Morgunblaðið - 29.01.1978, Qupperneq 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 29. JANUAR 1978

KA Fr/NÖ
1
\
U-
S-J.
GRANI göslari
Til hamingju. Aldrc*i hefurðu komið svona lítið of seint f
vinnuna.
Jú, ég klára mig með þessi
laun, en það gegnir öðru máli
um konuna mfna og börnin.
Hundar og spólormar
Móðir á Rauðalæknum skrifar:
,,Ég las mér til skelfingar haft
eftir Sigurði Sigurðssyni, dýra-
lækni, í blöðum, að sjö af hverjum
tíu hvolpum séu með svokallaða
spólorma. Og þar sem spólormar
berast með saur hunda, og egg
ormsins er hættulegt ef það
kemst ofan í fólk, hefi ég verið að
spyrja sjálfa mig hvernig í ósköp-
unurh því að fólki hér líðst að láta
hunda vera utan dyra eða utan
sinna eigin garða. Ég sé það iðu-
lega að fólk fer að kvöldlagi með
hunda sína og sleppir þeim á auða
svæðið kringum barnaheimilin
hér í nánd, sendir þá jafnvel til
þess að gera sín stykki þar. Síðan
koma börnin á daginn og
krakkarnir í nágrenninu að leika
sér þar. Einn heljarstór hundur,
sem skilur eftir sig klessiír stærri
en mannssaur, er þannig að jafn-
aði látinn gera sín stykki þarna.
Nú segir læknirinn að ef ormur-
inn kemst niður í fólk, þá klekist
hann þar út og lirfan geti komist í
blóðrásina, og þaðan í eitthvert
líffæri, þe. lifur, íungu heila eða
augu, og þar valdið blindur
Hvernig dettur nú eiganda
hunds, sem ekki getur vitað hvort
hann hefur spólorma, í hug að
vilja valda barni sliku böli? Og
hvernig stendur á okkur, hér í
nágrenninu til dæmis, að líða
þeim að taka slíka áhættu, þegar
börnin okkar eru annars vegar?
Við megum vita að þessir menn
verða ekki sóttir til saka, ef barn-
ið okkar eða við sjálf vekjumst af
þessum sökum. En þþað verðum
við, sem líðum fyrir það. Auðvitað
tekur hundaeigandinn áhættuna
á sínum eigin börnum og vina-
fólkí sínu, með því að láta
óhreinsaðan hund sleikja þá og
anda framan í þá. Og ég efast um
að nokkur foreldri „eigi “ barn í
þeim mæli, að það megi útsetja
það fyrir slíka hættu. Tökum
okkur nú saman, hver í sinni götu
og látum hundaeigendurna vita,
að þeir séu sjálfráðir að þvi hvað
þeir geri inni í sinni íbúð, en að
við viljum ekki fá hunda þeirra út
á götu eða garða. Að svo miklu
marki verði þeir að taka tillit til
nágranna sinna.
Nú segja sumir. Bara að hreinsa
hundana. Skúli Johnsen borgar-
læknir lýsir því hvernig hunda-
hreinsun verði að fara fram til að
gagn sé í henni. Og það sé dýrt
fyrirtæki, þurfi 2—4 menn í fullu
starfi. Þegar hundur er hreinsað-
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
„Við spiluðum svo vel, útreikn-
ingstölvan hlýtur að hafa gert 100
stiga villu“, sagði bandaríkjamað-
urinn Weichsel þegar tilkynntur
var sigur hans og Sonntag, í tví-
menningskeppni sumarmóts
Bandaríkjanna ’77. Þar með
bættu þeir félagar enn einni fjöð-
ur í hatt sinn en afrekalisti þeirra
er orðinn næsta ótrúlegur. 1 þetta
sinn var sigur þeirra naumur og
munaðí mikið um spilið hér að
neðan.
Norður gaf, allir utan hættu.
Norður
S. —
H.ÁKDG6
T. AK64
L. AK105
Vestur
S. 1073
H.10542
T. G982
L. D9
Austur
S. G98654
H. 87
T. D
L. G432
Suður
S. AKD2
H. 93
T. 10753
L. 876
Sonntag var í suður og varð
hann sagnhafi í sex gröndum eftir
flóknar sagnir samkvæmt ná-
kvæmnis-laufinu. Alslemman
kom títt til greina eftir að suður
sagði frá fjórlit í spaða og háspila-
lausum fjórlit í tígli.
Þegar blindur kom var sagnhafi
ánægður með að vera aðeins í
hálfslemmunni. Lægi tígullitur-
inn eðlilega mátti gefa þar einn
slag en þá yrðí tígultían síðar
innkoma á hendina til að taka
spaðaslagina. En þegar tígul-
drottningin kom í fyrsta tígulslag-
inn þurfti að endurskoða þessa
hernaðaráætlun.
Sonntag tók fjóra slagi á hjarta
og laufás-kóng áður en hann spil-
aði lágum tígli frá blindum. Af
hendinni lét hann fimmið og vest-
ur var neyddur til að taka slaginn.
Þar með var vestur endaspilað-
ur. Hann átti aðeins eftir spaðana
og tíglana tvo, gosa og níu. Og
sama var hverju hann spilaði.
Sagnhafi var dæmdur til að fá þá
spaðaslagi, sem þurfti til að vinna
spilið.
PIB
COSPER 7629
Ég er alveg gengin upp að hnjám og hafði ekki
þrek til meiri peningaeyðslu!
jy jy Framhaldssaga eftir
HUS MALVERKANNA
57
Egon Jensen las til enda og
skellti bókinni saman sigri
hrósandi.
Dauðakvrrð var f stofunni.
— Og hvers vegna það?
Rödd Dorrits var fremur
undrandi en reiðiieg.
— Það var kvöldverðarboðíð
kvöldverðurinn hennar
Susie ... ég þekki engan hér ....
hvers vegna var mér boðið?
—- Já, Susie ... hvar er hún
Susie eiginiega, skaut Björn
inn í.
— Susie hefur ekki komið
heim sfðan í dag.
Carl Hendberg talaði fágt.
— Hún fékk lánaðan bflinn
hennar Dorrit og sagðist verða
komin fyrir kvöldið en ...
— Við erum dáiftið kvfðin
vegna hennar.
Emma Dahlgren talaði rólega
og geðshræringalaust.
— Susie hefur átt f erfiðleik-
um með að halda sér frá eitur-
l.vfjum, sagði hún við lögregiu-
þjóninn. — Það er ekkert alvar-
legt, en við höfum dálitlar
áhyggjur af henni. Hún hefði
átt að vera komin heim um
kvöldmatarleytið, en ekkert
hefur bólað á henni.
— Getur verið að Susie ....
Birgitte skaut skyndilega upp
úr hugsunum sínum. — Ég
meina kötturinn og eldurinn
... að hún hafi gert það í eitur-
vímu.
— Það er engin ástæða til að
ásaka Susie fvrir eitt né neitt,
fyrr en hún kemur aftur. Hún
gæti hafa farið til Álaborgar að
heimsækja vinafólk ... og áður
en við vitum nánar um það er
bezt að bíða með allar ásakanir
Ködd Carls Hendbergs dó út
en hann studdi andlitið í hönd-
um sér.
— Ég hef meiri áhuga á að
vita hvað stóð í þessu hótunar-
bréfi, sem vikið var að í skýrslu
Egon Jensens.
Dorrit horfði beint á Birgitte.
— Já, það stóð citthvað í
þeim dúr að ég ætti að koma
mér burt áður en það væri of
seint.
— Við mæltum kannski fá
leyfi til að sjá það.
— Nei, ég henti því f eldinn,
þegar Egon Jensen var farinn.
Hann . .. hafði auðvitað rétt
fyrir sér. Það sannaði hvorki
eitt né neitt. Það var skrifað á
mína eigin ritvél... á minn
eigin skrifpappír.
Rödd Birgitte var hljómlaus.
Þetta var langtum verra en eld-
urinn og kötturinn. Hún fann
hvernig þau horfðu öll á hana
og tortryggnin og grunsemdirn-
ar hlóðust í kringum hana.eins
og ókleifur múr.
IVIúr af kaldri fjandsemi frá
fólki sem hafði þotið út í
myrkrið til að bjarga henni.
Sama fólkið sem hlaut nú að
hafa fcngið það á tilfinninguna
að hún hefði rægt þau við lög-
regluna.
— Bréf skrifað á yðar eigin
pappfr og yðar ritvél. Já það
getur vfst ekki haft sérlega
mikla þýðingu.
Dorrit Hendberg sneri gift-
ingarhringnum á fingri sér
meðan hún talaði.
— Og nú kcmur röðin að
brunanum.
Egon Jensen barði á gulan
vaxdúkinn með blýantinum.
— Eldurinn hefði getað
magnast og orðið að stórkost-
legum skógarbruna ef Hend-
bergsfjölsk.vldan hefði ekki
gert slökkviliðinu viðvart.
— Við skulum nú taka þessu
rólega.
— Morten hafði risið upp og
gekk fram og aftur um gólfið.
— Ég lel nú satt að segja
ekki miklar Ifkur á að mikill
skógarhruni hefði getað orðið í
þessu votviðri...
— En húsið mitt... ef vind-
urinn hefði staðið af þeirri átt.
— Og einhverra hluta vegna
var svo nú ekki.
Egon Jensen leit á Birgítte.
— Nei, það vildi svo til að
svo var ekki.
— Og hvenær fóruð þér sið-
ast f skúrinn.
— Ég var þar um miðnættið.
— Þá hafði vindurinn breytt
sér.
— Ég héf satt að segja ekki
hugmynd um úr hvaða átt hann
var þá.
Hún fann roðann hlaupa
fram f kinnarnar.
— Þá var hellirigning, sagði
hún. E ellirigning.
— Já, hellirigning.
— Já.
— Svo mikil rigning að það
hefði tæpast verið möguleiki að