar. Það
var sfðan mál lögreglunnar
hvað hún gerði við hann.
Hún vissi ekki gjörla víð
hverju hún hafði búizt. En ekki
þessu.
Kannski lögreglustöð eins og
þær gerðust f Kaupmannahöfn
með opnum dyrum allan sólar-
hringinn og vingjarnlegum lög-
regluþjónum, sfmum sem
hringdu f sffellu.
Þorpslögreglumaðurinn hét
Egon Jensen.
Nafnið hans stóð á skilti á
dyrunum.
Ljósið yfir dyrunum var
kveikt en að öðru leyti var
hvergi Ijósglætu að sjá f hús-
inu.
Hún var á báðum áttum
nokkra stund en þrýsti sfðan á
dyrabjölluhnappinn. —
Hún hafði staðið f löngu
streði við að finna heimili hans
svo að hún varð að láta lönd og
leið allar vangaveltur um að
kannski væri hún að vekja
hann af værum blundi.
Fyrst blautar auðar göturnar.
I.okaðir gluggar og ópersónu-
leg hús.
Kigningin sem sleit illsku-
lega f trjátoppana meðan hún
horfði út um bflgluggana og
reyndi að koma auga á ein-
hvern sem gæti hjálpað henni.
Járnbrautarstöðin var Ifka
lokuð, en hún hafði þó fundið
sfmaklefa þar og flett upp f
sfmaskránni.
Egon Jensen, Aðalgötu 17.
Þetta hljómaði allt Ijómandi
vel unz hún uppgötvaði að gat-
an sem hún hélt að væri Aðal-
gata hét Vesturgata... að
næsta gata hét Austurgata og
hún varð hvað eftir annað að
fara út f rigninguna og gá á
götuskíltin.