Morgunblaðið - 25.01.1978, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 25. JANUAR 1978
VtE?
MORöJK/
KArtiNU

((]

Kflir augnahlik hej rum við
fyrrum heimsmristarann sejíja
álil sill á keppninni!
/37
K« <*r hra*ddur um ad þad sé síífkrampi.
ina mina.
• f Vm' •
’ í ft 1

ð ^ á f ; ] l 1 j | 3 n
Illur fengur
illa f orgengur
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
I keppnisbridse hér á landi er
saKnharka oröin mun meir áber-
andi en áður var. Sérstaklesa á
þetta við um reyndari spilarana.
Þessu fylgir aukið álag og spenna.
Bæði sókn og vörn dansa linudans
og allir vita, að ekkert má út af
bera.
Gjafari austur. austur og vestu
á hættu. _
Norour
S. G542
H. AGIO
T. 108
L.10743
Vestur Auslur
S. D87 S.A1093
H. 86 H K5
T. KDG43 T. A763
L-KDG Suður' L952
S. K6
H. D97432
T. 92
L. A86
Spil þetta kom fyrir í góðum
hópi á dögunum. Og um leið og
gamelykt fannst af spilunum var
austur orðinn sagnhafi í fjórum
spöðum, besta gameinu, eftir
þéssar sagnir.
Austur Suður Vestur Norður
pass pass I T pass
1 S pass 2 S pass
4 S allir pass
Suður spilaði út hjartaþristi,
sem norður tók með ás og spilaði
hjartagosa til baka. Austur var
auðvitað feginn að hafa ekki lent
i þrem gröndum en fjórir spaðar
voru upplagðir tækist að sleppa
með einn gjafaslag á tromp. Ekki
varð komist hjá að gefa einn slag
á lauf og best var að gera það
strax.
Hann spilaði því laufi. Suður
tök á ásinn og grunaði strax hvað
var á seyði. En hann gat frestað
lokaákvörðun um framhald varn-
arinnar með þvi að athuga tigul-
inn.
Suður spilaði tigulníu til að vita
hvort hann yrði nokkurs vísari.
Sagnhafi tók slaginn á kónginn í
blindum en norður lét tíuna.
Timabært var orðið að fara i
trompið. Spaðadrottningunni var
spilað frá blindum og suður fékk
á kónginn. Hann hafði nú orðið
nokkuð iirugga talningu á hendi
sagnhafa og vissi að fjórði slagur-
inn varð að fást á tromp. Eina
ráðið til þess var að spila hjarta út
i tvöfalda eyðu, sem hann gerði.
og þar með var norður kominn.
með öruggan trompslag.
Læt ég lesendur um að sann-
reyna þessa staðhæfingu.
C05PER,
•Jæja. vinurinn! — Er ekki heppilegra að splæsa á
sjálfan sij
„Nú um þessar mundir sitja
margir við að ganga frá skatt-
framtali sinu. Sumir eru vanir að
gera það af mestu samvizkusemi,
aðrir neyta allra bragða til þess að
svíkja undan. Fæstir þeirra síðar-
nefndu hugsa út í að þeir eru með
framkomu sinni bæði að bregðast
þjóðfélaginu og gera sjálfa sig að
verri mönnum.
, Skattsvik þau er upp hafa kom-
ið að undanförnu ættu að vekja
fólk, til umhugsunar. Þau sýna að
enginn getur verið óhultur ef
hann svíkur undan skatti. Svik
undan skatti eru ekki betri en
hver annar þjófnaður. Og hver
vill — þegar hann skoðar hug
sinn — teljast í hópi þjófa?
Einnig má minnast hins forna
spakmælis: Illur fengur illa for-
gengur. Illa fengið fé getur ekki
orðið til gæfu eða óblandinnar
gieði.
En þeir, sem vegna góðrar af-
komu á nýliðnu ári þurfa að borga
kannski eitthvað hærri skatta og
útsvar nú en í fyrra, geta svo
sannarlega glaðzt yfir því að
skerfur þeirra til umbóta í þjóðfé-
laginu, þ.á m. verklegra fram-
kvæmda, aðhlynningar aldraðra
o.s.frv., skuli verða meiri nú en
áður.
Þannig hugsa þjóðhollir og lög-
hlýðnir borgarar, skila réttu
skattframtali og eru lausir við þá
ónotalegu tilfinningu að næst
muni skattaeftiriitið knýja dyra
hjá þeim. Takmarkið er ekki bara
að afla aukinni tekna sjálfs sfn
vegna heldur lfka að náunginn
geti notið þeirra þegar vel árar.
Snúum blaðinu við — hættum á
skattsvikabrautinni — skrifum
öll umdir drengskaparheit skatt-
skýrslunnar með góðri samvizku.
Austurba-ingur."
Þessi ráðlegging Austurbæings
á vel við nú þegar flestir eru að
vinna að sínu skattframtali, eins
og hann tók fram í upphafi bréfs
síns, en frá þessu snúum við okk-
ur að bridge og skák.
0 Fleiri bridge-
en skákmenn?
„Kæri Velvakandi.
Mig langar að spyrja hvort
bridgeiþróttinni sé ekki mismun-
að í fjölmiðlum? Vikulegur skák-
þáttur er bæði í útvarpi og sjón-
varpi, en aldrei er minnzt á
bridge. Það stendur yfir Reykja-
víkurmót i skák og fréttirnar i
Morgunblaðinu ná yfir heila siðu
HÚS MÁLVERKANNA
53
yður nokkurrar frægðar með
því að koma af slað umtali áður
en nýja bókin yðar kemur á
vettvang.
Birgítte horfði á hann saman-
kipruðum augum.
— Það er alveg rétt að ég
reiddist þegar ég nefndi þetta
með lögregluna í Alaborg. Það
var ósanngjarnt. Ég dreg ekki
úr því að þér komuð þegar ég
bað yður um ...
— Og svo skrifa ég líka að
þér séuð nýkomin á staðinn og
enginn þekki yður ...
— Það síðastnefnda er nú
ekki alveg rétt.
Birgitte var orðið órótt inn-
anbrjósts.
— Ég þekki að minnsta kosti
HendbergfjölskyIduna, Emniu
Dahlgren prófessor, Susie Al-
bertsen, Björn Jacobsen og
Morten Fris Uhristensen.
— líann lét hlýantinn falla
og horfði á hana.
— Svei mér áiitlegur kunn-
ingjahópur — og þér hafið ekki
búið hér nema í tvær vikur.
Mig minnir að þú hafir sagt að
þú hafir komið hingað af því að
þér þurftuð ró og næði til að
skrifa þar sem enginn þekkti
yður og vinir og kunningjar
væru ekki sýnkt og heilagt aó
ónáða yður.
— Það er líka rétt en Hend-
berghjónin buðu mér sem sagt
til kvöldverðar.
— Án þess að þekkja'yður
neitt.
— Já, mér finnst það líka
einkenniiegt.
— Hvers vegna er það ein-
kennilegt?
Hann lyfti brúnunt og horfði
enn á hana.
— Ég ... ég veit það ekki.
Aftur þaut guli blýanturinn
yfir pappírinn í minnisbókinni.
— Ég verð víst að bæta því
við líka. Ekki nóg með dauða
ketti og dularfullar hótanir. 1
þokkabót finnst yður svo Jlend-
bergshjónin einkennileg.
Hann smjattaði á orðunuin.
— Ef það vekur áhuga yðar
þá hefur Uarl Hendberg búið
hér svo að segja alla ævi og er
virtur maður hér um slóðir.
— Ég gefst upp. Ég segi ekki
orð meira, fyrst öllu er snúið á
hvolf.
Til að storka honum hellti
hún sér viskí í glas og kveikti
sér í sfgaréttu.
— Ég held Ifka að ég hafi
samið skýrslu sem meira að
segja lögreglan f Alaborg muni
telja fullnægjandi.
Egon Jensen reis upp.
— Mér skilst sem sagt að þér
tortryggíð einna helzt þessi tvö
gamalmenni sem áður er vikið
að — og Hendbergshjónin.
— Ég hef ekkert meira að
segja. Eg skal opna fyrir yður.
— Ég skal keyra ofurhægt
frá húsinu, svo að þér getið náð
í mig ef þér uppgötvið einhver
frekari sönnunargögn.
Hún iokaði d.vrunum á eftir
honum og gekk rakleitt ínn í
svefnherbergið.
Hún var þreytt og óskaði þess
eins að komast f rúmið og og
sofna.
Þegar hún tók teppið frá sá
hún að nokkur kattarhár lágu
ofan á sænginni. Það var Ifka
Framhaldssaga eftir
ELSE FISCHER
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
kattarlykt af púðanum en nú
var of seint að gera nokkuð í
þvf. Herra lögregíumaður Egon
Jensen myndi sjálfsagt hafa þá
skýringu á takteínum að köttur
hefði legið þarna — sprelllif-
andi fyrr um daginn.
Hún skipti á rúminu og
smeygði sér upp i rúmið.
Sængurfötin voru köld eins og
allt annað í þessu óupphitaða
svefnherbergi.
Augljóst var að einhver hafði
í frammi grátt gaman við hana
og hún hafði gert þá skyssu að
leita til lögreglunnar. Einnig
hafði hún gert kórvillu með því
að tala um lögregluna f Ala-
borg og sfðdegishlöðin... en
þetta skipti reyndar engu málí
lengur, því að hún vonaðist til
að þurfa ekki framar að berja
herra lögregluþjón Egon
Jensen augum.
21. kafli
Emma sneri sér einu sinni
enn við í rúminu og gafst upp
víð að telja kindur. Þvf ekki að
viðurkenna það. Hún gat ekki
sofnað og það tjóaði ekkert að
liggja og láta það fara í taug-
arnar á sér. Hvf ekkí að fara að